Νοέμβριος του 1988. Σε μία παγωμένη από τον χειμώνα, σκοτεινή από τη δικτατορία Άγκυρα έχει γίνει μία εξαιρετικά ριψοκίνδυνη κίνηση. 16 Έλληνες, σηκώνουν δύο πανώ διαμαρτυρίας στο στρατοδικείο Mamak, το πρωί, 4 του μήνα, όπου δικάζονται 723 στελέχη της μεγάλης αριστερής οργάνωσης Dev-Yol. Ήδη η τουρκική και κουρδική αριστερά μετρούσε δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένους, βασανισμένους, εκτελεσμένους.
Η αντίδραση του καθεστώτος ήταν πρώτα μία στιγμιαία έκπληξη για το θράσος των ακτιβιστών και στη συνέχεια το άνοιγμα των πυλών της κολάσεως. Σύλληψη, μεταφορά με κουκούλες στα υπόγεια της DAL, της Γενικής Ασφάλειας, πολύωρες ανακρίσεις, δίψα, κρύο και τρόμος. Δίπλα μας βασανίζαν Κούρδους, ολόκληρα χωριά, από τον δάσκαλο ως τους εφήβους, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών. Οι στρατιώτες χτυπούν δύο Γερμανούς, έναν ευρωβουλευτή που είχε συλληφθεί μαζί μας και έναν ακτιβιστή που καταπίνει το χαρτάκι με τις τουρκικές επαφές του για να μην το πάρει η Ασφάλεια. Χτυπούν δύο δικούς μας, τον αρχιτέκτονα Πάνο Τότσικα και τον Μεχμέτ από τη Θράκη, βγάζουν το μίσος επάνω του γιατί είναι μαζί μας. Δώδεκα απελαύνονται ξημερώματα της επόμενης μέρας, ο Πάνος, η.Όλγα Χαρίτου, η Ελένη Πορτάλιου, η Λέττα Μούκα, ο Δημήτρης Παρθένης, η Λιάνα Μαλανδρενιώτη, ο Πέτρος Λινάρδος-Ρυλμόν, ο Γιώργος Κούρτης, ο Tάκης Λάμπρου, ο Διονύσης Μουζάκης, ο Μεχμέτ Ορχάνογλου από τη Θράκη, ο Παύλος Αθανασόπουλος. Απελαύνεται και όλη η ομάδα των Γερμανών που βρέθηκαν δίπλα μας. Οι τέσσερεις που σηκώσαμε τα πανώ, κρατούμενοι στο σκοτάδι...Γιώργος Κουβίδης, Νίκος Γιαννόπουλος και Κωστής Νικηφοράκης.
