Αναδημοσιεύσεις

Υπήρχε ένα δάσος. Η μυρωδιά της βροχής. Θυμάμαι. Πώς έπεφταν και έσπαζαν. Κατάκοψα το Δάσος των Κέδρων. Κουβάλησα το κεφάλι του Φύλακά του. Θυμάμαι ότι ήταν τρυφερά. Τρυφερά όπως το χέρι. Τρυφερά όπως η βλεφαρίδα. Τρυφερά όπως το κόκαλο. Τρυφερά όπως η καρδιά. (...) Αφυπνίστηκα σε έναν νέο τρόπο χορού. Και αυτός είναι να χορεύω τις ιδέες μου μέσα από τα σώματα άλλων, συμπεριλαμβανομένων και πιο ηλικιωμένων χορευτών, που κουβαλούν μέσα τους την ιστορία τους και τα σύνθετα ψυχικά βιώματά τους. Ομως, αυτό που παραμένει αμετάβλητο είναι το πάθος μου για την εξερεύνηση παλιών και νέων μύθων μέσα στο συγκείμενο της εποχής μας.

Καταδικάζω -καταδικάζει ο ΣΥΡΙΖΑ- όλα αυτά, με τον πιο έντονο και κατηγορηματικό τρόπο. Τα επεισόδια, τις απειλές, τις χειροδικίες, τις μηνύσεις. Είναι απαραίτητο να προφυλάξουμε από τον κορονοϊό και από το επαπειλούμενο νέο μεγάλο κύμα μετάλλαξης Δέλτα την εκπαιδευτική κοινότητα στο σύνολό της. Ειδικά, τα πιο ευπρόσβλητα μέλη της. Οι λίγοι φανατικοί αντιεμβολιαστές, ενθαρρύνονται στις ακραίες αντιδράσεις τους από παράγοντες της ακροδεξιάς και των παραθρησκευτικών οργανώσεων. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα με την ανοχή, αν όχι με την ενθάρρυνση, και επίσημων θρησκευτικών παραγόντων: υπάρχουν καταγγελίες ότι αποσπασμένοι σε Μητροπόλεις εκπαιδευτικοί πρωτοστατούν σε τέτοια επεισόδια. Είναι λοιπόν σαφές ότι πρέπει να αποδοκιμαστούν και να απομονωθούν από το σύνολο της κοινωνίας. Εμείς τους αποδοκιμάζουμε. Η κυβέρνηση θα μιλήσει; Το υπουργείο Παιδείας, θα μιλήσει; Ακόμα περιμένουμε να πει κάτι η κυρία Κεραμέως για την πρόσφατη άθλια ενέργεια του βουλευτή της ΝΔ Μπογδάνου, που στράφηκε κατά νηπίων. Το ίδιο κάνει τώρα με τις παραεκκλησιαστικές παρεμβάσεις που ενισχύουν τους αντιεμβολιαστές και τους κατ’ επάγγελμα «μακεδονομάχους». Εμείς θα δώσουμε τη μάχη για τη ζωή. Αλλά, όχι απλά: θα δώσουμε τη μάχη για την αξιοβίωτη ζωή. Για ένα καλύτερο και ισχυρότερο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Για την ενίσχυση του δημόσιου σχολείου. Αυτές είναι οι δικές μας μάχες στη σημερινή κρίση της πανδημίας.

Το σύμφωνο AUKUS συνιστά, κατά την άποψή μου, επικίνδυνη γεωπολιτική εξέλιξη μακράς διάρκειας. Επαναφέρει τα πυρηνικά όπλα ενώ η προγραμματική δέσμευση ήταν ότι θα τα μαζέψουν και διότι εγκαινιάζει μια εποχή ενός νέου ψυχρού πολέμου με την Κίνα. Το ότι η Γαλλία, όμως, ανακαλεί τους πρέσβεις της από ΗΠΑ κι Αυστραλία διότι η τελευταία αποφάσισε να μην αγοράσει τα υποβρύχιά της από την "πατρίδα των δικαιωμάτων" , δε φαίνεται σοβαρό. Το Παρίσι είναι ο νούμερο ένα προμηθευτής όπλων και διατηρεί αγαστές διπλωματικές σχέσεις με όλες τις τυρρανίες της Αφρικής, από την Αίγυπτο ως το Μάλι ή την Ακτή Ελεφαντοστού. Όλα μέλι - γάλα εκεί. Ο απόλυτος κυνισμός . Γι'αυτό και βλέπετε πως κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να συμπαρασταθεί σοβαρά στο Παρίσι σε αυτή τη δύσκολη για εκείνο στιγμή που οι αγγλοσάξωνες το καταφρόνησαν έτσι. Όλα λοιπόν έχουν το τίμημά τους. Ακόμη κι ο αφόρητος κυνισμός.

Μια βαθύτερη πολιτική κρίση σοβεί στην Κύπρο και τα πολιτικά επεισόδια που την προκαλούν πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα. Μέχρι πού θα φτάσει αυτή η κατάσταση; Ο Γιώργος Γαβριήλ, καθηγητής Τέχνης, ζωγραφίζει πίνακες που συνδυάζουν αγιογραφίες με μοντέρνες μορφές, καυστική σάτιρα για τη διαφθορά, τον αθέμιτο πλουτισμό, τη μισαλλοδοξία κ.ο.κ. Προφανώς δεν αρέσουν στον πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη, τον αρχιεπίσκοπο και άλλους που φιγουράρουν στα έργα του. Αυτή η υπόθεση κρατά ήδη ένα χρόνο. Ο Πρ. Προδρόμου θεώρησε ότι έφτασε η ώρα να πέσει η βαριά σκιά της εξουσίας ετοιμάζοντας το κατηγορητήριο: «ηθική αισχρότητα και έλλειψη τιμιότητας»! Πρόθυμα η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας (ΕΕΥ) πήρε τη σκυτάλη για να δικάσει τον καθηγητή με σκοπό την απόλυσή του. Κατά συνέπεια, μια βαθύτερη παθογένεια βγαίνει στην επιφάνεια. Δεν είναι μόνο οι υπουργοί, είναι και τα δήθεν ανεξάρτητα σώματα που υποτάσσονται στο σύστημα εξουσίας. Η ΕΕΥ -υποτίθεται- στελεχώνεται από ανεξάρτητα πρόσωπα με υψηλό παιδαγωγικό κύρος κοκ. Οι πάντες γνωρίζουν τις σκοπιμότητες διορισμού τους –που είναι αποκλειστικό προνόμιο του εκάστοτε προέδρου– και τον ρόλο που διαδραματίζουν (διορισμοί, προαγωγές, μηδέν αξιολογήσεις). Τώρα κλήθηκαν να ξεπληρώσουν την υποχρέωσή τους. Ευτυχώς, ο γενικός εισαγγελέας παρεξέκλινε της πορείας, όταν ο υπουργός Παιδείας προσπάθησε να του φορτώσει την ευθύνη για τη δίωξη. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης δοκιμάζει τις αντιστάσεις του πολιτικού κόσμου και της ευρύτερης κοινωνίας. Αυτή τη φορά ξεπέρασε τα ασφαλή όρια διαχείρισης των αντιδραστικών πρακτικών των υπουργών του. Προκάλεσε αντιδράσεις από ανθρώπους με βαρύτητα στον ακαδημαϊκό χώρο και μια θύελλα αναρτήσεων στα μη ελεγχόμενα social media από ευρύ φάσμα πολιτών. Το ρήγμα άνοιξε τόσο που δεν άντεξε η πολιτική παράταξη που τον στηρίζει, ο Δημοκρατικός Συναγερμός, να σιωπά. Να περισώσουν ό,τι απέμεινε από τη μετριοπάθεια του χώρου που εκπροσωπούν. Το πρόβλημα παραμένει! Στην υπόθεση Γαβριήλ, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, το Προεδρικό δουλεύει ως εξής: πρώτα κατασκευάζει ένα ζήτημα, το διαχέει στην κοινή γνώμη, κάνει δικές του δημοσκοπήσεις και ακολούθως επιτίθεται. Σαν γκεμπελίσκοι, οι γύρω από τον Ν. Αναστασιάδη στοχοποιούν πρόσωπα που επηρεάζονται και ενεργούν για να απομονώσουν τις αντιδράσεις. Αν βρουν έδαφος σε άλλα κόμματα και παράγοντες, τότε συντρέχουν ιδανικές συνθήκες. Αυτό που έγινε με τον Γαβριήλ, συμβαίνει κατά κόρον με το Κυπριακό, το ζήτημα της μετανάστευσης, αυτό συνέβαινε για μήνες όταν έβγαιναν στο φως οι πρώτες πληροφορίες για τα «χρυσά» διαβατήρια. Κανονικό καθεστώς! Προ μερικών ημερών αποφάσισε το σκίσιμο σελίδας από βιβλίο των Αγγλικών γιατί έκανε αναφορά στον Κεμάλ Ατατούρκ. Ομως, αυτή τη φορά δεν δούλεψε επικοινωνιακά η ταξινόμηση των αντιδράσεων, ούτε ήταν μόνο το ΑΚΕΛ για να το κατηγορήσει για ισοπεδωτική κριτική. Ολα πήγαν λάθος… Το μόνο που διασώζει την κυβέρνηση κάθε φορά που καταποντίζεται στην κοινή γνώμη, είναι η ταχεία αλλαγή ατζέντας. Ετσι, την επομένη ονομάστηκε… μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης και ταξίδι στην Αθήνα.

Ο φασισμός έχει έμμονη προκατάληψη με την παρακμή της κοινωνίας, τον εξευτελισμό και τη θυματοποίηση (Paxton). Αυτό μάς θύμισε ο Μπογδάνος. Και μη νομίσει κανείς πως ο Μπογδάνος είναι ακίνδυνος επειδή είναι γραφικός. Ακόμα και μια γκροτέσκα φιγούρα, ένας μπουφόνος μπορεί να είναι επικίνδυνος. Ένας αυτάρεσκος κορδωμένος παλιάτσος που ξεστομίζει πομπώδεις βλακείες. Ένας σαλτιμπάγκος που φωτογραφίζεται κάνοντας μούτες, ένας καμαρωτός κλόουν που αποφάσισε να αναρριχηθεί τη σκάλα του δημόσιου γελωτοποιού. Μπορεί λοιπόν ο Μπογδάνος να προκαλεί γέλιο, οργή ή αηδία. Όμως είναι επικίνδυνος κι ας είναι γραφικός ή γκροτέσκος. Εξάλλου, ο φασισμός φορούσε συχνά δυο πρόσωπα, σαν άλλος Ιανός. Δίπλα στον φανφαρόνο Μουσολίνι στέκονταν οι δολοφόνοι μελανοχίτωνες. Ο φασισμός είναι ένας Janus bifrons, ένας διπρόσωπος Ιανός. Το τέρας δεν βγάζει πάντα από το στόμα φωτιές σαν τους νεοναζί των ταγμάτων εφόδου, μπορεί να βγάζει και γλίτσα σαν τον βουλευτή που ζήλεψε τον Ηρώδη. Πάλι τέρας είναι. Ο φασισμός δεν έρχεται πάντα με το τρομακτικό πρόσωπο του θηρίου. Μπορεί να έρχεται και με το πρόσωπο του γελοίου. Η γελοιότητα μπορεί να κρύβει τον μεταφασίστα όπως έκρυβε η κουκούλα τον μπόγια. Κάποιοι είπαν «Έλα μωρέ, ποιος τον παίρνει σοβαρά;». Να το ξαναπούμε: η δημοσιοποίηση ονομάτων των μαθητών και της νηπιαγωγού τους δεν είναι λιγότερο τρομακτική επειδή την έκανε ο Μπογδάνος. Όπως και καμιά δημόσια συγγνώμη προς το Ισραήλ και την εδώ εβραϊκή κοινότητα δεν μπορεί να αλλάξει το απίστευτο: πρώτη φορά στα χρονικά έχουμε τρεις πατεντάτους αντισημίτες πρωτοκλασάτους υπουργούς. Και κρατάμε και κάτι ακόμα. Καμιά συγγνώμη δεν αρκεί, ούτε του Μπογδάνου ούτε των τριών υπουργών του ΛΑΟΣ, για έναν λόγο: προσχηματικά ελίσσονται, πετάνε το έρμα που τους εμποδίζει αλλά κρατάνε το σκάφος. Σε καμιά περίπτωση δεν αρνούνται το ιδεολογικό και αξιακό πλαίσιο, τμήμα του οποίου είναι ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η ομοφοβία που κάποτε αποκηρύσσουν. Αμετανόητοι ακροδεξιοί, «μεταμελημένοι» αντισημίτες ή κυνηγοί νηπίων. Και πάνω από όλους, μοιραία φιγούρα, ο πρωθυπουργός. Στην καλύτερη περίπτωση, ανεπίγνωστος κι ανίκανος να καταλάβει. Στην χειρότερη, κυνικός εισαγωγέας του Βίζνεγκραντ στην Ελλάδα.

Μια διακήρυξη αλήθειας πρέπει να μιλήσει πρώτα, αλλά όχι μόνο, για το εμπράγματο, το υλικό, τις ανάγκες. Κι ανάγκη σήμερα, μετά από δύο δεκαετίες τουλάχιστον, είναι να μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας, με παρέα ή το ζευγάρι μας στα δικά μας σπίτια. Υλικότητα είναι να έχουμε δουλειές και οι μισθοί μας να φτάνουν ως τις 30 του μήνα κι όχι τις τελευταίες δέκα ή δεκαπέντε μέρες να ντρέπεσαι να πεις πως δεν έχεις. Εμπράγματο είναι να μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα πολλά μας προσόντα, χωρίς αυτά να προσκρούουν στα προνόμια που προκύπτουν από την ηλικία, το φύλο, την εμφάνιση, τις γνωριμίες, τα χρήματα, το «καλό» πανεπιστήμιο, το όνομα. Χονδροειδές είναι μόνο για τους γεννημένους λουδοβίκους να θέλουμε να ζήσουμε και να προκόψουμε στον τόπο μας με τις δικές μας δυνάμεις, αντί να μεταναστεύουμε. Καθυστερούμε όταν ο φεμινισμός, οι φιλοπροσφυγικές/ φιλομεταναστευτικές πολιτικές, ο κοινωνικός μισθός, ο αειφόρος τρόπος ζωής, το βασικό εισόδημα δεν γράφονται στις σημαίες της διακήρυξης αλήθειας. Τα παιδιά από το Περιστέρι δεν είναι της μοίρας τους γραφτό να είναι το πολύ ψυκτικοί, να τι πρέπει να κατοχυρωθεί με πράξεις, όχι απλώς ως αντίρρηση στον κοινωνικό τους δαρβινισμό. Πρέπει, αν το θέλουμε, να μπορούμε να μεγαλώσουμε παιδιά με ασφάλεια, μόνες μας ή ζευγάρια όλων των φύλων κι όχι να τρομάζουμε ακόμα και στην ιδέα μιας μη συνεννοουμένης εγκυμοσύνης. Κι ύστερα, αυτή η φοβερή συγκέντρωση πληροφορίας, εξουσίας, πλούτου και ελέγχου σε τόσους λίγους φαντάζει φοβερά ανισοβαρής σε σχέση με τη δική μας διάχυτη, συλλογική, γενική διάνοια. Αυτή την ίδια διάνοια που παράγει τούτες τις απίστευτες αξίες στον ύστερο καπιταλισμό της πληροφορίας. Προκύπτουν αυτές οι αξίες από όλους και όλες μας, από τις γνώσεις, τις διαβουλεύσεις και τις συγκροτήσεις μας, για ποιο λόγο να μη τις μοιράσουμε περίπου στα ίσια; Αλίμονο, δεν θέλουμε να ζήσουμε σαν μοναχοφάηδες, γιατί ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει και το ξέρουμε. Πολιτισμός ανώτερος από την υστερική, εμπορική αισθητικοποίηση, αθλητισμός πιο περιέχων από τον ανταγωνισμό, κοινωνικές σχέσεις χωρίς τη διαμεσολάβηση προνομίων ή εμπορευμάτων, αποφασισμένη από εμάς, και από εμάς ιστορική προοπτική της χώρας μας, καλή γειτονία, αλληλεγγύη και ειρήνη με τους άλλους λαούς, δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης, αυτά είναι που πρέπει να διασφαλιστούν. Έχουμε όλα τα υλικά να αντικαταστήσουμε, σπάζοντάς τον, τον ζυγό της ανάγκης με το μπάκπακ της ελευθερίας. Αυτά κι άλλα από αυτά θα συνέγειραν τις νέες και τους νέους κι είναι πιο ώριμα από ποτέ και να ειπωθούν και να πραγματωθούν.