Αναδημοσιεύσεις

Είναι εξοργιστικό το σκεπτικό με το οποίο αποφυλακίστηκε. Από διάφορες πλευρές. Πρώτον, για το γεγονός ότι το Συμβούλιο Αναστολών επικαλέστηκε ανθρωπιστικούς λόγους. Έχει, λέει, ψυχολογικά προβλήματα το παιδί του. Όλων των κρατουμένων έχουν ψυχολογικά προβλήματα τα παιδιά τους. Στις γυναικείες φυλακές της Θήβας υπάρχουν παιδιά που εκτίουν την ποινή μαζί με τη μάνα τους. Και, εκτός από ψυχολογικά προβλήματα, υπάρχουν επίσης και κρατούμενοι με σοβαρές ασθένειες. Αλλά τα Συμβούλια Αναστολών δεν είναι τόσο γενναιόδωρα με όλους. Δεύτερον, είναι ο ισχυρισμός του εισαγγελέα ότι ο Πατέλης δεν είναι ύποπτος τελέσεως νέου αδικήματος. Γιατί, λέει, η δολοφονία του Φύσσα έγινε κάτω από ειδικές περιστάσεις. Ποιες είναι οι ειδικές περιστάσεις ακριβώς; Η κακιά η ώρα; Μετακίνησαν ολόκληρο τάγμα εφόδου για να σκοτώσουν έναν άνθρωπο που έβλεπε ποδόσφαιρο στην καφετέρια. Και έφεραν και τον ειδικό μαχαιροβγάλτη από το σπίτι του. Αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο της εγκληματικής οργάνωσης. Της οποίας αρχηγός στη Νίκαια ήταν ο Πατέλης. Τρίτον, δεν έδειξε την ελάχιστη μεταμέλεια. Σκηνοθέτησε τη λιποθυμία του στο δικαστήριο και μετά είπε δεν ξέρω, εμείς τρικάκια μοιράζαμε, τον Ρουπακιά ρωτήστε, εγώ φασίστας δεν είμαι, χαιρετούσα αρχαιοελληνικά όπως ο Μεταξάς. Και όλα ήταν μια παρεξήγηση. Ο Πατέλης με τις φωτογραφίες με τα μαχαίρια, τα καλάσνικοφ και τους αγκυλωτούς σταυρούς. Πώς λοιπόν ο Πατέλης, που δεν έχει μετανοήσει για τίποτα και δεν έχει παραδεχτεί τίποτα, θεωρείται πως δεν είναι ύποπτος τέλεσης νέου αδικήματος; Τέταρτον, είναι προκλητική η εύνοια του Συμβουλίου. Ο Πατέλης καταδικασμένος για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση που εμπλέκεται σε ανθρωποκτονίες έχει κάτσει στη φυλακή 36 μήνες. Ο «Ινδιάνος» έκατσε 7 μήνες φυλακή χωρίς να έχει κάνει τίποτα απολύτως. Η Ηριάννα έκατσε 13 μήνες φυλακή με μόνο στοιχείο κατηγορίας ότι είχε πάει ταξίδι στη Βαρκελώνη. Πέμπτον, η αποφυλάκιση Πατέλη στέλνει ένα εξαιρετικό μήνυμα στους ναζί που ανασυγκροτούνται παντού - Σταυρούπολη, Ηλιούπολη, Νέο Ηράκλειο κ.α. Η Δικαιοσύνη θα σας χαϊδέψει, παιδιά, μην σκέφτεστε τίποτα. Και έκτον, ανοίγει ο δρόμος και για την αποφυλάκιση των υπολοίπων. Γιατί όλοι θα έχουν στην οικογένειά τους κάποιον με ψυχολογικά προβλήματα. Και για όλους μπορεί να θεωρηθεί πως δεν είναι ύποπτοι τέλεσης νέου αδικήματος εφόσον θεωρήθηκε για τον Πατέλη.

Το επιχείρημα σχετικά με την περιστολή των ατομικών ελευθεριών και της αυτοδιάθεσης, το οποίο αναπαράγεται, εδράζεται στο συνεχές της αντίδρασης απέναντι στην κυριαρχία και επιβολή της βιοϊατρικής προσέγγισης στο σώμα. Όμως στη συνθήκη της πανδημίας, το αντεπιχείρημα από τα αριστερά είναι όχι η υιοθέτηση της ατομικιστικής λογικής, αλλά το πρόταγμα της κοινωνικής αλληλεγγύης, η προστασία όχι μόνο του εαυτού, αλλά και των γύρω μας, των ευάλωτων και ευπαθών πληθυσμών. Τέλος, για να επανέλθω στο αρχικό έναυσμα, στο ψευδεπίγραφο στην ουσία δίλημμα πρόληψη ή θεραπεία, αξίζει να θυμίσουμε ότι η φήμη της φαρμακοθεραπείας –και ειδικά των μονοκλωνικών αντισωμάτων– βασίζεται στη διάδοση από στόμα σε στόμα (word of mouth), η οποία είναι εξαιρετικά επιδραστική στις μάζες, γιατί, εκτός των άλλων, κάποιος ο οποίος ανάρρωσε, είναι πιο πεπεισμένος για τα απτά αποτελέσματα της θεραπείας, έχει το βίωμα της εξάλειψης της ασθένειας. Αντίθετα, κάποιος ο οποίος εμβολιάστηκε, και άρα δεν νόσησε ποτέ, δεν φέρει αντίστοιχο ισχυρό βίωμα, το οποίο θα ήταν πρόθυμος να διαδώσει. Κι εδώ είναι το σημείο όπου διαχρονικά χωλαίνει η πρόληψη: τα αποτελέσματά της δεν είναι άμεσα ορατά. Η συζήτηση δεν εξαντλείται στις δύο κοινωνικές διαστάσεις (αμφισβήτηση βιοϊατρικής, οργανώσεις ασθενών) που σταχυολόγησα εδώ, ούτε και στις τρεις ερμηνευτικές προσεγγίσεις (φόβος, ατομικά δικαιώματα, κερδοσκοπία) στις οποίες επιδόθηκα και τις αντίστοιχες προτάσεις. Έχουμε να κάνουμε με ένα περίπλοκο, ακανθώδες και εκτεταμένο κοινωνικό ζήτημα στο υπόστρωμα μιας γενικευμένης υγειονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης και ως τέτοιο χρειάζεται κοινωνιολογική μελέτη ευρείας κλίμακας, η οποία θα επιχειρήσει να χαρτογραφήσει όχι μόνο το προφίλ των αντεμβολιαστών, αλλά να καταγράψει και να κατανοήσει τα βαθύτερα αίτια του κοινωνικού φαινομένου. Ταυτόχρονα, χρειάζεται πολλή δουλειά στη βάση των κοινωνικών διεργασιών, έξω στην κοινότητα, την πλησιέστερη και ταυτόχρονα την πιο απροσπέλαστη οντότητα.

Ήταν φοβισμένος. Του είχαν επιτεθεί πολλές φορές στο παρελθόν και ο αδερφός μου έλεγε ότι «τρέχω γρήγορα και φεύγω». Δεχόταν συχνά επιθέσεις [ο μάρτυρας συγκινήθηκε]. Tου είχαν επιτεθεί στο παρελθόν, έχει χτυπηθεί στην Πατησίων από φασίστες. Ήταν ένα παιδί που φοβόταν, είχε δεχτεί πολλά λεκτικά και σωματικά πάντα. Είχε τον νου του πάντα να μη συμβεί κάτι. Κάποιος τον τρόμαξε και προσπάθησε να αισθανθεί κάπου ασφαλής. Και βρήκε το λάθος σημείο.

«Θα ήθελα να ξεκινήσω παρουσιάζοντας το παιδί μου, για όσους δεν το γνωρίζετε. Ήταν ήσυχος, πράος, έξυπνος, αγαπούσε τους συμμαθητές του. Θυμάμαι ακόμη ότι στο δημοτικό ήταν ο μόνος που έκανε παρέα με ένα παιδάκι απο την Αλβανία. Μεγαλώνοντας έδειξε όλες του τις ευαισθησίες του. Δεν είχα ακούσει ποτέ να κακολογεί κανέναν, ήταν ευαίσθητος, προσπαθούσε να τους βοηθήσει. Μεγαλώνοντας πέρασε σε ένα ΤΕΙ και δεν ήθελε να πάει εκει. Πήγε σε δραματική σχολή και προσπαθούσε να βελτιώσει τον εαυτό του. Είχε κάνει σεμινάρια νοηματικής για να μπορεί να βοηθάει τους συνανθρώπους του. Ο Ζαχαρίας ήταν πολύ αγαπητός, και όσους ρωτήσετε το ίδιο θα σας πουν. Πάντα δούλευε και έψαχνε μια καλύτερη δουλειά. Έκανε μεταφράσεις δυο βιβλίων, δούλευε στο θέατρο, αρθρογραφούσε σε εφημερίδες, λίγο πριν τον δολοφονήσουν δούλευε στο θέατρο. Δεν ήταν άτομο που χρειαζόταν οικονομική στήριξη και όταν το χρειαζόταν την είχε από εμάς. Είχε πει πολλές φορές ότι δεν μπορεί τη βια. Είμαστε μια πολύ ήσυχη οικογένεια. Είχε πει και ο ίδιος, ότι απεχθάνεται τη βία και ούτε στο σινεμά δεν την μπορούσε. Έτσι είμαι κι εγώ. Δε μπορώ να βλέπω να βιαιοπραγούν. Δεν ήταν ένας άνθρωπος που θα χρησιμοποιούσε βία για να ληστέψει ή να κάνει κακό όπως είπαν όλοι στην αρχή. Ακόμη και σήμερα οι αρμόδιες αρχές δεν έχουν συνεισφέρει στην υπόθεση για να μάθουμε τι συνέβη εκείνη την ημέρα. Έφτασε η μερα που μπήκε σ' αυτό το μαγαζί και δέχτηκε τη βία των τεράτων, γιατί δεν μπορώ να τους πω ανθρώπους. Δέχτηκε τόσο μίσος. Θέλω να τους ρωτήσετε γιατί το έκαναν αυτό όταν ανέβουν εδώ πάνω. Γιατί όλες αυτές οι δικαιολογίες και τα ψέματα είναι αδικαιολόγητες, απάνθρωπες, βίαιες. Μετά κλήθηκε η αστυνομία που περιμένουμε να προστατέψει τον πολίτη. Κάποιος τον αποκάλεσε ληστή, αλλά δεν ήξεραν τι είναι και δεν φρόντισαν να μάθουν. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, όμως η εικόνα είναι εκεί και την έχουν δει εκατομμύρια άνθρωποι. Μην αφήνετε την κοινωνία μας να γίνει ένα μέρος που κάποιος θα σκοτώνει τόσο βασανιστικά έναν άνθρωπο και μετά να ξεφεύγει με τέτοιες δικαιολογίες. Ούτε «η περιουσία μας». Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν σε άμυνα. Θα μπορούσαν να τον κλείσουν μέσα και να περιμένουν. Τώρα ο Ζαχαρίας θα μπορούσε να είναι εδώ και να εξηγεί ο ίδιος γιατί μπήκε εκεί και όχι να είναι σε έναν υγρό τάφο. Να αποδοθεί δικαιοσύνη. Για τα παιδιά σας και για τα εγγόνια σας».

Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ εξωθεί, (μέσα από την απώλεια του κοινωνικού της ρόλου) δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά και επιχειρήσεις στη φτωχοποίηση και τη χρεοκοπία, καθώς η ενεργειακή κρίση εντείνεται και οι τιμές ηλεκτρισμού και αερίου αυξάνονται με εκρηκτικό ρυθμό. Η ιδιωτικοποίηση θα οδηγήσει την ΔΕΗ για την εξυπηρέτηση των μετόχων της σε μια διαρκή αναζήτηση αύξησης του κέρδους. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τρεις συγκεκριμένους τρόπους ενδεχομένως και με συνδυασμό τους: -Η με την δραστική μείωση του εργατικού κόστους και κατ’ επέκταση με απολύσεις εργαζομένων και με μείωση μισθών και δικαιωμάτων. -Η με την δραστική μείωση του κόστους για την συντήρηση του δικτύου σε βάρος της σταθερής και αξιόπιστης τροφοδοσίας, μολονότι η ευρωπαϊκή εμπειρία έδειξε ότι τα ατυχήματα αυξήθηκαν κατακόρυφα στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις. -Η με την εγκατάλειψη του κοινωνικού ρόλου της επί ζημία νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Ο οικονομικός ρόλος του κράτους στον καπιταλισμό Ο Μαρξ τονιζε ότι «η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου και η πτώση του ποσοστού κέρδους προκαλούν ανακατανομή της αγοράς και αναδιαρθρώσεις ανάμεσα στις διάφορες μερίδες του κεφαλαίου». Αυτό εντείνεται ιδιαίτερα στις περιόδους κρίσης του καπιταλισμού όπως αυτή που περνάμε σήμερα. -Στην αυγή της καπιταλιστικής ανάπτυξης το κράτος δρώντας σαν συλλογικός καπιταλιστής ήταν αυτό που δημιουργούσε τους όρους για μια απρόσκοπτη καπιταλιστική ανάπτυξη, κάνοντας επενδύσεις που είχαν υπερβολικό κόστος, χωρίς ουσιαστικό κέρδος και κατ επέκταση ασύμφορες για τους επιμέρους καπιταλιστές. Ήταν το κράτος που επένδυσε στην ανάπτυξη του ηλεκτρικού δικτυού, του οδικού δικτύου, των λιμανιών, των σιδηροδρόμων, των τηλεπικοινωνιών και όλων όσων ήταν απαραίτητα για να δημιουργηθεί απρόσκοπτα η καπιταλιστική ανάπτυξη. -Σε περιόδους κρίσης που οι ιδιωτικές επενδύσεις είναι αβέβαιες και επισφαλείς οι καπιταλιστές στρέφονται και ιδιωτικοποιούν τους κερδοφόρους τομείς του δημοσίου για να εξασφαλίσουν σίγουρη κερδοφορία χωρίς μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια και με ελάχιστο ρίσκο. Έτσι λοιπόν κυβερνήσεις υποχείρια των καπιταλιστικών συμφερόντων όπως αυτή της Ν.Δ χρησιμοποιούνται ως ντίλερ για την υλοποίηση του ξεπουλήματος με απόλυτα εξευτελιστικούς όρους. Ο συνδικαλισμός της παρακμής Τα συνδικάτα ενώ στα λόγια καταγγέλλουν τις ιδιωτικοποιήσεις στην πράξη δυστυχώς λειτουργούν παθητικά και επιτρέπουν να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Η ΓΣΕΕ δηλώνει ότι: ‘’Η εισήγηση της Διοίκησης της ΔΕΗ για αύξηση μετοχικού κεφαλαίου με την άρνηση του δικαιώματος της συμμετοχής του ελληνικού δημοσίου (ανάλογη δηλαδή άρνηση με την περίπτωση των τραπεζών την περίοδο των..”ακλόνητων βεβαιοτήτων”…το 2015), ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και θέτει υπό αμφισβήτηση την ενεργειακή ασφάλεια, το φθηνό ρεύμα, τον κοινωνικό χαρακτήρα της ΔΕΗ, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στην επιχείρηση. Για τη Συνομοσπονδία αυτά τα ζητήματα αποτελούν προτεραιότητα, αφού σε καμία περίπτωση δεν θα ανεχθούμε μεθοδεύσεις τις οποίες θα πληρώσει ο εργαζόμενος και γενικότερα ο καταναλωτής… Η διασφάλιση του Εθνικού χαρακτήρα της μεγαλύτερης βιομηχανίας ενέργειας της χώρας και ο διοικητικός και διαχειριστικός έλεγχος του Δημοσίου, πρέπει να αποτελούν προτεραιότητα κάθε Κυβέρνησης’’ Στο ίδιο πνεύμα (με λίγο ποιο έντονο καταγγελτικό χαραχτήρα) είναι και οι ανακοινώσεις της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Και ενώ στα λόγια τονίζουν ότι διαφωνούν με την κατ’ ουσία ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ την ίδια ώρα δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να την αποτρέψουν. -Η μεν ΓΣΕΕ εκτός από ένα δελτίο τύπου δεν κάλεσε σε καμία κινητοποίηση ούτε για την τιμή των όπλων σε ένα τόσο σημαντικό γεγονός. -Η δε ΓΕΝΟΠ καλεί σε χάπενινγκ και ενημερωτικές εκδηλωσούλες, καθώς και σε μια απεργία για την τιμή των όπλων την ημέρα που ψηφίζεται στην βουλή η ιδιωτικοποίηση. -Το γεγονός ότι δεν αντέδρασε στο ελάχιστο όταν ξεπουλήθηκε ο ΑΔΜΙΕ είναι χαρακτηριστικό του συνδικαλιστικού συμβιβασμού. -Τι θα γινόταν εάν συνέβαινε αυτό το γεγονός πριν μερικά χρόνια? Τα συνδικάτα είχαν προχωρήσει σε δυναμικές κινητοποιήσεις (καταλήψεις χώρων δουλειάς, υπουργείων, πολυήμερες απεργίες, δυναμικές διαδηλώσεις κλπ) στο παρελθόν για ποιο μικρά γεγονότα. Να αντιδράσουμε πριν είναι πολύ αργά Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η ΓΕΝΟΠ θα ήταν να καλέσει άμεσα την ΓΣΕΕ καθώς και τα υπόλοιπα συνδικάτα, τις ενώσεις καταναλωτών, καθώς και το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας σε πανελλαδική κινητοποίηση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και την εκποίηση του δημοσίου πλούτου. Την ιδία ώρα να καλούσε όλους τους εργαζόμενους στον χώρο της ενέργειας σε κοινές απεργιακές δυναμικές κινητοποιήσεις. Δυστυχώς τίποτε από όλα αυτά δεν έκανε και δεν πρόκειται να κάνει, πολύ δε περισσότερο η ΓΣΕΕ που ‘’νίπτει τας χείρας της’’ και έχει ‘’ήσυχη’’ την συνείδηση της με μια μικρή ανακοίνωση. Δέσμευση της αντιπολίτευσης και του ΣΥΡΙΖΑ η κατάργηση των ιδιωτικοποιήσεων Το σύνολο της αντιπολίτευσης δείχνει αυτήν την στιγμή να αντιδρά στην ιδιωτικοποίηση. Όμως η αντιπολίτευση και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δεσμευτεί ότι θα καταργήσει όλες τις ιδιωτικοποιήσεις (που σε μια νύκτα επέβαλε η κυβέρνηση της Ν.Δ,) όταν βγει στην κυβέρνηση. Δεν είναι δυνατόν σε ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή να μην προσβληθούν όλες αυτές οι συμβάσεις-δώρα στους εγχώριους και πολυεθνικούς καπιταλιστές.

Η πρώτη πειραματική φάση του «Μεγάλου Περιπάτου» ήταν κατά γενική ομολογία αποτυχημένη, αν και ο δήμαρχος επιμένει στο σιβυλλικό «πέτυχε και δεν πέτυχε». Παράλληλα, έχει ανατεθεί σε μελετητή του ΕΜΠ η καταγραφή της κυκλοφορίας για να καταδείξει τις επιπτώσεις της παρέμβασης. Κι ενώ γίνονται μετρήσεις στο ευρύτερο κέντρο, αυτή τη στιγμή είναι δημοσιευμένα μόνον τα στοιχεία που αφορούν την Πανεπιστημίου. Όμως είναι σίγουρο πως μια παρέμβαση εδώ, έχει επιπτώσεις και σε άλλα σημεία της πόλης. Χωρίς συνολική εικόνα – που γνωρίζω από πρώτο χέρι πως καταγράφεται και υπάρχει – δεν μπορούμε να βγάλουμε πραγματικά συμπεράσματα ως προς την κυκλοφοριακή διάσταση του πειράματος. Υπάρχει κι ένα δεύτερο πρόβλημα: τα στοιχεία που έχουμε συγκρίνουν ασύγκριτα. Καταγράφουν δύο χρονιές (2020 – 2021) μέσα στην πανδημία, ενώ μας λείπουν παλαιότερες μετρήσεις. Αυτό δεν σημαίνει πως τα σημερινά στοιχεία είναι άκυρα. Σημαίνει απλώς πως δεν είναι πραγματικά συγκρίσιμα σε βάθος χρόνου. Όσο και να χαίρεται κανείς για μια νέα δενδροστοιχία σε κεντρικό δρόμο, δεν μπορεί να μην τρομοκρατείται από την καταστροφή του υψηλού πρασίνου σε μια σειρά από πλατείες της πόλης, για τους σταθμούς της γραμμής 4 του μετρό. To πράσινο δεν μετριέται σε εμβαδόν, δεν είναι το ίδιο ένα τετραγωνικό μέτρο γκαζόν με ένα δένδρο. Ούτε ισχύει η αναλογία όταν για κάθε κομμένο δένδρο φυτεύεται αλλού ένα νέο δένδρο. Ένα δένδρο μιας ηλικίας μπορεί να αντιστοιχεί σε 10 ή και περισσότερα νεώτερα. Και το πού ακριβώς χωροθετείται το νέο πράσινο, είναι εξίσου μεγάλης σημασίας. Με άλλα λόγια, δεν μπορώ να κόβω 100 δένδρα στα Εξάρχεια, να φυτέψω άλλα 100 στην οδό Πανεπιστημίου και να ισχυρίζομαι πως παρέμεινε ίδιο το ισοζύγιο πράσινου. Πέρα από την αισθητική – που είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε με όλες τις αισθήσεις μας, είναι οι ήχοι και οι θόρυβοι, οι μυρωδιές και τ’αρώματα, οι εικόνες και το φώς – η πόλη έχει κατοίκους, λειτουργίες, υποδομές. Όταν ολόκληρη η Αττική σήμερα πάσχει πολύ σοβαρά από έλλειψη υποδομών κάθε είδους, όταν υπάρχουν ζητήματα κατοικίας, ενεργειακής φτώχειας και κυκλοφοριακού εμφράγματος, η εμμονή με την βιτρίνα της πόλης εμπεριέχει μεγάλη δόση ύβρεως.