Το μερτικό στην αθλιότητα
Θάνατος στους απελπισμένους. Φωνάζεις από τη φυλακή σου. Κι αντέχεις ακόμα πολύ θάνατο. Είναι τόσο άδειο αυτό το πρόσωπο, ώστε μπορεί να χωρέσει όλους τους θανάτους. Γι’ αυτό με τρομάζει.
Γιώργος Κυρίτσης: Προφάσεις εν αμαρτίαις
Η δράση του ΚΚΕ και η συμπόρευσή του με τη Δεξιά τα τελευταία χρόνια, δεν προϊδεάζουν για διωγμούς εις βάρος του, κάθε άλλο, όλοι έχουν να πουν τα καλύτερα για το κόμμα που κάθεται αξιοπρεπώς στη γωνία του, εκτός απ’ όταν είναι να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
Άρα βραχυμεσοπρόθεσμα δύσκολα θα βρεθεί στα δικαστήρια με κουκουλοφόρους μάρτυρες και οι παραλληλισμοί με τους καταδότες της Κατοχής δεν αποτελούν παρά ανιστόρητη και προσβλητική για τους αγωνιστές και τα θύματα των ναζί και των γερμανοτσολιάδων αναφορά. Και επίσης προσβλητική για όσους βάζουν το κεφάλι τους σήμερα στον ντορβά σε μια χώρα που οι «περίεργοι θάνατοι» μαρτύρων δεν είναι ασυνήθιστοι.
Επιφυλάξεις για τον θεσμό είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ, με ανησυχίες παραπλήσιες με αυτές του ΚΚΕ για το αν ο θεσμός των προστατευόμενων μαρτύρων θα μπορούσε να αξιοποιηθεί εναντίον των κοινωνικών αγώνων. Ωστόσο η εμπειρία των τελευταίων αρκετών χρόνων έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, αλλά, αντίθετα, ότι οι μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος, οι «γουιστλμπλόουερς», ο Τζούλιαν Ασάνζ, η Τσέλσι Μάνινγκ, είναι από τη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Ότι μεγάλες δίκες και αποκαλύψεις δημοσίου συμφέροντος εναντίον της μαφίας, του οικονομικού εγκλήματος, της κρατικής αυθαιρεσίας, φορολογικών παραδείσων, στηρίχτηκαν ή εκκίνησαν από από κάποιους μεμονωμένους πολίτες με συνείδηση και αποφασιστικότητα να κάνουν βήματα που κανείς άλλος δεν τολμούσε. Αυτοί χρειάζονται στήριξη και προστασία από τους δημοκρατικούς πολίτες και τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις.
Από κει και πέρα, αν το σύστημα θέλει να χρησιμοποιήσει τον θεσμό κατα της Αριστεράς, δεν θα έχει καμία αναστολή να το πράξει και σίγουρα δεν θα περιμένει ούτε θα ενδιαφερθεί για το αν η διαδικασία αυτή έχει κατοχυρωθεί στη συνείδηση του κόσμου ή όχι.
Ποιους αφορά το πλατύ προοδευτικό κάλεσμα;
Ας ακολουθήσουμε τη λογική των αριθμών και των γεγονότων. Το «πλατύ προοδευτικό κάλεσμα» δεν αναφέρεται στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Γιατί; Από τα περίπου 2 εκατομμύρια της εκλογικής βάσης του παλαιού ΠΑΣΟΚ, το 75% έχει έρθει στο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από το 2012 και έχει επιβεβαιώσει την εμπιστοσύνη του σε αυτόν και το 2015 (δύο φορές) και το 2019. Το υπόλοιπο παραμένει στο ΚΙΝΑΛ, το οποίο έχει οριοθετήσει πλέον και αυτό τη βάση του. Άρα, μιλάμε αποκλειστικά για στελέχη του πρώην ΠΑΣΟΚ. Ποια στελέχη; Όχι προφανώς εκείνα του «εκσυγχρονισμού», διότι τα περισσότερα από αυτά είτε παραμένουν στη «σαμαρική συνιστώσα» του ΚΙΝΑΛ είτε αισθάνονται εγγύτερα στη ΝΔ. Επίσης, δεν μιλάμε για τα στελέχη του παλιού «αντιμνημονιακού» ΠΑΣΟΚ, διότι αυτά έχουν έρθει στο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από το 2012 με το «Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο». Τι απέμεινε; Το στελεχιακό δυναμικό της «μεταμοντέρνας τεχνοκρατίας» του ΠΑΣΟΚ της «πράσινης ανάπτυξης», της Eldorado Gold, των εξορύξεων υδρογονανθράκων, των ΣΔΙΤ, των «μανατζερ», κ.λπ. Άρα, το ερώτημα δεν είναι τόσο σε ποιους απευθύνεται, αλλά ποιες πολιτικές υποστηρίζουν αυτοί που τελικά θα συμμετάσχουν στο «πλατύ προοδευτικό κάλεσμα».
Ένα σιντριβάνι (αντί) για την πλατεία Ομονοίας
Η ανακατασκευή της πλατείας παρουσιάζεται ως «λύση» σε ένα «χρόνιο πρόβλημα». Το πρόβλημα αυτό εν τέλει δεν είναι άλλο από τους ίδιους τους ανθρώπους που σύχναζαν εκεί. Πρόκειται ως επί τω πλείστον για φτωχούς και μετανάστες οι οποίοι «χαλάνε την εικόνα» και θα πρέπει να εκδιωχθούν για να εξυπηρετηθούν οι ορέξεις του ιδιωτικού τομέα, τελευταίο βασικό project του οποίου αποτελεί η μετουσίωση της πόλης σε τουριστικό εμπόρευμα. Παράλληλα, είναι μάλλον απίθανο η έμμεση ιδιωτικοποίηση της μετατροπής μιας δημόσιας πλατείας σε απονεκρωμένο θέαμα-εργαλείο επιχειρήσεων τουρισμού να μη συμπληρωθεί και από την άμεση ιδιωτικοποίηση κατάληψης χώρου, με την επαναφορά των περιφραγμένων τραπεζοκαθισμάτων των παρακείμενων καταστημάτων.
Από την άλλη είναι προφανές ότι τα υπαρκτά προβλήματα της φτώχειας, του ρατσισμού, της τοξικοεξάρτησης και της εγκληματικότητας δεν επιλύονται. Αντίθετα απλά ανακατανέμονται στον χώρο της πόλης οι πυκνώσεις και οι εστίες τους. Υπάρχει μάλιστα και επιδείνωσή, καθότι η εκδίωξη δεν είναι παρά ένα κατασταλτικό μέτρο που δυσχεραίνει την κατάσταση όσων την υφίστανται.
Παράλληλα πρόκειται για μια επιχείρηση απόκρυψης του προβλήματος που καθιστά την πραγματική αντιμετώπιση όλο και πιο μακρινή. Η τελευταία περιλαμβάνει αναγκαστικά την αναγνώρισή του και συλλογικό αγώνα που θα στοχεύει στα βαθύτερα αίτια κοινωνικά και οικονομικά αίτια που το γεννούν. Μόνο έτσι θα μπορεί να προκύψει μια ουσιαστική αλλαγή στην ποιότητα του χώρου της πόλης και της ζωής που αυτή φιλοξενεί.
Πάνος Λάμπρου: Τα μέλη να έχουν μια ισοτιμία μεταξύ τους
Το μέλος της ΠΓ μίλησε μεταξύ άλλων και για το ζήτημα της λειτουργίας των μελών των οργανώσεων και υπογράμμισε την ανάγκη να υπάρχει ισοτιμία μεταξύ των μελών, που το χαρακτήρισε πολύ κρίσιμο ζήτημα, και αυτοπρόσωπη παρουσία τους. Αν δεν πάρουμε μέτρα, όπως τόνισε, υπάρχει ένας κίνδυνος να δημιουργηθούν δύο ταχυτήτων μέλη και το ζητούμενο δεν είναι πούμε ότι έχουμε Χ μέλη.
Σημείωσε ότι δεν θέλει ένα κόμμα που να λειτουργεί με απόσταση καθώς για εκείνον είναι ουσιαστική η συμμετοχή των μελών στις συζητήσεις και στις αποφάσεις. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει, όπως είπε, να κάνουν τις λειτουργίες του κόμματος πιο ελκυστικές ή να χρησιμοποιήσουν τη νέα τεχνολογία, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά όπως εξήγησε έχει τρομακτική αξία η επαφή των ανθρώπων, να βλέπει ο ένας τον άλλον καθώς αυτή η ματιά είναι κρίσιμη και φυσικά δεν θέλουν να πάνε σ` ένα συνέδριο σε μια άλλη διαδικασία και απλώς να ακούνε ατάκες ή να γράφονται δηλώσεις. Χρειάζεται συζήτηση, εξήγησε. Ο κ. Λάμπρου εξήγησε ότι η ανθρώπινη σχέση είναι οξυγόνο και την επιδιώκουν καθώς έτσι θα μπορέσουν στη συνέχεια να πάνε στην κοινωνία και να δώσουν τη μάχη π.χ. στο εργατικό κίνημα ή στον χώρο των δικαιωμάτων.
Το κείμενο του απολογισμού επαναφέρει τη συζήτηση επί της ουσίας
Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ το τρέχον Σαββατοκύριακο ίσως αποδειχθεί η ουσιαστικότερη πριν το 3ο Συνέδριό του, που ορίστηκε, τελεσίδικα, από την Π.Γ. να γίνει 14 – 20 Μαϊου. Και τούτο για δυο λόγους. Ο ένας, είναι διότι όλο το μακρύ διάστημα όπου αποφευγόταν – επί ζημία, βέβαια, της συλλογικής λειτουργίας του Κόμματος – η σύγκλισή της, επιχειρείτο να εξευρεθούν λύσεις, να επιτευχθούν συμφωνίες ή και να επιβληθούν – ακόμη και με έξωθεν παρεμβάσεις ΜΜΕ – κατευθύνσεις, στο περιθώριο των συλλογικών οργάνων. Φαίνεται να υπερίσχυσε το κλίμα αναζήτησης συνθετικών λύσεων ή και λογική συμβιβασμών, αν και μένει αυτό να επιβεβαιωθεί στη συνεδρίαση της ΚΕ.
Ο άλλος λόγος είναι ότι η θεματολογία της συζήτησης είναι ουσιαστική και οι αποφάσεις της για τα τρία θέματα που θα τεθούν, ο απολογισμός, οργανωτικές – τεχνικές ρυθμίσεις και η προσθήκη στο όνομα του κόμματος, θα είναι καθοριστικές. Καθοριστικές και ως περιβάλλον για την εξασφάλιση ενός γόνιμου και θετικού κλίματος για την προσυνεδριακή συζήτηση στην κοινωνία και στις oργανώσεις. Η επόμενη συνεδρίαση της ΚΕ, που δεν θα αργήσει, θα συζητήσει το Πρόγραμμα του κόμματος. Από πλευράς ουσίας, θα είναι ακόμη πιο καθοριστική για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και την επάνοδό του στην κυβερνητική εξουσία.
Ο απολογισμός είναι ένα μεστό κείμενο, καλογραμμένο, με ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο, που θέτει ακόμη και ζητήματα της λειτουργίας και οικοδόμησης του κόμματος. Αξίζει να συζητηθεί στο κόμμα. Βοηθάει τα μέλη και τους φίλους του να κατανοήσουν σε βάθος τη διαδρομή στην κυβέρνηση, τι έγινε, τι δεν έγινε, τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να γίνει, το περιβάλλον και τους λόγους που συνέβησαν όλα αυτά. Χωρίς αφορισμούς, αιχμηρά σημεία ή υπονοούμενα – σπάει την τραγικά αρνητική παράδοση της Αριστεράς. Ωστόσο, οι παρατηρήσεις του δεν θα είναι και τόσο ευχάριστες για την ηγεσία, η οποία, στην αρχή, ήταν απρόθυμη να υπάρξει απολογισμός. Ουσιαστικά, τη σύνταξή του την «επέβαλε» η βάση του κόμματος με την έννοια ότι πάρα πολλά μέλη το έθεταν στις ΟΜ με επιμονή. Είναι κίνηση που ενισχύει το κύρος του ΣΥΡΙΖΑ, τον κάνει να ξεχωρίζει.
Οι Ελληνες φασίστες και η στρατηγική της έντασης στην Ιταλία
Εξαγωγή «επαναστάσεως» στην Ιταλία προσπάθησε να κάνει η χούντα της 21ης Απριλίου. Μια προσπάθεια επίμονη και αδρά χρηματοδοτούμενη, σε συνεργασία με τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες και τις υπό τον έλεγχό τους φασιστικές οργανώσεις.
Η ελληνική φασιστική εμπλοκή εντασσόταν στη «στρατηγική της έντασης», όπως την ονόμασε η βρετανική εφημερίδα Observer στις 12 Δεκεμβρίου 1969, αμέσως μετά τη βομβιστική επίθεση στην πιάτσα Φοντάνα, στην Αγροτική Τράπεζα του Μιλάνου, που άφησε πίσω της 17 νεκρούς και 88 τραυματίες. (Για την επίθεση αρχικά κατηγορήθηκαν Ιταλοί αναρχικοί και μόλις πριν από λίγα χρόνια αποδείχτηκε δικαστικά η εμπλοκή νεοφασιστών της Ordine Nuovo, οι οποίοι καταδικάστηκαν από την ιταλική δικαιοσύνη).
Μετά τη σφαγή στην Πιάτσα Φοντάνα, ακολούθησαν δεκάδες άλλες τυφλές επιθέσεις των φασιστικών οργανώσεων σε πλατείες, τρένα και σιδηροδρομικούς σταθμούς με εκατοντάδες νεκρούς, ενώ μέσα στις ιταλικές ένοπλες δυνάμεις και τις υπηρεσίες ασφαλείας οι νεοφασίστες και οι πράκτορες συνωμοτούσαν και σχεδίαζαν απόπειρες πραξικοπήματος (για να μην πέσει η χώρα στα χέρια των κομμουνιστών), αλλά ματαιώθηκαν την τελευταία στιγμή.
Η περίοδος έξαρσης της φασιστικής βίας και των συνεχών απειλών κατά της Ιταλικής Δημοκρατίας διήρκεσε σχεδόν όσο και η ελληνική δικτατορία. Το 1974, όταν έπεφτε η ελληνική χούντα, η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να θέσει εκτός νόμου τις δυο μεγαλύτερες τρομοκρατικές οργανώσεις της ιταλικής άκρας δεξιάς και να αλλάξει την ηγεσία των μυστικών υπηρεσιών και των ενόπλων δυνάμεων.
Η κινητοποίηση των δημοκρατικών δυνάμεων και η θαρραλέα ερευνητική δημοσιογραφία είχαν καταφέρει να ξεσκεπάσουν τις φασιστικές προβοκάτσιες και να εξουδετερώσουν τους κινδύνους αυταρχικής εκτροπής.
Νάσος Ηλιόπουλος: Ποιος θυμάται το κίνημα για το άρθρο 16;
Η πραγματική ενσωμάτωση της Αριστεράς στο παλιό πολιτικό σύστημα θα γίνει όταν η διαδικασία εκλογικής της καταγραφής αποκοπεί από τη δυνατότητα της να παράγει κοινωνικά αποτελέσματα. Πολύ απλά αφού ένα κόμμα του 4% μπόρεσε να είναι χρήσιμο και να λειτουργήσει ως καταλύτης σε μια τέτοια κινηματική διαδικασία, πολλαπλά χρήσιμη θα έπρεπε να είναι μια δύναμη του 32%. Προφανώς ο προηγούμενος ισχυρισμός φέρει μια υπερβολή. Αυτό γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα κινήματα δεν τα παραγγέλνεις, ούτε επιλέγεις εσύ την στιγμή της έκρηξης. Αυτή είναι η σημασία του αστάθμητου χαρακτήρα του κοινωνικού ανταγωνισμού. Δεν ακυρώνει όμως την αξία του να εστιάζουμε στο ουσιαστικό, δηλαδή την εμπλοκή στα πραγματικά κοινωνικά μέτωπα και όχι στις διαδικασίες «εσωτερικού χώρου», είτε του πολιτικού συστήματος είτε των εσωκομματικών ανταγωνισμών. Ίσως υπερβάλω ξανά, αλλά όπως λέει μια κινέζικη παροιμία «η υπερβολή φωτίζει την αλήθεια».
Ένας απολογισμός του μέλλοντός μας
Διαβάζοντας το σχέδιο απολογισμού, σίγουρα θα παρατηρήσετε ότι το τμήμα που αφορά τη δράση του κόμματος καθαυτή, είναι σχετικά περιορισμένο. Για δύο λόγους κυρίως: επειδή η δράση των κομματικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, κατά κύριο λόγο αναγκαστικά, προσανατολίστηκε στο κυβερνητικό έργο περιορίζοντας τις δυνατότητες αυτοτελούς ανάπτυξης της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος· αλλά όχι μόνο γι΄ αυτό: και πριν αναληφθεί το βάρος της κυβέρνησης, προβλήματα αυτοτελούς δράσης των κομματικών οργανώσεων εκεί όπου γίνονται αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνίας, ήταν και πριν, είναι και τώρα –με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση– πολύ σοβαρά. Αν δεν επιχειρηθεί η λύση τους τώρα, στην πορεία προς ένα συνέδριο διεύρυνσης, ανάπτυξης οργανωτικής και ανασυγκρότησης, πότε θα λυθούν;
Ίσως, για ένα κόμμα που δεν έμαθε, και λόγω αρχικού μεγέθους και λόγω τρόπου λειτουργίας, να αναλαμβάνει δύο παράλληλα καθήκοντα, θα ήταν σκόπιμο αυτού του είδους τα ζητήματα να τεθούν ξανά και να αντιμετωπιστούν, αμέσως μετά το συνέδριο, σε μια οργανωτική συνδιάσκεψη με ευθύνη της κεντρικής επιτροπής, που δεν είναι ανάγκη να είναι πανελλαδική· εδώ και αρκετά χρόνια ζούμε και δρούμε σε 13 περιφέρειες αγνοώντας επιδεικτικά την ύπαρξή τους ως ιδιαίτερου διοικητικού και πολιτικού πεδίου.
Η Μόρια είναι κτηνωδία
Τ’ ακούς; Μέσα στη Μόρια τα παιδιά «θα πεθάνουν από ασιτία». Κι έξω από τη Μόρια ολόκληρος στρατός από Γεωργιάδηδες αγρυπνεί μήπως και αλλοιωθεί ο ελληνικός πολιτισμός. Και νεαροί φασίστες περιπολούν, ελέγχουν και δέρνουν.
Τ’ ακούς; Μέσα στη Μόρια η γιατρός εξέταζε «είκοσι ανθρώπους την ημέρα και όλοι τους είχαν μια φρικιαστική ιστορία» . Κι έξω από τη Μόρια η φρίκη του Μηταράκη, του περιφερειάρχη Μουτζούρη, του Μπ. Παπαδημητρίου, του Ά. Πορτοσάλτε και τόσων άλλων αναμάρτητων με τις πέτρες των λιθοβολισμών ανά χείρας.
Τ’ ακούς; Μέσα στη Μόρια -θυμήσου λίγο παλιότερο ρεπορτάζ- τα παιδιά θέλουν ν’ αυτοκτονήσουν. Κι έξω από τη Μόρια ο πρωθυπουργός, όταν δεν λείπει σε ταξίδι για διακοπές, αρπάζει το μυστρί και ντύνεται αρλεκίνος του παλαιοκομματισμού μέρες που είναι.
Τ’ ακούς; Μέσα στη Μόρια συμβαίνει κτηνωδία. Κι έξω από τη Μόρια έχει στηθεί ένας τερατώδης χορός μεταμφιεσμένων, ένα καρναβάλι της φρίκης. Να το προσέξουμε πολύ αυτό. Γιατί αν κοιτάξουμε πολύ προσεκτικά, μπορεί να διακρίνουμε και τον εαυτό μας κάτω από κάποια μάσκα...