Τασία Χριστοδουλοπούλου: Deja vu ή αλλιώς παλινόρθωση
Σήμερα ζούμε την παλινόρθωση του αυταρχικού και ξενοφοβικού κράτους της Δεξιάς. Η ιδεοληψία του νόμου και της τάξης, με μαθηματική ακρίβεια, μας γυρίζει στα χρόνια του 2014. Αντί της αλληλεγγύης, καλλιεργείται και πάλι ηθικός πανικός. Δεν είναι τυχαίο ότι μιλούν πλέον για «εισβολείς» και για «κίνδυνο για την εσωτερική ασφάλεια». Ένα dejà vu οργανώνεται και πάλι από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και το υφυπουργείο Εθνικής Άμυνας, που ανέλαβαν όλη την ευθύνη του μεταναστευτικού-προσφυγικού, μόνο που αυτή τη φορά η χώρα αντιμετωπίζει αυξημένες ροές, με τα ευρωπαϊκά σύνορα κλειστά.
Δέσμια του ρατσισμού και της κινδυνολογίας που καλλιέργησε τα προηγούμενα χρόνια για αντιπολιτευτικούς λόγους, η κυβέρνηση δίνει όλη την έμφαση στον έλεγχο των συνόρων, στις επιστροφές και στα κέντρα κράτησης. Παλινωδεί συνεχώς, στέλνοντας αλλοπρόσαλλα μηνύματα, πότε ότι αντιμετωπίζει εισβολή μεταναστών, πότε ότι αντιμετωπίζει θέμα εσωτερικής ασφάλειας, δικαιώνοντας έτσι την απραξία των χωρών της Ε.Ε.
Και τα τρία μέτρα, που φανατικά υποστηρίζουν, ελπίζουν ότι θα κάνουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες αόρατους, ώστε να καθησυχάσουν τους πολίτες, που τους έχουν φοβίσει.
«Κλειστά σύνορα», γιατί έτσι δήθεν θα μειωθούν οι ροές. Επιστροφές ώστε να μην γεμίζουν τα νησιά και η ενδοχώρα με «επικίνδυνους». Άσυλο φαστ- τρακ για να μην παραμένουν για πολύ χρόνο στη χώρα και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η κυβέρνηση γνωρίζει καλά ότι όλα τα μέτρα που εξαγγέλλει δεν θα επιλύσουν τα πραγματικά προβλήματα. Αντίθετα, θα γεννήσουν νέα.
Κι όμως επιμένει. Παραλήπτες των αυταρχικών και ακροδεξιών μέτρων της δεν είναι ούτε οι πρόσφυγες ούτε οι μετανάστες. Ούτε η Ευρώπη ούτε η Τουρκία.
Παραλήπτες είμαστε όλοι εμείς. Όλες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, που αποδέχονται να γίνουν πειραματόζωα άνθρωποι κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τη φτώχεια, που δικαιολογούν τις πολιτικές στέρησης της ελευθερίας και τις πρακτικές βιοπολιτικής για όσους περισσεύουν και για όσους δεν περιλαμβάνονται στα νεοφιλελεύθερα σχέδια μείωσης της εργασίας και του κοινωνικού κράτους. Πολιτικές που παράγουν ηθικό πανικό και όχι αλληλεγγύη. Πολιτικές που περιφρονούν την ανθρώπινη ζωή και καθιστούν ακόμα και τα ασυνόδευτα παιδιά εχθρούς.
Γι’ αυτό και η πολιτική για το προσφυγικό - μεταναστευτικό δοκιμάζει κόμματα και πολιτικές δυνάμεις σε ολόκληρο τον κόσμο.
Γι’ αυτό, αν θέλουμε να παραμείνουμε ανθρώπινη κοινωνία, έχουμε επείγουσα ανάγκη για ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο «ανθρώπινης νομιμότητας» στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.