Αναδημοσιεύσεις

Ένα κύριο γεγονός κατά πώς το διδάσκει ο Λάο Τσε: «Το κύριο γεγονός σε μια στάμνα δεν είναι το σχήμα της, αλλά το κενό που περιέχει». Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με το κενό των επετείων: το κύριο γεγονός τους δεν είναι ο άδειος χώρος τους, δεν είναι η απουσία, δεν είναι η υπεραξία της νυκτωδίας που όλο και συσσωρεύεται πάνω στη μνήμη κι όλο ζητάει ένα φως για να πιαστεί, να φτιάξει ίσκιο σαν όαση στο αχανές. Κυρίως είναι το φοβερό κενό που αρνείται να γίνει μια λήθη συμπαγής και επιμένει να είναι και να υφίσταται ως καρπός του αοράτου. Κι όσο κι αν θέλεις να το αρνηθείς, δεν μπορεί, θα το ακούσεις κάποιες στιγμές ακόμα και μέσα στους μεγαλύτερους θορύβους. Θα το ακούσεις στις αιφνίδιες στιγμές της ζωής σου. Όταν νιώθεις σαν να βρίσκεσαι μέσα στην παράξενη ησυχία που υπάρχει στο μάτι του κυκλώνα. Τότε που, μέσα από αυτό το τεράστιο μάτι, στη μέση ακριβώς της καταστροφής, βλέπεις την πίσω πλευρά των ονείρων σου. Τότε που, έστω και για μια στιγμή, ξέρεις μέχρι τα μύχια της ψυχής σου τι πήγε στραβά, γιατί πήγε στραβά και πότε ήταν η στιγμή που την άφησες να περάσει. Είναι ακριβώς τότε που ακούς τον αγαθό τριγμό μέσα στα πιο βαθιά κελάρια της ύπαρξής σου. Και ξέρεις πώς ακούγεται ο βρασμός απ’ το πικρό κρασί της μνήμης καθώς ολοένα ωριμάζει και ολοένα θέλει και «κάτι ακόμα». Αυτό το «κάτι ακόμα» που αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε μήτε η ποίηση, η ποίηση των πεπραγμένων εν συνόλω θέλω να πω, αφού γι’ αυτό το «κάτι ακόμα» γράφουνε οι ποιητές «πενήντα τόσα χρόνια ή και αιώνες» όπως λέει και ο Γιάννης Ρίτσος, με την κρυφή ελπίδα πως ούτε κι ο πιο μεγάλος αμπελουργός (ο βαθύτατος εαυτός δηλαδή) γνωρίζει το μυστικό της πίκρας του κρασιού του. Κι ακόμα περισσότερο: γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να το ανακαλύψει. Ούτε όταν παραφυλάει μέσα στα φυλλώματα να έρθουν οι φευγαλέες σκιές της απουσίας για να γεμίσει το κενό από το κενό τους. Ή να γεμίσει το κενό από μια ήττα που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί και από τότε περιμένει το μερτικό της στη μοιρασιά του κόσμου.

Στον κόσμο του σκιτσογράφου Αρκά, τα πράγματα είναι, και παραμένουν, χονδροειδώς ξεκάθαρα: αγωνίστριες φεμινίστριες σαν τη Ρόζα, που τίθενται απέναντι στον υπάρχοντα κόσμο και προσπαθούν να τον αλλάξουν, καταγγέλλοντάς τον διαρκώς, είναι κάτι τύπισσες γραφικές και συνήθως βίαιες -όπως δείχνει σε άλλα σκίτσα. Είναι γυναίκες όχι μοναχά εκτός κανονικότητας, αλλά γυναίκες εξαμβλώματα, στο περιθώριο της ζωής των άλλων, που διασκεδάζουν, όταν δεν παρενοχλούν, τους “φυσιολογικούς” ανθρώπους. Η Ρόζα -από τη Λούξεμπουργκ, άραγε;-, είναι η φιγούρα μέσω της οποίας αναπαράγονται όλα τα στερεότυπα που επί δεκαετίες χρησιμοποιούνται για να λοιδορηθεί όποια αρθρώνει έναν αντισυμβατικό λόγο, όποια ενοχλείται και αντιτίθεται στη διαδικασία της διαρκούς εμπέδωσης της πατριαρχικής κουλτούρας. Για τον Αρκά, ακόμα και το συστημικό metoo, που τόσο στηρίχτηκε από την τηλοψία, είναι περίπου σαν να μην υπήρξε. Ούτε κουβέντα για τη μάτσο αρρενωπότητα, η δε μόνη κουβέντα για τις γυναικοκτονίες ήταν το φρικαλέο με την Ασημίνα και το βιβλίο “η συζυγοκτόνος”. Όπως, επίσης, ούτε κουβέντα για την πολιτική κατάσταση στη χώρα, κι ας υπήρξε λαλίστατος κατά τα προηγούμενα χρόνια. Διότι ο Αρκάς είναι ένας από τους συνεπέστερους οργανικούς διανοούμενους του συστήματος. Ξέρει πότε να σωπαίνει, ξέρει πότε και πώς να ομιλεί, πότε και πώς να χρησιμοποιεί την καλλιτεχνική και ποιητική του άδεια. Ξέρει ποιες και ποιους να αμαυρώνει, ξέρει ποιες και ποιους να αθωώνει. Και χρησιμοποιεί το πνεύμα και την οξύνοιά του για την υπεράσπιση των πολιτικών του ιδεών, αυτών της κλασικής, αλλά και της μοντέρνας, δεξιάς.

1. Επικαιροποίηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων για το άνοιγμα των σχολείων και των Πανεπιστημίων 2. Μέτρα για την επιτάχυνση του καθολικού εμβολιασμού όλων των παιδιών σχολικής ηλικίας 3. Κατάργηση της ρύθμισης «50%+1» νοσούντων μαθητών για τη διακοπή λειτουργίας σχολικού τμήματος. Διακοπή της λειτουργίας τμήματος στο πρώτο κρούσμα για χρονικό διάστημα που θα καθορίσει η Επιστημονική Επιτροπή του ΕΟΔΥ και υποχρεωτική επανέναρξη των μαθημάτων, αφού πρώτα όλοι οι μαθητές υποβληθούν σε δωρεάν μοριακό τεστ ώστε να "σπάσει" η αλυσίδα της μεταδοτικότητας 4. Αραίωση των μαθητικών τμημάτων στα σχολικά τμήματα με πάνω από 24 παιδιά (200.000 μαθητές). Πρόσληψη των επιπλέον αναπληρωτών που θα απαιτηθούν 5. Κατάργηση των συγχωνεύσεων που οδηγούν σε τμήματα ακόμη και 28-29 παιδιών. Μέτρα για τον τακτικό αερισμό των αιθουσών 6. Συνταγογράφηση των μοριακών τεστ (όταν κρίνονται ιατρικώς απαραίτητα) σε όλο τον πληθυσμό και παρουσία μονάδων του ΕΟΔΥ στα σχολικά συγκροτήματα για διενέργεια αξιόπιστων τεστ 7. Άδεια ειδικού σκοπού στους εκπαιδευτικούς με υποκείμενα νοσήματα που θα την αιτηθούν 8. Προμήθεια από τους Δήμους και χορήγηση δωρεάν των ειδικών μασκών για την προστασία από την «Ο» σε εκπαιδευτικούς και μαθητές 9. Κατάργηση για εφέτος της ΕΒΕ, της Τράπεζας Θεμάτων και του πρόσθετου εξεταστικού φόρτου. Επικέντρωση στη διδασκαλία και την ψυχολογική υποστήριξη των παιδιών 10. Εξασφάλιση ασφαλούς και κατάλληλης δημόσιας υποδομής για την -απευκταία- πιθανότητα να μεταπέσει ξανά στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση το εκπαιδευτικό σύστημα. Απαλλαγή από το σύστημα Cisco μετά το σκάνδαλο με τη διαρροή προσωπικών δεδομένων και την καταδικαστική απόφαση - κόλαφο για το Υπουργείο Παιδείας εκ μέρους της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.

Στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα», πρώτα ο ίδιος ο…

Αρχές Ιουλίου έγινε με εξαιρετική επιτυχία η Πανελλαδική Προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Το κείμενο…

Η διαχείριση του φόβου είναι μια επικερδής επιχείρηση όταν κυβερνάς, μόνο που είναι εποχιακή, δεν εξασφαλίζει την κερδοφορία εσαεί. Ήδη τα κέρδη είναι λίγα, ενώ το κόστος ανεβαίνει. Οι απώλειες σε ζωές δεν κρύβονται, ούτε η εγκατάλειψη του ΕΣΥ, προκειμένου να επεκταθεί ο ιδιωτικός τομέας της Υγείας. Ο τελευταίος είναι η ατμομηχανή της «ανάπτυξης» όπως την οραματίζεται το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Στους πρωταθλητές της «ανάπτυξης» τα κολέγια της ιδιωτικής παιδείας. Οι τομείς της κοινωνικής αναπαραγωγής είναι η κότα με τα χρυσά αυγά για τη διατήρηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το ίδιο και η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, τα δίκτυα και οι επιχειρήσεις δημοσίου συμφέροντος. Η ΝΔ δεν αποδέχθηκε ποτέ ότι τα Trikle–Down Economics, δηλαδή ο ισχυρισμός ότι η ευημερία των πλουσίων θα διαχυθεί κάποτε και στους από κάτω, διαψεύστηκαν διαχρονικά. Αντίθετα, επαληθεύθηκε η διεύρυνση των ανισοτήτων. Στη χώρα μας οι ανισότητες αυξήθηκαν θεαματικά την περίοδο της κρίσης και των μνημονίων, μειώθηκαν με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και επανήλθαν στο προηγούμενο επίπεδο λίγους μήνες μετά τη διακυβέρνηση της ΝΔ. Για τους δύσπιστους τα συμπεράσματα ανήκουν στην Έρευνα Εισοδημάτων και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών, που ανακοινώνονται από την Eurostat. Η επόμενη μέρα έχει ξεκινήσει πριν εκπνεύσει η προηγούμενη, η ακρίβεια ήρθε για να μείνει. Η αναστολή της καπιταλιστικής επέκτασης, λόγω της πανδημίας, είχε ως συνέπεια την κατάρρευση της ζήτησης της ενέργειας, τη μείωση της παραγωγής εξαιτίας της χαμηλής ζήτησης και την πτώση των τιμών. Η επανεκκίνηση της παγκόσμιας οικονομίας εκτίναξε το ελατήριο της κερδοσκοπίας, προκειμένου να αποκατασταθεί η ισορροπία του κέρδους. Πόσο μάλλον που η κερδοσκοπία στο φυσικό αέριο αποτελεί διαπραγματευτικό ατού της Ρωσίας, για την επιτάχυνση του αγωγού Nord stream 2. Οι τιμές δεν θα επανέλθουν, γιατί, εκτός των άλλων, το φυσικό αέριο αποτελεί το μεταβατικό καύσιμο για το πέρασμα στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Στη χώρα μας οι 4 μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις αφορούν την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με φυσικό αέριο, πρέπει όμως να «βιαστούν» γιατί ο χρόνος είναι λίγος για κέρδη. Το 2030 και το 2050 πρέπει να υπάρξει η πλήρης απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, του φυσικού αερίου συμπεριλαμβανομένου. Εκτός εάν…

Η πολύ μεγάλη αριθμητικά αύξηση των κρουσμάτων - ακόμα και με ήπια νόσηση - σημαίνει…

Το 1966, με διοικητή τον Γεώργιο Μαύρο, η ΕΤΕ, στο πλαίσιο του εορτασμού των 125 χρόνων από την ίδρυσή της, δημιούργησε ένα μορφωτικό-πολιτιστικό ίδρυμα με σκοπό να συμβάλει στην ανάπτυξη των γραμμάτων, των επιστημών και των καλών τεχνών. Και πράγματι το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) συστάθηκε με το Διάταγμα 311 της 1ης Απριλίου 1966. Έκτοτε και υπό φωτεινές διοικήσεις το ίδιο το ΜΙΕΤ έγινε συνώνυμο πολιτιστικής παραγωγής και κυρίως εκδοτικής. Οι εκδόσεις του ΜΙΕΤ δεν είχαν τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα άλλων εμπορικών εκδοτικών οίκων (χωρίς να μειώνουμε την προσφορά τους), προσφέροντας το πλεονέκτημα εξαιρετικά και αψεγάδιαστα επιμελημένων βιβλίων που ταυτόχρονα αποτελούσαν κλασικά ή μετέφεραν στη χώρα μας νέες τάσεις από τον κόσμο του πνεύματος και της επιστήμης. Όλη αυτή την τεχνογνωσία οι άνθρωποι του ΜΙΕΤ αποφάσισαν στην αρχή της δεκαετίας του 2000 να τη διαδώσουν σε όσους επιθυμούσαν και μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτητικές ανάγκες ενός διετούς σεμιναρίου που ονομάστηκε «Α’ Εργαστήρι Επιμελητών Εκδόσεων», που ο γράφων είχε τη χαρά και την τιμή να επιλεγεί μετά από μια δύσκολη και υψηλών προδιαγραφών διαδικασία επιλογής. Aπό το 2003 και για 18 χρόνια αυτό το εργαστήρι μόρφωνε στην κυριολεξία νέους ανθρώπους που θα έβγαιναν στην παραγωγή που είχε σχέση με τον εκδοτικό χώρο συνολικά. Ανεξαρτήτως των όσων έχουν δει το φως της δημοσιότητας σχετικά με τη λειτουργία συνολικά του ΜΙΕΤ, που είναι εσωτερικό ζήτημα του τραπεζικού ομίλου, και αντιλαμβανόμενοι τους δύσκολους καιρούς για την ελληνική οικονομία και τις πιέσεις που δέχονται εδώ και χρόνια οι ελληνικές τράπεζες, είναι απόλυτα κατανοητή η ανάγκη για ανακατευθύνσεις και αναπροσανατολισμούς που σχετίζονται με τον εγχώριο και παγκόσμιο ανταγωνισμό. Σε αυτό το πλαίσιο, ωστόσο, οφείλουμε ίσως να αναστοχαστούμε ότι ακόμη και μέσα σε αυτό τον σκληρό κόσμο των αριθμών, ένα τόσο καλό «προϊόν», όπως το Εργαστήρι Επιμελητών Εκδόσεων, που διαμορφώνει «τεχνοκράτες» της γλώσσας και του πολιτισμού αξίζει να διασωθεί ως διαχρονική προσφορά στον τομέα της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης και ως ένα από τα ζωντανά μέλη ενός οργανισμού, του ΜΙΕΤ, που ταυτίζεται με την άρρηκτη σχέση της ΕΤΕ με την επαγγελματική και πολιτιστική αριστεία.

Εμείς, εδώ στην Ηλεία, ευχόμαστε αυτή τη φορά τα χρονοδιαγράμματα για την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου να τηρηθούν και να μην μετατεθούν, όπως έχει γίνει πάρα πολλές φορές δια στόματος πρωθυπουργού και αρμόδιουυΥπουργού. Θα χαιρετίσουμε την επανέναρξη των εργασιών και την ολοκλήρωση του έργου, αισθανόμενοι όμως άλλη μια μεγάλη αδικία να συντελείται από αυτήν την κυβέρνηση εις βάρος μας, ότι δηλαδή ένας από τους φτωχότερους νομούς της χώρας θα έχει χάσει οριστικά τη δυνατότητα να αποκτήσει ένα σημαντικότατο έργο υποδομής με δημόσιο χαρακτήρα και πολύ χαμηλότερο κόστος κατασκευής. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο ίσως θα μπορούσαμε να καταλογίσουμε τις μόνες ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν επίσπευσε την εγκατάσταση των εργολάβων, ώστε η πρόοδος των εκτελεσθέντων εργασιών να λειτουργούσε πιθανόν αποτρεπτικά στη σημερινή ζημιογόνο για το δημόσιο συμφέρον εξέλιξη.

Το συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων δάσος της Βαλανιδορράχης, που βρίσκεται στον Δήμο Πάργας του νομού Πρεβέζης, επιδικάστηκε σε ιδιώτες με βάση δικαστικές αποφάσεις με τις οποίες έγιναν δεκτοί οι ισχυρισμοί των ιδιωτών, που εμφανίστηκαν ως «συγκύριοι» οθωμανικών τίτλων και ενώ το Δημόσιο κατέχει ποσοστό 20% επί του δάσους. Το δάσος της Βαλανιδορράχης, ένα δάσος παράκτιο εξαιρετικού φυσικού κάλλους, κόσμημα της ακτογραμμής της Ηπείρου, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα ενός οικοσυστήματος χαρακτηρισμένου σχεδόν εξ ολοκλήρου ως Νatura 2000 στις εκβολές του Δέλτα του Αχέροντα, με υδροβιότοπο και τέσσερις παραλίες, παραδόθηκε σε χέρια ιδιωτών. Οσο κι αν φαίνεται αδιανόητο, το συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων δάσος της Βαλανιδορράχης, που βρίσκεται στον Δήμο Πάργας (πρώην Φαναρίου) του νομού Πρεβέζης, επιδικάστηκε σε ιδιώτες με βάση δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν επί αγωγής διανομής του, με τις οποίες έγιναν δεκτοί οι ισχυρισμοί των ιδιωτών που εμφανίστηκαν ως «συγκύριοι» οθωμανικών τίτλων, και ενώ το Δημόσιο κατέχει ποσοστό 20% επί του δάσους.