Παιδιά είναι ρε! Τι θα κάνουν;
Οι "ασυνόδευτοι ανήλικοι" της Μόριας, πρέπει να φύγουν από εκεί, να βγουν και να ζήσουν έξω. Παιδιά είναι και βρίσκονται στη φυλακή σε μια ξένη χώρα, ακριβώς γιατί είναι παιδιά.
Συνέντευξη με τον Γιώργο Πλειό, Πρόεδρο του τμήματος επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ
Πράγματι, δεν υπάρχει κανένας ραδιοτηλεοπτικός έλεγχος, ενώ οι τηλεθεατές δεν εμπιστεύονται τα κανάλια. Μάλιστα, ένας μεγάλος αριθμός τηλεθεατών έχει φύγει από την τηλεόραση και έχει στραφεί στο διαδίκτυο. Όλη αυτή η συζήτηση έχει βλάψει τη σχέση του κοινού με την τηλεόραση, διότι προβάλει την εικόνα πως δεν έχουμε να κάνουμε με την ενημέρωση και την ψυχαγωγία, αλλά με πολιτικές επιχειρήσεις. Σε κάθε περίπτωση, η τηλεόραση συρρικνώνεται, και η εμμονή των πολιτικών δείχνει όχι πόσο σημαντική είναι η τηλεόραση, αλλά πόσο σημαντική είναι για αυτούς η τηλεόραση. Αυτό που προσπάθησε η κυβέρνηση να κάνει με το διαγωνισμό είναι μια τακτοποίηση. Όπως τακτοποιήθηκαν τα αυθαίρετα, οι ημιυπαίθριοι κλπ., αλλά η δόμηση της πόλης δεν άλλαξε ποτέ, έτσι θα συμβεί και τώρα. Επομένως, δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι σημαντικό στο τηλεοπτικό τοπίο, ίσως μάλιστα και να επιδεινωθεί, στην προσπάθεια των καναλαρχών να γίνουν τα προϊόντα τους ελκυστικά.
Όταν τα συστήματα καταρρέουν: Κοιτάζοντας πέρα από τον καπιταλισμό
Σε βάθος χρόνου, γνωρίζουμε από την ιστορία ότι και η δουλεία, και η φεουδαρχία (οι σχέσεις δούλου-αφέντη, άρχοντα-δουλοπάροικου) ως επί το πλείστον καταργήθηκαν. Μήπως ο καπιταλισμός, η σχέση εργοδότη-εργαζομένου, επίσης καταρρέει;
Να τελειώνουμε…
«Μετά από σαράντα δύο χρόνια στην ίδια εμβριθή διαπίστωση προσβαίνει γνωστή ιστοσελίδα του ελληνικού αριστερού χώρου. Η διαπίστωση είναι αναγκαία, προκειμένου να στηριχθεί το συμπέρασμα του συμπαθούς αρθρογράφου: "Να τελειώνουμε με την Αριστερά", για "να πλησιάσουμε περισσότερο στα κοινοτικά/αμεσοδημοκρατικά/εξισωτικά/τοποκεντρικά περιεχόμενα ενός αντιεξουσιαστικού κομμουνισμού».
Ζύγκμουντ Μπάουμαν: Πίσω από την παγκόσμια «κρίση του ανθρωπισμού»
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ονειρεύονται να επιστρέψει κάποιος με κουράγιο, φιλοδοξία, τόλμη, και να πει «δώστε μου την εξουσία και θα αναλάβω την ευθύνη για το μέλλον σας». Υπάρχει πολύ πολιτικό κεφάλαιο σ’ αυτού του είδους τις υποσχέσεις: «Κοιτάξτε, η δημοκρατία δεν πέρασε τις εξετάσεις, η δημοκρατία είναι αδύναμη, η δημοκρατία δεν μπορεί να αποδώσει, η δημοκρατία είναι πολύ δυνατή στα λόγια αλλά όχι στις πράξεις. Όμως εμπιστευτείτε με και θα αλλάξω την κατάσταση.» Η ανάγκη για ένα ισχυρό πρόσωπο, με μεγάλη εξουσία, κάτι που οι παππούδες μας πολέμησαν. Φοβόντουσαν τον ολοκληρωτισμό. Οι νέοι άνθρωποι όπως εσείς έχουν ξεχάσει τι ήταν ο ολοκληρωτισμός. Ξέρετε γι’ αυτόν από τα σχολικά βιβλία, δεν τον έχετε βιώσει όμως. Εγώ τον έχω βιώσει. Βίωσα δύο από αυτούς.
Κυβέρνηση Αριστεράς, όχι Εθνικής Σωτηρίας
Κυβέρνηση Αριστεράς και όχι εθνικής σωτηρίας σημαίνει σύγκρουση, όχι συναίνεση. Σύγκρουση με το αλάθητο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σύγκρουση με όλους εκείνους που θεωρούν πως για τα λάθη της Μεταπολίτευσης και την καταστροφή που προκάλεσαν στη χώρα φταίνε ο Μαδούρο και ο Ζαχαριάδης...
«Στο ιστορικό δίλημμα ‘ασφάλεια ή ελευθερία’ απαντάμε ‘και τα δύο’»
Ο Δημήτρης Χριστόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο, εξελέγη χθες πρόεδρος μίας από τις σημαντικότερες διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (FIDH), με μέλη 178 οργανώσεις σε περισσότερες από 100 χώρες σε κάθε ήπειρο. [Συνέντευξη στον Δημήτρη Αγγελίδη]
Άρης Βελουχιώτης, ένας μεγάλος επαναστάτης
Σαν σήμερα στις 27 Αυγούστου του 1905 γεννήθηκε ο Άρης
Crowdfunding και οι «37 Μέρες» της Νικολέτας Λεούση
Το crowdfunding αποτελεί τη διαδικτυακή πλατφόρμα, όπου η συγκέντρωση κεφαλαίου για ένα συγκεκριμένο εγχείρημα γίνεται από ένα μεγάλο αριθμό ατόμων, οι οποίοι επενδύουν σχετικά μικρά χρηματικά ποσά μέσα σε ένα περιβάλλον υψηλής αμοιβαίας ορατότητας μεταξύ των συμμετεχόντων. Οι συμμετέχοντες είναι συνεχώς ενήμεροι για την πρόοδο της εκστρατείας και αυτή η αμοιβαία προβολή ενισχύει την αίσθηση του ανήκειν και της ιδιότητας του μέλους μιας ομάδας με κοινό σκοπό.
Τα μονεταριστικά γεράκια
Ο κεντρικός τραπεζίτης εξαπέλυσε έναν πόλεμο στους εργαζόμενους, στα συνδικάτα τους, στους μισθούς τους, με προφάσεις ψευδοεπιστημονικές και ψευδοηθικολογικές, με εργαλείο τις τεχνητές κρίσεις που μπορεί να προκαλέσει η νομισματική πολιτική. Έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από το «σοκ του Βόλκερ» και ο πόλεμος εναντίον των «κακομαθημένων» δυτικών εργαζομένων έχει εξαπλωθεί από τις ΗΠΑ σε όλη τη Δύση και πιο πέρα, πάντα με τα ίδια ψευδοεπιχειρήματα και τους ίδιους ψευδοστόχους.