Αναδημοσιεύσεις

21
11

Κύρκος Δοξιάδης: Από τον αντιιμπεριαλισμό στον αντινεοφιλελευθερισμό

Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, και από την εποχή του Εμφυλίου, η ντόπια άρχουσα τάξη και οι πολιτικές δυνάμεις που συντάσσονταν με δαύτην είχαν ως διεθνές στήριγμα την άμεση απειλή της ιμπεριαλιστικής επέμβασης είτε με στρατό είτε με οργάνωση στρατιωτικού πραξικοπήματος. Γενικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού στη νεοφιλελεύθερη φάση του είναι πως τείνει να αντικαθιστά τα πολιτικά εργαλεία άσκησης της εξουσίας του με οικονομικά. Τώρα το διεθνές στήριγμα των εγχώριων αστικών δυνάμεων είναι οι «θεσμοί». Αν καθιερώναμε ένα σύγχρονο «Πολυτεχνείο» -π.χ. το «πραξικόπημα» στη σύνοδο κορυφής τη νύχτα 12 προς 13 Ιουλίου 2015-, η διαδήλωση που θα το διατηρούσε στη λαϊκή μνήμη δεν θα μπορούσε να κατευθύνεται στην πρεσβεία κάποιας χώρας, π.χ. της Γερμανίας, ούτε στα γραφεία της Ε.Ε. – ούτε το γερμανικό κράτος ούτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επέβαλε το τρίτο μνημόνιο. Θα έπρεπε να κατευθύνεται στα γραφεία κάποιας μεγάλης ξένης τράπεζας – σε ποιας απ’ όλες όμως; Η άσκηση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής εξουσίας είναι διάχυτη, που σημαίνει όχι εύκολα εντοπίσιμη με επικρατειακούς ή ευρύτερα χωρικούς όρους. Αυτό το χαρακτηριστικό εξηγεί και την αποτελεσματικότητά της. Δεν μπορείς εύκολα να στρέφεσαι «εναντίον» πιστωτικών ιδρυμάτων όπου έχουν καταθέσει τα λεφτά τους ή από όπου παίρνουν δάνεια πολίτες των κατώτερων και μεσαίων τάξεων. Η αντινεοφιλελεύθερη πρακτική της Αριστεράς επομένως δεν μπορεί παρά να είναι και πάλι πρώτιστα πολιτική – με άλλους όρους όμως από εκείνους της αντιιμπεριαλιστικής περιόδου. Η έμφαση δεν μπορεί παρά να είναι στο «πεζό» πεδίο της οικονομικής πολιτικής. Οχι και τόσο «πεζό» βέβαια αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι σήμερα η «οικονομική πολιτική» περιλαμβάνει και νομικές ρυθμίσεις που επιτρέπουν σε μεγαλοεπιχειρηματίες και τραπεζίτες το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος.
Περισσότερα »
21
11

Κατερίνα Κνήτου: Ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη ΝΔ και στο επιτελικό κράτος με τους διακοσμητικούς υπουργούς

Η κα Κνήτου αναφέρθηκε τόσο στις πρακτικές της ΕΛΑΣ στη βία, στο απρόκλητο ξύλο και εντός Ευελπίδων, στην τοποθέτηση κοριών σε οχήματα διαδηλωτών, στο εξευτελισμό προσαχθέντων – συλληφθέντων και προέτρεψε τους πολίτες να απευθύνονται στον Συνήγορο του Πολίτη για αυθαιρεσία και βία από τις αστυνομικές δυνάμεις-, όσο και στην αναγκαιότητα να υπάρξουν πρωτοβουλίες, ερωτήσεις κά από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Περισσότερα »
20
11

Αναστασία Γιάμαλη: Πάρτε το αλλιώς, “γλυκά” το λέω…

Oι πρακτικές καταστολής που είδαμε στα Εξάρχεια, στην Ευελπίδων, η διαχείριση των προσαχθέντων και συλληφθέντων στη ΓΑΔΑ  - μέχρι και βασανιστήρια είδαμε - δεν συνιστούν αυτό που λέμε "καλή πρακτική" ούτε υπακούν στην αρχή της αναλογικότητας. Ενδεικτική η περίπτωση του 18χρονου Θ.Μ. που δέχθηκε επίθεση από αστυνομικούς την ώρα που βιντεοσκοπούσε με κάμερα τα επεισόδια και παραπέμφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε δίκη σήμερα σέρνοντας το πόδι του γιατί του έχουν σπάσει τα δάχτυλα ενώ άνθρωποι του περιβάλλοντος του αναφέρουν πως έχει φάει τόσο ξύλο που δυσκολεύεται να ουρήσει. Πως να το κάνουμε τώρα, αυτό που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται το τελευταίο διάστημα, δεν είναι πετυχημένη δράση της αστυνομίας και του κ. Χρυσοχοΐδη, είναι το dream come true του κ. Βορίδη.  
Περισσότερα »
20
11

Το ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου.2

Τρίτη 12/11/19. Ανακοινώνεται η συμφωνία των σοσιαλιστών με τους Podemos για σχηματισμό κυβέρνησης στην Ισπανία. Βέβαια με χειρότερους όρους από πριν, αφού και οι δυο οπισθοχώρησαν στις εκλογές της Κυριακής, ενώ η Δεξιά, αλλά κυρίως η Ακροδεξιά, κέρδισαν πόντους. Ο Sanchez στοιχημάτισε ότι θα αύξανε τις έδρες του και θα έφτανε πιο κοντά στην πολυπόθητη αυτοδυναμία. Δε του βγήκε. Η πολιτική ως τζόγος. Πότε θα συμφιλιωθούν οι σοσιαλδημοκράτες με την ιδέα ότι το κέντρο έχει πεθάνει, και δεν έχουν μέλλον αν δεν στραφούν Αριστερά; Και η May στη Βρετανία είχε κάνει παρόμοιους υπολογισμούς στις τελευταίες εκλογές, και είδε το Χάρο με τα μάτια της με το εκπληκτικό ράλι του Jeremy Corbyn και των Εργατικών. Ας τα αναλογιστεί αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης που φαίνεται να ταλαντεύεται με διπλές εκλογές σε κανένα χρόνο.
Περισσότερα »
20
11

Εχουμε μια παγκόσμια ενεργοποίηση του δήμου, μεγαλύτερη από εκείνη της δεκαετίας του 1960

Αυτό που στις περιστάσεις είναι κυριολεκτικά συγκλονιστικό είναι ακριβώς το κοινό όλων αυτών των μαζικών –συχνά εξεγερσιακών– κινημάτων που ξεσπούν σ’ ένα τόσο μεγάλο γεωγραφικό εύρος στον πλανήτη. Ποιο είναι αυτό; Μα τι άλλο από την τρέχουσα καταστρεπτική φάση του καπιταλισμού. Μόνο το 2018 οι 26 πιο πλούσιοι δισεκατομμυριούχοι κατείχαν τον ίδιο πλούτο με αυτόν του φτωχότερου μισού του παγκόσμιου πληθυσμού. Αποκαλυπτική είναι επίσης η δυναμική του φαινομένου: τη χρονιά που μας πέρασε οι δισεκατομμυριούχοι αυτοί αύξαιναν τον πλούτο τους κατά 2,5 δισ. δολ. την ημέρα, ενώ τα εισοδήματα των 3,5 δισ. φτωχότερων μειώνονταν κατά 500 εκατ. δολ. την ημέρα (στοιχεία Oxfam). Εδώ λοιπόν έγκειται το κοινό: στον απόλυτα αντιδραστικό χαρακτήρα του καπιταλισμού που, για να επιβιώσει, διατείνεται πως προϋπόθεση της «ανάπτυξης» είναι ο οικονομικός στραγγαλισμός ολοένα και περισσότερων κοινωνικών ομάδων και η κοινωνική εξίσωση προς τα κάτω σε συνδυασμό με διεύρυνση του διευθυντικού δικαιώματος της εργοδοσίας (ένα μοτίβο με το οποίο καθημερινά βομβαρδιζόμαστε και στην Ελλάδα). Δεν είναι διόλου παράξενο ότι, παρά τις ειδικές συνθήκες και τις επιμέρους διαφορές στα μοντέλα διακυβέρνησης της κάθε χώρας, οι άνθρωποι εξεγείρονται. Εχουμε μια παγκόσμια ενεργοποίηση του δήμου, μεγαλύτερη από εκείνη της δεκαετίας του 1960 και της πιο πρόσφατης του 2010, που είδε το φως με τις καταλήψεις των πλατειών στον αραβικό κόσμο, τα κινήματα «Occupy» και όλα εκείνα τα ρεύματα αμφισβήτησης που έμελλε να καταγραφούν ως «κινήματα ενάντια στη λιτότητα» ή/και «κινήματα για τον εκδημοκρατισμό». Ενεργοποιείται και πάλι η νεολαία (και κυρίως οι νέες γυναίκες), η γενιά εκείνη που εισήλθε ή ενηλικιώθηκε στην αγορά εργασίας σε συνθήκες κατάρρευσης της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας και της εγκαθίδρυσης του δόγματος της φρενήρους ανισότητας. Στις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην αύξηση του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς στη Χιλή και στις εξίσου μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην αύξηση του φόρου σε εφαρμογές κινητών όπως το WhatsApp στη Βηρυττό, μπορεί κανείς να δει τη γενιά των εργαζομένων της κρίσης, της επισφαλούς εργασίας και των προσβλητικών στάτους επιβίωσης, τη γενιά των σπασμένων ονείρων. Εξαιρετικά σημαντικό είναι επίσης ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, παρακάμπτονται οι παραδοσιακοί (αλλά και οι νεότεροι) σχηματισμοί της Αριστεράς και των συνδικάτων – όλων εκείνων που το προηγούμενο διάστημα, μόνο και μόνο για να κρύψουν το δικό τους πολιτικό έλλειμμα, αποφαίνονταν ότι «ο κόσμος δεν τραβάει».
Περισσότερα »
20
11

Γιώργος Ψυχογιός: Η ΝΔ καλλιέργησε στο προσφυγικό ξενοφοβικά αντανακλαστικά στις τοπικές κοινωνίες (Ηχητικό)

Τα Εξάρχεια έχουν αναχθεί σε πεδίο επικοινωνιακής πολιτικής της Κυβέρνησης για να εδραιώσουν το αφήγημά περί “νόμου και τάξης”. Προφανώς το δικαίωμα της ασφάλειας πρέπει να είναι σεβαστό. Εδώ όμως έχουμε μια υπέρμετρη επίδειξη δύναμης απέναντι σε πρακτικές που προφανώς δεν επικροτούμε αλλά δεν είναι το επίδικο της ασφάλειας. (...) Εμείς προχωρήσαμε όσο ήμασταν στην κυβέρνηση στην καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών και της βαριάς εγκληματικότητας. Οι δείκτες εγκληματικότητας έπεσαν όχι με μαγικό τρόπο αλλά επειδή προτεραιότητά μας ήταν η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων που αποτελούν βασικό παράγοντα εγκληματικότητας. (...) Ο καλύτερος δρόμος για να αλλάξει η καθημερινότητα των κατοίκων των Εξαρχείων και να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφάλειας είναι η καταπολέμηση της βαριάς εγκληματικότητας και η ποιοτική αναβάθμιση της περιοχής (...) το 2012-2014 η τότε Κυβέρνηση προέταξε την καταστολή ως το μέσο καταπολέμησης της εγκληματικότητας και απέτυχε παταγωδώς. Κατέληξε με οφειλέτες να βρίσκονται στα κρατητήρια για 500 ευρώ, δυνάμεις των ΜΑΤ να επιτίθενται στις απολυμένες καθαρίστριες που διαδήλωναν ειρηνικά.
Περισσότερα »
19
11

Πάνος Λάμπρου: Χρειάζεται ενωτική απάντηση στο συνδυασμό νεοφιλελευθερισμού-αυταρχισμού της ΝΔ

Αν θέλουμε ασφάλεια, το μυστικό δεν είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων για να χτυπηθεί η ανομία, αλλά η διεύρυνση δικαιωμάτων και ελευθεριών. Όσο πιο πολλά δικαιώματα έχει μία κοινωνία, στην Παιδεία, την Υγεία, σε τόσα άλλα, τόσο μειώνεται η εγκληματικότητα … όταν η συζήτηση γίνεται με επιστημονικό τρόπο, αποδεικνύεται και μάλιστα εύκολα, με παραδείγματα διεθνή.
Περισσότερα »
19
11

Στέφανος Δημητρίου: Ο νεόκοπος αντικοινοβουλευτισμός

Η κυβέρνηση αδιαφορεί για την ισόρροπη σχέση ανάμεσα στην αρχή της πλειοψηφίας και τη δημοκρατική αρχή. Χωρίς αυτή την ισορροπία διασαλεύεται η λειτουργία του Κοινοβουλίου, με συνέπεια η συγκεκριμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία να μετατρέπει τον θεσμό του Κοινοβουλίου σε εργαλείο και να τον χρησιμοποιεί αναλόγως για την επίτευξη συγκεκριμένου πολιτικού αποτελέσματος. Έτσι, όμως, απονομιμοποιείται ο κύριος θεσμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Είναι εύκολο, πλέον, να υποθέσουμε πού οδηγεί η απονομιμοποίηση των δημοκρατικών πολιτικών θεσμών, ιδίως δε του Κοινοβουλίου, με την καταστρατήγηση και απαλοιφή των διακριτών, οριοθετημένων σχέσεων πλειοψηφίας και μειοψηφίας. Πρόκειται για την απονομιμοποίηση του ήδη απαξιωμένου πολιτικού συστήματος και τη συνακόλουθη ενίσχυση όλων των δυνάμεων που αποσκοπούν στην απονομιμοποίηση του πολιτεύματος, της Δημοκρατίας. Αυτός είναι πάντοτε ο στόχος της Άκρας Δεξιάς. Μια πραγματικά δημοκρατική Κεντροδεξιά -η οποία είναι απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού συστήματος- θα ήταν ανάχωμα σε αυτή την κατάπτωση. Αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοια Δεξιά. Υπάρχει -και κυβερνά- μια άλλη νεοφανής Δεξιά, με πολύ δυνατή μνήμη, μια Δεξιά που δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Είναι, όμως, μια γλυκομίλητη Δεξιά. Γι’ αυτό μας είπε τόσο γλυκά ότι «το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαιότητας». Η Δεξιά που δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά και είναι ο εκφραστής αυτού του νεόκοπου αντικοινοβουλευτισμού.
Περισσότερα »
19
11

Κυπριακό, ελληνοτουρκικά: Σε λάθος δρόμο

Η δυναμική των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο καθιστά πιθανή μια κρίση περί την Κύπρο στο όχι μακρινό μέλλον. Και από εκεί η απόσταση ως το Καστελόριζο δεν είναι μεγάλη. Επείγει συνεπώς η ενεργοποίηση για να αποτρέψουμε επικίνδυνες εξελίξεις. Πέρα όμως και από τη συγκυρία, η χώρα χρειάζεται μια στρατηγική συμβίωσης και συνεργασίας με τη μεγάλη μας γείτονα, στρατηγική που αναπόφευκτα θα περιέχει συμβιβασμούς και για τις δυο πλευρές, είναι όμως ζωτική για την ειρήνη και την απρόσκοπτη ανάπτυξή μας. Η παγίδευσή μας στον κυπριακό απορριπτισμό και η αδιέξοδη στρατηγική στα ελληνο-τουρκικά είναι δυστυχώς αποτελέσματα διακομματικής συναίνεσης. Αλλά και οι αντιστάσεις σε αυτόν τον λάθος δρόμο υπάρχουν σε όλες τις ελλαδικές παρατάξεις, ακόμη και σε δυνάμεις στην Κύπρο. Η στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι στην Τουρκία δεν έχει ακόμη φανεί. Είναι όμως βέβαιο πως η ισχυρή ακροδεξιά, εθνικιστική της πτέρυγα θα θελήσει να παρεμποδίσει κάθε στροφή προς τον ρεαλισμό. Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η στάση που τηρεί η αξιωματική αντιπολίτευση. Αν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα πιέζει, για μια υπεύθυνη και μετριοπαθή στάση που οδηγεί σε λύσεις, σύμφωνα εξάλλου με το διεθνιστικό DNA της Αριστεράς. Ή αν θα ακολουθήσει την εύκολη πεπατημένη της (ψευδο-)πατριωτικής αντιπολίτευσης, συμβάλλοντας αντικειμενικά στη διαιώνιση των αδιεξόδων, αν όχι και σε εθνικές περιπέτειες. Νομίζω πως το θάρρος που έδειξε στις Πρέσπες επιβάλλεται να το δείξει και εδώ.
Περισσότερα »
19
11

Κύρκος Δοξιάδης: Η στρατηγική της καταστολής

Όταν δεν είναι εφικτή η συναίνεση, ο τρόπος επίτευξης της κοινωνικής πειθάρχησης είναι η καταστολή. Όσο όμως ακόμη έχουμε κοινοβουλευτισμό, η σκέτη καταστολή δεν αρκεί. Ο κόσμος θα αρχίσει να εξεγείρεται και η καταστολή θα αποβεί «μπούμερανγκ». Μεθοδεύεται επομένως ένας «ιδεολογικός εξωραϊσμός» της καταστολής. Το δόγμα «νόμος και τάξη» επιτελεί κομβικό ρόλο ως προς αυτή την πλευρά της στρατηγικής της καταστολής. Η καταστολή καταξιώνεται ως επιβολή του νόμου και της τάξης, η οποία με τη σειρά της προστατεύει τους πολίτες από τα φαινόμενα «βίας απ’ όπου κι αν προέρχονται» -εκτός αν προέρχονται από τους ίδιους τους μηχανισμούς καταστολής που μας προστατεύουν. Με άλλα λόγια, στην προκειμένη περίπτωση, η ίδια η καταστολή λειτουργεί ως ιδεολογία -το οποίο σημαίνει δύο πράγματα. Αφ’ ενός, η κατασταλτική πρακτική απευθύνεται στην υποκειμενικότητα των πολιτών, με στόχο τη δική της αποδεκτότητα. Οι πολίτες πρέπει να συνηθίσουν να ζουν με την καταστολή και να την αποδέχονται ως αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς τους. Και αφ’ ετέρου, ως καθημερινή πρακτική, η καταστολή συγκροτεί τη δική της αναπαράσταση. Στα ίδια δελτία ειδήσεων, παρουσιάζονται «συνέχειες»: από τη γιάφκα της «Επαναστατικής Αυτοάμυνας», έως τη «γιάφκα» του υπογείου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, και από τις απολογίες των κατηγορούμενων ως μελών της τρομοκρατικής οργάνωσης, μέχρι τις αγορεύσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που «υπερασπίζονται τους μπαχαλάκηδες».
Περισσότερα »