μακεδονικό

Ευτυχώς έχουμε πια μια συμφωνία. Πράγμα καθόλου αυτονόητο. Και είναι μια καλή συμφωνία. Γιατί, παρότι ασκήθηκαν πιέσεις για να κλείσει και παρότι η ελληνική κυβέρνηση είχε να διαχειριστεί ένα αρνητικό εσωτερικό μέτωπο, η συμφωνία αφήνει περιθώρια στην πιο αδύναμη πλευρά να ανασάνει και να προσέλθει σ’ αυτή με αίσθημα αξιοπρέπειας και με την αίσθηση του αμοιβαίου οφέλους. Το γεγονός ότι τη χαρακτηρίζουν ήδη με πανομοιότυπες διατυπώσεις ταπεινωτική και οι δύο εθνικισμοί, της ΝΔ και του VMRO, αποτελεί σαφή ένδειξη της ορθότητας αυτής της εκτίμησης.

«Η ζωή είναι αλλού». Στην ανεργία και στους απολυμένους που δημιούργησαν οι πολιτικές του Κυριάκου και της Ν.Δ. Στο ξύλο που έφαγαν οι «επιζήμιες» καθαρίστριες. Αυτά - και πολλά παρόμοια - συνιστούν περιφρόνηση του ελληνικού λαού και όχι η γενναία επίλυση του «Μακεδονικού».

Αν αρχίσουμε να μετράμε «ανθέλληνες», «προδότες», «μειοδότες» και «πουλημένους», θα χάσουμε τον λογαριασμό. Για παράδειγμα, πρέπει να συναριθμηθεί στους μειοδότες ο Παύλος Μελάς, που, όπως γνωρίζουμε από τα γραπτά του, δημοσιευμένα από τη σύζυγό του πριν από πολλές δεκαετίες, αποκαλούσε μακεδονική την ακατονόμαστη γλώσσα; Θα καταγγελθεί σαν ανθέλληνας ο σλαβόφωνος οπλαρχηγός Κωνσταντίνος Κώττας, κι όχι επειδή ξεκίνησε την αντιτουρκική δράση του από κοινού με Βουλγάρους, αλλά επειδή πεθαίνοντας στην τουρκική αγχόνη, το 1905, φώναξε «Ντα ζίβι Γκρτσια» («Ζήτω η Ελλάδα»); Είπε δηλαδή τις ύστατες λέξεις του «στην ντοπιολαλιά», όπως γράφουν τα ελληνικά ιστορικά μυθιστορήματα που αναπλάθουν τον βίο του, μια ντοπιολαλιά που τις προάλλες τής δόθηκε το παρωνύμιο «κομιτατζίδικα» από ελληνικές εφημερίδες. Και ο Στράτης Μυριβήλης, με τους «Μακεντών ορτοντόξ» της «Ζωής εν τάφω», πουλημένος κι αυτός;

Εάν τα πράγματα καταλήξουν όντως σε Συμφωνία, θα πρόκειται για μείζονα επιτυχία των δυο κυβερνήσεων. Καλούνται να δείξουν επιμονή και ψυχραιμία μπροστά στις πιέσεις, τους αλληλοτροφοδοτούμενους εθνικισμούς, στην εύκολη αντιπολιτευόμενη ψηφοθηρία. Εάν δεν καταλήξουμε σε Συμφωνία, σκούρα τα πράγματα. Αφενός δύσκολα θα ξαναβρούμε Ζάεφ. Αφετέρου δύσκολα θα ξαναβρούμε ελληνική κυβέρνηση να μη στέκεται ψοφοδεής μπροστά στο φάντασμα του Βουκεφάλα, τους ιεράρχες και τους εφέδρους. Χωρίς Συμφωνία, το Μακεδονικό θα συνεχίσει να επιδρά τοξικά και οι θιασώτες του τέλματος θα έχουν πάρει την παρτίδα. Όχι μόνο δηλαδή θα μείνουμε με την πληγή ανοιχτή αλλά θα έχουν κερδίσει μπόι εκείνοι που τριάντα χρόνια κάνουν πολιτικές μπίζνες με το Μακεδονικό. Θα συνεχίσουμε να ζούμε με συλλαλητήρια και εθνικοπατριωτικό οίστρο. Θα επιβραβευτούν οι γραφικοί τηλεαστέρες που δαιμονοποίησαν κάθε αποκλίνουσα άποψη κάνοντας εμπόριο πατριωτισμού.

Το είδος εκείνο του εθνικισμού που στηρίζεται στην έννοια της καταγωγής και της κληρονομιάς, είναι εκείνο που από τη φύση του βρίσκεται πιο κοντά στην ακροδεξιά. Τούτο είναι κάτι που τείνουμε να παραμελούμε. Ο εθνικισμός της «αποκλειστικής καταγωγής», ή της «καταγωγής εξ αίματος», όπου το «αίμα» μπορεί να έχει και συμβολικό χαρακτήρα, είναι ο φυλετικός εθνικισμός: η περίπτωση όπου εθνικισμός και ρατσισμός ενώνονται εις σάρκα μίαν. Υπό αυτή την έννοια, η εμμονή –εξ αρχής και ακόμη από πολλούς- στην πλήρη απαγόρευση της χρήσης του όρου «Μακεδονία» από τη γείτονα χώρα δεν συνίσταται σε έναν φετιχισμό του ονόματος. Το ότι τα σχετικά επιχειρήματα που συνήθως ακούγονται κυμαίνονται μεταξύ αξιοθρήνητης μικροπρέπειας και αποστομωτικής βλακείας, δεν έχει να κάνει με το διανοητικό επίπεδο ή τον χαρακτήρα εκείνων που τα αρθρώνουν. Μάλλον οφείλεται στο ότι προσπαθούν να συγκαλύψουν το μοναδικό αληθινό επιχείρημα που στηρίζει αυτή τη θέση. Ας μη λησμονούμε τον πασιφανώς ρατσιστικό και αποκαλυπτικότατο χαρακτηρισμό «γυφτοσκοπιανοί» που εξαπολυόταν εναντίον των γειτόνων μας κατά την πρώτη περίοδο έξαρσης του ζητήματος. Το σταθερά υφέρπον επιχείρημα για την αποκλειστικότητα του όρου «Μακεδονία» είναι: ας μην τολμήσει κανείς κατώτερος λαός να μαγαρίσει την κληρονομιά του βασιλιά Αλέξανδρου, που ανήκει στους γνήσιους απογόνους του και μόνον.

Το Μακεδονολογικό, αντίθετα με τις προβλέψεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, συνεχίζει να κερδίζει πρωτοσέλιδα, εξαιτίας και της απόφασης του Κυριάκου Μητσοτάκη να πατροκτονήσει αυτοακυρωνόμενος. Είτε εμφυλιοπολεμικά, όπως το μακελάρικο του χυδαίου Χίου, είτε αποκαλυπτικά της πλήρους συγχύσεως και της χονδροειδούς αμάθειας. Ηθελαν να βάλουν τον Μεγαλέξανδρο ματωμένο στο πρωτοσέλιδό τους οι «αληθινοί πατριώτες» της «Ελεύθερης Ωρας» κι έβαλαν έναν ωραιότατο Δαβίδ, σμιλεμένο από τον Μιχαήλ Αγγελο. Ενας Εβραίος, δηλαδή, δοξάστηκε από το εβραιοφαγικό κιτρινόφυλλο. «Σιωνιστικός δάκτυλος» προφανώς. Από χέρι Εκατόγχειρα.