ΕΕ

Το νόημα του σχεδίου Μακρόν, είναι η πολιτική διαχείριση του κοινού νομίσματος. Από την άλλη πλευρά τώρα, τη γερμανική, και εδώ είναι το ενδιαφέρον, πέραν της κατ’ αρχήν δήλωσης της Μέρκελ ότι μπορεί να είναι μια βάση συζήτησης, υπάρχει από πλευράς Σόιμπλε, εδώ και δυο χρόνια –πριν το σχέδιο Ολάντ–, μια προσπάθεια κλειδώματος της διαχείρισης του ευρώ σε τεχνοκρατικό επίπεδο. Η Κομισιόν, υποστηρίζει, είναι πολύ χαλαρή όταν επιβλέπει τη δημοσιονομική πειθαρχία, το πλαφόν, ή ζουρλομανδύα όπως το ονομάζουν άλλοι, του 3% γι’ αυτό η αρμοδιότητα εφαρμογής των συνθηκών πρέπει να φύγει από την Κομισιόν και να πάει στο ESM, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας του κ. Ρέγκλινγκ, ο οποίος εκτός από Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο που θα δανείζει μια χώρα που χάνει την πρόσβαση στις αγορές, θα είναι ο διακόπτης μιας αυτόματης εφαρμογής της δημοσιονομικής αυστηρότητας. Δεν θα γίνεται, δηλαδή, συζήτηση για το πώς η Γαλλία ή η Ιταλία υπερέβη το στόχο του 3%, αλλά αυτόματα θα επιβάλλονται κυρώσεις. Αυτό, όμως, απονευρώνει την όλη προσπάθεια της γαλλικής πρότασης για πολιτική διαχείριση της ευρωζώνης.

Η ύπαρξη ή όχι της γερμανικής ηγεμονίας ή, κατά την παλιομοδίτικη ορολογία, η ύπαρξη ή όχι ιμπεριαλιστικής επιβολής εντός της Ε.Ε. εξαρτάται από αυτόν που διατυπώνει την άποψη. Αν διατυπώνεται από το κυρίαρχο ευρωπαϊκό μπλοκ, είναι «ευλογία»