ΕΕ

11
10

Μιχάλης Υδραίος: Ανοίξαμε ρωγμές στην ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Ο Μιχάλης Υδραίος μιλάει αποκλειστικά στο Commonality και στον Αντώνη Φράγκο για τη δύσκολη πορεία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, το ευρωπαϊκό περιβάλλον, την αστυνομική αυθαιρεσία, τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνηση, και για τις τάσεις. Κάμερα-μοντάζ: Πάνος Υδραίος.
09
10

Τι να κάνουμε στην Ευρώπη;

Για να αλλάξει πράγματι η Ευρώπη, απαιτείται η αλλαγή του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων στο εσωτερικό όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών της Ε.Ε. με τελικό στόχο το σχηματισμό κυβερνήσεων, στις οποίες θα συμμετέχει ή τις οποίες θα στηρίζει στη βάση συγκεκριμένων δεσμεύσεων η ριζοσπαστική αριστερά, σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός ισχυρού κινήματος σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Όπως έδειξε η ελληνική εμπειρία, η διακυβέρνηση από την αριστερά μιας χώρας -και μάλιστα μικρής- μπορεί να είναι αναγκαία, αλλά δεν είναι και ικανή συνθήκη για την εφαρμογή ενός αντι-νεοφιλελεύθερου προγράμματος εντός της Ε.Ε. Βεβαίως, η ευρωπαϊκή ριζοσπαστική αριστερά οφείλει, σε όποιες χώρες αυτό είναι δυνατό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να επιδιώκει προσεκτικά και υπό διαφανείς όρους το σχηματισμό ευρύτερων μετώπων και συμμαχιών με συνδικάτα, κοινωνικά κινήματα, πρωτοβουλίες, αλλά και πολιτικές δυνάμεις άλλων πολιτικών οικογενειών.
07
10

Τα φαντάσματα πάνω από την Ευρώπη

Με τα δεδομένα αυτά που ξεδιπλώνονται ήδη μπροστά μας, το αμείλικτο ερώτημα για την αριστερά, τη δική μας αριστερά, την ευρωπαϊκή αριστερά, είναι αν έχουμε επεξεργαστεί ένα πολιτικό σχέδιο αντίστοιχο των αναγκών που οι ιστορικές προκλήσεις επιτάσσουν. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλεί τις δυνατότητες που δημιουργούν οι αναταράξεις, αλλά κυρίως η αγωνία των φθαρμένων σοσιαλδημοκρατικών ευρωπαϊκών κομμάτων, να αναζητούν σανίδα σωτηρίας για την πολιτική τους επιβίωση. Η τακτική αυτή όμως, πέρα από μια σχετική χαλάρωση του ασφυκτικού πλαισίου που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας, αν όλα πάνε κατ’ ευχή, δεν οδηγεί σε ασφαλή μονοπάτια. Η πολυπόθητη ανάπτυξη είναι επισφαλής και οι μνημονιακές δεσμεύσεις μας έχουν τη δική τους δυναμική, ανεξάρτητη από την τύχη του Συμφώνου Σταθερότητας. Το εναλλακτικό σχέδιο για την αριστερά δεν μπορεί να επαφίεται σε συμμαχίες με τα πάσης φύσεως πολιτικά υποκείμενα της κεντροαριστεράς εντός και εκτός Ελλάδας. Αυτό που χρειάζεται η αριστερά είναι η εμπέδωση κοινωνικών συμμαχιών και εκπροσωπήσεων. Για να συμβεί όμως αυτό, εκτός από την ορθή ανάγνωση των κοινωνικών αναγκών, απαιτείται και ένα σχέδιο ρήξης. Αυτό απουσιάζει από τις πολιτικές μας πρωτοβουλίες σήμερα ως κυβέρνηση και κόμμα. Ένα σχέδιο που οριοθετεί με σαφήνεια αφενός τις υποχωρήσεις μας στις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται μπροστά μας (στα εργασιακά, για παράδειγμα, να γνωρίζουν όλοι τι θέλουν οι δανειστές, τι απαντάμε εμείς και μέχρι ποιο σημείο θα πάμε). Αφετέρου, το σαφή προσδιορισμό της άρνησης μας να συνεχίζουμε την υλοποίηση ενός αποτυχημένου προγράμματος ες αεί περιμένοντας γενικώς και αορίστως το συνεχώς αναβαλλόμενο ενάρετο κύκλο, ώστε να περάσουμε στην εφαρμογή του δικού μας προγράμματος με κοινωνική μεροληψία, αντι-υφεσιακά μέτρα και ουσιαστική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ των αδύναμων.
04
10

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Επιστρέφουμε στα μικρά, φυλετικά κράτη

Με την ευγενική χορηγία της παγκοσμιοποίησης και το συνεπακόλουθο διαχωρισμό ισχύος και πολιτικής, τα κράτη, όντως, μετατρέπονται σε όχι κάτι περισσότερο από μεγάλες γειτονιές, που περιορίζονται στο εσωτερικό αμυδρά καθορισμένων, διαπερατών και αναποτελεσματικά φρουρούμενων συνόρων. Παράλληλα, οι γειτονιές του παλιού καλού καιρού, που κάποτε αναμένονταν να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα «ενδιάμεσα σώματα» στη λήθη της ιστορίας, αγωνίζονται να αναλάβουν το ρόλο των «μικρών κρατών», προσπαθώντας να επωφεληθούν τα μέγιστα από τα απομεινάρια των οιονεί τοπικών πολιτικών και του απαράγραπτου και μονοπωλιακού δικαιώματος του κράτους, που κάποτε φυλασσόταν ως κόρη οφθαλμού, να διαχωρίζει «εμάς» από «αυτούς» (και το αντίστροφο φυσικά). Η φράση «εμπρός προς τα μικρά κράτη» συνοψίζεται στη φράση «πίσω στις φυλές».
20
07

Ένας πόλεμος διαρκείας, σε απόσταση αναπνοής

Δυο ερωτήματα αναζητούν απάντηση στις αναλύσεις και στον καταιγισμό της αρθρογραφίας που ξέσπασε διεθνώς την επομένη της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στις 8- 9 Ιουλίου στη Βαρσοβία: Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν την κήρυξη ενός νέου Ψυχρού Πολέμου κατά της Ρωσίας; Το μήνυμα που στέλνει με τη σκλήρυνση της στάσης της η Ουάσινγκτον έχει ως μόνο αποδέκτη τη Ρωσία;