Αστυνομική βία

09
01

Υπάρχει και η εγκληματικότητα των ισχυρών

Τα ατομικά ή συλλογικά αγαθά και ελευθερίες απειλούνται και από την οικονομική και πολιτική εξουσία: «Αν το ποινικό δίκαιο δεν ανταποκριθεί σε αυτή την πρόκληση, στην καλύτερη περίπτωση χάνει τα κοινωνικά του ερείσματα και αποκτά στενά ταξικό χαρακτήρα αφού εξακολουθεί -και ορθά- να διώκει τον κλέφτη, τον βιαστή και τον δολοφόνο, ενώ παρέχει πλήρη ασυλία στους οικονομικά ισχυρούς» (Αθανάσιος Χουλιάρας από τον συλλογικό τόμο «Εγκλήματα των ισχυρών», σελ. 85, εκδόσεις ΕΑΠ). Αραγε, ποια γνώμη σχηματίζουν οι πολίτες για το κράτος δικαίου και το πολιτικό σύστημα, βλέποντας να μένουν στο απυρόβλητο μεγαλόσχημοι παράγοντες του δημόσιου βίου; Αλλοτε να πέφτουν στα μαλακά όταν πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη (κατά κανόνα οι ποινές έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα) και άλλοτε να σέρνονται οι υποθέσεις τους επί χρόνια από τη μια δικαστική αίθουσα στην άλλη και τελικώς να οδηγούνται στην παραγραφή. Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να τελεσιδικήσει (;) η ιστορία της Siemens με τους βασικούς κατηγορούμενους να δικάζονται ερήμην και να απολαμβάνουν την ελευθερία τους σε ξένες χώρες - ο Χριστοφοράκος στη Γερμανία, οι υπόλοιποι σε άγνωστα μέρη. Κάτι ανάλογο επιχειρείται και με την υπόθεση της Novartis. Η προσπάθεια να παρουσιαστεί ως σκευωρία ένα βροντώδες σκάνδαλο, με τη συμμετοχή γιατρών, μέσων ενημέρωσης, πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων, είναι σε εξέλιξη.
30
12

Ιφιγένεια Καμτσίδου: Επίθεση της κυβέρνησης στο κοινωνικό κράτος δικαίου

Η υλική αστυνομική βία, που από τους δρόμους και τις πλατείες εισβάλλει στο άσυλο της κατοικίας υπονομεύοντας τα θεμέλια του φιλελεύθερου και δημοκρατικού πολιτεύματος. Η συμβολική βία, που αναπτύσσεται από όσα κυβερνητικά στελέχη επιχειρούν να νομιμοποιήσουν τις πρακτικές εκείνων των αστυνομικών οργάνων που αυθαιρετούν, παραβιάζουν τον νόμο και εξουθενώνουν θεμελιώδη δικαιώματα. Στο ξεγύμνωμα, στον άγριο ξυλοδαρμό, στην αδικαιολόγητη στέρηση της προσωπικής ελευθερίας αποδίδεται θετικό πρόσημο, καθώς θεωρούνται αναγκαία μέσα για τη διατήρηση της κοινωνικής ηρεμίας και την αδιατάρακτη ανάπτυξη των οικονομικο-κοινωνικών σχέσεων. Ένα υπερδικαίωμα στην ασφάλεια γεννιέται, παραμερίζοντας τα υπόλοιπα δικαιώματα, τις ελευθερίες, τις θεμελιώδεις αρχές και τις διαδικασίες που στηρίζουν τη λειτουργία του κοινωνικού κράτους δικαίου τις τελευταίες δεκαετίες. Η πραγμάτωσή του προβάλλει ως κύρια επιλογή της κυβέρνησης, που στο όνομά του διαμορφώνει πολιτικές αποκλεισμού, μετατρέπει το «επιτελικό» κράτος σε κομματικό λάφυρο και χτίζει σταθερά μια αυταρχική διακυβέρνηση.
24
12

Το κράτος που μας έλειπε

Το επικίνδυνο στην περίπτωση που συζητάμε, δεν είναι μόνο ότι ασκείται συστηματικά αυθαίρετη βία από τα όργανα καταστολής· είναι κυρίως ότι αυτή δικαιολογείται ως φυσιολογική, θεσμική, νόμιμη και αναμενόμενη πρώτα πρώτα από την κυβέρνηση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο φιλελεύθερος κ. Μητσοτάκης, μιλώντας στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό, είπε πως η ΝΔ είχε ξεκάθαρη θέση προεκλογικά, είχε προειδοποιήσει ότι έτσι θα κυβερνήσει, θα φτιάξει κράτος, και, από τη στιγμή που την ψήφισε το 40% του εκλογικού σώματος, δικαιούται να εφαρμόσει την πολιτική της. Δεν είναι απλώς νόμιμες οι ενέργειές της, δεν είναι απλώς δικαιολογημένες, είναι κατ΄ εξουσιοδότηση των υπό προστασία πολιτών. Δεν υπάρχει άλλη άποψη, δεν υπάρχει «μειοψηφία» (τουλάχιστον του 50%, σημειωτέον), δεν υπάρχει αξιωματική και άλλη αντιπολίτευση. Όλοι αυτοί –δηλαδή οι πιο πολλοί– οφείλουν να σιωπήσουν. Και να αφήσουν την Αστυνομία «να κάνει τη δουλειά της». Έχει δει ποτέ κανείς στη μεταπολιτευτική ιστορία πληρέστερη αποτύπωση και αντίληψη περί αστυνομικού κράτους; Μπροστά σε μια τέτοια επιχειρηματολογία, η φράση του μακαρίτη πρωθυπουργού της δεξιάς προς τους αστυνομικούς «το κράτος είστε εσείς» μοιάζει με πταίσμα.
19
12

Πάνος Λάμπρου: Αν δεν αντιδράσουμε η αστυνομική αυθαιρεσία θα καθιερωθεί (ηχητικό)

Εμείς υπερασπιζόμαστε τη νομιμότητα (...) δεν μπορούμε να αφήνουμε την αστυνομική ανομία, την αυθαιρεσία, τη βαρβαρότητα να κυριαρχεί (...) η ζωή μας δεν μπορεί να έχει την κανονικότητα που θέλει η Αστυνομία.
18
12

Φοβάσαι μήπως τώρα μια στάλα;

Δεν πρόσεξες όταν Αγίου Νικολάου του 2008 το ανήλικο παιδί σου πήγε να γιορτάσει τα γενέθλια του φίλου του στην λάθος περιοχή της Αθήνας. Πρόσεχε τουλάχιστον τώρα. Πρόσεχε μην τυχόν και πάει το ανήλικο παιδί σου να δει καμία ταινία στο σινεμά: αν δεν έχει την κατάλληλη σήμανση, θα μπουν στο σινεμά τα όργανα της τάξης, θα διακόψουν την προβολή και θα τον τρέχουν στο τμήμα. Πρόσεχε μόνο μην τυχόν και η κόρη σου έχει περίοδο και φοράει σερβιέτα: αν δεν δεχτεί να ξεβρακωθεί στην Πατησίων, θα ξεβρακωθεί πάντως θέλει δεν θέλει από μια στολή αδειανή, από μια Ελένη. Πρόσεχε μόνο μην τυχόν και βρίσκεστε οικογενειακώς στο σπίτι: να μένατε αλλού ή να αφήνατε τους κομάντος να μπουκάρουν σπίτι σας χωρίς ένταλμα.
26
11

Κωστής Παπαϊωάννου: Με λυμμένα τα χέρια, επιτέλους ελεύθερη η αστυνομία να κάνει τη δουλειά της

«Να λυθούν τα χέρια της αστυνομίας» φώναζαν στα κανάλια οι συνδικαλιστές του κλάδου. Οι ίδιοι που έλεγαν για «ανθρώπους που αποτελούν σκόνη» και για άλλους «πραγματικά σκουπίδια» αλλά επιτέλους «μια αθόρυβη νέας τεχνολογίας ηλεκτρική σκούπα η οποία είναι η αστυνομία θα ρουφήξει όλα τα σκουπίδια μέσα από τα Εξάρχεια». Οι ίδιοι που έλεγαν «Αυτή είναι η πρακτική. Σε όποιον αρέσει» μετά τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου. Γιατί ανάμεσα στα εύλογα αιτήματά τους (απολαβές, εξοπλισμός, συνθήκες εργασίας) περιλαμβάνεται και η άνευ όρων ασυλία και ατιμωρησία. Και όποτε αντιμετωπίζουν το δημοκρατικό ζητούμενο, λογοδοσία αντί του νόμου της σιωπής, οι συνδικαλιστές εκφέρουν λόγο έντασης. Ανερυθρίαστα αυτοτοποθετούνται στο δεξί άκρο του άξονα, προπαγανδίζουν την καθολίκευση της βίας και τη θεωρία της συλλογικής ευθύνης. Δικαιολογούν τη διάχυτη κουλτούρα υπέρμετρης βίας στα σώματα ασφαλείας. Φυσικά, έχει τεράστιες ευθύνες και η δικαιοσύνη. Όταν (σπανίως) υποθέσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας φτάνουν στα δικαστήρια, πολλοί δικαστές αγκαλιάζουν τους θύτες. Θυμάστε την «υπόθεση ζαρντινιέρα»; Το θύμα του ανελέητου ξυλοδαρμού αποζημιώθηκε με 450.000 ευρώ από το ελληνικό Δημόσιο. Όμως οι αστυνομικοί που τον έσπασαν στο ξύλο αθωώθηκαν. Και μάλιστα αυτά σε εποχές που είχαν δεμένα τα χέρια! Φανταστείτε τώρα που λύθηκαν. Και η πολιτική ηγεσία; Είναι σαφές το σήμα που στέλνεται όταν δεν παραγγέλνονται ΕΔΕ (έστω για τα μάτια του κόσμου) για τις καταγγελίες για αστυνομική αυθαιρεσία. Don 't worry be happy, λέει η ηγεσία στο σώμα. Κι όταν ο υπουργός δηλώνει με νόημα ότι κάποιοι θέλουν έναν νέο Γρηγορόπουλο, αποκαλύπτει τη βεβαιότητα ότι στο υπουργείο του υπάρχει έτοιμος ένας νέος Κορκονέας. Με λυμένα τα χέρια.
18
02

Blue wall of silence* ή 20 χρόνια βασανιστηρίων και δολοφονιών στο ΑΤ Ομόνοιας

"Ο παγιωμένος ρατσισμός, η χρήση υπερβολικής βίας και η βαθιά ριζωμένη κουλτούρα ατιμωρησίας αποτελούν μάστιγα για την ελληνική αστυνομία. Διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποτύχει μέχρι στιγμής να αναγνωρίσουν -και πόσω μάλλον να αντιμετωπίσουν- τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από αστυνομικούς και τη συνεχιζόμενη ατιμωρησία. Είναι επείγουσα η ανάγκη να γίνουν βαθιές μεταρρυθμίσεις στον τρόπο επιβολής του νόμου, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου μηχανισμού διερεύνησης καταγγελιών για την αστυνομία, ο οποίος θα διερευνά ισχυρισμούς για παράνομη συμπεριφορά αστυνομικών. Με τις ενέργειές της η ελληνική αστυνομία ανέχεται τη δράση ξενοφοβικών ακροδεξιών ομάδων, οι οποίες στοχοποιούν όποιον δεν συμμορφώνεται με την άποψή τους για το τι αποτελεί «κανονική» κοινωνία"
22
11

Φως και δικαιοσύνη

Δεν ξεχνάμε. Τους αυτόκλητους εισαγγελείς των πάνελ. Τους συνηγόρους της αυτοδικίας. Τα γκάλοπ που προεξοφλούσαν ότι πρόκειται για νόμιμη άμυνα. Τους “καλά του έκαναν”. Τους “καλά να πάθει τέτοιος που ήταν”. Τους “έχουμε γεμίσει γκέι”. Τους ακροδεξιούς που ενθουσιάζονται με τα λιντσαρίσματα. Τους δεξιούς πολιτικάντηδες που έσπευσαν να χαϊδολογήσουν αυτή την αποκτήνωση. Τους “αυτή είναι η πρακτική της αστυνομίας και σε όποιον αρέσει”.
22
11

Οι καταθέσεις των αστυνομικών που συμμετείχαν στη βίαιη κράτηση του Ζακ Κωστόπουλου – Οι διαψεύσεις, τα κενά, οι καθυστερήσεις και οι «καρμπόν» εκφράσεις

Ο συνολικός αριθμός των αστυνομικών που ενεπλάκησαν στα γεγονότα στην Οδό Γλάδστωνος ήταν εννιά. Δύο άνδρες της Ομάδας «Ζ» και ένας της Ομάδας ΔΙ.ΑΣ. έχουν ήδη καταθέσει στις Αρχές, ενώ έξι ακόμα συνάδελφοί τους της Ομάδας ΔΙ.ΑΣ. έδωσαν καταθέσεις στις 10 Οκτωβρίου. Οι καταθέσεις αυτές δόθηκαν με πολύ μεγάλη καθυστέρηση -19 ημέρες μετά το συμβάν και 13 ημέρες μετά την εντολή της υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Όλγας Γεροβασίλη, για Ε.Δ.Ε. Μεταβιβάστηκαν δε στον ανακριτή έναν ολόκληρο μήνα μετά, στις 13 Νοεμβρίου. Και μόνο οι ημερομηνίες επιβεβαιώνουν τις καταγγελίες των δικηγόρων της οικογένειας Κωστόπουλου για αδικαιολόγητες καθυστερήσεις και ουσιαστικά παρακώλυση των ερευνών στο στάδιο της ανάκρισης από την πλευρά της Αστυνομίας.
20
11

Τομέας Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ: Καμία ανοχή στην καταστολή και τον αυταρχισμό

Ως Τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, καταδικάζουμε την αναίτια και απρόκλητη επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας εναντίον διαδηλωτών που περπατούσαν στον δρόμο χωρίς να έχουν προκαλέσει το οποιοδήποτε γεγονός το βράδυ της 17 Νοέμβρη. Καλούμε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αφενός να παρέμβει, ώστε να διερευνηθούν σε βάθος οι πράξεις της αστυνομίας και να αποδοθούν ευθύνες, αφετέρου να προχωρήσει άμεσα σε ένα ολικό σχέδιο και σε δραστικές κινήσεις για τον εκδημοκρατισμό –επιτέλους- των σωμάτων ασφαλείας. Παρά τις προσπάθειες, που οδήγησαν τα τελευταία χρόνια σε μείωση της καταστολής, γίναμε για μια ακόμα φορά μάρτυρες εικόνων βίας και ντροπής. Δεν μπορούμε, πλέον, να παραμένουμε στο ίδιο έργο θεατές... Η απρόκλητη και αναίτια βία από τις δυνάμεις καταστολής, δεν θα πρέπει να βρίσκει καμία ανοχή ιδιαίτερα από μία κυβέρνηση με κορμό την αριστερά. Γιατί τέτοια φαινόμενα πλήττουν ευθέως και δεν τιμούν κανένα κράτος δικαίου. Γιατί πολύ περισσότερο τέτοια φαινόμενα δεν αξίζουν σε καμιά δημοκρατική κοινωνία και σε κανέναν άνθρωπο που ασκεί το αναφαίρετο δικαίωμά του να διαδηλώνει, να παλεύει για τη διατήρηση των δημοκρατικών αξιών και τη μνήμη των λαϊκών αγώνων, όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ιδιαίτερα σήμερα, που η ανάδειξη της συλλογικής μνήμης των δημοκρατικών αγώνων είναι πιο κρίσιμη από ποτέ, με την επέλαση και την άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η αμαύρωση της πορείας του Πολυτεχνείου από κρατική καταστολή αποτελεί ισχυρό πλήγμα για το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του συνέρχεσθαι και για τη δημοκρατία.
  • 1
  • 2