ΣΥΡΙΖΑ

[Ο ΣΥΡΙΖΑ] χρειάζεται να εντοπίσει σε αντιστάθμισμα τα υπαρκτά πλεονεκτήματα που προσφέρει η συγκυρία. Πρώτα πρώτα, τα οραματικά στοιχεία της αριστεράς, που ήρθαν στην επικαιρότητα με την κρίση . Να μιλήσει όχι μόνο για τα τρέχοντα, αλλά και την άμεση σχέση που έχουν οι λύσεις γι’ αυτά με το πώς βλέπουμε την κοινωνία, τον κόσμο, τη θέση μας μέσα σ’ αυτόν. Για το ρόλο του κράτους, των δημόσιων υπηρεσιών, των κοινωνικών αγαθών, το ρόλο του δημοκρατικού κεντρικού σχεδιασμού σε κρίσιμους τομείς, όπως η παραγωγική ανασυγκρότηση, η υγεία, η κοινωνική πολιτική, η κοινωνική ασφάλιση, η προστασία του περιβάλλοντος… Μπορεί να αναδείξει το γεγονός ότι δεν πιστώνεται την έξοδο από το μνημονιακό πρόγραμμα, αλλά και το ότι την πραγματοποίησε εξασφαλίζοντας το πολύπαθο μαξιλάρι, πολλαπλά χρήσιμο σήμερα, και , κυρίως, με μια ρύθμιση του χρέους με νέο χαμηλό επιτόκιο και 15 χρόνια ελαφρές υποχρεώσεις εξυπηρέτησης. Ακόμα, μπορεί να τονίσει ότι και μέσα στα ασφυκτικά μνημονιακά πλαίσια φρόντισε να ανασυγκροτήσει το αφημένο στην τύχη του ΕΣΥ, που τώρα όλοι το εξυμνούν γιατί άντεξε στην υγειονομική κρίση. Ότι έβαλε τις βάσεις και πραγματοποίησε σημαντικά βήματα στη συγκρότηση του κοινωνικού κράτους, που η χρησιμότητά του φαίνεται σήμερα, αλλά θα αναδειχτεί περισσότερο στην επερχόμενη οικονομική κρίση. Αφησε , επίσης, την αυτοδιοίκηση σε πολύ καλύτερη κατάσταση, με τη μονιμοποίηση του θεσμού «βοήθεια στο σπίτι» και των υπαλλήλων της καθαριότητας, που έγιναν πια ορατοί και από τον κ. Μητσοτάκη, καθώς και με το πρόγραμμα «Φιλόδημος». Εχει, τέλος, τη δυνατότητα να προβάλει τις ριζικά διαφορετικές θέσεις της για την αντιμετώπιση της ύφεσης χωρίς λιτότητα, όπως πάγια επιδιώκει η δεξιά, για την παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη με το βλέμμα στην κλιματική κρίση, για την υπεράσπιση και την ενίσχυση των κατακτήσεων των μισθωτών, που απειλούνται σε συνθήκες κρίσης. Στη βάση αυτή μπορεί να συναντήσει και να συμβάλει στην ανάπτυξη κοινωνικών κινημάτων, που θα προκύψουν σ’ αυτές τις συνθήκες, και θα διευκολύνουν τη διείσδυση ενός ριζοσπαστικού λόγου σε ευρύτερα στρώματα, θα ενισχύσουν την προσδοκία μιας εναλλακτικής προοπτικής, ώστε να νικήσει και τώρα η ελπίδα το φόβο, όχι μόνο από την πανδημία, αλλά και από τις οικονομικές παρενέργειές της.

Με απλά λόγια χρειαζόμαστε ένα κόμμα -και όχι παράταξη- το οποίο θα είναι ανοιχτό στην ένταξη μελών, αλλά κλειστό στην ένταξη μηχανισμών. Ένα κόμμα που θα συμβάλει στη δημιουργία μιας παράταξης, ενός ευρύτατου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, αλλά που δεν θα διαχυθεί σε αυτό. Ένα κόμμα που θα εκλέγει τα όργανά του και δεν θα τα βλέπει να διορίζονται. Ένα κόμμα που θα αποκτήσει δύναμη στα συνδικάτα, αλλά και στους φοιτητικούς συλλόγους, όχι ξεπατικώνοντας αποτυχημένα παραδείγματα και απορροφώντας όσους ευθύνονται για την κατάντια του συνδικαλιστικού ή του φοιτητικού κινήματος, αλλά χτίζοντας εναλλακτικά παραδείγματα, μιλώντας με τις ανάγκες των εργαζομένων και των φοιτητών, κερδίζοντας την ηγεμονία.

Ο σκοπίμως ασαφής όρος «προοδευτική μετα-Αριστερά» αντιδιαστέλλεται με την Αριστερά του ρεαλισμού και της κοινωνικής γείωσης. Το πρόθημα «μετα-» δεν παραπέμπει κατ’ ανάγκην στο «μεταμοντέρνο» – θα ήταν κατά μία έννοια και αντιφατικό, δεδομένου ότι η «μεταμοντέρνα» θεωρία αμφισβητεί μεταξύ άλλων και την έννοια της «προόδου». Ο όρος «προοδευτική μετα-Αριστερά» εκφράζει μια ανησυχία – είναι η διατύπωση του απευκταίου. Είναι αυτό που θα «απομείνει» από την Αριστερά αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετατραπεί σε «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία» και κατόπιν σε «Προοδευτική Συμμαχία» (σκέτα). Και προφανώς εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στο ζήτημα του τίτλου.