Συνεντεύξεις

13
10

Γιάννης Ψυχοπαίδης: Η αδράνεια απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τον φασισμό πάντα γεννάει τέρατα

Η βαθύτερη ενασχόλησή μου και η συνειδητή προσπάθεια να καταγράψω τα εικαστικά πορτρέτα του αγώνα με οδήγησε στην καταβύθιση στο υλικό της Ιστορίας. Για να αποτυπώσω κάθε μία απ' αυτές τις μορφές, αναζητούσα κάθε φορά μέσα από το ιστορικό υλικό όλες αυτές τις κρίσιμες λεπτομέρειες της ζωής τους. Η προϋπόθεση για να ζωγραφίσω αυτά τα πρόσωπα ήταν η όσο το δυνατόν πιο εξαντλητική ιστορική γνώση του ιδιωτικού, αλλά και του δημόσιου βίου τους. Αυτό που συντελέστηκε για μένα ζωγραφίζοντας ήταν η αποκάλυψη και η απομυθοποίηση των στερεότυπων μύθων και το φανέρωμα αυτών των στοιχείων που συνθέτουν τον μικρό - μέγα κόσμο της ανθρώπινης φύσης. Άνθρωποι με μεγαλείο ψυχής, που ξεγελάνε τον θάνατο, ευάλωτοι, τρυφεροί και αμείλικτοι ταυτόχρονα, επιρρεπείς στις μικρότητες, αλλά και στα οράματα. Τώρα λοιπόν, 200 χρόνια μετά, ξαναβρίσκουμε στα καθαρά βλέμματά τους την αληθινή Ιστορία μας. Καθένας τους μας κοιτάει με διαφορετικό τρόπο, συνομιλεί με τον θεατή του, μεταφέρει ένα κόσμο βαθιών αισθημάτων και αγωνιστικού οίστρου και όλοι μαζί καταθέτουν το μεγαλείο και το πολυσύνθετο της ζωής και της αλήθειας τους, που μπορεί να γίνει και δική μας αν αναστοχαστούμε τους όρους και τις συνθήκες που γεννούν τα οράματα και τους αγώνες για την ανεξαρτησία και την ελευθερία.
09
10

Θανάσης Καμπαγιάννης: Η θεωρία των δύο άκρων τροφοδότησε την αύξηση της φασιστικής βίας

Η απόφαση της 7ης Οκτωβρίου του 2020 δεν ήταν μία ζαριά. Ήταν καρπός μίας ολόκληρης δεκαετούς διεργασίας και μάχης. Απέναντι στη φασιστική πρόκληση το αντιφασιστικό κίνημα κατάφερε να απαντήσει και να την τσακίσει. Είναι μία εμπειρία η οποία χτίστηκε γειτονιά τη γειτονιά, πόλη την πόλη. Είναι μία ολόκληρη δουλειά η οποία έγινε από τις οργανώσεις τις αντιφασιστικές, από τα σωματεία και από τα κόμματα ιδίως της Αριστεράς. Ας το τονίσουμε αυτό. Τα κόμματα της Αριστεράς ήταν πρωτοπόρα σε αυτή τη μάχη η οποία κερδήθηκε. Αυτό λοιπόν δεν πρόκειται να ξεχαστεί.
09
10

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Η Νέα Δημοκρατία συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχουν πλούσιοι

Πρώτον, χρειαζόμασταν μαξιλάρι; Σ' αυτή τη συζήτηση δεν μπορεί να μπει κάποιος, αν δεν γνωρίζει ποιες ήταν οι εναλλακτικές λύσεις για την έξοδο από το μνημόνιο. Η εναλλακτική του μαξιλαριού λοιπόν ήταν η προληπτική γραμμή πίστωσης. Ο κ. Στουρνάρας, ας πούμε, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, επέμενε σ' αυτό στις σχετικές συζητήσεις που έγιναν το 2017. Και επέμενε γιατί αυτή η λύση θα συνοδευόταν από μνημόνιο. Αν θέλαμε, λοιπόν, καθαρή έξοδο - πλέον όλοι δέχονται ότι η έξοδός μας από τα μνημόνια ήταν καθαρή - έπρεπε να επιλέξουμε το πορτογαλικό παράδειγμα. Έτσι τα κατάφεραν και οι Πορτογάλοι, είχαμε κάνει άλλωστε σχετικές συζητήσεις με τον Υπουργό Οικονομικών Σεντένο. Το μαξιλάρι πάντως χρειαζόταν έτσι και αλλιώς, σκεφτείτε μόνο πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η χώρα από το τέλος του 19ου αιώνα και μετά. Αποδείξαμε μ' αυτό ότι εμείς κυβερνήσαμε αλλιώς. Το δεύτερο θέμα είναι το μέγεθος του μαξιλαριού. Γιατί 37 δις; Και τρίτον: Θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε κάποια από αυτά τα χρήματα; Αν σας απαντήσω στο τρίτο, θα γίνει πιο σαφές γιατί επιλέξαμε το μέγεθος των 37 δις. Η απάντηση στην τρίτη ερώτηση λοιπόν είναι όχι, δεν θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε αυτά τα χρήματα. Ό,τι δαπανάς, υπολογίζεται στον άξονα έλλειμμα-πρωτογενές πλεόνασμα. Αν ξοδεύαμε για παράδειγμα 3 δις από τα 37, δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε στο στόχο μας μας για εκείνη τη χρονιά. Θα με ρωτήσετε τώρα "ναι αλλά γιατί υπήρχαν υπερπλεονάσματα;” Tα πρωτογενή πλεονάσματα δεν ήταν επιλογή μας, το έχω εξηγήσει πολλές φορές. Αντίθετα, αποτέλεσε ένα μεγάλο λάθος των θεσμών. Μας πίεζαν σχετικά και εκ των προτέρων και εκ των υστέρων. Εκ των προτέρων εμείς λέγαμε ότι η απόδοση, για παράδειγμα, μίας φορολογικής πολιτικής θα ήταν, ας πούμε, 500 εκ, οι θεσμοί έλεγαν 300εκ και το ΔΝΤ έλεγε 50εκ. Όταν συμβιβαζόμασταν στα 250εκ, αυξανόταν το πρωτογενές πλεόνασμα γιατί στο τέλος αποδεικνυόταν ότι είχαμε δίκιο εξαρχής. Εκ των υστέρων δε, όταν φτάναμε στον Οκτώβριο κάθε χρονιάς και αποφασίζαμε για το κοινωνικό μέρισμα, πάλι εμείς τους προτείναμε να ξοδέψουμε 2-2,5 δις και αυτοί αντιπρότειναν "όχι, ξοδέψτε 1 γιατί αλλιώς δεν θα φτάσετε στο στόχο". Άρα, αφού δεν θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε αυτά τα χρήματα, χρειαζόταν ένα μεγάλο μαξιλάρι, που βέβαια δεν χτίστηκε μόνο από τα υπερπλεονάσματα αλλά και από τις εξόδους μας στις αγορές και από χρήματα του ESM, για να μπορούμε να βγούμε με ασφάλεια στις αγορές. Και βγήκαμε με ασφάλεια. Γιατί; Διότι και ρυθμίσαμε το χρέος, τουλάχιστον για τις ανάγκες της χώρας τα επόμενα 10-12 χρόνια -είναι αυτό που αποκαλούμε καθαρό διάδρομο- και γιατί υπήρχαν οι εγγυήσεις για την αποπληρωμή του σε περίπτωση που δεν είχαμε ρευστότητα.
07
10

Δημήτρης Ψαρράς: Η Ν.Δ. αξιοποίησε τη Χρυσή Αυγή για να την περιγράψει ως το «ένα άκρο», με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί το «άλλο άκρο»

Δυστυχώς, όπως συμβαίνει πολλές φορές στην ιστορία, το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αποδείχτηκε ανέτοιμο – αν όχι απρόθυμο – να υπερασπιστεί τη δημοκρατία απέναντι στη ναζιστική απειλή. Μόνο η Αριστερά (ΚΚΕ και Συνασπισμός παλιότερα) επέμεναν στη Βουλή επί χρόνια να αντιμετωπιστεί το ζήτημα με πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες. Άδικος κόπος. Είχε θεωρηθεί δεδομένο το αξίωμα ότι η δημοκρατία και κατ’ επέκταση η δικαιοσύνη δεν διώκει ιδέες αλλά πράξεις. Είχαμε έτσι παγιδευτεί στο εύρημα του Μιχαλολιάκου που είχε φροντίσει να δηλώσει στον Άρειο Πάγο ότι η Χρυσή Αυγή είναι κόμμα από το 1983, έντεκα χρόνια δηλαδή προτού αποφασίσει η ναζιστική οργάνωση να κατέβει για πρώτη φορά σε εκλογές (Ευρωεκλογές 1994). Υπήρχε βέβαια μέχρι το 2012 μια γενικευμένη εντύπωση ότι μόλις μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή «δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτα», διότι «θα βάλουν γραβατούλα και θα γίνουν κοινοβουλευτικότατοι. Θα ενσωματωθούν πλήρως», όπως εκτιμούσε η τότε γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Είδαμε τι έγινε. Το χειρότερο είναι ότι μόλις άρχισε να μαζικοποιείται η υποστήριξη της Χρυσής Αυγής μέσα στην οικονομική και κοινωνική κρίση του 2010, η απάντηση του κόμματος της Δεξιάς ήταν να την προσεγγίσει υπόγεια και να τη χρίσει σε άτυπο κοινοβουλευτικό σύμμαχο, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της συνεργασίας του Π. Μπαλτάκου - στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού Σαμαρά - με τον Κασιδιάρη. (...) Με την ίδια λογική θα μπορούσε να προσθέσει κανείς ότι επί Ν.Δ. δολοφόνησαν τον Φύσσα, επί Ν.Δ. δολοφόνησαν τον Σαχζάτ Λουκμάν, επί Ν.Δ. πραγματοποίησαν την αιματηρή επίθεση στους αγωνιστές του ΠΑΜΕ. Τη χειρότερη υπηρεσία στην υπεράσπιση της δημοκρατίας από τη ναζιστική απειλή προσφέρουν όσοι αντιμετωπίζουν το ζήτημα μέσα από στενά κομματικά πλαίσια. Αλλά ειδικά η Ν.Δ. δεν μπορεί να περηφανεύεται για το πώς χειρίστηκε το ζήτημα, εφόσον χρειάστηκε να προηγηθεί η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ο παλλαϊκός ξεσηκωμός για να κινητοποιηθεί και η κυβέρνηση Σαμαρά και η δικαιοσύνη. Όλοι γνωρίζουμε πλέον ότι η Ν.Δ. αξιοποίησε την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής για να την περιγράψει ως το «ένα άκρο», με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί το «άλλο άκρο». Εξάλλου τις τελευταίες μέρες ζούμε την κακόγουστη επανάληψη του ίδιου σεναρίου, με τον καημένο τον κ. Μπογδάνο να θεωρεί ότι είναι ο νέος Σαμαράς. Το ζήτημα είναι να μην ξαναζήσουμε «επί Ν.Δ.» και πάλι όσα ζήσαμε το 2012 και το 2013.
03
10

Νίκος Φίλης: Η ελληνογαλλική συμφωνία εμπλέκει τη χώρα σε νέο γύρο υπερεξοπλισμών που δεν αντέχει η οικονομία

Η ελληνογαλλική συμφωνία συνεργασίας εμπλέκει τη χώρα μας σε ένα νέο γύρο υπερεξοπλισμών συνολικής αξίας πάνω από 10 δισ. που δεν αντέχει η οικονομία. Στο διπλωματικό πεδίο έχει σχετική σημασία αφού πρόκειται για μια διμερή συμφωνία που απλώς επαναλαμβάνει τις εγγυήσεις της Συνθήκης της Ε.Ε. της Λισαβόνας. Είναι κάτι σαν το γαλλικό ροκφόρ που μας χώνει πιο βαθιά στη φάκα των εξοπλισμών και της ανέμελης (για μια ακόμη φορά ) υπερχρέωσης. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Στην περιοχή μας υπάρχουν άλλοι πολύ πιο ισχυροί διεθνείς «παίκτες» από τον ταπεινωμένο, λόγω της συμφωνίας ΑUKUS, Μακρόν. Κρατούν τον βασικό ρόλο, μετρώντας τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα και τις ιμπεριαλιστικές τους επιδιώξεις. Δείτε για παράδειγμα πως πήγε άπατη η άλλη μεγάλη ιδέα του East Med την οποία ενταφίασε οριστικά ο κ. Μητσοτάκης στην ομιλία του στον ΟΗΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση είχε σχεδιάσει την προμήθεια των συγκεκριμένων φρεγατών και τον εκσυγχρονισμό των F 16. Αυτά ήταν αρκετά για μια χώρα σε βαριά οικονομική κρίση που είναι δεύτερη στο ΝΑΤΟ σε εξοπλιστικές δαπάνες. Οι εθνικιστικές φαντασιώσεις ισχύος της ΝΔ πρόσθεσαν σε αυτό το πρόγραμμα τα Rafale και τα F35 εκτοξεύοντας σε δυσθεώρητα ύψη το κόστος και -όπως δείχνει η εμπειρία- τις μίζες. Αντί για μεγάλες και ιστορικά διορατικές διπλωματικές πρωτοβουλίες αντίστοιχες με τις Πρέσπες, για να οδηγηθούν στη Χάγη οι διαφορές μας με την Τουρκία, αδιέξοδοι υπερεξοπλισμοί και νέοι γύροι έντασης με τη γειτονική χώρα, όπου το αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν προβάλλει τις δικές του μικροϊμπεριαλιστικές - μεγαλοτουρκικές φιλοδοξίες. Στα τετελεσμένα των ημερών, προστίθεται και η επ’ αόριστον ανανέωση της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας, που συνιστά ξεπούλημα κυριαρχίας στους Αμερικανούς.
03
10

«Ινδιάνος»: Νόμιζα ότι σε δύο ώρες θα είμαι σπίτι μου και έμεινα επτά μήνες άδικα στη φυλακή

Στην αρχή μέσα στη φυλακή ήμουν πολύ χάλια. Η ψυχολογία μου είχε πέσει πάρα πολύ τους πρώτους 3 μήνες δεν έβγαινα καν από το κελί. Μου έλεγαν άλλοι κρατούμενοι να βγω λίγο έξω και δεν έβγαινα. Σκεφτόμουν όλα αυτά και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου το κάνουν αυτό. Η αδικία είναι τεράστια. Είχα και θυμό, αλλά η στεναχώρια ήταν πολύ μεγαλύτερη. Μετά σιγά σιγά άρχισα να πατάω στα πόδια μου δεν γινόταν αλλιώς έπρεπε να επιβιώσω. Δεν έχασα την ελπίδα μου, ήξερα ότι είμαι αθώος. (...) Όταν έφτασα στα Τρίκαλα και με είδαν οι υπάλληλοι και οι κρατούμενοι όλοι έλεγαν ότι είναι μία στημένη υπόθεση. Όλοι έλεγαν ότι ξέρουν ότι δεν είμαι ένοχος. Η αστυνομία έπρεπε να βρει έναν ένοχο και βρήκε εμένα. Εγώ θέλω απλά την ησυχία μου. Είμαι ήρεμος άνθρωπος. Είχα θυμώσει αλλά πιο μεγάλη ήταν η στεναχώρια για την αδικία. Αυτοί οι επτά μήνες μου φάνηκαν σαν δύο χρόνια.
03
10

Νίκος Φίλης: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γυρίσει το παιχνίδι, όποτε και αν γίνουν εκλογές

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί τα αντισυστημικά, αντικαπιταλιστικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του καμία συναίνεση δεν θα του προσφερθεί από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Απέναντι στην Αριστερά που δεν συμβιβάζεται και δεν μεταλλάσσεται θα υπάρχει πάντοτε η κόκκινη διαχωριστική γραμμή, πασπαλισμένη με μπόλικη εμφυλιοπολεμική ρητορική. Απέναντι σε αυτό το οικοδόμημα που σήμερα έχει πάρει τη μορφή του έξαλλου αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου αντιπαρατάσσουμε μια πολιτική που ενώνει το λαό και αποδυναμώνει τις παραδοσιακές πολιτικές έχθρες, εστιάζοντας στο μείζον, στα συμφέροντα, την πρόοδο και την ευημερία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Η αστική τάξη (με τα ιδιαίτερα παρασιτικά, κρατικοδίαιτα και αντιπαραγωγικά της χαρακτηριστικά, στην περίπτωση της χώρας μας ) και όλοι οι συστημικοί παράγοντες τρέμουν στην ιδέα της επιστροφής της Αριστεράς στην εξουσία. Στο 32% του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτυπωμένη η "υλικότητα" μιας προοπτικής σύμφωνα με την οποία, ένας άλλος ορίζοντας κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης είναι εφικτός. Δυστυχώς, σε αυτό το αποτέλεσμα υπάρχουν πολλοί και στο χώρο μας που βλέπουν μόνο την παραδοσιακή διάσταση Δεξιά - Αντιδεξιά, κι όχι τη συγκατάθεση εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια νέα πολιτική δύναμη της Αριστεράς με έναν άλλο αξιακό κώδικα και με εχέγγυα για βαθύτερους οικονομικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Οι αποφάσεις μας για την περίθαλψη των ανασφάλιστων, το εγγυημένο εισόδημα χωρίς μείωση των άλλων επιδομάτων, το κοινωνικό μέρισμα, η μη περικοπή των συντάξεων και της μείωσης του αφορολόγητου το 2018, η σταθερότητα ακόμη και μείωση των τιμολογίων της ΔΕΗ, το άνοιγμα των σχολείων στην ώρα τους μετά από πολλά χρόνια, τα σχολικά γεύματα για πρώτη φορά, το επίτευγμα 1% του ΑΕΠ για την έρευνα και την καινοτομία το 2018, η δράση του ΣΕΠΕ, το "ένας φεύγει ένας προσλαμβάνεται" στο Δημόσιο, το πρόγραμμα ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ στην αυτοδιοίκηση, ο τρόπος που υλοποιήσαμε το ΕΣΠΑ ή τον αναπτυξιακό νόμο, η ιθαγένεια στα μεταναστόπουλα, οι ΤΟΜΥ στην πρωτοβάθμια υγεία και άλλα, δημιούργησαν ισχυρές και βαθύτερες κοινωνικές συναινέσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που αδυνατεί να αντιληφθεί μια επιφανειακή ανάλυση των πολιτικών-εκλογικών συμπεριφορών. Να μη ξεχνάμε επίσης τη συμφωνία των Πρεσπών που συνήψε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αρνούμενη να συμβιβαστεί με την επικίνδυνη και βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα ακινησία των προηγουμένων κυβερνήσεων.
03
10

Βάλια Αρανίτου: «Ενοχλεί το οικοσύστημα των μικρών επιχειρήσεων»

Που ενοχλούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις την ελληνική οικονομία όταν δεν απορροφούν ούτε δάνεια ούτε κονδύλια; Παράλληλα, η παρουσία τους στην οικονομία δεν δημιουργεί κανένα απολύτως πρόβλημα στο να γίνουν μεγάλες επενδύσεις. Και ύστερα, η κυβέρνηση που σκίζει τα ιμάτιά της για να γίνουν start up επιχειρήσεις, τώρα γιατί τις πνίγει; Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις των start ups που γίνονται μεγάλες επιχειρήσεις και εξαγοράζονται. Οι περισσότερες παραμένουν μικρές, αλλά δυναμικές μονάδες. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, λοιπόν, πρώτον, κρατούν την κοινωνική συνοχή. Δεύτερον, δίνουν δουλειά σε ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν στη νέα δύσκολη φάση που μπαίνουμε. Τρίτον, κρατάνε τη δομή των πόλεων ζωντανή. Αυτά δεν τα σκέφτονται; Τι θα συμβεί αν εκλείψουν; Θα πατήσουμε ένα κουμπί και θα γίνει αλλαγή μοντέλου; Χωρίς, μάλιστα, να υπάρχει δίχτυ ασφαλείας για αυτούς τους ανθρώπους; Με ένα τεχνητό τρόπο, όπως συνέβη και με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, που άφησε χιλιάδες παιδιά εκτός πανεπιστημίων, αποφασίζουν να πετάξουν έξω από την οικονομία αυτές τις επιχειρήσεις, με σχέδιο.
02
10

Έρικ Χομπσμπάουμ: Aμετανόητος μαρξιστής

Δείτε την ιστορία. Η ΕΣΣΔ προσπάθησε να εξαλείψει τον ιδιωτικό τομέα και υπέστη μια συντριπτική ήττα. Από την άλλη πλευρά, η ακραία φιλελεύθερη απόπειρα απέτυχε επίσης οικτρά. Άρα το ζήτημα δεν είναι ποιο θα είναι το μείγμα του δημόσιου με το ιδιωτικό, αλλά ποιο θα είναι το αντικείμενο αυτού του μείγματος. Ή καλύτερα ποιος είναι ο σκοπός όλων αυτών των πραγμάτων. Και ο σκοπός δεν μπορεί να είναι η ανάπτυξη της οικονομίας και μόνο. Δεν είναι αλήθεια ότι η ευημερία συνδέεται με την αύξηση του συνολικού παγκόσμιου προϊόντος. (...) Έχουμε ηθικό καθήκον να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία με μεγαλύτερη ισότητα. Μια χώρα στην οποία υπάρχει περισσότερη ισότητα, είναι πιθανά καλύτερη, όμως δεν είναι καθόλου σαφές ποιος είναι ο βαθμός ισότητας που μπορεί να αντέξει ένα κράτος. (...)