Συνεντεύξεις

Σε αντίθεση με την Ισπανία και την προσπάθεια των Σοσιαλιστών να διατηρήσουν την παλιά ταυτότητα των κομμάτων που προτάσσουν τις υποχρεώσεις του κράτους προς τον πολίτη (...) στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ έχει τελείως ξεκοπεί από την κοινωνική του βάση (…) δεν έχει άλλη δυνατότητα παρά να προσκολληθεί σε όσους υπόσχονται ότι ίσως μπορούν να ξανακυβερνήσουν, να ξαναπιάσουν (…) το νήμα της καταστροφής, πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής, της χώρας, όπως το ξέραμε ως το 2015.

Πάρα πολύς κόσμος καταλαβαίνει ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα, έχει επιστρέψει η ανάπτυξη, πάνε πολύ καλά οι εξαγωγές, αρχίζουν και γίνονται επενδύσεις, αλλά συγχρόνως και η κυβέρνησή μας καταλαβαίνει ότι πάρα πολύς κόσμος είναι ζορισμένος ακόμα. Δηλαδή τα πράγματα πάνε προς τη σωστή κατεύθυνση θα πηγαίνουν όλο και καλύτερα αλλά δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι ένας κόσμος είναι πολύ ζορισμένος και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν μία χώρα έχει χάσει σχεδόν το ένα τέταρτο του ΑΕΠ δηλαδή μία κρίση που δεν έχει προηγούμενο στον δυτικό κόσμο εκτός από τον πόλεμο. Εμείς αυτά που υποσχεθήκαμε το Σεπτέμβρη του 15 στις εκλογές νομίζω ότι τα κάναμε σιγά σιγά, έχουμε πρόσβαση στις αγορές, δεν μειώθηκαν οι συντάξεις, αποκτούμε βαθμούς ελευθερίας και για αυτό μπορούμε να πούμε τώρα ότι, ό,τι ανακοίνωσε ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ έγινε πράξη, δηλαδή ανακοίνωσε ένα πακέτο λίγο πάνω από 900 εκατομμύρια όλα αυτά τα μέτρα γίνανε είτε ήταν από τη μεριά της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών που κάναμε αρκετά πράγματα και για τους ελεύθερους επαγγελματίες είτε για να χτίσουμε το κοινωνικό κράτος αυτό που λένε οι αντίπαλοί μας παροχές και εμείς λέμε ότι ένα σύγχρονο κράτος πρέπει να έχει μία ισχυρή κοινωνική πτυχή. Άρα μέσα σε αυτό το πλαίσιο είμαστε σε θέση να σχεδιάσουμε και το μέλλον.

Τείνει να γίνει κλισέ να λέμε κάθε φορά ότι οι επικείμενες εκλογές είναι οι πιο σημαντικές, ωστόσο πολύ φοβάμαι ότι οι ευρωεκλογές του 2019 είναι όντως οι πιο σημαντικές που διεξάγονται, καθότι η άνοδος της ακροδεξιάς πανευρωπαϊκά είναι οφθαλμοφανής. Έχουμε κυβερνήσεις στην Ευρώπη οι οποίες είναι καθαρά ακροδεξιές, ρατσιστικές, αντιμεταναστευτικές, κλείνουν σύνορα και προβαίνουν σε μία σειρά από κινήσεις οι οποίες έχουν σαφές ακροδεξιό πρόσημο. Άρα, λοιπόν, το διακύβευμα των ευρωεκλογών και για την Ελλάδα και συνολικά για ολόκληρη την Ευρώπη είναι το ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα θέμα ιδεολογικό. Πρέπει να καταπολεμήσουμε τις αιτίες πάνω στις οποίες έχει αναδυθεί η ακροδεξιά ατζέντα. Και δεν είναι άλλες από το νεοφιλελευθερισμό και τη λιτότητα, που ασκήθηκαν συστηματικά σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Και βεβαίως να καταπολεμήσουμε και το τεράστιο θεσμικό δημοκρατικό έλλειμμα που υπάρχει στην ΕΕ και δημιουργεί πολλά προβλήματα. Υπάρχει ένα θέμα για το πώς λειτουργεί η ΕΕ. Υπάρχουν θεσμοί που λειτουργούν άνευ δημοκρατικής νομιμοποίησης κι αυτά είναι θέματα που αν δεν επιλυθούν άμεσα, η κατάσταση θα χειροτερεύσει. Συνεπώς, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, οι επικείμενες ευρωπαϊκές εκλογές είναι κρίσιμες για όλη την Ευρώπη.

Μια πόλη είναι φιλική για όλους όταν είναι κοινωνικά δίκαιη. Είμαστε προσηλωμένοι στις αρχές της κοινωνικής ισότητας και αλληλεγγύης και δημιουργούμε τις προϋποθέσεις που απαιτούνται προκειμένου όλοι οι άνθρωποι να έχουν ίσες ευκαιρίες σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Για να κρατήσουμε ζωντανή την αξιοπρέπεια και την κοινωνική συνοχή. Η στήριξη ευάλωτων κοινωνικών ομάδων βρίσκεται στην καρδιά της φιλοσοφίας μας αποτελώντας πυρηνικό μέρος της ταυτότητάς μας. Σκοπός μας είναι ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη μιας εξωστρεφούς κοινωνικής πολιτικής συμπερίληψης όλων των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων του Δήμου Θεσσαλονίκης που χρήζουν ανάγκη προστασίας. Η καλλιέργεια μορφών αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης στους δημότες με γνώμονα τον προοδευτικό πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της πόλης και η ανάδειξή της ως Φάρο κοινωνικής μέριμνας στα Βαλκάνια.

Εβαλα υποψηφιότητα γιατί θέλω να υπάρχει δυνατή στο Ευρωκοινοβούλιο η φωνή των ανθρώπων που βρίσκονται στο περιθώριο, να μην αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Χρειάζονται επίσης πρωτοβουλίες και συμφωνίες που θα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του, στις πολιτικές που δημιουργούν πόλεμο, οικονομική εκμετάλλευση και εντείνουν την κλιματική αλλαγή. Υπήρξε απίστευτη αλληλεγγύη στην Ελλάδα, όμως δεν υπήρξε ανάλογη κινητοποίηση απέναντι στη ρίζα του προβλήματος. Οι ευρωπαϊκές πολιτικές είναι σήμερα βούτυρο στο ψωμί της Ακροδεξιάς, η οποία δεν στοχεύει στην πραγματικότητα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αυτοί είναι μόνο η αφορμή. Η Λεπέν, ο Σαλβίνι, ο Ορμπαν στοχεύουν τη δική τους κοινωνία. Ο Κουρτς στην Αυστρία βγήκε υποσχόμενος τείχη και απελάσεις, αλλά η πρώτη νομοθεσία που έφερε ήταν η ελαστικοποίηση του ωραρίου. Στην Ουγγαρία ο Ορμπαν έκανε βέβαια δύσκολη τη ζωή των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά και στέρησε τις ελευθερίες της Δικαιοσύνης, του Τύπου, των Πανεπιστημίων. Ο Βέμπερ δεν μιλά φοβικά μόνο για τους μουσουλμάνους και για κάθε διαφορετικότητα, ξέρουμε καλά τι έλεγε επίσης για την Ελλάδα και τους τεμπέληδες Ελληνες. Αν δεν δημιουργηθεί μια δύναμη απέναντι στις πολιτικές της λιτότητας, της ξενοφοβίας, της Ακροδεξιάς, θα υπάρξει πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ευρώπη. Οταν πήρα την ελληνική υπηκοότητα και αποφάσισα να πολιτευτώ, μου ήταν ξεκάθαρο ότι έπρεπε να βρίσκομαι σ’ αυτή την πλευρά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μαζικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς» και παραδέχθηκε ότι «υπάρχουν παραφωνίες», αλλά «τα χιλιάδες μέλη του δεν πρασινίζουν, παραμένουν κόκκινοί, όχι από δογματισμό, αλλά επειδή πρέπει να μπορέσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε βήματα για τον ελεύθερο και δημοκρατικό σοσιαλισμό. Δεν μπορεί να πασοκοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και για ιστορικούς λόγους και για πολιτικούς λόγους. Είναι τόσο μεγάλες οι αντιθέσεις, είναι τόσο διαφορετικοί οι κόσμοι, που λύσεις κεντρώες, μεσαίες δεν μπορούν να υπάρξουν. Δεν έχουμε άλλο δρόμο. Πρέπει να επιμείνουμε στο δρόμο των συγκρούσεων και όχι στο δρόμο της υποταγής και της ένταξης σε ένα θολό προοδευτικό κέντρο ή όπως αλλιώς το ονομάσει κανείς.

Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, το 2019, υπάρχει γειτονιά, ένα κομμάτι στον Κολωνό, που δεν έχει ακόμα αποχέτευση. Οι άνθρωποι μου λένε πως αισθανόμαστε ότι δεν ανήκουμε στο δήμο. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια η Αθήνα έχει δημάρχους που ήταν πάρα πολύ κοντά στην πλατεία Συντάγματος, πάρα πολύ κοντά στο κεντρικό πολιτικό σύστημα και πάρα πολύ μακριά από τις γειτονιές της Αθήνας. Και το λέω ως ένας άνθρωπος που έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στα Κάτω Πατήσια, εκεί μένω και σήμερα και υπήρχαν πολλές φορές που αισθανόμουν ότι δεν ήμουν στο δήμο της Αθήνας. Δεν ασχολείται κανένας με αυτές τις γειτονιές. Υπάρχει πάντως μια δημοκρατικότητα στην εγκατάλειψη. Και με τους κατοίκους στο Κολωνάκι να συζητήσετε και αυτοί εγκαταλειμμένοι νιώθουν. Η Αθήνα είναι 7 μικροί δήμοι. Αν δε μεταβιβάσουμε ουσιαστικές αρμοδιότητες στα κοινοτικά συμβούλια, η πόλη δεν θα μπορεί να λειτουργήσει ούτε με τον καλύτερο δήμαρχο. Δε γίνεται σε ένα δημοτικό συμβούλιο να αποφασίζεις ταυτόχρονα για ζητήματα στο Παγκράτι και στο Νέο Κόσμο, στα Σεπόλια και στον Κολωνό και να αποφασίζουν άνθρωποι που μπορεί να μη ξέρουν αυτές τις γειτονιές. Πρέπει να αποφασίζει ο κόσμος της δημοτικής κοινότητας για τον προϋπολογισμό και τα έργα που πρέπει να γίνουν στην περιοχή τους.

Όταν κάποιοι διεκδικούν ισοτιμία, θα πρέπει να διεκδικούν και το δικαίωμα απάντησης στην κριτική.

Η υλοποίηση των δεσμεύσεων που αναλάβαμε απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειονότητα το 2015, δηλαδή η οριστική έξοδος από τα Μνημόνια, η ανάκαμψη της οικονομίας, η ενίσχυση του εισοδήματος και της διαπραγματευτικής θέσης των εργαζομένων και η προστασία των πλέον ευάλωτων, είναι το όπλο μας στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Μπορεί να μην έχουμε μαζί μας τα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα, τους τίτλους των εφημερίδων, κουβαλάμε όμως ένα συγκεκριμένο και με σαφές ταξικό πρόσημο έργο, το οποίο μας δένει με την κοινωνία. Δεν είναι όμως μόνο τα πεπραγμένα, αλλά και το σχέδιο για την επόμενη μέρα που θα παίξει ρόλο στις εκλογικές αναμετρήσεις. Κι εκεί θα συγκρουστούν δύο απολύτως διακριτά πολιτικά σχέδια. Αυτό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει οι εργαζόμενοι και η μεγάλη κοινωνική πλειονότητα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα εποχή και οι πολιτικές να καθορίζονται από τις δικές τους ανάγκες. Και αυτό της Ν.Δ., που θέλει τους πολλούς στο περιθώριο και τις πολιτικές να καθορίζονται από τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ.

Όσοι μιλούν για επιδοματική πολιτική είτε δεν έχουν αντιληφθεί την καταστροφή που έφερε η κρίση, είτε συμμερίζονται τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες λογικές. Το πρόγραμμα της ΝΔ είναι εχθρικό προς την κοινωνική πλειοψηφία.