Συνεντεύξεις

Τόσο με τον παλαιό Ποινικό Κώδικα, όσο και με τον νέο, η αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων ακόμη και αν προβλέπεται δεν είναι δυνατή εφόσον η απόφαση δεν γίνει αμετάκλητη. Η ρύθμιση αυτή άλλωστε είναι του Συντάγματος και ο νομοθέτης δεν μπορεί να τη θίξει. Αυτό, που ούτε πριν προβλεπόταν ούτε ως τώρα, είναι το προτεινόμενο σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης: η νομοθεσία για τη Βουλή να προβλέψει προϋποθέσεις και κωλύματα συμμετοχής και αναγνώρισης κομμάτων.  Αμέσως, μετά την μεταπολίτευση η πολιτική σκηνή της χώρας δίσταζε να θεσπίσει κωλύματα για την αναγνώριση κομμάτων από τη Βουλή. Ήταν νωπός τότε ο χρόνος της δικτατορίας, όπου είχαμε στερηθεί αυτό το σημαντικό πυλώνα του κοινοβουλευτισμού, τα κόμματα.  Σήμερα ο χρόνος έχει ωριμάσει και η πρόταση των βουλευτών της αντιπολίτευσης για δημοκρατικούς όρους συμμετοχής στην πολιτική ζωή  πρέπει να γίνει δεκτή. (...) Καταρχάς δεν πρέπει να μιλάμε για καθυστέρηση. Η διάρκεια της δίκης ήταν φυσιολογική. Ανάλογη δίκη στη Γερμανία με πολύ λιγότερους κατηγορούμενους είχε σχεδόν την ίδια διάρκεια. Θυμίζω ότι στη δίκη εδώ μετείχαν εξήντα οκτώ κατηγορούμενοι και πλήθος δικηγόρων πολιτικής αγωγής και υπεράσπισης. Υπήρχε επίσης ένας τεράστιος αριθμός μαρτύρων και εγγράφων, τα οποία έπρεπε να διαβαστούν. Θα μπορούσε να είχε λίγο συντομότερη διάρκεια η δίκη, αν οι κατηγορούμενοι απέφευγαν την καταχρηστική τακτική να υποβάλλουν προς ανάγνωση μακροσκελή έγγραφα με ελάχιστη σημασία. Το δικαστήριο, όμως, σωστά εκτίμησε ότι δεν θα έπρεπε να περικόψει την ανάγνωση, γιατί θα μπορούσε να προκύψουν δικονομικά προβλήματα και ακυρότητες.  Αντίθετα, ήταν ψευδές ότι η διάρκεια των πεντέμισι ετών οφειλόταν στο ότι για ένα μικρό χρονικό διάστημα, μετά τη λήξη της αποχής των δικηγόρων και μέχρι την μετατόπιση, η δίκη διεξαγόταν σε ακατάλληλη αίθουσα. Μέσα σε ένα τρίμηνο προέκυψαν οι νομικές προϋποθέσεις για την αλλαγή  αίθουσας με αίτημα του προϊσταμένου του δικαστηρίου και πάντως η δίκη δεν είχε διακοπεί. 

Εμείς, Μπαλτάκο που να μιλάει με τον Κασιδιάρη δεν είχαμε. Εμείς, Μπάμπη Παπαδημητρίου, συνάδελφό σας, που να αναζητά την χρήσιμη Χρυσή Αυγή δεν είχαμε. Εμείς, πρωτοκλασάτα στελέχη στο κόμμα μας, που να τους έχουμε σε επώνυμες θέσεις που να έχουν συγγενικές απόψεις με την Χρυσή Αυγή, δεν έχουμε. Άρα, η υποκρισία και η ευθύνη είναι στη ΝΔ και σε όσους την χάιδευαν τα προηγούμενα χρόνια.

«Η Νέα Δημοκρατία αισθάνεται την ανάγκη να πει ψέματα και για τον ποινικό κώδικα και για μια σειρά από άλλα ζητήματα τα οποία ξεπλένουν τη Χρυσή Αυγή», τόνισε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Νάσος Ηλιόπουλος. «Αποτελεί μεγάλο ερώτημα γιατί η ΝΔ αισθάνεται αυτήν την ανάγκη να πει ψέματα», πρόσθεσε. «Τα προηγούμενα χρόνια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγραφε στο Politico ότι η Χρυσή Αυγή είναι σαν να μην υπάρχει και ότι η βία στην Ελλάδα προέρχεται από την Αριστερά, χρησιμοποιώντας τη λογική των δύο άκρων», υπενθύμισε ο Νάσος Ηλιόπουλος, σημειώνοντας ακόμα ότι «κεντρικά στελέχη της ΝΔ μιλούσαν για την ανάγκη μιας ‘σοβαρής’ Χρυσής Αυγής, με την οποία θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία».«Σήμερα, μετά την τεράστια λαϊκή κινητοποίηση που συνέβαλε στην καταδίκη της Χρυσής Αυγής και στην ιστορική απόφαση ότι αποτελεί εγκληματική οργάνωση, ένα ολόκληρο σύστημα βρίσκεται σε πανικό», υπογράμμισε, σημειώνοντας ότι για αυτό καταφεύγει σε ψέματα. «Ένα τέτοιο ψέμα είναι ότι η Χρυσή Αυγή βρέθηκε με την Αριστερά στο κίνημα των Αγανακτισμένων. Δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία από κεντρικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής, του Λαγού, του Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη, στις πλατείες των αγανακτισμένων. Αντιθέτως, υπάρχουν πολλές φωτογραφίες από αυτά τα στελέχη στις κινητοποιήσεις ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών. Και ο λόγος είναι ότι στο πρώτο δεν ήταν εκεί, ενώ στο δεύτερο ήταν κεντρικοί συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις», σημείωσε με νόημα ο Ν. Ηλιόπουλος.

Βρήκαμε μηνύματα των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής, όπου προέκυπτε συστηματική συνεργασία με τον Γ.Γ. της τότε κυβέρνησης της ΝΔ μέχρι την ανθρωποκτονία του Φύσσα όταν και η κυβέρνηση έκοψε τον ομφάλιο λώρο που τη συνέδεε.

Δεν τέλειωσαν όλα με βάση αυτή την θετική, ιστορική απόφαση. Είναι ένας σταθμός ο οποίος μας γεμίζει αυτοπεποίθηση, μας δίνει κουράγιο, μπορούμε να ελπίζουμε. Νομίζω ότι βοηθά να βγάλουμε και τα συμπεράσματά μας γύρω από την πορεία αυτής της οργάνωσης και εδώ νομίζω ότι θα πρέπει να μιλήσουμε πιο εξαντλητικά για το φαινόμενο “Χρυσή Αυγή” στην Ελλάδα, ποιοι το αγκάλιασαν, ποιοι το ενθάρρυναν και ποιοι βοήθησαν στην αποδόμησή του και δημιούργησαν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ασφαλώς επηρέασε και την χθεσινή απόφαση. (...) Δεν είχε αυτός ο χώρος την πορεία ανόδου που είδαμε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διότι υπήρξε η καταλυτική, για τα πολιτικά πράγματα, παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που λειτούργησε ως ανάχωμα απέναντι στην προσπάθεια αυτών των ακροδεξιών, ναζιστικών απόψεων μέσα στην ίδια την κοινωνία.

Η πανδημία αλλάζει τον κόσμο μας. Η μετα-covid19 εποχή θα είναι μια διαφορετική εποχή. Οι πολιτικές δυνάμεις και τα συστήματα κοινωνικής και πολιτικής εκπροσώπησης προετοιμάζονται μπροστά σε αυτή την προοπτική. Είναι σαφές ότι οι συντηρητικές δυνάμεις παγκοσμίως, αλλά και στη χώρα μας, εκμεταλλεύονται αυτή την ιδιαίτερη κρίση, και επιλέγουν να βαθύνουν και να επεκτείνουν την «κατάσταση εξαίρεσης». Κατάσταση η οποία συστηματικά υποβαθμίζει τα δικαιώματα, αμφισβητεί έμπρακτα το κοινωνικό, το φιλελεύθερο και το δημοκρατικό κεκτημένο. Ταυτόχρονα, εκχωρούνται πολιτικές ευθύνες σε «ειδικούς», που αυτή τη φορά δεν είναι οικονομολόγοι αλλά γιατροί. Η βιοπολιτική στις δόξες της. Αυτές οι συντηρητικές και όχι σπάνια αντιδραστικές δυνάμεις εκμεταλλεύονται αριστοτεχνικά την απογοήτευση, την αποστράτευση, την έλλειψη εναλλακτικών κινημάτων, τη –σε μεγάλο βαθμό- απουσία ισχυρών αντίρροπων πολιτικών δυνάμεων. Η «κρίση ως ευκαιρία» -που λέει και το σύνθημα- είναι για εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που δεν «πονάνε» τις υποτελείς τάξεις, που αγνοούν επιδεικτικά την όξυνση της κλιματικής κρίσης, που στέργουν τις ακραίες εκφράσεις και ρατσισμού και σεξισμού. Η «ιστορία» με τη γνωστή της «πονηριά» αναδεικνύει με τον πλέον δραματικό τρόπο την αναγκαιότητα, εκείνου που αποτελούσε στρατηγικό στόχο της θεωρίας της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς: την συνθετική και χωρίς αναγωγισμούς αντιμετώπισης των ταξικών ανισοτήτων, του σεξισμού και του περιβάλλοντος. Υπάρχει σοβαρή αμφισβήτηση ότι η πανδημία συνδέεται με την περιβαλλοντική κρίση, ή ότι αυτή αναδεικνύει τις γυναίκες όχι μόνο ως το αφανές «προλεταριάτο» (νοσοκομεία, εργάτριες στη σίτιση κά) αλλά και τα κατ’ εξοχήν θύματα της αυξημένης οικογενειακής βίας κατά τον εγκλεισμό. Η Αριστερά που έβλεπε αυτούς τους τρεις μεγάλους πυλώνες της ανανέωσης και της προοπτικής του αριστερού κινήματος, που προσβλέπει στο ριζικό, κοινωνικό μετασχηματισμό, θα έπρεπε να έχει συγκριτικό πλεονέκτημα. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει, διότι παρασυρμένη από το συσχετισμό δύναμης και από οργανωτικές της αδυναμίες, δεν μπορεί να παρέμβει ουσιαστικά. Έτσι, παραμένει σε μια κριτική διαχείρισης ή σε μια κριτική της ανικανότητας όσων εκμεταλλεύονται την κρίση ως τη δική τους ευκαιρία.

Με συνέντευξή του στην Αυγή, ο κ. Σταϊκούρας παραδέχτηκε ότι η ύφεση θα είναι πιθανώς μεγαλύτερη από τις σημερινές κυβερνητικές προβλέψεις και ότι η ανάκαμψη θα αργήσει. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το μαξιλάρι σαν αυτοσκοπό και όχι ως μέσον για την εξομάλυνση κρίσεων όπως η παρούσα. Και παρά την ύπαρξη μαξιλαριού παραδέχεται ότι οι προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού αφορούν έκτακτο προσωπικό, ενώ στην παιδεία δεν έχει γίνει καν αυτό. Το χειρότερο όμως είναι ότι η ΝΔ κάνει μαθήματα δημοσιονομικής πειθαρχίας λέγοντας ότι δεν γίνεται τα μέτρα να είναι μόνιμα λόγω των δημοσιονομικών κανόνων. Είναι όμως ξεκάθαρο ότι οι στόχοι δεν θα επιτευχθούν εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στη φορολογία -παρά την ελπίδα τους ότι οι φοροαπαλλαγές στα ανώτερα στρώματα θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη που θα αντισταθμίσει τις απώλειες εσόδων. Κάτι όμως που δεν έχει συμβεί ποτέ. Στη συνέχεια η ΝΔ θα ρίξει όλη την προσαρμογή στο σκέλος των δαπανών, όπως αυτές για το ασφαλιστικό, την παιδεία και την υγεία. Η πολιτική της ΝΔ είναι θέμα επιλογών. Για να απαντήσω λοιπόν στην ερώτησή σας. Εφόσον συνεχίζονται οι ίδιες πολιτικές, οδηγούμαστε σε νέα μνημόνια, de facto ή de jure. (...) Ποτέ κάποιος νεοφιλελεύθερος δεν είπε «ήρθε η ώρα της αναδιανομής». Μετά από τουλάχιστον 30 χρόνια που μας λένε ότι ο νέος πλούτος είναι προϋπόθεση για αναδιανεμητική δικαιοσύνη, και έχοντας δει τα αποτελέσματα, είναι ασφαλές να πούμε ότι αυτή η ανάπτυξη είναι θνησιγενής και ο όποιος πλούτος είναι μόνο για τους λίγους. Μπορώ να φανταστώ τους 10 πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο (που αθροιστικά ο πλούτος τους είναι μεγαλύτερος από το ΑΕΠ 175 κρατών)να χαμογελάνε με αυτό το δίλλημα και να υποστηρίζουν ότι πρέπει να προηγηθεί η παραγωγή νέου πλούτου, καθώς καταθέτουν τα υπερκέρδη τους στις τράπεζες κάποιου εξωτικού νησιού. (...) Έχω πει πολλές φορές ότι δεν πιστεύω στις κεντρώες λύσεις. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι αρνούμαι τη διεύρυνση του κόμματος και με κόσμο που προέρχεται από το κέντρο. Αλλά μεσοβέζικες λύσεις που δεν σπάνε αυγά, τύπου Μπλερ, Σημίτη, Πρόντι έχουν ιστορικά αποτύχει και τις έχει απορρίψει ο κόσμος και εδώ αλλά και στην Ευρώπη. Εμείς θέλουμε να αντιμετωπίσουμε από την αρχή τις ανισότητες και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς ριζικό μετασχηματισμό της οικονομίας που θα αυξήσει το συσχετισμό δύναμης υπέρ του κόσμου της εργασίας.

Καθόλου χαμηλός δεν είναι ο αριθμός των ημερήσιων κρουσμάτων. Σας θυμίζω το «η Aττική δεν πάει καθόλου καλά» του κ. Τσιόδρα. Και πώς, αλήθεια, να πάει καλά όταν η κ. Κεραμέως άνοιξε τα σχολεία χωρίς καμία εγγύηση ασφάλειας, με περισσότερους μαθητές σε κάθε τάξη, λιγότερους δασκάλους και καθηγητές και καμία απολύτως προετοιμασία; Πώς να πάει καλά όταν καθημερινά παρακολουθούμε αδιανόητες προσβλητικές εικόνες στα μέσα μαζικής μεταφοράς λόγω της μείωσης των δρομολογίων; Πώς να πάει καλά όταν στο ΕΣΥ δουλεύουν αυτή τη στιγμή πέντε χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτές σε σχέση με πέρσι και όταν η δημόσια δαπάνη για τα νοσοκομεία μειώθηκε το 2020, εν μέσω πανδημίας, σε σχέση με το 2019. Η κυβέρνηση έχει χάσει πλήρως τον έλεγχο της διαχείρισης της πανδημίας και αυτό είναι πανθομολογούμενο. Τώρα, σε σχέση με τα ιδιωτικά συμφέροντα, είναι δεδομένο πια πως αξιοποιώντας την κρίση ως ευκαιρία η κυβέρνηση έχει αποδυθεί σε ένα όργιο απευθείας αναθέσεων σε εταιρείες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, δίνει χρήματα στις ιδιωτικές κλινικές αντί να ενισχύσει το ΕΣΥ, ενώ τα σκάνδαλα πληθαίνουν διαρκώς: από το «σκόιλ ελικίκου», στο φιάσκο με τις μάσκες και στις λίστες Πέτσα, η κυβέρνηση αυτή αποδεικνύεται πρωταθλήτρια στη διαφθορά και στην αδιαφάνεια. Και όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε καθόλου στην οικονομία: στη στρατηγική, δηλαδή, της πλήρους απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, της οριζόντιας μείωσης μισθών, του κανιβαλισμού μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, της ιδιωτικοποίησης του επικουρικού πυλώνα της κοινωνικής ασφάλισης, με μόνο στόχο μια συνολική αναδιάρθρωση προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και ομίλων.

Τα αιτήματα [των μαθητών] ταυτίζονται με τη γνώμη των ειδικών και τη φωνή τη λογικής. Όπως αποκαλύπτεται, η γνωστή επιτροπή ειδικών είχε θέσει από την Άνοιξη το ζήτημα της αραίωσης των τάξεων. Εμείς, ως ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια περίοδο ζητούσαμε επίσης περισσότερες αίθουσες και εκπαιδευτικούς. Η κυβέρνηση, εν μέσω έξαρσης της πανδημίας άνοιξε τα σχολεία όπως έκλεισαν, με τις γνωστές μάσκες και το παγουρίνο… Κι ακόμα χειρότερα, ψήφισαν αύξηση του αριθμού των μαθητών δημοτικού ανά τάξη! Περίμεναν στα σοβαρά ότι δεν θα υπήρχαν αντιδράσεις; Αν ναι, πρόκειται για μεγάλη πολιτική αφέλεια. Αν χαθούν ώρες, δεν θα είναι πρωτίστως λόγω των κινητοποιήσεων. Θα είναι από το αυξημένο υγειονομικό ρίσκο, από τα οργανικά κενά και από τις αχρείαστες απειλές κατά των μαθητών, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ανοιχτά τα θέλουμε τα σχολεία. Μια δεύτερη χρονιά με κλειστά σχολεία, φοβάμαι ότι θα έχει επιπτώσεις στα παιδιά. Για αυτό είναι μεγάλες οι ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου που δεν προσπάθησε. Είδατε τον τρόπο που σκέφτονται. Για το μείζον ζήτημα της αραίωσης των τάξεων, η υπουργός είπε πρώτα το αμίμητο «ο μέσος όρος είναι 15 μαθητές», διαπίστωση που νομίζω έχει πλέον κερδίσει θέση στην ιστορία. Μετά ότι ήταν αδύνατο να βρεθούν αρκετές αίθουσες. Θαρρείς κι εμείς λέγαμε... να σπάσουν όλα τα τμήματα. Να ξεκινήσουν, είπαμε, από τα πυκνότερα, των 25 και πάνω μαθητών, και να δουν πόσα θα μπορέσουν να «σπάσουν» αξιοποιώντας διαθέσιμες αίθουσες, που υπάρχουν πολλές. Ας μην το κατάφερναν στο σύνολό τους, ας έσπαγαν τα μισά. Ας προγραμμάτιζαν εναλλασσόμενες βάρδιες, με μικρότερης διάρκειας ακαδημαϊκή ώρα. Το θέμα είναι ότι δεν προσπάθησαν καθόλου. Δημόσιες σχέσεις έκαναν όλο το καλοκαίρι, μοιράζοντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ των φορολογούμενων. Και τώρα, με την απογείωση των κρουσμάτων κατάντησαν -κατάντια είναι- να λένε ότι μόλις… το 3% των τάξεων έχουν από 26-30 μαθητές! Μα δεν ντρέπονται; Τι είναι οι 45.000 μαθητές αυτών των τμημάτων, καμιά στατιστική ασημαντότητα; Κι εφόσον είναι μόνο το 3%, γιατί δεν μπόρεσαν να σπάσουν έστω αυτό το μικρό ποσοστό; Πόση ικανότητα χρειαζόταν; Και γιατί φέτος προσλήφθηκαν λιγότεροι αναπληρωτές από πέρσι, ενώ προφανώς χρειάζονται περισσότεροι; Συνιστούν τα παραπάνω, όλα αυτά δηλαδή που δεν έγιναν, φθηνή αντιπολιτευτική τακτική; Ή ήταν κατά τεκμήριο τα καθήκοντα μιας υπεύθυνης κυβέρνησης; Η υπόθεση των τεστ, πού κατατάσσεται; Είναι δυνατό, τη στιγμή που μπαίνουμε στην εποχή των κοινών ιώσεων, να στέλνουμε το γονιό να πληρώσει πανάκριβα σε ιδιώτη για το τεστ του παιδιού του, ώστε να διακριβωθεί αν έχει κορονοϊό ή όχι; Καμιά πια μέριμνα; Όλοι γαλαζοαίματοι νομίζουν ότι είναι, που μπαινοβγαίνουν με τον οδηγό τους στις ιδιωτικές κλινικές; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επί πέντε έτη, λαμβάνοντας υπόψη όσο το επέτρεπε οικονομικά η μέγγενη των μνημονίων τα αιτήματά μαθητών και εκπαιδευτικών, πέτυχε την ηρεμία στις αίθουσες και τη δημιουργική συνύπαρξη και συνεργασία όλων των παραγόντων που συνθέτουν τη σχολική ζωή. Αυτή είναι η εικόνα σήμερα; Αποβολή σε όσους συμμετέχουν στις καταλήψεις δεν νοείται

Υπάρχει άβυσσος ανάμεσα στη δική μας αντιπολιτευτική στρατηγική και σε αυτήν που ζήσαμε από τη Ν.Δ. Δεν ποντάρουμε στην κοινωνική καταστροφή για να έχουμε μικροπολιτικά οφέλη. Η Ν.Δ. παρακαλούσε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να επιβάλουν σκληρή λιτότητα στον ελληνικό λαό για να τιμωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς αντίθετα αγωνιζόμαστε για μια Ευρώπη που θα αφήσει πίσω της τη λιτότητα και θα δώσει εργαλεία για δημόσιες πολιτικές. Το πρόγραμμα που καταθέτουμε συγκροτείται από προτάσεις άμεσα εφαρμόσιμες με στόχο τη στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας. Οι προσλήψεις σε Υγεία και Παιδεία, η στήριξη της εργασίας και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι ένα άμεσο πρόγραμμα αγώνα για να αντιμετωπίσουμε την κοινωνική χρεοκοπία που η κυβέρνηση φέρνει. (...)Την περίοδο 2010-2014 δεν ήταν αυτονόητο ότι η κατεύθυνση της λαϊκής δυσαρέσκειας θα πάρει ένα δημοκρατικό και αριστερό πρόσημο. Υπήρξαν και ανταγωνιστικές προσπάθειες όπως αυτές αποτυπώθηκαν στην επιθυμία για μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Προφανώς προσδοκούμε μια δικαστική απόφαση που θα βάζει τέλος στη λειτουργία της συγκεκριμένης εγκληματικής οργάνωσης, αλλά θα είναι μεγάλο λάθος μας να θεωρήσουμε ότι αυτή η μάχη θα κριθεί μόνο στη δικαστική αίθουσα. Οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα που γέννησε η γραμμή της Ν.Δ. είτε στο ζήτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών είτε στο προσφυγικό μπορούν εύκολα να τροφοδοτήσουν ακροδεξιές ή αντιπολιτικές κινήσεις. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο η δουλειά της Αριστεράς σήμερα δεν είναι απλά να απαντάει στη Ν.Δ., αλλά να αναδείξει την εναλλακτική και να την παλέψει μέσα στην κοινωνία. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα μπορεί να σκεφτεί πέρα από την ήττα. Να κερδίσουμε τον καθημερινό αγώνα για την αλληλεγγύη απέναντι στο σκοτάδι που φαίνεται να πυκνώνει. Να μην επιτρέψουμε στην κυβερνητική μας θητεία, με τα σωστά και τα λάθη της, να ορίσει στενά τον πολιτικό μας ορίζοντα. Μόνο κερδισμένοι μπορούμε να βγούμε από μια ειλικρινή αυτοκριτική. Η κοινωνία απαιτεί, δικαίως, από τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία περισσότερα. Γιατί η κοινωνία απαιτεί ασφάλεια στη ζωή και την εργασία, δικαιοσύνη στην καθημερινότητα, μεγάλες τομές και ριζοσπαστικές αποφάσεις.