Συνεντεύξεις

«Ο κ. Μητσοτάκης φέρει ακέραιη την πολιτική ευθύνη. Κάηκαν ενάμιση εκατομμύριο στρέμματα, καταστάφηκαν σπίτια και ζωές» «Προκλητικός και αμετανόητος ο κ. Μητσοτάκης έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του και στο επιτελικό κράτος» δήλωσε η αναπληρώτρια τομεάρχης Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Μερόπη Τζούφη, κάνοντας λόγο για καταφυγή του πρωθυπουργού στις «γνωστές αθλιότητες με αληθινή τυμβωρυχία» κατά τη χτεσινή ομιλία του στη βουλή μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές στη χώρα. Όπως είπε χαρακτηριστικά η βουλευτής νομού Ιωαννίνων του ΣΥΡΙΖΑ, « ο κ. Μητσοτάκης φέρει ακέραιη την πολιτική ευθύνη. Κάηκαν ενάμιση εκατομμύριο στρέμματα… κατεστραμμένα σπίτια και ζωές.». Όπως κατήγγειλε η κ. Τζούφη, η κυβέρνηση της ΝΔ με τον «περιβαλλοντοκτόνο νόμο Χατζηδάκη» και με φόντο τις καταστροφικές πυρκαγιές, καταργεί τους φορείς διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών. Σε δυο μήνες οι φορείς αυτοί που προσφέρουν 20 χρόνια τώρα και γνωρίζουν καλύτερα για την πρόληψη πυρκαγιών, δεν θα υπάρχουν, καταγγέλλει η κ. Τζούφη αλλά θα ελέγχονται απόλυτα από την κυβέρνηση μέσω υπαγωγής τους σε νέο υπερσυγκεντρωτικό φορέα. Για το επικείμενο άνοιγμα των σχολείων εν μέσω νέας έξαρσης της πανδημίας, η αναπληρώτρια τομεάρχης Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθαρίζει ότι παρά τις πολλές προτάσεις που έχουν κατατεθεί για ασφαλές άνοιγμα, η κυβέρνηση «κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση». Με την τηλεκπαίδευση να μην έχει λειτουργήσει και χωρίς σχέδιο μείωσης του αριθμού μαθητών στις αίθουσες, «τώρα λένε για σύμπτυξη τμημάτων» σημειώνει η κ,. Τζούφη.

«Το πιο τραγικό από τη χθεσινή παρουσία του πρωθυπουργού, δεν ήταν ότι έδειξε μια πλευρά του πραγματικού του εαυτού. Ως ένας άριστος πολιτικός τυμβωρύχος, ο  κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ εργαλειοποίησαν την Εθνική τραγωδία του Ματιού». «Το χειρότερο  απ’ όλα -γιατί το άλλο έχει να κάνει με το ήθος του καθ’ ενός, την πολιτική ηθική του- είναι ότι φάνηκε ότι δεν έχει βγάλει κανένα συμπέρασμα από τη Μάνδρα, το Μάτι και τώρα τις τελευταίες πυρκαγιές». «Ειλικρινά, είναι φράση αυτή που είπε, να αντιπαραβάλλει τα 1.200.000 καμένα στρέμματα με τους νεκρούς; Ο πρωθυπουργός; Δεν είναι τυμβωρυχία; Θα τον συνοδεύει αυτή του η τοποθέτηση σε όλη τη διάρκεια του πολιτικού του βίου». «Οι διαχρονικές αδυναμίες του ελληνικού κράτους, ως προς τη δασοπροστασία και τη δασοπυρόσβεση, αλλά και οι παθογένειες που γέννησαν πόλεις-τερατουργήματα, σαν το Μάτι -υπάρχουν πολλές τέτοιες- είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να μας προβληματίσει, να δούμε πως το αλλάζουμε. Εκεί πάνω αποτυπώνεται το πελατειακό κράτος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που επί δεκαετίες, με παρεκκλίσεις, με νομιμοποιήσεις, με αυθαίρετες καταστάσεις, χτίσανε όλες αυτές τις πόλεις που σήμερα, κάτω από τις ακραίες κλιματικές συνθήκες, μπορεί να οδηγήσουν σε τραγωδίες. Αυτό θα περίμενε κανείς να είναι ένας κοινός παρονομαστής για όλες τις πολιτικές δυνάμεις». «Το πρόβλημα δεν είναι η έμφαση  στην προστασία της ανθρώπινης ζωής, όπου ασφαλώς είναι προτεραιότητα. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αντιπαραβάλλεις αυτή την προτεραιότητα με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις σου να σώσεις περιουσίες και περιβάλλον, που σχετίζονται τελικά με την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής. Για σκεφτείτε όλους αυτούς τους ανθρώπους στην Βόρεια Εύβοια, ποια θα είναι η ζωή τους από εδώ και πέρα».

Το Υπ. Εργασίας και ο νεόκοπος εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης τόλμησαν να κατηγορήσουν ως ψευδές το twitter του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τα 83.000 παιδιά που αποκλείστηκαν από τα vouchers. Τα επίσημα νούμερα της ΕΕΤΑΑ  τους διαψεύδουν: 250.863 παιδιά έκαναν αίτηση, 167 031 vouchers δόθηκαν, 83. 832 παιδιά κόπηκαν, ένα στα τρία όπως σημειώνει ο Αλέξης Τσίπρας. Τόσο απλά. Όσο για τη σύγκριση με το ΣΥΡΙΖΑ, καλύτερα να σωπαίνουν: το 2015 η ΝΔ, μας παρέδωσε 75.000 vouchers, αποκλείοντας εξ αρχής από το πρόγραμμα τις άνεργες μητέρες, όταν η  ανεργία ήταν 27%. Το 2019, αυξάνοντας κάθε χρόνο τον αριθμό, εν μέσω μνημονίων, τους παραδώσαμε 155.000 vouchers. Τα αποτελέσματα, δε, είχαμε ορίσει να βγουν στις 10 Ιουλίου, οπότε ο κ. Μητσοτάκης συνέχαιρε τον κ. Θεοδωρικάκο που μόλις είχε ορίσει Υπουργό Εσωτερικών γιατί δεν άφησε κανένα παιδί χωρίς voucher! Τέτοια  γελοιότητα!. Το 2017, γνωρίζοντας ότι  οι βρεφονηπιακοί και όλες οι δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες για τα παιδιά, επιδόματα και παροχές, είναι ανάχωμα στο δημογραφικό πρόβλημα, εφαρμόσαμε πρόγραμμα για την ίδρυση νέων δημοτικών σταθμών, κυρίως βρεφικών, όπου υπάρχει η μεγαλύτερη έλλειψη, με 15 εκ. από εθνικούς πόρους. Οι 65.000 απορρίψεις αιτήσεων για ΚΔΑΠ, όσες και πέρυσι, αυτές οφείλονται στο ότι η κυβέρνηση δεν έβαλε ούτε ένα ευρώ παραπάνω για τις δομές αυτές από ό,τι εμείς το 2019,ενώ οι αιτήσεις πέρυσι και φέτος αυξήθηκαν  κατακόρυφα. Κι αυτό, τόσο γιατί η ενίσχυσή τους στο διάστημα της διακυβέρνησής μας, τα έκανε πιο γνωστά, όσο και γιατί η πανδημία δημιούργησε στους γονείς την ανάγκη να παρέχουν δωρεάν εξωσχολική απασχόληση στα παιδιά τους (χορό άθληση, μουσική, εικαστικά) σε ένα πιο ασφαλές περιβάλλον. Πέρυσι ο καθηλωμένος π/υ άφησε εκτός ΚΔΑΠ 65.000 παιδιά και φέτος  από τις 120.860 αιτήσεις πήραν voucher 63.000 και έμειναν πάλι εκτός 65.000. Η υποκρισία όμως περισσεύει και για τα ανάπηρα παιδιά γιατί εκεί έδωσαν 6.902 vouchers για ΚΔΑΠΑΜΕΑ, γνωρίζοντας όμως καλά ότι οι θέσεις στις αντίστοιχες δομές είναι μόλις 4.500. Σε πολλαπλές επισημάνσεις μας ότι  το βάρος πρέπει να δοθεί στην επιδότηση της αύξησης των δομών εκώφευσαν. Φέτος, με την εξαιρετική καθυστέρηση στη χορήγηση των vouchers, πολλές μητέρες δεν θα μπορέσουν να τα εξαργυρώσουν, γιατί δεν θα βρουν θέση σε κάποιο σταθμό, ΚΔΑΠ ή ΚΔΑΠΑΜΕΑ κοντά τους. Όμως οι δωρεάν υπηρεσίες για το παιδί είναι μέρος του κοινωνικού μισθού, δηλαδή μειώνουν τις δαπάνες της οικογένειας για την ανατροφή των παιδιών και αυξάνουν το μηνιαίο εισόδημά της, έτσι που τα λεφτά να μην τελειώνουν στη μέση του μήνα. Τώρα πολλές οικογένειες, και μεσαίων εισοδημάτων (αφού τα vouchers έχουν υψηλά εισοδηματικά όρια), θα αναγκαστούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν αυτές τις παροχές στην ανατροφή των παιδιών της. Είναι άλλη μία απόδειξη για την ουσιαστική αδιαφορία της ΝΔ για τα μεσαία στρώματα που υποτίθεται ότι θα φρόντιζε, όπως μεγαλόστομα εξήγγειλε για να κερδίσει τις εκλογές, ενώ στην ουσία με διάφορους τρόπους περικόπτει το εισόδημά τους και μειώνει διαρκώς το βιοτικό τους επίπεδο.

Ο κ. Πρωθυπουργός, ο κ. Μητσοτάκης αισθάνεται τη βαριά ευθύνη της χρεοκοπίας στη λειτουργία του επιτελικού κράτους. Το αισθάνεται και γι’ αυτό ανομολόγητα τα πρώτα διορθωτικά μέτρα, τα οποία πήρε, έγιναν στο επίπεδο της συνεννόησης με βασικά στελέχη του επιτελείου του ή της υποστήριξης του επιτελικού κράτους ή τέτοιου τύπου αναδιαρθρώσεις. Ο κ. Μητσοτάκης καταλαβαίνει ότι έχει ο ίδιος τη βασική, τη συνολική ευθύνη για την επιλογή που έκανε να λειτουργήσει με έναν τέτοιο τρόπο το κράτος όπως έγινε και σε μερικές πτυχές της κρίσης της πανδημίας, όπου δεν ενεργοποιούνται η Κοινωνία των Πολιτών, οι Δήμοι, οι Περιφέρειες, οι ειδικοί, τα επιστημονικά κέντρα, το σύνολο των ανθρώπων που γνωρίζουν όπως αυτοί που έχουν παραμείνει στις αποψιλωμένες δασικές υπηρεσίες. Η επιλογή δηλαδή του επιτελικού κράτους με ένα τρόπο συγκεντρωτικό να αντιμετωπιστούν τόσο μεγάλα προβλήματα αποτελεί στρατηγικό λάθος και αυτό το έχει αντιληφθεί ο κ. Μητσοτάκης. Πολύ σωστά από την πλευρά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει εντοπιστεί σε αυτό το σημείο η μεγάλη ευθύνη και είναι πολύ κρίσιμο το ζήτημα της ανάληψης αυτής της ευθύνης. (...) Δεν είναι δυνατόν τον μήνα Αύγουστο να αιφνιδιάζονται όλοι και να τροφοδοτούν τις πολιτικές και παραπολιτικές στήλες για το πώς με 0 μποφόρ μπορεί να αυτοτροφοδοτείται μία πυρκαγιά, για το πώς με πάνω από 38 βαθμούς Κελσίου δεν μπορούν να πετάξουν τα Canadair και για το γεγονός ότι οι πυροσβεστικές δυνάμεις που βρίσκονταν στα σημεία δεν γνώριζαν που και πως να κινηθούν γιατί είχαν μεταφερθεί από άλλες περιοχές. Η στρατηγική λοιπόν να σταματήσει η φωτιά όταν φτάσει στη θάλασσα, όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Αλέξης Τσίπρας, προφανώς ανέδειξε τρομακτικά προβλήματα συντονισμού και πρόληψης και έχει αφήσει συνολικά εκτεθειμένη την Κυβέρνηση και τον κ. Μητσοτάκη. Είναι εκτεθειμένοι στην οργή του κόσμου για το ότι υπήρξε μία πολύ μεγάλη υπέρβαση στο τι τελικά συνέβη από αυτό που θα ανέμενε κανείς να γίνει.

Στη διακεκαυμένη ζώνη του τέλους του εμφυλίου πολέμου στη δυτική Μακεδονία, στα πεδία των μαχών και τις περιπέτειες των ανταρτών και των Σλαβομακεδόνων που τους πλαισίωσαν στον άνισο αγώνα μεταφέρει τους αναγνώστες το καινούργιο μυθιστόρημα "Η φύλακας των αρχείων" (εκδ. Κέδρος) του Αντώνη Γιανακού, όπως είναι το λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιάννη Αντωνιάδη. Σαν μια παρτίδα πινγκ - πονγκ μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, με συνδετικό κρίκο τη νεαρή ιστορικό ηρωίδα του και την αρχειακή έρευνά της, το βιβλίο διατρέχει τον ιστορικό χρόνο καταγράφοντας κομβικά γεγονότα της ιστορίας του τόπου και κυρίως της ιστορίας της Αριστεράς. Από τη μάχη της  Έδεσσας και τη δίκη του ταξίαρχου του ΔΣΕ Γιώργου Γεωργιάδη, από τις τύχες των Σλαβομακεδόνων που εντάχθηκαν στον Δημοκρατικό Στρατό και την περιπέτεια των αρχείων του ενιαίου ΚΚΕ, μέχρι τα γραφεία των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, ο Αντώνης Γιανακός συνθέτει τον καμβά του μυθιστορήματός του στοιχειοθετώντας παράλληλα και τη διαδρομή της Αριστεράς στη χώρα μας τον σκληρό 20ό αιώνα. Με προσήλωση στην ιστορική μνήμη, αλλά χωρίς εκπτώσεις στη λογοτεχνικότητα, "Η φύλακας των αρχείων" διανθίζει τη μυθοπλασία με ιστορικά τεκμήρια και διεκδικεί πρωτεία, καθώς γίνεται το πρώτο, ίσως, λογοτεχνικό έργο με πρωταγωνιστή το μακεδονικό ζήτημα μετά τα "Μυστικά του βάλτου" και στον αντίποδά τους.

Η Νέα Δημοκρατία έκανε πράξη αυτό που προεκλογικά είχε υποσχεθεί: Επανέφερε την καταστολή και τον αυταρχισμό. Και κάτι παραπάνω, που είναι πρωτοφανές σε όλη την Ευρώπη. Παρέδωσε τη δικαιοσύνη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, δηλαδή στην αστυνομία. Η κίνηση αυτή έχει ένα μεγάλο συμβολισμό. Οι άνθρωποι στα χέρια της καταστολής. Από μόνη της αυτή η κίνηση σκιαγραφεί την κατάσταση που επικρατεί στις φυλακές της χώρας. Ό,τι είχε σχέση με την επανένταξη, σταδιακά αφαιρείται, σβήνει από τον χάρτη και στη θέση τους προστίθενται αυταρχικές και ανελεύθερες πινελιές πάνω στις παλιές. Το μαύρο κυριαρχεί παντού. Ρωτήστε έναν οποιονδήποτε κρατούμενο να σας μιλήσει για τη ζωή την περίοδο της πανδημίας. Το «απαγορεύονται, για λόγους υγείας, οι συναθροίσεις πάνω από εννέα άτομα σε κλειστούς χώρους», που ίσχυε στην «ελεύθερη κοινωνία», στις φυλακές μετατράπηκε σε υποχρεωτική πραγματικότητα. Οι άνθρωποι ήταν ανυπεράσπιστοι στον ιό, στην απόλυτη αδιαφορία της γενικής γραμματείας αντεγκληματικής πολιτικής, στη λογική ότι οι ζωές των κρατουμένων μετράνε λιγότερο. Οι άδειες δίνονται με σταγονόμετρο, κελιά που χωράνε ένα ή δύο ανθρώπους «φιλοξενούν» σήμερα τέσσερις, πέντε ή και έξι. Το πάτωμα έχει γίνει χώρος ύπνου, οι ανεμιστήρες είναι είδος πολυτελείας και τον διαθέτουν μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα και πιστέψτε με, αυτοί είναι ελάχιστοι. Οι αγροτικές φυλακές αντί να αποτελούν εναλλακτική ως προς την έκτιση της ποινής είναι υποστελεχωμένες και ο αριθμός των κρατουμένων περιορισμένος. Σε πολλές φυλακές, όπως για παράδειγμα οι φυλακές Δομοκού, το νερό κόβεται συνεχώς και πολλά άλλα ανατριχιαστικά. Η κόλαση έχει όνομα…

Οι προτάσεις που κατέθεσε ο Αλ. Τσίπρας αφορούν πολιτικές που ενισχύουν την ασφάλεια των πολιτών, την κοινωνική συνοχή, την προστασία. «Ζούμε μια πολύ δραματική επιδείνωση σε όλα τα επίπεδα» επισήμανε μιλώντας Στο Κόκκινο ο Ανδρέας Ξανθός βουλευτής και τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ο οποίος αναφέρθηκε στη μεγάλη οικολογική και περιβαλλοντική καταστροφή καθώς ένα εκατομμύριο στρέμματα είναι ήδη καμένα, μια ανείπωτη τραγωδία. Ο πρώην υπουργός στην Τζούλυ Τσίγκα εξήγησε ότι η κλιματική κρίση είναι παρούσα και απαιτεί καινούργιο τρόπο οργάνωσης των κοινωνιών όπως και η πανδημική κρίση και είμαστε αντιμέτωποι με νέου τύπου ανάγκες, προκλήσεις και ιεραρχήσεις. «Το λέγαμε από την αρχή ότι το σύστημα Υγείας θα μπορούσε να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά την υγειονομική κρίση αν είχε ενισχυθεί η προνοσοκομειακή πτυχή του αν είχε δοθεί έμφαση στην έγκαιρη διάγνωση και καλή ιχνηλάτηση των κρουσμάτων – αυτό που λέμε επιδημιολογική επιτήρηση στην κοινότητα – και αν είχαν παίξει έναν πολύ πιο ενεργό ρόλο οι δημόσιες δομές» σημείωσε ο τομεάρχης. Εξήγησε δε πως ήταν επιλογή της κυβέρνησης να μην επενδύσει στη δημόσια πρωτοβάθμια φροντίδα και να αφήσει το πεδίο για τους ιδιώτες. Όπως σημείωσε ώρα και λόγω της ανάγκης φροντίδας των ανθρώπων στις πυρόπληκτες περιοχές αυτές οι ανάγκες φαίνονται ακόμα πιο πολύ και αντίστοιχες ανάγκες υπάρχουν και στις τουριστικές περιοχές. Ο κ. Ξανθός σημείωσε πως απαιτούνται παρεμβάσεις πολυεπίπεδες για να ενισχυθεί το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών «αυτό που λέμε δημόσια εμπιστοσύνη προς την Πολιτεία και τους θεσμούς της». Μεταξύ άλλων σημείωσε ότι έχουμε κρίση εμπιστοσύνης, η οποία αυτή τι στιγμή έχει οξυνθεί και βλέπουμε κινήσεις, μορφές πολιτικής ανυπακοής, αφού πολίτες δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις της Πολιτικής Προστασίας καθώς δεν εμπιστεύονται την αποτελεσματικότητα της.

«40 περιπολικά συνόδευαν 2 πυροσβεστικά οχήματα, ενώ η αναλογία έπρεπε να είναι αντίστροφη» «Ο βασιλιάς είναι γυμνός». Με τη φράση αυτή ο Δημήτρης Χριστόπουλος, κοσμήτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, χαρακτήρισε μιλώντας Στο Κόκκινο την αποτυχία του κυβερνητικού δόγματος «Νόμος και Τάξη».  «Είναι η ώρα να ξαναδούμε την ασφάλεια ως συνθήκη ελευθερίας. Ασφάλεια είναι οι καλοί δρόμοι, η πρωτοβάθμια περίθαλψη, μια πυροσβεστική που στελεχώνεται ώστε να αντέχει να αντιμετωπίσει την κλιματική κρίση, παιδικοί σταθμοί, δημόσια σχολεία και νοσοκομεία που λειτουργούν…» εξηγεί και τονίζει πως αυτοί που κυβερνούν σήμερα «θέλουν μια ασφάλεια συνώνυμη της καταστολής». «Είδα να περνάνε από μπροστά μου 40 περιπολικά που συνόδευαν 2 πυροσβεστικά οχήματα. Η αναλογία έπρεπε να είναι αντίστροφη. Φαίνεται πλέον πως ο βασιλιάς είναι γυμνός», αναφέρει χαρακτηριστικά. Καλεί μάλιστα να δούμε την κρίση ως ευκαιρία, όχι όμως όπως την εννοεί η νεοφιλελεύθερη Δεξιά. «Στις κρίσεις χρειάζεται ένα ισχυρό κράτος με υποδομή. Το κράτος δεν πρέπει να σημαίνει καταστολή και η ασφάλεια δεν πρέπει να σημαίνει αστυνομία». Μετά τη καταστροφή «γεμίζει η χώρα πρόσφυγες γηγενείς. Τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση; Θα συνεχίσει τα σχέδιά της με την πανεπιστημιακή αστυνομία και θα μας βάλει φωτιά στα πανεπιστήμια;» καταλήγει ο Δημήτρης Χριστόπουλος.

Η πανδημία και η διαταραχή της οικονομίας που έρχεται με αυτήν, γνωρίζαμε ότι θα δημιουργούσε μια αυθόρμητη τάση μετακύλισης του κόστους στους εργαζόμενους. Από την πρώτη στιγμή οι επιλογές που έγιναν, αντί να λειτουργήσουν προστατευτικά, έβαλαν τις βάσεις για έναν νέο γύρο υποτίμησης των εργασιακών δικαιωμάτων. Μέτρα όπως οι αναστολές συμβάσεων εργασίας και το πάγωμα βασικών διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας, όπως η αναστολή της δήλωσης των ωραρίων, άφησαν τον κόσμο της εργασίας ουσιαστικά απροστάτευτο. Όπως αποκάλυψε και η δημόσια συζήτηση για τον νόμο Χατζηδάκη, η κυβέρνηση θέλει τον εργαζόμενο μόνο του απέναντι στον εργοδότη, χωρίς συλλογική εκπροσώπηση και με εργατικό δίκαιο σε διαρκή έκπτωση. Η πανδημία, δυστυχώς, δεν δίδαξε τίποτα στην κυβέρνηση, κυρίως δεν αναγνώρισε την ανάγκη που έχει η οικονομία την εργασία. Η περαιτέρω εξάπλωση της επισφάλειας, η έκρηξη της παραβατικότητας στην αγορά εργασίας και η μείωση των εισοδημάτων δεν είναι φυσικά φαινόμενα, αλλά αποτελέσματα συγκεκριμένων πολιτικών. Η επιμονή και η επανάληψη της ίδιας συνταγής, δυστυχώς, δεν μπορεί παρά να οδηγήσουν σε ένα νέο κύκλο κρίσης για τον κόσμο της εργασίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη στιγμή τάχθηκε υπέρ του καθολικού εμβολιασμού. Για αυτό άλλωστε έδωσε τη μάχη να αρθεί η πατέντα σε παγκόσμιο επίπεδο. Έκανε ταυτόχρονα προσεκτική στάθμιση, όπως και ο ΠΟΥ και όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου στη σχέση του εμβολιασμού με τα κοινωνικά δικαιώματα. Ορθώς ταχθήκαμε υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού στο χώρο της υγείας, αρνηθήκαμε όμως να συναινέσουμε σε μέτρα που υπονομεύουν το δικαίωμα στην εργασία. Η μάχη για τον καθολικό εμβολιασμό, πρέπει να δοθεί στην κοινωνία, με εμπιστοσύνη στον ορθό λόγο και την επιστήμη, με μέτωπο στον ανορθολογισμό και τη συνωμοσιολογία. Με σεβασμό σε εύλογους φόβους πολιτών. Αλλά με επιμονή στην πειθώ. Αναλόγως της εξέλιξης των μεταλλάξεων, θα κληθούμε να λάβουμε περαιτέρω μέτρα υγειονομικής προστασίας. Σε αυτούς που αντιπαραθέτουν την ατομική ευθύνη στην κρατική υποχρέωση, ή ακόμα σε όσους στήνουν μια αντιπαράθεση ανάμεσα στον ευρωπαϊκό πολιτισμό των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας και σε αυτόν του Κομφούκιου, η απάντηση είναι μία: Δημοκρατία, δηλαδή ατομικά δικαιώματα που υφαίνουν τη συλλογική κοινωνική ευθύνη. Ειδικά για τα σχολεία, για πολλοστή φορά εδώ και 15 μήνες, ζητούμε συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων με τη συμμετοχή των ειδικών, για να συζητηθεί πώς θα επιτευχθεί με ασφάλεια και ομαλότητα η μείζων προτεραιότητα: το άνοιγμα σχολείων και πανεπιστημίων το Σεπτέμβριο. (...) Τα αίτια της δημοσκοπικής καταγραφής  του ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση είναι πολλά, αντικειμενικά και υποκειμενικά. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, με αφορμή την πανδημία, οι συντηρητικές δυνάμεις επιχειρούν να ενισχύσουν την ηγεμονία τους, εκμεταλλευόμενες το φόβο των πολιτών. Στην Ελλάδα βέβαια υπάρχουν και ειδικοί λόγοι. Ο ασφυκτικός έλεγχος των μέσων ενημέρωσης επιβραδύνει ή και καταστέλλει τις κοινωνικές αντιδράσεις. Για την κατάσταση στο χώρο των ΜΜΕ έχουμε και εμείς τις ευθύνες μας. Νομίζω όμως ότι σημαντικότερη αιτία για τη σημερινή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η κρίση φυσιογνωμίας και η έλλειψη πολιτικού σχεδίου για τη δημοκρατική ανατροπή, ζητήματα που έστω καθυστερημένα προσπάθησε να αντιμετωπίσει η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Η διατύπωση του Τσίπρα ότι θα διεκδικήσουμε το Κέντρο με αριστερή πολιτική δείχνει ότι συνειδητοποιούμε την κατάσταση, χρειάζεται όμως αυτή η διακήρυξη να γίνει καθημερινή πολιτική. Η αναγκαία διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ έγινε με τρόπο που δημιούργησε συγχύσεις. Η συνθηματολογία για στροφή προς το Κέντρο, σε μια περίοδο μάλιστα που η κρίση διαμορφώνει δύο αντίπαλα ιδεολογικά και πολιτικά στρατόπεδα, τη Δεξιά και την Αριστερά, από πολλούς πολίτες εκλήφθηκε ως ιδεολογικοπολιτική ταλάντευση  του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό μάλιστα συνέβαλε και η εικόνα των προσχωρήσεων προσώπων που είχαν ταυτιστεί με τα μνημόνια και τον παλαιοκομματισμό. Δεν αξιοποιήσαμε όσο έπρεπε το 32% των εκλογών, που δεν ήταν ομοιογενές και ήταν αναγκαίο να οργανωθεί προγραμματικά-ιδεολογικά στο έδαφος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ένα πολιτικό κόμμα είναι υποχρεωμένο να δημιουργεί  συνθήκες ηγεμονίας, αρχής γενομένης από τους εκλογείς του. Εννιά χρόνια μετά την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε πολλούς ψηφοφόρους μας ως πρώην ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, να τους προσδιορίζουμε με βάση την καταγωγή τους κι όχι με βάση τη σημερινή τους ταυτότητα. Αυτό μάλιστα δεν εκφράζει πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους γιατί έχουν οριστικά κόψει τους δεσμούς τους με αυτόν τον πολιτικό χώρο. Η κρίση φυσιογνωμίας συναρτώμενη και με αντιφατικά μηνύματα ως προς την ποιότητα της αντιπολίτευσης έχει δημιουργήσει ερωτήματα σε  ένα μέρος της εκλογικής μας επιρροής από τα Αριστερά. Ειδικότερα στο χώρο της νεολαίας όπου διατηρούμε το προβάδισμα,  υπάρχουν περιθώρια με την ενεργητική παρέμβασή μας να το αυξήσουμε. Η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στα κινήματα, η ανάδειξη των εναλλακτικών του πολιτικών και ένα σχέδιο πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών, μπορούν να δημιουργήσουν μια δυναμική ανόδου και προοδευτικής διακυβέρνησης. Καθώς η κυβερνητική πολιτική προκαλεί αντιδεξιά αντανακλαστικά μπορούμε σταδιακά να αποδυναμώσουμε το αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί επιτέλους αυτοκριτική για πλευρές της  διακυβέρνησής μας και σταθερή απομάκρυνση από τους μνημονιακούς καταναγκασμούς. Το Ελληνικό, η Fraport, τα Rafal είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως συνέχεια της μνημονιακής διακυβέρνησης. Δεν θα κερδίσουμε σε αξιοπιστία αν υποστηρίζουμε τις «ουρές» του μνημονίου. Όταν μάλιστα  διεθνώς, όπως ως ένα βαθμό δείχνει το παράδειγμα Μπάιντεν  η πανδημία πιέζει για επανατοποθετήσεις μακριά από το νεοφιλελευθερισμό. Δεν θα κερδίσουμε τη ΝΔ αν τελικώς το κατεστημένο μάς σπρώξει στη θεωρία των «συγκοινωνούντων δοχείων» και της δικομματικής εναλλαγής. Χρειαζόμαστε μια αντιπολίτευση με πρόγραμμα και ιδεολογικό μήνυμα, με ισχυρό το οικολογικό στοιχείο που στην εποχή μας παραπέμπει σε έναν δημοκρατικό αντικαπιταλισμό. Χωρίς να είμαστε ανεκτικοί στις εξορύξεις, τις θηριώδεις ανεμογεννήτριες στα νησιά και σε περιοχές βιοποικιλότητας. Χωρίς να παλινδρομούμε σε αναχρονισμούς ότι η επιχειρηματικότητα και η εργασία υπερέχουν της προστασίας του περιβάλλοντος. Μια νέα  πορεία χρειάζεται ένα αξιόμαχο κόμμα που θα λειτουργεί συλλογικά και δημοκρατικά, ικανό να κάνει πολιτική όχι με διακηρύξεις αλλά παρεμβαίνοντας στις κοινωνικές αντιθέσεις υπέρ των λαϊκών τάξεων.  Και όσο το δυνατό ταχύτερα Συνέδριο.