Συνεντεύξεις

Οι πέντε πυλώνες για την ουσιαστική στήριξη του πολιτισμού και της δημιουργίας, όπως περιγράφηκαν στο πρόγραμμα «Μένουμε όρθιοι» και στην τηλεδιάσκεψη του προέδρου Α. Τσίπρα με ανθρώπους του πολιτισμού, έχουν ως εξής: Ομπρέλα προστασίας για όλους τους επισφαλώς εργαζόμενους στο χώρο του πολιτισμού, της δημιουργικής οικονομίας και της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, όπως τους περιγράψαμε παραπάνω, με ένταξη σε έκτακτο επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, συνολικού ύψους 1,5 δισ. ευρώ. Αυτοί που είναι αόρατοι για την κυβέρνηση, είναι ορατοί για τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε συγκεκριμένο σημείο της πρότασης που κατέθεσε. Παράλληλα, ένταξη όλων των καλλιτεχνικών ομάδων, των συνεταιριστικών σχημάτων και των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων σε όλο το φάσμα του χώρου, στους δικαιούχους μιας μη επιστρεπτέας ενίσχυσης, συνολικού ύψους 3 δισ. Η διαφορά δεν είναι μόνο στο τριπλάσιο μέγεθος του ποσού, σε σχέση με το 1 δισ. της επιστρεπτέας προκαταβολής της κυβέρνησης, αλλά και στον προσανατολισμό, που δίνει προτεραιότητα στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, όπως αυτές του πολιτιστικού και δημιουργικού τομέα. Γενναίο οικονομικό πακέτο για τη στήριξη του πολιτισμού και της δημιουργικής οικονομίας, πολλαπλάσιο από αυτό που εξήγγειλε η κυβέρνηση. Το Δημόσιο συνολικά –το ΥΠΠΟ, οι εποπτευόμενοι φορείς του, τα ΔΗΠΕΘΕ, η ΕΡΤ, η Τοπική Αυτοδιοίκηση– να μπει δυναμικά μπροστά και να πρωταγωνιστήσει, ώστε να κρατηθεί ζωντανή η καλλιτεχνική δημιουργία και η παραγωγή πολιτιστικού έργου το επόμενο διάστημα που αναμένεται δύσκολο, μέσα από μία «έκρηξη» πολιτισμού σε ολόκληρη τη χώρα. Ο ιδιωτικός τομέας να κληθεί να συνεισφέρει, αλλά με βάση το σχέδιο του Δημοσίου, ώστε να διασφαλίζεται η «πολιτισμική δημοκρατία» που αναφέραμε προηγουμένως. Στήριξη των πνευματικών δικαιωμάτων. Να αποδοθούν τα οφειλόμενα ποσά για πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα από την πλευρά των δημόσιων φορέων (ΕΡΤ, Δήμοι, Περιφέρειες) αλλά και ιδιωτικών φορέων που στηρίχθηκαν την περίοδο της υγειονομικής κρίσης, όπως τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Υπολογίζεται ότι από ραδιοτηλεοπτικά μέσα και συνδρομητικά κανάλια οφείλονται για πνευματικά δικαιώματα για χρήσεις σχετικές με μουσική συνολικά 8 εκατ. ευρώ. Παράλληλα, οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί να ενισχύσουν τη μετάδοση ελληνικού ρεπερτορίου, ώστε να τονωθούν περαιτέρω τα έσοδα από πνευματικά δικαιώματα για τους εγχώριους δημιουργούς και καλλιτέχνες. Δημιουργία ισχυρού ταμείου για τον πολιτιστικό και δημιουργικό τομέα υπό την Αναπτυξιακή Τράπεζα και παροχή μικροπιστώσεων. Να δημιουργηθεί ένα ισχυρό ταμείο που θα αποτελέσει δύναμη πυρός για την οικονομική στήριξη και την ανάπτυξη του πολιτισμού και της δημιουργικής οικονομίας. Συμμετοχικός σχεδιασμός για την επόμενη μέρα. Να συνδιαμορφωθεί το σχέδιο για το αύριο του πολιτισμού, στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται, μαζί με αυτούς που κατά κύριο λόγο τον παράγουν. Όπως ακούμε τους ειδικούς για την υγειονομική κρίση, ας ακούσουμε τους ειδικούς για τη δημιουργία και τον πολιτισμό.

Η κρίση του κορωνοϊού μας οδηγεί σε νέα είδη ανισοτήτων. Πρώτα – πρώτα ως προς τις επιπτώσεις στην υγεία, με πρώτο τον κίνδυνο να νοσήσουν οι άνθρωποι. Δεν είναι ο ίδιος κίνδυνος αν είσαι άστεγος, σε γηροκομείο, σε καταυλισμό προσφύγων, Ρομά, φυλακισμένος κ.τ.λ. με το αν μένεις στο σπίτι. Δεν είναι ο ίδιος ο κίνδυνος να νοσήσουν αυτοί που μπορούν να κάνουν εργασία – τηλεργασία – από το σπίτι με το νοσηλευτικό προσωπικό, τις εργαζόμενες στο «βοήθεια στο σπίτι» ή στην καθαριότητα, τους ντελιβεράδες, αυτές και αυτούς που δουλεύουν στα τηλεφωνικά κέντρα, στα σούπερ μάρκετ κτλ. Δεδομένου ότι – πλην νοσηλευτών – είναι επαγγέλματα χαμηλά αμειβόμενα και με το 60% – 70% σ’ αυτά να είναι γυναίκες, τότε έχουμε και ταξική και έμφυλη ανισότητα. Επίσης, έχουμε αυξημένο κίνδυνο επιδείνωσης της ψυχικής υγείας και της σωματικής ακεραιότητας λόγω εγκλεισμού, πχ. ψυχικά ασθενών, γυναικών με βίαιους άντρες, ανθρώπων σε μικρά, στενάχωρα σπίτια, κτλ. όπως και ανισότητες πρόσβασης στο σύστημα υγείας. Τα ίδια τα κυβερνητικά μέτρα παράγουν επιπλέον πάρα πολλές ανισότητες. Έχουμε τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα να παίρνουν ολόκληρο το μισθό, ενώ στον ιδιωτικό να παίρνουν μισό μισθό ή 533 ευρώ το μήνα ή και τίποτα γιατί δουλεύουν με εργόσημο ή με μπλοκάκι ή περιστασιακά ή βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας κτλ. Οι επισφαλώς εργαζόμενοι και μη επιδοτούμενοι άνεργοι χωρίς εισοδηματική στήριξη ανέρχονται σε 1,5 εκ. πολίτες. Τις μεγαλύτερες ανισότητες θα προκαλέσει όμως η άνοδος της ανεργίας, με εκείνους που θα έμπαιναν στην αγορά εργασίας να μένουν άνεργοι γιατί δεν γίνονται προσλήψεις. Γνωρίζουμε από την προηγούμενη κρίση, ότι ανεργία και επισφάλεια πλήττουν περισσότερο τα πιο φτωχά νοικοκυριά. (...) Ανισότητες θα προκύψουν ανάλογα και με την πολιτική που θα επικρατήσει στο «μετά». Εδώ διαφοροποιείται ουσιαστικά η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ από αυτήν της κυβέρνησης. Πρώτον, στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων, διότι η κυβέρνηση δίνει τα 800 ευρώ για ένα διάστημα στους εργαζόμενους με αναστολή και μετά από ένα σύντομο διάστημα μερικής προστασίας οι εργοδότες θα μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι για έξι μήνες μετά τα μέτρα στήριξης θα πρέπει και οι εργαζόμενοι να παραμείνουν και το εργασιακό καθεστώς τους να μην μεταβληθεί. Η κρίση, δηλαδή, να μην γίνει ευκαιρία να αποσαθρωθούν περαιτέρω τα εργασιακά δικαιώματα, σε συνθήκες υψηλής ανεργίας και επισφάλειας. Δεύτερον, ως προς τη λιτότητα. Είναι η μεγάλη απειλή να παρθούν πίσω αυτά που στην κοινή συνείδηση, πια, είναι κεκτημένα, ότι χρειαζόμαστε ένα δημόσιο εθνικό σύστημα υγείας που να εξασφαλίζει πρόσβαση σε όλο τον πληθυσμό, να μας καλύπτει απέναντι στους μεγάλους κινδύνους αλλά και τις καθημερινές αρρώστιες – το καθολικό δικαίωμα στην υγεία που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε η ΝΔ να μην προχωρεί σε μόνιμες προσλήψεις πιθανό γιατί την επόμενη μέρα θέλει να έχει ελεύθερα τα χέρια της. Εν τω μεταξύ, ο ΣΕΒ προετοιμάζεται. Ήδη, για την επανεκκίνηση, ζητά τη διεύρυνση του δανεισμού εργαζομένων και των εργολαβιών ως μέσο προσαρμογής της οικονομίας για την επόμενη μέρα. Στο ευρωπαϊκό επίπεδο θα πρέπει από τώρα η Αριστερά να θέσει το θέμα της αναδιάρθρωσης και της διαγραφής χρεών.

Ο εχθρός που πρέπει να καταπολεμηθεί τώρα είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Όλοι γνωρίζουν ότι η αγορά δεν έχει την ικανότητα αντιμετώπισης παγκόσμιων πανδημιών, και ότι στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός ισούται με το θάνατο. Είτε μιλάμε για εργοδότες που επιμένουν ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλέψουν ακόμα και αν είναι άρρωστοι, είτε για εργοδότες που απολύουν τους εργαζόμενους και δεν τους αφήνουν κανένα τρόπο να επιβιώσουν, είτε για ιδιοκτήτες που συνεχίζουν να ζητούν ενοίκια από τους ανέργους και τους άρρωστους, είτε για κυβερνητικά προγράμματα διάσωσης που εστιάζουν στη χρηματιστηριακή αγορά και στη διάσωση της βιομηχανίας, αντί να εξασφαλίζουν τα μέσα επιβίωσης για την εργατική τάξη. Αυτός ο θανατηφόρος καπιταλισμός αποκαλύφτηκε πολύ έντονα στις ΗΠΑ την περασμένη εβδομάδα, καθώς πολιτικοί της δεξιάς και προσωπικότητες των μέσων ενημέρωσης επέμεναν ότι οι εργαζόμενοι μεγάλης ηλικίας θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να πάνε στη δουλειά τους και να πεθάνουν, ώστε να υπάρξει οικονομία για τα παιδιά τους. Όλα αυτά έχουν αυξήσει τις φωνές αλληλεγγύης στους αδύναμους, όπως για να απελευθερωθούν οι κρατούμενοι και να σταματήσει η ICE (αστυνομία μετανάστευσης) τη σύλληψη και την κράτηση ανθρώπων με βάση τα χαρτιά τους και το καθεστώς μετανάστευσης. Στην πραγματικότητα, αυτό πρόκειται για μια ανατροπή ενός από τα πιο αυταρχικά στοιχεία των ΗΠΑ, του συστήματος αστυνομίας-φυλακών. Να προσθέσω επίσης, ότι αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον -για μένα- είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει αυξηθεί η ισχυρή αίσθηση του διεθνισμού μετά το κλείσιμο όλων των συνόρων. Παραμένοντας στα σπίτια μας παρακολουθούμε τις εξελίξεις και τα στατιστικά στοιχεία σε κάθε χώρα, αναγνωρίζουμε την κοινή εμπειρία, βλέπουμε τους διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης, και εντοπίζουμε σε καθέναν από αυτούς ένα μάθημα για όλους. Και σήμερα, που οι ΗΠΑ συνεχίζουν τον επιθετικό μιλιταρισμό τους απέναντι στο Ιράν και στη Βενεζουέλα, υπάρχουν υπέροχα και εμπνευσμένα παραδείγματα διεθνισμού από την Κούβα και την Κίνα, καθώς στέλνουν γιατρούς και υλικό σε περιοχές που έχουν ανάγκη. Η Κίνα μάλιστα έστειλε αεροπορικώς μια μεγάλη βοήθεια στις ΗΠΑ.

Είναι στο χέρι μας, εμάς που δεν θεωρούσαμε «αόρατους» ως χτες τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ, τα delivery, τους ανθρώπους που μαζεύουν τα σκουπίδια, που τους λέγαμε και χτες καλημέρα, να τους προστατέψουμε από τα επικοινωνιακά παιχνίδια της κυβέρνησης Μητσοτάκη (...) Πρέπει και σε αυτή την κρίση να μην αποδεχθούμε «αόρατους» ανθρώπους (...) Εμείς λέγαμε και χθες καλημέρα σε αυτούς τους ανθρώπους, για εμάς δεν ήταν και δεν είναι αόρατοι (...)

Ήταν μια μέρα έντονης και άγριας θλίψης. Ήμουν 23 ετών και ήμουν ένας από τους υπεύθυνους για την ασφάλεια στις κεντρικές εγκαταστάσεις για το πόσιμο νερό του Σαντιάγκο, αυτών που τροφοδοτούσαν όλη την πόλη με νερό. Είχαμε αντιμετωπίσει επανειλημμένα το μίσος της Ακροδεξιάς, που σε πολλές περιπτώσεις προσπάθησε να δηλητηριάσει το νερό ή να ανατινάξει τις εγκαταστάσεις. Για να υπερασπιστούμε τις εγκαταστάσεις ήμαστε πέντε στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος οπλισμένοι με κάνα πιστόλι και οι εργάτες. Την 11η Σεπτεμβρίου αποτρέψαμε αρκετές επιθέσεις και καταφέραμε μάλιστα να πάμε σε ένα δικαστήριο τα δοχεία των τοξικών ουσιών αμερικανικής προέλευσης. Το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου πήραμε την πρώτη ενημέρωση για να υπερασπιστούμε τους παραγωγικούς χώρους, να αντισταθούμε σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά όταν οι πραξικοπηματίες φίμωσαν τον τελευταίο νομοταγή ραδιοφωνικό σταθμό, το «Ράδιο Μαγκαγιάνες», εγώ και ένας άλλος από αυτούς που υπερασπιζόμασταν το υδραγωγείο και που ανήκαμε στο σύστημα ασφαλείας του Σοσιαλιστικού Κόμματος αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς το κέντρο της πόλης. Και οι δύο ήμασταν μέλη της προσωπικής φρουράς του Αγιέντε, τη GAP - της Ομάδας Προσωπικών Φίλων [του προέδρου]-, και θέλαμε να είμαστε κοντά στον πρόεδρο και τους συντρόφους μας. Έτσι ξεκινήσαμε από Πόντε Άλτο, περίπου 30 χλμ. νότια του Σαντιάγκο, προς το προεδρικό μέγαρο της Μονάδα, διασχίζοντας αρκετά βιομηχανικά συγκροτήματα, όπου οι εργάτες αντιστέκονταν με ελαφρύ και στοιχειώδη οπλισμό, αλλά πάντως κατάφερναν να αντισταθούν. Κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών φθάσαμε μέχρι το νοσοκομείο Μπάρος Λούκο, το πιο σημαντικό στο νότιο τμήμα του Σαντιάγκο, που υπάρχουν οι βασικές εργατικές γειτονιές. Οι στρατιώτες της αεροπορίας και οι «Μαύροι Μπερέδες» που στρατού είχαν αποφασίσει να πραγματοποιήσουν μια πράξη επίδειξης στο νοσοκομείο και έστησαν στον τοίχο γιατρούς, νοσοκόμους και ασθενείς. Μια ομάδα του Κινήματος Επαναστατικής Αριστεράς (Mir) αντιμετώπισε τους στρατιώτες και σ' αυτήν ενώθηκαν μετά ορισμένα στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας (Juventudes Comunistas) και περίπου 30 σοσιαλιστές. Καταφέραμε να απωθήσουμε τους στρατιώτες, αλλά φθάνοντας στο νοσοκομείο διαπιστώσαμε με τρόμο ότι είχαν εκτελέσει 32 άτομα. Ήταν μια μέρα απίστευτα μεγάλη και μακριά, παρ' όλο που η δικτατορία είχε επιβάλει την απαγόρευση της κυκλοφορίας από τις 5 το απόγευμα. Το βράδυ, ενώ έλεγχα τα λίγα όπλα που είχαμε στην κατοχή μας, κατάλαβα ότι αυτή την ημέρα τελείωσε βίαια η ζωή μου ως νέου. Άρχιζε μια ζωή ως ενήλικα και αγωνιστή της Αντίστασης.

Το κοινωνικό κράτος εξ ορισμού του είναι ο πάροχος των κοινωνικών δικαιωμάτων προς τους πολίτες. Είναι αυτό που αποεμπορευματοποιεί την κοινωνική υποστήριξη των πολιτών, είτε καθολικά είτε των πιο αδύναμων, και μετατρέπει την πρόνοια και την αρωγή από εμπορεύματα σε δικαιώματα. Σε συνθήκες πανδημίας, βλέπουμε τη χρόνια τάση για αποδυνάμωσή του να αντιστρέφεται, με διαφορετικές ταχύτητες ανάλογα το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο σε όλο τον κόσμο. Προφανώς, ο αντίκτυπος του κορωνοϊού είναι διαφορετικός σε κοινωνικές ομάδες και βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την προϋπάρχουσα κοινωνική ανισότητα. Είναι επίδικο σε αυτή τη φάση η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, με όρους μακροπρόθεσμους και όχι συγκυριακούς, ώστε να οικοδομηθεί ένα πλαίσιο κοινωνικής προστασίας και για την επόμενη μέρα. Ζητήματα όπως οι συντάξεις, η ασφάλεια υγείας, η εργασιακή προστασία από την επισφάλεια και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, η καθολική πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά μπαίνουν δυναμικά στην ατζέντα και το αν θα μείνουν και θα ενισχυθούν ή θα μπουν στους ρυθμούς της «κανονικότητας» είναι ζήτημα κοινωνικής κινητοποίησης.

Η δέσμη πέντε σημείων που περιλαμβάνεται στο #ΜένουμεΌρθιοι αποτελεί ομπρέλα προστασίας για όλους τους εργαζόμενους και τις επιχειρήσεις του πολιτισμού, της δημιουργικής οικονομίας και της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης: - ειδικό Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης συνολικού ύψους 1,5 δισ. ευρώ, καλύπτοντας πλήρως και τους επισφαλώς εργαζόμενους, ενώ προβλέπει μη επιστρεπτέα ενίσχυση για επιχειρήσεις, συνολικού ύψους 3 δισ. ευρώ με προτεραιότητα στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις: - πολλαπλάσιο της εξαγγελίας του υπουργείου Πολιτισμού οικονομικό πακέτο στήριξης, για να κρατηθεί ζωντανή η καλλιτεχνική δημιουργία και η παραγωγή πολιτιστικού έργου το επόμενο διάστημα - στήριξη των πνευματικών δικαιωμάτων - σημιουργία Ταμείου υπό την Αναπτυξιακή Τράπεζα για τον πολιτιστικό και δημιουργικό τομέα και άμεση παροχή μικροπιστώσεων με βάση το θεσμικό πλαίσιο που ετοίμασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν έχει προχωρήσει νομοθετικά η κυβέρνηση της ΝΔ. - συμμετοχικός σχεδιασμός για ένα ολιστικό στρατηγικό σχέδιο για την επόμενη μέρα του Πολιτισμού, της δημιουργικής οικονομίας και της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται.

Αυτό που καταγγέλλει ο Αλέξης με αυτή τη φράση του είναι ότι η λογική της ΝΔ να μην λαμβάνει άμεσα μέτρα στην οικονομία, θυμίζει τη λογική να μην ληφθούν άμεσα μέτρα για την υγεία στη Βρετανία. Τι είπαν εκεί αρχικά; Δεν θα κάνουμε τίποτα, αρκετοί θα χαθούν αλλά θα είναι καλύτερα για όσους επιβιώσουν. Η λογική αυτή στην υγεία ευτυχώς απορρίφθηκε γρήγορα. Εφαρμόζεται όμως για την οικονομία στη χώρα μας. Μια λογική αυτορρύθμισης δηλαδή, που βλέπει την κρίση σαν ευκαιρία να κλείσουν και μερικές μικρές επιχειρήσεις και να αντέξουν μόνο οι μεγάλες. Μια δαρβινιστική λογική επιβίωσης του ισχυρότερου όπου ο οικονομικός θάνατος του αδυνάμου θεωρείται φυσική εξέλιξη. Εμείς διαφωνούμε κάθετα. Για αυτό λέμε ότι πρέπει να ληφθούν τώρα ουσιαστικά μέτρα, ώστε και να στηρίξουμε τις μικρές επιχειρήσεις που είναι βιώσιμες και να βοηθήσουμε τις επιχειρήσεις που δεν είναι βιώσιμες να γίνουν.

Πιστεύω ότι η κυβέρνηση αξιοποιεί την κρίση ως μια ευκαιρία για να αλλάξει συνολικά τον χάρτη της αγοράς εργασίας. Για να υπάρξει μια συνολική αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και, όταν τελειώσει η καραντίνα, να βρεθούμε σε ένα εντελώς νέο τοπίο, όπου το επίπεδο των μισθών και της ποιότητας των εργασιακών σχέσεων θα έχει ραγδαία υποβαθμιστεί και η όποια διεκδίκηση θα ξεκινά από πολύ χαμηλότερο σημείο. Οι επιλογές της κυβέρνησης είναι ακραίες: με απόλυτο διευθυντικό δικαίωμα έχουμε αναστολή συμβάσεων εργασίας και επιβολή εκ περιτροπής εργασίας με μισό μισθό, ενώ έχει ανασταλεί η δήλωση ωραρίων και υπερωριών. Πρόκειται για πολιτικές που δεν ακολουθούνται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα στην παρούσα φάση, και ξέρετε ότι υπάρχουν πολλές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στην Ευρώπη. (...) Ο στόχος της πρότασής μας είναι η διατήρηση του εισοδήματος των πολιτών και των λειτουργικών δυνατοτήτων των επιχειρήσεων στα προ υγειονομικής κρίσης επίπεδα. Εισηγούμαστε ένα εμπροσθοβαρές πακέτο ύψους 26 δισ., εκ των οποίων τα 14 δισ. είναι άμεσες κρατικές δαπάνες και τα 12 δισ. είναι κρατικές εγγυήσεις δανεισμού. Η πρότασή μας έχει τρεις πυλώνες: κάλυψη των μισθών των εργαζομένων (συμπεριλαμβανομένων των ελεύθερων επαγγελματιών) με διασφάλιση των σχέσεων εργασίας για έξι μήνες μετά το τέλος της καραντίνας, μη επιστρεπτέα ενίσχυση στις μικρές επιχειρήσεις που δεν έχουν πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό ύψους 3 δισ. και υποστήριξη των «αόρατων», δηλαδή των επισφαλώς εργαζόμενων και των μη επιδοτούμενων ανέργων, που είναι παντελώς ακάλυπτοι, με ένα έκτακτο επίδομα ύψους 1,5 δισ. Οι διαθέσιμοι πόροι του κράτους αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τα 50 δισ., άρα το πακέτο που προτείνουμε είναι απολύτως εφικτό και ρεαλιστικό. Επιμένουμε δε στην αξιοποίηση ενός μέρους του "μαξιλαριού" ρευστότητας που μας επιτρέπει να προχωρήσουμε σε άμεσες δαπάνες χωρίς να προχωρήσουμε σε δανεισμό και άρα να επιβαρύνουμε το δημόσιο χρέος.

Κρατάμε πλήθη ανθρώπων σε άθλιες συνθήκες, σαν κρουαζιερόπλοια με κρούσματα κορωνοϊού, αλλά στη στεριά, σε ασφυκτικά γεμάτες φυλακές και προσφυγικές δομές, το αναποτελεσματικό παιχνίδι με το χρόνο για να κερδηθούν ημέρες και εβδομάδες κάνει αναπόδραστο αυτό που θα συμβεί. Ο κορωνοϊός δεν κάνει διακρίσεις στο ποιος θα νοσήσει, αλλά είναι διαφορετικές οι συνθήκες υπό τις οποίες καθένας τον αντιμετωπίζει και οι συνέπειες που θα μείνουν πίσω στη ζωή του, με βάση την τάξη, το περιβάλλον, την καταγωγή, την ηλικία, κτλ., και μία σημαντική περίπτωση είναι οι κρατούμενοι, τόσο στα σωφρονιστικά ιδρύματα όσο και οι πρόσφυγες και μετανάστες στις δομές, αλλά και οι καταυλισμοί των Ρομά, άνθρωποι αδύναμοι και οικονομικά και κοινωνικά. Η περίπτωση του θανάτου της γυναίκας κρατούμενης στις φυλακές του Ελαιώννα, ασχέτως αν πέθανε ή όχι από τον κορωνοϊό, ήταν ουσιαστικά μία προαναγγελθείσα εξέλιξη, καθώς είναι κοινή διαπίστωση διαχρονικά η ελλιπέστατη πρόσβαση κρατούμενων στην Υγεία, ο συνωστισμός σε μικρά κελιά, οι κακές συνθήκες υγιεινής, κτλ. Η Ελλάδα έχει δεχθεί πολλές φορές σκληρές παρατηρήσεις από φορείς στο εσωτερικό και διεθνώς και έχει πληρώσει εκατομμύρια σε πρόστιμα. Όσες προσπάθειες αποσυμφόρησης των φυλακών έγιναν στο παρελθόν είτε έμειναν ανολοκλήρωτες είτε δεν αντιμετώπισαν συνολικά το πρόβλημα.