Συνεντεύξεις

[Αναφορικά] με το εργασιακό νόμο του κ. Χατζηδάκη [και] το άρθρο 69, πάνω στο οποίο βασίστηκε η “efood” για να εφαρμόσει αυτή τη νέα της πολιτική. Είναι η μοναδική διάταξη στην Ευρώπη η οποία έρχεται σε αντίθεση και με τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και με το πνεύμα των ρυθμίσεων που υπάρχουν σε μια σειρά χώρες, οι οποίες θέλουν να κατοχυρώσουν τους εργαζόμενους που έχουν μόνιμη απασχόληση, ως πραγματικά μισθωτούς και να μη τους αντιμετωπίζουν ως ελεύθερους επαγγελματίες. Τι σημαίνει ελεύθερος επαγγελματίας; Ό,τι μετακυλίεται στον ίδιο το κόστος της ασφάλισής του και μια σειρά κόστη. Είναι μια εμβληματική και κορυφαία κοινωνική σύγκρουση. Πρέπει να υπερασπιστούμε αυτή τη στιγμή τους εργαζόμενους που δουλεύουν στο delivery. Είχαμε καταθέσει και πρόταση για να κατοχυρωθούν ως Βαρέα και Ανθυγιεινά τα ένσημά τους. Είναι οι άνθρωποι που στον καιρό της πανδημίας, με χιόνια, με βροχές, με καύσωνα, έρχονται σπίτι μας και μας λύνουν ζωτικές ανάγκες. (...) Αναγκάσαμε τις εταιρείες να τους παρέχουν μέτρα ατομικής προστασίας, να καταγράφεται το συγκεκριμένο μηχανάκι, να αναλαμβάνουν τη συντήρηση. Ό,τι παρουσιάστηκε από τον ακροατή σας και, ενδεχομένως, συνεργάτη της “efood”, ως μια παροχή της, ήταν το αποτέλεσμα ρυθμίσεων της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που εξανάγκασε τις εταιρείες αυτού του είδους.

Ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ εξήγγειλε τον πυρήνα ενός απολύτως εναλλακτικού προγράμματος, σε σχέση με την τρέχουσα κυβερνητική πολιτική και τις εξαγγελίες του κ. Μητσοτάκη, σε προοδευτική κατεύθυνση. Ένα πρόγραμμα αναγκαίας επανεκκίνησης με όρους κοινωνίας για το σήμερα και για τη φάση που προσδοκούμε όλοι να υπάρξει μετά την πανδημία. Η απλή ανάγνωση των δύο προγραμμάτων αναδεικνύει με όρους πλειοψηφίας για την κοινωνία και την πραγματική οικονομία, «τους δύο κόσμους», στους οποίους αναφέρθηκε και ο κ. Μητσοτάκης. Οι προγραμματικές προτεραιότητες, που η υλοποίησή τους προϋποθέτει και την ανατροπή βασικών νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων της σημερινής κυβέρνησης, αναφέρονται στους τομείς της διακυβέρνησης και του κράτους με επίκεντρο τη διαφάνεια και την εξυπηρέτηση του πολίτη, τη στήριξη του ΕΣΥ, της δημόσιας υγείας και του κοινωνικού κράτους, την παιδεία και γενικότερα τη νεολαία, τη στήριξη του εισοδήματος και των εγγυήσεων για την εργασία, τα άμεσα αναγκαία μέτρα για την ακρίβεια και το χρέος, με κατάργηση του ισχύοντος πτωχευτικού και την ουσιαστική παρέμβαση για την ενέργεια και τις τιμές στην αγορά, την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και τέλος την κοινωνικά δίκαιη φορολογία και το νέο παραγωγικό μοντέλο στην οικονομία. Είναι ένα πρόγραμμα απολύτως κοστολογημένο για το οποίο έχουν δοθεί όλα τα στοιχεία, σε διαδοχικές δημόσιες εξαγγελίες τους προηγούμενους μήνες. Φτάνει σε ύψος 5 δισ. για το 2022 και βαίνει προφανώς μειούμενο για τα επόμενα χρόνια, καθώς δεν θα υπάρχουν οι τομείς των έκτακτων οικονομικών ενισχύσεων. Ένα πρόγραμμα για τους πολλούς με κοινωνικό πρόσημο που αναδεικνύει ως προτεραιότητες την αναδιανομή, την άρση των ανισοτήτων και βέβαια την ανθεκτικότητα και γι’ αυτό τίθεται ζήτημα επίσης για την αναγκαία αλλαγή των κονδυλίων και των πολιτικών του Συμφώνου Ανάκαμψης και Συνοχής. (...) Δεν ανήκουμε σε ένα συστημικό δικομματισμό και δεν πιστεύουμε στην αυτόματη εναλλαγή λόγω της μεγάλης και εντεινόμενης κυβερνητικής φθοράς. Ισχυροποιούμε τον προγραμματικό μας λόγο, την μαχητική και τεκμηριωμένη αντιπολίτευση και ενθαρρύνουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις. Εκτιμώ ότι μέσα στη συγκυρία αναδιαμορφώνονται συσχετισμοί που είναι απολύτως ρεαλιστικό να λειτουργήσουν υπέρ «της πολιτικής αλλαγής» με ενίσχυση και κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. Αυτός είναι ο στόχος για τον οποίο εργαζόμαστε με επικεφαλής τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα. Δεν ασχολούμαστε με «σενάρια ήττας» που διακινούνται για να υπονομευθεί αυτή η προσπάθεια.

Η κυβέρνηση εδώ και καιρό αδιαφόρησε για τα ανησυχητικά σημάδια - θυμίζω ότι στην επίκαιρη επερώτηση που καταθέσαμε τον Ιούλιο για το επερχόμενο κύμα ανατιμήσεων δεν έχει απαντήσει καν. Η κυβέρνηση επιμένει να ανάγει το πρόβλημα στη διεθνή συγκυρία. Η μοιρολατρία αυτή όμως έχει ιδεολογικό πρόσημο: η Ν.Δ. έχει μιλήσει τόσο εμφατικά για την αυτορρύθμιση της αγοράς, που ακόμα και τώρα αδυνατεί να παραδεχτεί τα αδιέξοδα στα οποία μας έχουν οδηγήσει αυτές οι δοξασίες. Η ενέργεια είναι το κατεξοχήν πεδίο εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πειραμάτων. Και είναι εξοργιστικό ότι σήμερα, τη στιγμή που οι Έλληνες καταναλωτές πληρώνουν το πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη, η κυβέρνηση επιμένει σε μπαλώματα. Τα μέτρα που ανακοίνωσε στη ΔΕΘ απλώς μεταθέτουν το πρόβλημα για την επόμενη στροφή του δρόμου, ενώ ταυτόχρονα ναρκοθετούν τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας - η κυβέρνηση δηλαδή παίρνει κονδύλια από ένα ταμείο που αφορά το αναπτυξιακό μέλλον της χώρας και τα βάζει πρόχειρα σε έναν κουμπαρά για το επόμενο τρίμηνο. Όσο για το ποσό ενίσχυσης, είναι σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με το συνολικό μέγεθος του προβλήματος. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το ενεργειακό κόστος δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο κλάδο, αλλά το σύνολο της οικονομικής και παραγωγικής δραστηριότητας: από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τον τουρισμό μέχρι βεβαίως τη βαριά ενεργοβόρο βιομηχανία. Η κυβέρνηση επιλέγει ουσιαστικά να προστατεύσει το κερδοσκοπικό σύστημα που έχει στηθεί γύρω από την ενέργεια. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση: παρέμβαση στην τιμολογιακή πολιτική της ΔΕΗ, ρύθμιση και έλεγχος της χονδρεμπορικής αγοράς, επιδότηση ενεργειακού κόστους για νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. (...) Το πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους είναι ήδη πολύ έντονο. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι τους επόμενους μήνες νοικοκυριά και επιχειρήσεις θα κληθούν να αποπληρώσουν όλες τις σωρευμένες υποχρεώσεις της πανδημίας, αντιλαμβάνεται ότι το ζήτημα αυτό θα λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει εγκαίρως ολοκληρωμένη πρόταση, που περιλαμβάνει ουσιαστική ρύθμιση των οφειλών με κούρεμα της βασικής οφειλής και αντικατάσταση του εκτρωματικού Πτωχευτικού που ψήφισε πέρυσι η κυβέρνηση με ένα μόνιμο, ολιστικό πλαίσιο για τη διαχείριση του ιδιωτικού χρέους, που επαναφέρει την προστασία της πρώτης κατοικίας. Είναι πολύ σημαντικό ότι οι προτάσεις μας αυτές εφάπτονται με τις βασικές αγωνίες και διεκδικήσεις των παραγωγικών φορέων.

[Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει] να αξιοποιήσει τη χαμένη ευκαιρία που δίνει η πανδημία. Πρέπει να αλλάξει στρατηγική επειγόντως. Να συνδέσει το αίτημα της διασφάλισης της δημοκρατίας, όχι μόνο ως κράτους δικαίου αλλά και με εκείνο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό θεωρώ μπορεί να ανασκευάσει κάποια από τα λάθη, της τελευταίας διετίας, που πλήγωσαν όχι μόνο την εικόνα, αλλά την ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ (Ελληνικό, εργασιακό νομοσχέδιο, προτάσεις για υπουργούς κοινής αποδοχής κ.ά.). Φυσικά θα πρέπει να εξακολουθεί να έχει κυβερνητική οπτική και στόχευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες γιατί θέλει πάντα να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Εκτός από αυτό –που έκανε παλιά η σοσιαλδημοκρατία όταν μπορούσε- ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εμφανιστεί και ως η αριστερά που δίνει όραμα και προοπτική στο επίπεδο της Δημοκρατίας αλλάζοντας τους συσχετισμούς και μεταφέροντας δύναμη στις υποτελείς τάξεις και στρώματα. (...) Πράγματι το ενδεχόμενο [να συσσωρευτεί η κοινωνική δυσαρέσκεια και ο ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπήσει ξανά μαζικά αιτήματα της κοινωνίας] είναι πολύ πιθανό και ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε αυτή την προοπτική πρέπει να ανακτήσει επειγόντως την αξιοπιστία του, αναδεικνύοντας τα δικά του κεκτημένα, αναγνωρίζοντας και επικαιροποιώντας τη δική του πολιτική. Δεν μπορεί να αναμένει κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει μια σχέση με την κοινωνία ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ λογικής, μιας λογικής δηλαδή που παρεμβαίνει στην κοινωνία ως κόμμα, σπρώχνοντάς την σε άκαμπτες προειλημμένες αποφάσεις. Δεν ξέρει να το κάνει, και ευτυχώς. Γιατί και εδώ οφείλεται η μεγάλη του επιτυχία. Πρέπει να μπει στο κοινωνικό πεδίο με όποιες δυνάμεις έχει, αξιοποιώντας αυτά που ξέρει. Ότι δηλαδή είναι δίπλα στην κοινωνία, μαθαίνει από αυτήν, σέβεται τις προοπτικές που αυτή επιλέγει, διατυπώνει τις διαφωνίες του, συνθέτει και προχωρά. Πρέπει να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι απέναντι σε μια κυβέρνηση που υπονομεύει συστηματικά ακόμη και τα ελάχιστα της κοινωνικότητας έχει άλλη πρόταση και προοπτική. Σε αυτό το πλαίσιο για παράδειγμα να ανοίξει τη συζήτηση για το πώς θα θέσει ολόκληρο το σύστημα υγείας υπό κοινωνικό έλεγχο.

Δεν είναι μόνο ότι αδιαφορούν. Είναι ταξικά νεοφιλελεύθεροι και δεν γνωρίζουν τον κόσμο και τις ανάγκες του. Το βλέπουμε απ’ το ότι πάνε σε συγκεκριμένα σχολεία και πανεπιστήμια, κάνουν συγκεκριμένες παρέες και έχουν συγκεκριμένη αντίληψη που διευρύνει τις ανισότητες. Φαίνεται κι από τη δήλωση που έκανε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η νεολαία. Ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε ότι είναι προτεραιότητά του η νεολαία και απ’ όλο το πακέτο των υποτιθέμενων 3.5 δισεκατομμυρίων ευρώ που εξήγγειλε, μόλις 35 εκατομμύρια προορίζονται για τους νέους, δηλαδή το 1%. Αντιθέτως η κυβέρνηση δίνει έμφαση να απαλλάξει το κεφάλαιο από το φόρο για τις γονικές παροχές ύψους 800.000 ευρώ, δείχνοντας ταξική μεροληψία της και προσήλωση σε συγκεκριμένες ομάδες. Εμείς δεν θα απαλλάσσαμε από το φόρο το κεφάλαιο, ενώ θα αντιμετωπίζαμε διαφορετικά και τις δαπάνες. Για παράδειγμα, θα υποστηρίζαμε την εξεύρεση σπιτιού των νέων ζευγαριών, επιδοτώντας το ενοίκιο που είναι μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα. Η μεγάλη ιδεολογική μάχη που έχουμε μπροστά μας, είναι να δείξουμε ότι το κοινωνικό κράτος είναι οικονομική παρέμβαση προς όφελος της κοινωνίας και της οικονομίας. Η ενίσχυση της Υγείας και της Παιδείας βοηθάνε την ανάπτυξη ενώ το κοινωνικό κράτος δημιουργεί ασφάλεια που είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη. Δεν μπορεί να έχεις ασφάλεια αν φοβάσαι για το αν θα υπάρχουν θέσεις εργασίας ή πρόσβαση στην Υγεία, ή αν μετά από μία πυρκαγιά, θα έχει πλημμυρίσει η περιοχή σου. Άρα εκτός από την ιδεολογική μάχη για το πώς κατανέμονται οι φόροι, υπάρχει και η μάχη για τις προτεραιότητες στις δαπάνες και στην έννοια της ασφάλειας.

Υπάρχει αγωνία για την πορεία του πληθωρισμού και ειδικότερα της ακρίβειας σε βασικά αγαθά που προσδιορίζουν το βιοτικό επίπεδό μας. Ωστόσο, η όλη συζήτηση έχει στοιχεία αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Δέχομαι ότι η πανδημική κρίση έχει προκαλέσει δυσλειτουργίες στις διεθνείς αλυσίδες παραγωγής. Αλλά η καταιγίδα ανατιμήσεων στις τιμές των τροφίμων, των ενεργειακών προϊόντων και των πρώτων υλών προβληματίζει ως προς τον ρόλο της κερδοσκοπίας σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Και αυτό δεν το λέω από μια αντικαπιταλιστική προδιάθεση. Όταν οι τιμές αυτές μεταβάλλονται βάσει της προεξόφλησης χρηματιστηριακών συμβολαίων, η κερδοσκοπία είναι παρούσα, όπως και η χειραγώγηση των τιμών στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών. Να σημειώσω ότι οι χρηματοπιστωτικές ελίτ εδώ και μήνες, πολύ πριν εμφανιστεί το κύμα των ανατιμήσεων, μιλάνε για πληθωριστικές προσδοκίες εξαιτίας της πολιτικής της ποσοτικής χαλάρωσης των κεντρικών τραπεζών και των επεκτατικών προγραμμάτων δημοσιονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων. Η πολιτική των αρνητικών επιτοκίων λειτουργεί ως επιλογή λιτότητας για τους κατόχους πλούτου και το τραπεζικό σύστημα και από ό,τι φαίνεται κάνουν ότι μπορούν να επιστρέψουν τις κεντρικές τράπεζες στην αντιπληθωριστική εμμονή τους. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση πρέπει να υλοποιήσει άμεσα αντισταθμιστικές παρεμβάσεις όχι μόνο μέσω της φορολογίας, αλλά και του ελέγχου της αγοράς. Η παγκόσμια ανησυχία για τη δυναμική των πληθωριστικών προσδοκιών δεν διευκολύνει τη συζήτηση που γίνεται στην Ευρώπη για τον επανασχεδιασμό του Συμφώνου σταθερότητας. Υπάρχουν δύο πολύ επικίνδυνες ιδέες στα συμβατικά οικονομικά, που θεμελιώνουν το δόγμα του οικονομικού φιλελευθερισμού και δυστυχώς υιοθετούνται από την συντριπτική πλειονότητα των οικονομολόγων. Το δημόσιο έλλειμμα και η αγορά κρατικού χρέους από τις κεντρικές τράπεζες θεωρείται ότι προκαλούν πληθωριστικές πιέσεις και αστάθεια τιμών. Σε μια περίοδο ανησυχίας για τον πληθωρισμό, φοβάμαι ότι η ισχύς των ιδεών αυτών και των φορέων τους θα αυξηθεί σημαντικά. Θέλω να ελπίζω στην θετική επίδραση που μπορεί να έχουν πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη και πρωτίστως στη Γερμανία. Αλλά κρατάω πάρα πολύ μικρό καλάθι. (...) Ο δείκτης ποιότητας της απασχόλησης της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων εμφανίζει την Ελλάδα το 2019 στην τελευταία θέση στην ΕΕ, κυρίως λόγω του μεγάλου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας. Η διευρυμένη χρήση υπερεργασίας φέρνει την αγορά εργασίας της Ελλάδας πιο κοντά στο πρότυπο των βαλκανικών χωρών. Τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν επίσης σημαντική απώλεια της αγοραστικής δύναμης του μέσου μισθού. Το ίδιο ισχύει και για το ποσοστό κάλυψης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, το οποίο αποκλίνει σημαντικά από τα ισχύοντα στις αναπτυγμένες χώρες της ΕΕ. Ο κατώτατος μισθός βρίσκεται κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας και η πρόσφατη αύξησή του, εφόσον υπάρξει συμμόρφωση των εργοδοτών, δεν θα αντισταθμίσει σε καμία περίπτωση την απώλεια από την αύξηση στις τιμές βασικών αγαθών και ενέργειας. Όλα τα προαναφερόμενα θα επιδεινωθούν με την υλοποίηση των ρυθμίσεων του νόμου 4808/2021. Συνεπώς, η κατάσταση της αγοράς εργασίας είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ είχε προειδοποιήσει από πολύ νωρίς για το σαρωτικό κύμα ακρίβειας που πλήττει πλέον οριζόντια την κοινωνία. Βλέπαμε την τάση των ανατιμήσεων που αναπτυσσόταν τόσο στα σούπερ μάρκετ όσο και στα πρατήρια υγρών καυσίμων. Ο κώδωνας του κινδύνου είχε ακουστεί δημόσια πάρα πολλές φορές. Στο πολύ κρίσιμο θέμα της αύξησης της τιμής του ρεύματος έχουμε τονίσει ότι από το καλοκαίρι η χώρα μας είχε τη μεγαλύτερη αύξηση στη μεγαβατώρα σε ολόκληρη την Ε.Ε. Μάλιστα από τον περασμένο Νοέμβριο είχαμε προειδοποιήσει για «πολιτικές εναρμόνισης» ανάμεσα στους παρόχους της ηλεκτρικής ενέργειας και της ΔΕΗ χωρίς να υπάρχουν η παρουσία και η παρέμβαση τόσο της Επιτροπής Ανταγωνισμού όσο και της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας. Το καλοκαίρι λοιπόν επισημάνθηκε αυτή η μεγάλη τάση για άνοδο της τιμής του ρεύματος. Και τι κάνει η κυβέρνηση; Η κυβέρνηση κάνει ένα κουμπαρά από χρήματα του δημοσίου, από χρήματα των καταναλωτών δηλαδή από τον ίδιο το λαό που αποτελεί μία παρέμβαση από το κρατικό απόθεμα βραχυπρόθεσμης διάρκειας. Δεν προχωράει σε παρέμβαση στις εταιρείες που έκαναν τις «εναρμονισμένες πρακτικές» ούτε σε παρέμβαση στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Γίνεται μετακύλιση του κόστους αντί παρέμβασης στις εταιρείες για να συγκρατηθεί το κόστος του ρεύματος. Επειδή ο κ. Μητσοτάκης έπρεπε να απαντήσει άμεσα σε κάτι που μπορεί να οδηγήσει τα νοικοκυριά στον τοίχο επιλέγει και ανακοινώνει ότι θα κάνει ένα ταμείο με λεφτά των καταναλωτών για να επιδοτεί το λογαριασμό για ελάχιστους μήνες αντί να προχωρήσει σε παρεμβάσεις για το σπάσιμο των καρτέλ. Είναι σαφέστατα λάθος στρατηγική.

Για τη δεξιά παράταξη κι όχι μόνο για την Ακροδεξιά η μισαλλοδοξία και ο φόβος είναι πολιτική παράδοση. Ηταν όπλα και εργαλεία για την εσωτερικοποίηση των «εθνικών κινδύνων». Τις τελευταίες δεκαετίες εντέχνως, βήμα βήμα, ενέταξαν αυτά τα παραδοσιακά όπλα-εργαλεία και στο προσφυγικό/μεταναστευτικό. Ετσι ανάστησαν ξανά το τέρας του ρατσισμού και του φασισμού. Δεν ξέρουν και δεν θέλουν να ξέρουν τι ακριβώς είναι το προσφυγικό/μεταναστευτικό. Είναι δομικά ακατάλληλοι για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Μόνο ο έλεγχος και η αξιοποίηση της εσωτερικής συντηρητικής και φοβικής μετατόπισης τους ενδιαφέρει και την καλλιεργούν. Είναι επικίνδυνοι και η παταγώδης πολιτική αποτυχία τους σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα, συμπεριλαμβανομένης της πανδημίας και της γενικευμένης καταστροφής από τις πυρκαγιές, τους οδηγεί σε διχαστικές αντιδραστικές ακρότητες. Δεν έχουμε δικαίωμα να τους το επιτρέψουμε. (...) Στο άρθρο 40 του νέου νόμου Μηταράκη αποτυπώνεται και νομιμοποιείται η γενικευμένη εχθρότητα της Δεξιάς προς το έργο των ΜΚΟ στο προσφυγικό/μεταναστευτικό. Είναι σχεδιασμένο «κυνήγι μαγισσών», για να καλύπτεται η αυθαιρεσία και η παρανομία των κρατικών οργάνων με κυβερνητική επιβολή. Πράγματι η διάταξη αυτή δεν μπορεί να εφαρμοστεί, όταν ένα προσφυγόπουλο πνίγεται. Εκτός κι αν δεν θέλουμε να το σώσουμε. Στην Ελλάδα δεν θα περάσει η πολιτική Σαλβίνι. Γι’ αυτό και είναι υποδειγματική η πρωτοβουλία της επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, Ντούνια Μιγιάτοβιτς, που ζήτησε με επιστολή-κόλαφο από την ελληνική κυβέρνηση και τους βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου να μην ψηφιστεί ο νόμος Μηταράκη και ειδικά η διάταξη του άρθρου 40. Αυτή η πρωτοβουλία βέβαια πρέπει να έχει συνέχεια. Και θα έχει. Συμπληρώνω ότι με βάση την πολύτιμη εμπειρία μου στο υπουργείο Ναυτιλίας τότε και καθ’ όλη τη διάρκεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η συνεργασία Λιμενικού και ΜΚΟ ήταν άριστη και θεσμικά προσδιορισμένη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται οι επιχειρησιακές δυνατότητες και να σώζονται ανθρώπινες ζωές στη θάλασσα. Σπάνια παρατηρήθηκαν υπερβάσεις. Ας μάθουν επιτέλους οι κ. Μητσοτάκης, Μηταράκης, Πλακιωτάκης και οι άλλοι υπουργοί ότι η «έρευνα-διάσωση», πέραν της τεράστιας ανθρωπιστικής διάστασης, είναι προνόμιο και υποχρέωση για κάθε χώρα, που αν δεν ασκείται σωστά, μπορεί εμμέσως να θέσει σε διεθνή αμφισβήτηση ακόμα και κυριαρχικά μας δικαιώματα.

O ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει από την πρώτη στιγμή την ΕΒΕ, γιατί με τις απρόβλεπτες και παράλογες επιπτώσεις της στις επιλογές των παιδιών, δεν συνιστά μόνο άδικο μέτρο αλλά επίσης αναποτελεσματικό, όπως όχι μόνο η αντιπολίτευση, αλλά και μεγάλο μέρος των πανεπιστημιακών καθηγητών έχει αναδείξει. Γιατί αναποτελεσματικό; Μα άφησε σχολές χωρίς φοιτητές. Υπάρχει μεγαλύτερος παραλογισμός από το να προγραμματίζει το υπουργείο τον αριθμό εισακτέων ανά τμήμα, λαμβάνοντας υπόψη (ελπίζω!) τις προτάσεις των πανεπιστημίων και τις εξελίξεις στην επιστήμη, την αγορά και την κοινωνία, και την ίδια στιγμή να εφαρμόζει ένα δεύτερο μέτρο που καταργεί τον ίδιο τον προγραμματισμό του; Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δηλώσει: αν γίνουν εκλογές φέτος, οι εξετάσεις το 2022 θα γίνουν χωρίς ΕΒΕ. Αλλά χρειάζεται να πάμε πέρα από την ΕΒΕ. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε δύο σοβαρά προβλήματα που χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε. Πρώτον, το επίπεδο των σπουδών του Λυκείου δεν είναι αυτό που θέλουμε, αφού έχει υποβαθμιστεί σε σκαλοπάτι προς τα ΑΕΙ, έχοντας επίσης σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές. Και δεύτερον, το δημόσιο πανεπιστήμιο χρειάζεται σοβαρή οικονομική στήριξη από την Πολιτεία για να μπορέσει να ανταποκριθεί στο ρόλο του, κάτι που στα περισσότερα επιστημονικά πεδία γίνεται διαρκώς δυσκολότερο. Αυτά θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητα, και όχι διαρκείς κόφτες: ο πρώτος που στέλνει τα παιδιά από το γυμνάσιο στην πρώιμη μαθητεία έξω από την εκπαίδευση, ο δεύτερος με το λύκειο που μετατρέπεται σε εξεταστικό κέντρο και ο τρίτος με τις βάσεις εισαγωγής. Όλοι αυτοί οι κόφτες στερούν σε χιλιάδες παιδιά την πανεπιστημιακή μόρφωση και στέλνουν πολλά από αυτά στα ιδιωτικά κολέγια. Στόχος μας είναι η 14χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένης της δίχρονης προσχολικής και η αύξηση των δημοσίων δαπανών για την εκπαίδευση, στο 5% του ΑΕΠ (στο μέσο όρο δηλ. της ΕΕ) μέσα σε τέσσερα χρόνια.