Συνεντεύξεις

02
03

Γιώργος Ψυχογιός: Η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν

Η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν, πρώτιστα παρεμβαίνοντας προς την Τουρκία αφού η Κοινή Δήλωση ΕΕ – Τουρκίας παραμένει σε ισχύ, αλλά κυρίως εφαρμόζοντας τις αποφάσεις για επιμερισμό του βάρους σε όλα τα κράτη-μέλη μέσα από ισχυρές μετεγκαταστάσεις, επιτάχυνση οικογενειακών επανενώσεων και κοινών πολιτικών στο άσυλο. Η Ε.Ε. έχει ευθύνες για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή όσο και σε άλλες εμπόλεμες ζώνες και πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση των αιτίων των ανθρώπινων ροών, αλλά και την ανάπτυξη μέσα από ισότιμη συνεργασία με τις χώρες προέλευσης. Η Κυβέρνηση της ΝΔ έχει σημαντικές ευθύνες για την πολιτική που έχει επιλέξει να εφαρμόσει στη διαχείριση του Προσφυγικού. Τα πλωτά φράγματα, τα κλειστά κέντρα – φυλακές, η Μόρια των 25.000 και των άθλιων συνθηκών, η βία και ο αυταρχισμός, ο αποκλεισμός των αιτούντων άσυλο από την υγεία με την κατάργηση του ΑΜΚΑ εκθέτουν τη χώρα και προσβάλλουν τον ελληνικό λαό. Η ΝΔ είναι εκτός πραγματικότητας και αυτό έχει επίπτωση και στην αξιοπιστία της χώρας στην Ευρώπη και τους διεθνείς οργανισμούς.
01
03

Κύρκος Δοξιάδης: Αρχηγισμός, η παιδική αρρώστια του ΣΥΡΙΖΑ

Ο όρος «πασοκοποίηση» είναι κάτι σαν τον όρο «νεοφιλελευθερισμός» - πολλοί την θέλουν αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τον όρο. Εκτός του ότι είναι και κακόηχος νεολογισμός, η αποφυγή ίσως οφείλεται και στο ότι είναι γνωστό πως στο εξωτερικό τουλάχιστον ο όρος «pasokification» (υπάρχει και ως λήμμα στην αγγλική Wikipedia) έχει ένα πασιφανώς αρνητικό πρόσημο: σηματοδοτεί τη ραγδαία –εκλογική και όχι μόνο- παρακμή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που παρασύρθηκαν από νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αν όμως κοιτάξει κανείς την –όποια– επιχειρηματολογία πολλών σχολιογράφων από τον χώρο της πολιτικής, της δημοσιογραφίας ή ευρύτερα της διανόησης, είναι σαφές ότι αυτό ακριβώς θέλουν: τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της Κεντροαριστεράς που θα αντικαταστήσει το χρεοκοπημένο και ανύπαρκτο πλέον ΠΑΣΟΚ. Οσο και αν αυτό δεν αρέσει, «πασοκοποίηση» είναι ο όρος – δεν υπάρχει καλύτερος. Και επί της ουσίας, όσο και αν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι δεν επιθυμούν τη νεοφιλελευθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπέρμαχοι της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ΠΑΣΟΚ αυτό επιδιώκουν. Στη σημερινή εποχή, η ειδοποιός διαφορά της ριζοσπαστικής Αριστεράς από την όποια «Κεντροαριστερά» ή «σοσιαλδημοκρατία» δεν είναι παρά η σταθερή, έμπρακτη και ταυτόχρονα ρεαλιστική εναντίωση στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Αριστερές μεταρρυθμίσεις σημαίνει πρώτα και κύρια αντι-νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.
29
02

Γιάννης Οικονομίδης: Και μόνο που κάνουμε ταινίες είναι μια πράξη φωτεινή

Εγώ θεωρώ ότι φως είναι η αισθητική. Οταν διαβάζεις Ντοστογιέφσκι, που είναι μαύρη μαυρίλα, κλείνεις το βιβλίο και νιώθεις ότι πετάς. Πού είναι λοιπόν η ελπίδα, η αισιοδοξία; Στην αισθητική. Στο ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να φτιάχνει όμορφα, σπουδαία πράγματα. Δεν είναι η ιστορία που θα πεις, τι συμπέρασμα θα βγει, αν έχει ένα παραθυράκι ελπίδας και τρίχες κατσαρές. Αυτό που έχεις φτιάξει, η ίδια η τέχνη είναι το φως. Και μόνο το ότι κάνουμε ταινίες είναι μια πράξη φωτεινή.
26
02

Δεν μπορεί να υπάρξει επικοινωνία, χωρίς πολιτική

Η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ με τον iSyriza είναι στη σωστή κατεύθυνση. Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι πρέπει να παραμείνει πιστός σε αυτό που οι νέοι είδαν σε εκείνον και αυτό να επικοινωνηθεί. Για να γίνει αυτό πρέπει να γίνει χρήση όλων των ψηφιακών καναλιών επικοινωνίας, όπως το YouTube, το Instagram, χρήση podcasts. Αυτό, όμως, είναι το πρώτο μέρος, το να λάβει δηλαδή την είδηση online. Συνεχίζει να είναι κρίσιμο το να έχουμε μια δραστηριοποίηση και έξω από τον ψηφιακό κόσμο. Γιατί, πρώτον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, δεύτερον, να λαμβάνουμε υπόψη την κουλτούρα της κάθε χώρας. Στην Ελλάδα, όπως και στην Αγγλία, ο κόσμος –της επαρχίας ιδιαίτερα- περιμένει να συναντήσει τους πολιτικούς. Η προσωπική επαφή είναι πολύ σημαντική και κάποια θέματα συζητούνται μόνο δια ζώσης. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σωστό ότι πάει να αξιοποιήσει όσα περισσότερα κανάλια επικοινωνίας γίνεται, αλλά δεν πρέπει να ξεχνά ότι πρέπει να δημιουργούνται δράσεις που να κάνουν τον κόσμο να συμμετέχει. (...) Είναι πολύ μεγάλη η κουβέντα του ανοίγματος των κομμάτων ευρύτερα στην κοινωνία. Το ξεκίνησε ο Γιώργος Παπανδρέου με την καθολική ψηφοφορία μελών και φίλων για την εκλογή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Θα έλεγα ότι έχει καλά σημεία αλλά και προκλήσεις. Από τη μια, θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει ως δημοκρατικό το άνοιγμα και στον ψηφιακό κόσμο, από τη στιγμή που οι νέες τεχνολογίες έχουν πια μπει στην καθημερινότητά μας. Τα ανοίγματα σε αυτές είναι αναπόφευκτα. Από την άλλη, υποβόσκουν κίνδυνοι που αφορούν αυτούς που μπορεί να αλλοιώσουν το όποιο αποτέλεσμα για την όποια ψηφοφορία, από τη στιγμή που δεν θα έχουν γνωρίσει τις αρχές και τις αξίες του κόμματος. Χρειάζεται προσοχή για να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του κόμματος. Το βλέπω ως πρόκληση, που χρειάζεται ενδελεχή εξέταση στα συν και τα πλην.
26
02

Νίκος Βούτσης: Ο ωμός καθεστωτισμός δοκιμάζει το αφήγημα της κυβερνητικής πολιτικής

Συνολικά η διακυβέρνηση έχει, σαφώς, υποχωρήσει απ΄ τη ρητορική και τις φούσκες του επιτελικού κράτους κτλ. Αυτό επιστρέφει στο εσωτερικό της, σε μεγάλο βαθμό, ως πρόβλημα. Διότι το πώς φθάσαμε στη χρεοκοπία προφανώς περιλάμβανε και την έννοια της αδιαφάνειας, της αναξιοκρατίας, του πελατειακού κράτους ως δίδαγμα, με τον ένα ή άλλο τρόπο, έχει κατασταλάξει και εντός της ΝΔ μετά από δέκα χρόνια. Άρα, όταν βλέπω να διπλασιάζεται ο μισθός του προέδρου του ΔΣ της ΕΥΔΑΠ, από 54.000 ευρώ στα 117.000, ή το τι συνέβη με τους διοικητές των νοσοκομείων, την άκρως αντιθεσμική συμπεριφορά με καταργήσεις ανεξάρτητων αρχών, την επαναλειτουργία τους στο όνομα και μόνο του απόλυτου ελέγχου, είναι ζητήματα που αφορούν το ήθος και το ύφος της εξουσίας, κάτι πολύ σημαντικό. Επίσης είναι σαφές ότι αυτούς τους επτά μήνες αυτό που κάνουν, είναι να εξοφλούν γραμμάτια στο αντιΣΥΡΙΖΑ κοινωνικό μέτωπο (μιντιάρχες, ολιγάρχες, σχολάρχες κτλ), δημιουργώντας σύγκρουση συμφερόντων. Έρχονται, δηλαδή, στην επιφάνεια σε ποιους ήδη έχουν εξοφληθεί και σε ποιους όχι γραμμάτια, σε ποιους ανοίγουν δουλειές. Αυτά, εξάλλου, είναι στη λογική της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής. Είναι επιπλέον λόγος, λοιπόν, ο ωμός καθεστωτισμός, ο οποίος αν δεν τορπιλίζει, πάντως δοκιμάζει το αφήγημα της κυβερνητικής πολιτικής.
25
02

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Οι κεντρώες λύσεις δεν κερδίζουν τα λαϊκά στρώματα

Είναι ένα ζήτημα το σε ποιους απευθύνεσαι, δηλαδή αν απευθύνεσαι σε παραδοσιακά κεντρώους και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους. Και είναι άλλο ζήτημα αν αλλάζεις την πολιτική στρατηγική σου. Αν δει κανείς τη συζήτηση για τις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος, καταλαβαίνει τις διαφορές στη στρατηγική του Σάντερς και της Γουόρεν με αυτές των πιο κεντρώων υποψηφίων. Οι κεντρώοι λένε να μετακινηθούμε στα δεξιά για να πείσουμε τους ψηφοφόρους του Τραμπ. Ο Σάντερς και η Γουόρεν λένε ότι οι κεντρώες λύσεις δεν έχουν αποδώσει. Άλλωστε ο κεντρώος Ομπάμα οδήγησε στον Τραμπ. Επιπλέον, λένε ότι δεν αρκεί  να πείσεις τους ψηφοφόρους του Τραμπ. Πρέπει επίσης να φέρεις στις κάλπες και αυτούς που απέχουν, ιδιαίτερα τους νέους, γιατί πιστεύουν ότι η πολιτική δεν μπορεί να φέρει αλλαγές. Προσωπικά είμαι πολύ πιο κοντά στις απόψεις του Σάντερς και της Γουόρεν. Όπως φαίνεται και από τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, οι κεντρώες λύσεις δεν κερδίζουν τη συναίνεση πλατιών λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων.
24
02

Γιώργος Αυγερόπουλος: Η σύγκρουση του 2015 ήταν πρώτα ιδεολογική και μετά οικονομική

Ήταν η πρώτη φορά που στην Ευρώπη της κρίσης το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού βρέθηκε να συγκρούεται ανοιχτά με μια αριστερή κυβέρνηση, που τόλμησε να το αμφισβητήσει. Και προφανώς αυτή η αναμέτρηση δεν αφορούσε μόνο την οικονομία. Πρέπει να συζητήσουμε, να αναλύσουμε αυτά που συνέβησαν, να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας και να προχωρήσουμε. Και πρέπει να αλλάξουμε αυτή την κοινωνία, η οποία πλέον εκφασίζεται αργά αλλά σταθερά.
24
02

Νίκος Φίλης: «Στη ριζοσπαστική Δεξιά μπορεί να απαντήσει μόνο μια ριζοσπαστική Αριστερά»

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα εν κινήσει. Με την έννοια αυτή μετασχηματίζεται συνεχώς παραμένοντας πάντοτε από άποψη αξιών στο έδαφος της ριζοσπαστικής Αριστερής. Όσοι συμφωνούν με την προγραμματική διακήρυξή του προφανώς «χωρούν» στο κόμμα. Κι αυτοί είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Έντιμοι, προοδευτικοί συμπολίτες μας, κοινωνικά ενεργοί, που θέλουν να προσφέρουν ανιδιοτελώς για την δημοκρατική αναγέννηση της χώρας και την παραγωγική ανασυγκρότησή της. (...) Δεν πρέπει να υπάρχουν μέλη πολλών κατηγοριών. Ο καθένας συμμετέχει στις οργανώσεις ανάλογα με τη διαθεσιμότητά του. Αλλά πάντως συμμετέχει, διότι διαφορετικά είναι κατά φαντασίαν μέλος. Στα κόμματα του παλαιοκομματισμού, τα μέλη έχουν μετατραπεί σε χειροκροτητές του αρχηγού ή των επίδοξων αρχηγών και στελέχωναν πελατειακά δίκτυα, που ενεργοποιούνταν μόνο στη μάχη του σταυρού. Αυτό δεν αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, που έχει συγκροτηθεί ως ένα νέο κόμμα με δημοκρατικές διαδικασίες και πολιτικό ήθος. Ούτε θα γίνουμε ποτέ κόμμα προσωπικής ανέλιξης και εξυπηρετήσεων.
24
02

Μαρία Καραμεσίνη: Οι κοινωνικές ανισότητες στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του

Η καταπολέμηση των ανισοτήτων πρέπει να βρίσκεται στον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό για τρεις διακριτούς αλλά αλληλένδετους λόγους: 1. Ο πρώτος λόγος είναι διότι η «καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων» είναι ένας γενικός όρος που μπορεί να συνοψίσει τις προγραμματικές θέσεις και τις προτάσεις της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τόσο της εργατικής τάξης (ανεργία, εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα, επισφάλεια στην εργασία, μισθοί κ.λπ.) όσο και των επιμέρους κοινωνικών κατηγοριών και ομάδων (νέοι, γυναίκες, μετανάστες, πρόσφυγες κ.λπ.) στη μεταξύ τους διαπλοκή αλλά και ανεξαρτησία. 2. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η προσέγγιση της καταπολέμησης των ανισοτήτων είναι πιο συμπεριληπτική και αποτελεσματική ως προς την πολιτική εκπροσώπηση των συμφερόντων των κυριαρχούμενων τάξεων και ομάδων. 3. Ο τελευταίος λόγος για την τοποθέτηση της καταπολέμησης των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων στον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των συμμάχων της είναι ότι την επανασυνδέει με τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα και τα αιτήματά τους, αλλά και με την ιστορία της και τους αγώνες του εργατικού κινήματος και των απελευθερωτικών κινημάτων που περιόρισαν τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες στις καπιταλιστικές χώρες και διεκδίκησαν την ανάπτυξη και την ευημερία των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών στο διεθνές ιμπεριαλιστικό περιβάλλον.
21
02

Το ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου #7

«…Εγώ κάθε φορά που στη Βουλή θα μου μιλάτε απρεπώς θα δείχνω το χαρτί του διορισμού σας από εμένα. Από εμένα από εδώ και εμπρός να ξέρετε θα μιλάτε πολιτικά και με σεβασμό…» Σε ελεύθερη μετάφραση: «Εγώ είμαι φυσικά ανώτερος σου αφού εγώ σε διόρισα και εσύ οφείλεις να συμφωνείς απολύτως μαζί μου στο διηνεκές, και οποιαδήποτε απόκλιση από τις θέσεις μου σημαίνει απρέπεια και έλλειψη σεβασμού. Δεν έχει καμία σημασία το θέμα για το οποίο συζητάμε ή τα επιχειρήματα που διαθέτεις, το μόνο σχετικό με τη συζήτηση είναι η σχέση εξουσίας μεταξύ μας, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ».  Τα λεγόμενα του κυρίου Γεωργιάδη κλείνουν μέσα τους όλο το δημοκρατικό πνεύμα που διακατέχει τη ΝΔ. (...) Oύτε στην Ελλάδα, ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη προκύπτει ότι δεξιές, ακόμα και κεντρώες, λύσεις μπορούν να αντιμετωπίσουν το κοινωνικό ζήτημα. Έχουμε, δηλαδή, σχεδόν παντού την επιστροφή έντονων ταξικών αντιθέσεων και της διαχωριστικής γραμμής Αριστεράς - Δεξιάς. (...) Δεν μπορώ να σκεφτώ τέτοιο κείμενο απολογισμού παγκοσμίως που ένα κόμμα κάνει μια τέτοια αποτύπωση για μια τόσο συγκλονιστική εμπειρία. Ούτε το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία ούτε το γαλλικό ΚΚ και σοσιαλιστικό κόμμα στην Γαλλία μετά την εμπειρία του «Κοινού Προγράμματος της Αριστεράς» τόλμησαν ένα παρόμοιο εγχείρημα. Κάποιοι μπορεί να το ήθελαν πιο κριτικό, άλλοι να το ήθελαν πιο στρογγυλεμένο. Τέτοια σχόλια αποτελούν τα δένδρα, το δάσος είναι η ύπαρξη ενός τόσο σοβαρού κειμένου, που επιτρέπει μια συγκροτημένη συζήτηση για τις επιτυχίες και τα λάθη μας (και στην αντιπολίτευση και στην κυβέρνηση) και αποτελεί αναγκαία γέφυρα για την προγραμματική μας δουλειά προς το συνέδριο του Μαΐου και άρα για το μέλλον. (...) [Ο Γιάνης Βαρουφάκης] μας λέει ότι δεν μπορέσαμε να τα βρούμε με τους Ντράγκι και Μέρκελ που ήταν οι μόνοι σοβαροί άνθρωποι. Βέβαια τότε μας έλεγε ότι οι σοβαροί ήταν οι Λαγκάρντ και ο Σόιμπλε. Ας είναι. Το σοβαρό είναι ότι ακόμα δεν έχει καταλάβει την συνθετότητα της διαπραγμάτευσης, τη σημασία των πολλών επιπέδων, από τα τεχνικά κλιμάκια μέχρι τους πολιτικούς ηγέτες, τη πολυπλοκότητα και των εσωτερικών αντιφάσεων των θεσμών. Μια μεγάλη συμφωνία - a Grand Deal - ανάμεσα στον ίδιο - άντε και μαζί με τον Αλέξη - με τη Μέρκελ και τον Ντράγκι θα έφτανε να κόψει το γόρδιο δεσμό. Η διαπραγμάτευση ως σπαγγέτι γουέστερν. (...) Επανέρχεται από τον πρόεδρο και από άλλους και άλλες το θέμα «άλλο η κυβέρνηση άλλο η εξουσία» Ο Αλέξης προειδοποιεί ότι στη Δεύτερη Φορά Αριστερά θα πρέπει να έχουμε πιο ενεργητική στάση ενάντια σε διάφορους θεσμούς του κράτους από ελεγκτικούς μέχρι «ανεξάρτητες» αρχές. Σωστά τα λέει. Από την άλλη η στάση της αριστεράς σε αυτά τα θέματα δεν μπορεί να είναι η ίδια με αυτή της ΝΔ. Εμείς χρειαζόμαστε και πυγμή και συναίνεση όπως έχουμε μάθει από τον Γκράμσι και άλλους μαρξιστές θεωρητικούς του κράτους. Κατανοούμε ότι η κρατική εξουσία δεν είναι μόνο θέμα προσώπων, με διαφορετικές αντιλήψεις από τις δικές μας, αλλά πρωτίστως ένα σύμπλεγμα σχέσεων εξουσίας και συσχετισμών δυνάμεων. Σε αυτό το συσχετισμό παίζει ρόλο και η ιδεολογία. Από τη μεταπολίτευση και μετά διάφορες κυβερνήσεις προσπαθήσανε ανεπιτυχώς να παρακάμψουν την δημόσια διοίκηση. Το τελευταίο παράδειγμα βέβαια είναι το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη που ήδη δείχνει την αδυναμία του να λύσει δύσκολα ζητήματα. Εμείς ούτε πρέπει, ούτε μπορούμε να παρακάμψουμε την δημόσια διοίκηση και άρα πρέπει να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε συναινέσεις. (...) Ένα παιδί πεθαίνει από μια εκ γενετής πάθηση, ένας ιατροδικαστής βασίζεται σε ενδείξεις, και αμέσως τα ΜΜΕ και μέρος του κοινού έχουν το επόμενο θέμα τους. «Βιάζουν τα ίδια τα παιδιά τους», «Απειλούν τον πολιτισμό μας», «Τους ξέραμε, είναι βάρβαροι».  Φυσικά, όταν αποδεικνύεται ότι κανένας βιασμός δεν συνέβη, τα ΜΜΕ και οι ασταμάτητοι πολεμιστές του διαδικτύου, δεν ζήτησαν ούτε ένα συγνώμη στους ανθρώπους που πενθώντες διαπομπευτήκαν άδικα. Απάνθρωπο και θλιβερό. Λες και ο πόνος αυτών των ανθρώπων δεν ήταν αρκετός. Το πρώτο βήμα για μια πιο αλληλέγγυα στάση είναι ο σεβασμός μπροστά στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.