Αν η ιδεολογία που παράγουν οι μηχανισμοί είναι η φαντασιακή σχέση του ατόμου με τις πραγματικές συνθήκες της ύπαρξής του, μια χαλκευμένη δηλαδή υπόθεση, ένα παραμυθητικό ψεύδος, ότι τάχα ο καθένας μοναχός, εφόσον το αξίζει, θα ευτυχήσει, η Αριστερά οφείλει διαρκώς, σε έναν αδιάκοπο αγώνα, να βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Να καταδείχνει, με παρρησία, πως η ιδεολογία καθεαυτή, υπόθεση κατεξοχήν αντιεξουσιαστική, πέρα από κάθε μηχανιστική αναπαραγωγή των κατεστημένων, είναι εκείνη που αντανακλά το συμφέρον των υποτελών τάξεων, διαμορφώνεται δε στις πραγματικές συνθήκες ζωής των υποκειμένων με υψηλό αγωνιστικό φρόνημα. Και, ακόμη και στις πλέον άνυδρες εποχές, τις εποχές της ήττας, της αναγκαστικής οπισθοχώρησης, η αριστερά οφείλει επίσης, συνεπής στη μεγάλη παράδοσή της, να κινητοποιεί τις μάζες, να εμπνέει και εμπνέεται, σε διαλεχτική, ανοιχτή κι έντιμη σχέση με το λαό. Να διαμορφώνει τον τύπο του ανθρώπου που δεν θα κάθεται ποτέ ήσυχος, θα συμμετέχει στα κινήματα και, αν τούτα δεν υπάρχουν, θα τα δημιουργεί.