Macro

29
05

Βαλκανική Δεξιά

Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η επιβαρυντική συνθήκη της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης στην οποία το μετεμφυλιακό δεξιό παρακράτος είχε βρει την πιο γνήσια, κυνική και απεχθή έκφρασή του, η εικόνα που παρουσιάζει η Νέα Δημοκρατία δεν θυμίζει κόμμα που φιλοδοξεί να παίξει προωθητικό ρόλο στη μεταμνημονιακή Ελλάδα, αλλά βαλκανικό εφιάλτη από το χθες ή, με σημερινούς όρους, ένα μείγμα Τραμπ και Θάτσερ. Τελείως συμπτωματικά, και οι δύο αποτελούν εμβληματικές μορφές στο μυαλό του μέσου στελέχους της Ν.Δ.
Περισσότερα »
29
05

Φρίντριχ Ένγκελς – Για την 20ή επέτειο της Παρισινής Κομμούνας

Ενάντια σ’ αυτή την αναπόφευκτη σε όλα τα ως τώρα κράτη μετατροπή του κράτους και των κρατικών οργάνων από υπηρέτες της κοινωνίας σε αφέντες της κοινωνίας, η Κομμούνα χρησιμοποίησε δυο αλάνθαστα μέσα. Πρώτα, επάνδρωσε όλες τις θέσεις –διοικητικές, δικαστικές και εκπαιδευτικές– με υπαλλήλους εκλεγμένους με βάση την καθολική ψηφοφορία όλων των ενδιαφερομένων, και μάλιστα με την ανά πάσα στιγμή ανάκληση των αντιπροσώπων από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Και δεύτερο, πλήρωνε όλους τους υπαλλήλους της, ανώτερους και κατώτερους, μονάχα με το μισθό που έπαιρναν οι άλλοι εργάτες. Ο μεγαλύτερος μισθός που γενικά πλήρωνε η Κομμούνα ήταν 6.000 φράγκα. Έτσι μπήκε ένα σίγουρο εμπόδιο στη θεσιθηρία και τον καριερισμό, ακόμα και χώρια από τις δεσμευτικές εντολές που έπαιρναν, επιπρόσθετα από τα άλλα, οι εκλεγμένοι στα αντιπροσωπευτικά σώματα.
Περισσότερα »
28
05

H διεθνής απήχηση του κινήματος MeToo και ο κρυμμένος θυμός των γυναικών

Το 2017 αποτελεί σημείο καμπής γιατί αποκαλύπτεται η μεγάλη έκταση του προβλήματος. Οι γυναίκες εμπνεύστηκαν από άλλες που μίλησαν ανοιχτά και αποφάσισαν να μιλήσουν για κάτι που απέκρυβαν και τις πονούσε.
Περισσότερα »
27
05

Η βία κατά των γυναικών ως όψη της έμφυλης ανισότητας

Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως, όταν συζητάμε για τη βία κατά των γυναικών, η βία αυτή δεν είναι μόνο η σωματική, η άμεσα εντοπίσιμη, αλλά έχει πολλές ακόμα εκφάνσεις, οι οποίες συνδέονται με την έμφυλη ανισότητα. Με άλλα λόγια, το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών δεν μπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά από το ζήτημα της άνισης μεταχείρισής τους και, κατά συνέπεια, η βία μπορεί να εντοπιστεί σε κάθε περιστατικό στο οποίο οι γυναίκες μπορεί να αντιμετωπίζονται ανισότιμα, υφιστάμενες λεκτική ή ψυχολογική βία στους εργασιακούς χώρους, στον δημόσιο λόγο, στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις.
Περισσότερα »
26
05

Εκφάνσεις του σεξισμού στην πολιτική ζωή

Η ετοιμότητα των γυναικών να διεκδικήσουν ανυποχώρητα την ισότιμη συμμετοχή τους στον δημόσιο βίο, όπως και κάθε άλλο δικαίωμά τους, από όποια θέση και αν βρίσκονται και ενάντια σε κάθε αμφισβήτηση, είναι η μόνη εγγύηση για ένα μέλλον χωρίς ανισότητες και διακρίσεις.
Περισσότερα »
26
05

Μάης 68, η ελπίδα να φτάσεις στον ωκεανό

Τον Μάιο του 1968, μετά τη γενική πρόβα, δεν ακολούθησε η πρεμιέρα. Και μάλιστα ο ξεσηκωμός, που σημαδεύτηκε από μία από τις μεγαλύτερες εργατικές απεργίες της Ιστορίας της ανθρωπότητας, στιγματίστηκε γιατί οι πιο μιντιακές ενσαρκώσεις του ήταν εκείνες που στράβωσαν περισσότερο. Αντίθετα, ο πρόσφατα αδικοχαμένος ηγέτης των φοιτητών Ζακ Σοβαζό υπήρξε ένα από τα πιο φωτεινά πρόσωπα του κινήματος του Μάη - και γι’ αυτό αναντικατάστατος. Γι’ αυτόν, το κίνημα ήταν «προϊόν των συλλογικοτήτων που εργάζονταν με μια οπτική που ξεπερνούσε τον ατομισμό». Θύμιζε ότι οι τότε επαναστάτες επιθυμούσαν την κατάργηση του καπιταλισμού, ένα θέμα που λυπόταν επειδή «σήμερα δεν το θέτουν και πολλοί». Οι σύντροφοί του κι αυτός αρνούνταν μια «νεωτερικότητα» βασισμένη στον εξορθολογισμό της εργασίας και όχι στον διαμοιρασμό της ή στη μοιρασιά του πλούτου. Η παγκοσμιοποίηση που επιθυμούσαν στόχευε «στην αναγκαία ανάπτυξη της διεθνούς αλληλεγγύης» και όχι στην όλο και ταχύτερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Τέλος, τον Μάη του 1968 γι’ αυτούς το ζήτημα ήταν να πολεμήσουν μια εξουσία που ήδη σκόπευε «να μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε κερδοφόρα επιχείρηση».
Περισσότερα »
24
05

Τι σε κάνει το πάθος για το χρήμα

Είναι αλήθεια πως να βλέπει κανείς, στον δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο, να μετατρέπονται σε νουνεχείς στυλοβάτες του συστήματος εκείνοι που άλλοτε οραματίζονταν να αλλάξουνε τον κόσμο, είναι φαινόμενο συνηθισμένο. Να επανατοποθετούνται ιδεολογικά και πολιτικά, επίσης. Και να διαλέγουν να διαβιούν όχι πια με το λαό, για το λαό, αλλά με τους από πάνω, με τον τρόπο των από πάνω, με τα αργύρια των από πάνω, σχεδόν κοινότοπο. Ζουν, όμως; Είναι ζωή αυτή που για να ζεις πρέπει να βουτηχτείς στη λησμονιά κάθε λεπτής απόχρωσης των ιδεών, να επιδίδεσαι νυχθημερόν σε κάθε ακρωτηριασμό της σκέψης, να ενδίδεις στον υπαγορευόμενο ολοκληρωτισμό;
Περισσότερα »
24
05

Επειδή φοβάμαι

Η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά αυτοσυγκράτηση και στις δύο πλευρές. Συνιστά δηλαδή στους φονιάδες να μην σκοτώνουν τόσο εύκολα και στα βρέφη να μην σκοτώνονται τόσο εύκολα. Ο αμερικανικός παράγοντας του μακελειού αποδίδει τα εύσημα στο Ισραήλ επειδή έδειξε αυτοσυγκράτηση και δεν το πήγε παραπέρα το γλέντι της σφαγής.
Περισσότερα »
24
05

Ξεπλένοντας την ακροδεξιά

Εντάξει, παιδιά. Συνεχίστε έτσι. Δεν είδατε τους φασίστες στις διαδηλώσεις για το «Μακεδονικό», δεν τους είδατε στην Λέσβο, δεν τους βλέπετε στην προχθεσινή επίθεση στον Μπουτάρη, δεν τους βλέπετε κάτω από τις αναρτήσεις των “μεταμελημένων” στελεχών σας, ούτε στον ακροδεξιό συρφετό που έχετε μαζέψει στις γραμμές σας. Συνεχίστε να τους ξεπλένετε και να τους χαϊδολογάτε. Όταν στα έδρανά σας θα κάθονται ο Φαήλος, ο Καρατζαφέρης και ο Ψωμιάδης, θα είναι πολύ αργά. Και δεν θα σας φταίει κανένας Τσίπρας και κανένας ΣΥΡΙΖΑ.
Περισσότερα »
22
05

Η στερεοτυπική επίκληση του «αντισημιτισμού»

Αντισημιτισμός, αρρωστημένος και νοσηρός, ήταν η «συκοφαντία αίματος», μια «δοξασία καθ’ ην οι Εβραίοι μεταλαμβάνουσιν αίματος χριστιανού παιδός κατά το Πάσχα», όπως συνοψίζει ο Νικόλαος Πολίτης την άθλια, κατασκευασμένη κατηγορία που οδήγησε σε πάμπολλες διώξεις του εβραϊκού πληθυσμού σε όλη την Ευρώπη, και στην Ελλάδα, για παράδειγμα στην Κέρκυρα του 1891. Τάχα οι Εβραίοι θυσίαζαν παιδιά χριστιανών και χρησιμοποιούσαν το αίμα τους για να παρασκευάσουν τον άζυμο άρτο τους, στη γιορτή του Πάσχα· ο Δημήτρης Χατζής, στον «Σαμπεθάι Καμπιλή», ξηλώνει σαρκαστικά την ανόητη συκοφαντία. Δυστυχώς, το τωρινό αίμα, αυτό που πλημμυρίζει για πολλοστή φορά τη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, τη Λωρίδα της Γάζας, είναι αληθινό, όχι υλικό συκοφαντίας. Κι αφήνει ένα στίγμα πολύ βαθύ για να μπορούν να το ξεβάψουν οι θλιβερές δικαιολογίες του Μπέντζαμιν Νετανιάχου και του Ντόναλντ Τραμπ.
Περισσότερα »