Macro

Ένα παιδί 13 χρονών, όπως ένα χρόνο πριν με τον Μάριο στο Μενίδι. Το ένα ρομά, το άλλο όχι, δύο παιδιά θύματα ενός τυφλού μίσους, κοινωνικών διακρίσεων, γελοίων και ταυτόχρονα επικίνδυνων στερεοτύπων. Δύο παιδιά, που δεν έφταιγαν σε τίποτα, που χάθηκαν στο βωμό ψευδεπίγραφων διαχωριστικών γραμμών. Φτωχοί εναντίον φτωχών, άσπροι εναντίον μελαψών… Κι όμως ήταν δύο παιδιά… ένα κορίτσι, ένα αγόρι και στη μέση προβλήματα δεκαετιών: εγκατάλειψη, καταυλισμοί, φτώχεια, κοινωνικές διακρίσεις, απουσία κοινωνικού κράτους, πακτωλός χρημάτων για την ένταξη των Ρομά, που έκαναν φτερά στη μέση του δρόμου… Ποιος δεν το γνωρίζει; Δύο μικρά παιδιά με τοίχους ανάμεσά τους, με το ρατσισμό ορατό… Ποιος το αμφισβητεί; Δύο παιδιά, που θα μείνουν στη μνήμη μας, κάτι σαν οδηγοί για την ανάγκη συνύπαρξης. Τα παιδιά δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, άλλοι τα χωρίζουν βίαια και απάνθρωπα… Ναι, δεν είναι ώρα για κραυγές. Είναι ώρα περισυλλογής και αναστοχασμού. Είναι η ώρα της άρσης των πολλαπλών κοινωνικών διακρίσεων, που πλήττουν την κοινότητα των ρομά, η ώρα της συνάντησης ρομά και μπαλαμό, η ώρα των έργων…

Στην Άμφισσα δολοφονήθηκε ένα κορίτσι 13 ετών... Ένα κορίτσι Ρομά. Ένα κορίτσι που είχε -όπως όλα τα κορίτσια του κόσμου- όνομα, την έλεγαν Γιαννούλα Καραχάλιου. Αν το παιδί δεν ήταν Ρομά η είδηση θα ήταν αλλιώς. Αλλά το παιδί ήταν Ρομά κι έτσι ακούσαμε για ατύχημα, για «κακιά στιγμή», για το πόσο καλός άνθρωπος και επιχειρηματίας ήταν ο δράστης. Αν το παιδί δεν ήταν Ρομά η είδηση θα μιλούσε για τραγωδία και δικαιολογημένη οργή. Τώρα, όμως, αυτό που προβάλλεται είναι ο «φόβος βεντέτας» από τους... ομοεθνείς, όπως μας πληροφόρησε το αδιανόητο Star στο δελτίο ειδήσεων της Τρίτης. Δεν τόλμησαν να πουν «έλα, μωρέ, ένα γυφτάκι σκοτώθηκε», αλλά το είπαν με δικά τους λόγια: Δεν ακούσαμε για συγκλονισμένους οικείους και συγγενείς, αλλά για εξοργισμένο πλήθος. H αστυνομία συνέστησε ψυχραιμία σε «ντόπιους» και Ρομά. Ο ρατσισμός διάχυτος...