Macro

02
07

Δύο στρατηγικές σε σύγκρουση

Για μια ακόμη φορά η ΕΕ βρίσκεται μπροστά σε έναν κόμπο δύσκολο. Και αυτή τη φορά η διαμάχη δεν οφείλεται τόσο σε οικονομικούς λόγους όσο στις τεράστιες διαφορές που έχουν οι διάφορες χώρες στο μεταναστευτικό. «Είχαμε μια πολύ δύσκολη σύνοδο Κορυφής, φαίνεται ότι δεν ισχύει ότι μοιραζόμαστε όλοι τις ίδιες αξίες και τις ίδιες αρχές, είπε ο Αλέξης Τσίπρας μετά στη συνέντευξη Τύπου». Και με έκδηλη την απαισιοδοξία του συνέχισε σχολιάζοντας: «αυτά που γνωρίζαμε ως ιδρυτικές αρχές και αξίες της ΕΕ, την αλληλεγγύη, ουμανισμό, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στο διεθνές δίκαιο, δεν αποτελούν κοινό τόπο και για τους 28». Τόνισε ακόμη ότι «η ΕΕ είναι βαθιά διχασμένη ανάμεσα σε δύο αντιλήψεις: μια ακραία συντηρητική, σωβινιστική/αντιμεταναστευτική και μια δημοκρατική ουμανιστική».
01
07

Οι προϋποθέσεις για την ηγεμονία της Αριστεράς στη μεταμνημονιακή εποχή

Στη ρευστή εποχή που διανοίγεται μπροστά μας η Αριστερά μπορεί και πρέπει να πρωταγωνιστήσει. Περισσότερο ίσως και από το 2015 δημιουργούνται τώρα οι προϋποθέσεις για τη συγκρότηση μίας πλειοψηφικής κοινωνικής συμμαχίας γύρω από τα βασικά προτάγματα της Αριστεράς που θα της επιτρέψει να δώσει με αξιώσεις τη μάχη για την ηγεμονία και να είναι εκείνη που θα αφήσει το στίγμα της στη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Η οικοδόμηση μιας νέας αριστερής και προοδευτικής ηγεμονίας πάνω στα επίδικα της μεταμνημονιακής εποχής θα σφραγίσει την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, χωρίς τον κίνδυνο επιστροφής στις καταστροφικές λογικές του παρελθόντος και θα ανακόψει την ενίσχυση συντηρητικών και ακροδεξιών αντανακλαστικών στην κοινωνία.
01
07

Απελευθερώνοντας τα Ορκ

Μετά τη λήξη των Μνημονίων και την ακύρωση των προσδοκιών και της αφήγησης της Ν.Δ., το «Μακεδονικό» φάνταζε στα μάτια της ακροδεξιάς ομάδας που κάνει τα κουμάντα στη Ν.Δ. ως σανίδα σωτηρίας, ως ευκαιρία δημιουργίας κινήματος στους δρόμους που θα ρίξει τον Τσίπρα στη Βουλή. Ως τέτοια ευκαιρία το πούλησαν στον Μητσοτάκη, παρασύροντάς τον έτσι σε ομηρεία υπ' απειλή διάσπασης και εμπεδώνοντας την ιδεολογική ηγεμονία τους στη Ν.Δ. Δεν υπολόγισαν, όμως, δύο πράγματα. Ότι η επιδεικτική μετακίνηση της Ν.Δ. στην πιο χυδαία και πατριδοκάπηλη εκδοχή Ακροδεξιάς διαρρηγνύει τις σχέσεις με το Κέντρο και αντισυσπειρώνει τους δημοκράτες προοδευτικούς πολίτες, ακόμα και τους ευπρεπείς συντηρητικούς στον πόλο της λογικής και της προόδου που πλέον μονοπωλείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι απελευθέρωσαν τα Ορκ και τώρα θα πρέπει να τα ταΐζουν, αλλιώς θα φάνε τους ίδιους.
01
07

Η ακροδεξιά βία, η Νέα Δημοκρατία και η γελοιότητα των συμψηφισμών

Η Νέα Δημοκρατία συμπλέει και συνεργάζεται με αυτές τις συμμορίες γιατί μόνη της δεν έχει καταφέρει να οργανώσει μια μαζική αντικυβερνητική συγκέντρωση της προκοπής. Το ότι μετατρέπεται σε ουρά της Ακροδεξιάς είναι κάτι που θα πληρώσει πολύ ακριβά, αλλά αυτό είναι δικό της πρόβλημα. Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως για το πού εκτρέφεται το φαινόμενο της ακροδεξιάς βίας και ποιος ακριβώς το υποκινεί. Αρκετά με τη γελοιότητα των συμψηφισμών.
30
06

Σουλτάν μερεμέτ*

Ενα μεγάλο βήμα στην -ισόβια- προσπάθειά του να υπερκεράσει τον Κεμάλ Ατατούρκ, αντιστρέφοντας την κοσμική και εκσυγχρονιστική πολιτική του μακαρίτη Μουσταφά και επανεξισλαμίζοντας τη μεγάλη χώρα του ως νέος «Πατέρας των Τούρκων», και συνάμα να μονιμοποιήσει τη σχεδόν απόλυτη εξουσία του, εξελισσόμενος επί της ουσίας σε «κοινοβουλευτικό δικτάτορα», έκανε την περασμένη Κυριακή ο Ταγίπ Ερντογάν.
30
06

Γονείς vs εκπαιδευτικοί: μια ενδοταξική διαμάχη

Η εμπλοκή, όμως, των γονέων στη ζωή της σχολικής κοινότητας προάγει τον εκδημοκρατισμό της; Όταν μάλιστα διαφαίνεται πως θεωρούν εαυτούς εργοδότες, τα δε παιδιά τους πελατάκια; Το παράδειγμα της Κύπρου είναι ενδεικτικό: γονείς ζητούν ευελιξία στις απολύσεις εκπαιδευτικών, απειλούν δε με προσλήψεις απεργοσπαστών σε περίπτωση απεργίας. Πού, αλήθεια, βρίσκεται η πρωτοπορία σε τέτοιου είδους γονεϊκά κινήματα; Όταν η «αγωνιστικότητα» εξαντλείται εναντίον του εργαζόμενου αδύναμου κρίκου και όχι σε διεκδικήσεις για το λησμονημένο 15% δαπάνες για την παιδεία; Στην καλύτερη περίπτωση, το μόνο που κάνουν είναι να οδηγούν «στην εμπέδωση της ανταγωνιστικής μικροαστικής ιδεολογίας, στην κολακεία των ατομικιστικών αποκρυσταλλώσεων και στη χαλάρωση της ταξικής αλληλεγγύης». Από την άλλη, στη συλλογική μνήμη των εκπαιδευτικών, η κουλτούρα της κινηματικής διεκδίκησης είναι ψηλά. Αν υπάρχει λύση, από εδώ θα εκπορευτεί. Τι, όχι;
30
06

Οι Βαυαροί δίνουν ρόλο «μοιραίας» στη Μέρκελ

Η κόντρα της Ανγκέλα Μέρκελ με το βαυαρό υπουργό της των Εσωτερικών, Χορστ Ζέεχοφερ, αποδεικνύει οριστικά ότι η «σιδηρά καγκελάριος» έχει προ πολλού χάσει τον έλεγχο τόσο του κόμματος όσο και της κυβέρνησης, και επιτρέπει στον Τύπο και στους αντιπάλους της να αναρωτιούνται δημόσια αν τελικά έχει ξεκινήσει για αυτήν πρόωρα η αντίστροφη μέτρηση. Η προσπάθειά της να περισώσει τα προσχήματα με μια «ευρωπαϊκή λύση» για το προσφυγικό μοιάζει μάλλον καταδικασμένη σε αποτυχία με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς εντός ΕΕ και το μέλλον της κυβέρνησής της θα εξαρτηθεί πλέον από τις διαθέσεις των βαυαρών «φίλων», που δείχνουν να μην έχουν τίποτα άλλο στο μυαλό τους από τις εκλογές στο κρατίδιο τους στις 14 Οκτωβρίου. Όσο για το SPD, αυτό μοιάζει να μην υπάρχει στην κυβέρνηση, ενώ συνεχίζει τη δημοσκοπική του κατρακύλα.
28
06

Μακεδονικό: Περισσότεροι/ες από 300 συνδικαλιστές/τριες ενάντια στον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία

Η συμφωνία που υπογράφηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ έχει στόχο να κλείσει μια μακρά περίοδο εντάσεων και συγκρούσεων, που τροφοδοτήθηκε από την μισαλλοδοξία και τους εκατέρωθεν εθνικισμούς, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο για την ειρήνη, τη φιλία και την συνεργασία στα πολύπαθα Βαλκάνια. Σε αυτή τη συγκυρία η μόνη επιλογή που έχουν οι εργαζόμενοι/ες είναι ο δρόμος της αλληλεγγύης, της ειρήνης και της συνεργασίας και δεν πρέπει να αφεθεί χώρος στην εθνικιστική ακροδεξιά και τους νεοναζί να δηλητηριάσουν την Ελληνική κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία στα θέματα αυτά. Αντίθετα πρέπει να αγωνιστούμε για την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των λαών και να ανοίξουμε διαύλους επικοινωνίας με τους εργαζόμενους/ες της γειτονικής χώρας Τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ. Πολλά είναι τα κοινά προβλήματα, για τα οποία ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε. Οι επιλογές της μισαλλοδοξίας και του εθνικισμού μας οδήγησαν σε διαμάχες για το όνομα, την εθνικότητα, ενώ είναι βέβαιο ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα όταν αναφερόμαστε στα προβλήματα και τους αγώνες των εργαζομένων. Η ειρηνική συνύπαρξη δίνει τη δυνατότητα για κοινούς αγώνες απέναντι στα κοινά προβλήματα: την λιτότητα, την φτώχεια, την ανεργία και κοινές διεκδικήσεις για εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις. Οι προκλήσεις για τον κόσμο της εργασίας είναι πολύ μεγάλες για να αφήνουμε να μας τυφλώνει ο φόβος για την υποτιθέμενη απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας. Η διατήρηση μιας άγονης διαμάχης δεν θα έφερνε πίσω τους χιλιάδες νέους που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, δεν θα έδινε δουλειά στους χιλιάδες ανέργους. Όταν η ειρήνη και η αλληλεγγύη μεταξύ των Λαών στεριώσει, τότε οι εργαζόμενοι θα ατενίζουμε με μεγαλύτερη αισιοδοξία το μέλλον. Μπορούμε να επικεντρωθούμε με όλες μας τις δυνάμεις και να αναπτύξουμε τους αγώνες με καλύτερους όρους και σε συνεργασία με τα εργατικά κινήματα των Βαλκανικών χωρών, στη μάχη ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
28
06

Αννέτα Καββαδία στο Συμβούλιο της Ευρώπης: «Ως εδώ η υποκρισία και οι αυταπάτες της Ευρώπης για το προσφυγικό»

Η αντίληψη ότι το πρόβλημα θα επιλυθεί με την αποτροπή ή τον περιορισμό των προσφύγων και των μεταναστών στις λεγόμενες χώρες πρώτης γραμμής ή ακόμη και σε εξωεδαφικές εγκαταστάσεις με αμφίβολης νομιμότητας διαδικασίες, είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη.
28
06

Τασία Χριστοδουλοπούλου: «Κάτω τα χέρια από τη Συνθήκη της Γενεύης»

Οι πολεμοκάπηλοι είναι αόρατοι, ενώ οι πρόσφυγες είναι ορατοί, με διαφορετικό χρώμα, γλώσσα, θρησκεία και πολιτισμό και άρα πρόσφοροι και βολικοί για να ανακηρυχθούν σε εχθρούς. Όταν το 1990, με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, κυκλοφόρησε η θεωρία περί τέλους της ιστορίας και τέλους των μεγάλων αφηγήσεων, κανένας δεν κατάλαβε ότι αυτό που ήθελαν να τελειώσουν πρώτα απ' όλα, ήταν η Γαλλική επανάσταση, ο διαφωτισμός, η μεταπολεμική θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων και το κράτος δικαίου. Όσο όμως δεν τολμάει κανείς ανοιχτά να ζητήσει την κατάργηση της Συνθήκης της Γενεύης και να συνδέσει το όνομά του με αυτή την ιστορική οπισθοδρόμηση, θα πρέπει το Συμβούλιο της Ευρώπης να φωνάξει δυνατά: Κάτω τα χέρια από τη Συνθήκη της Γενεύης! Κάτω τα χέρια από το άσυλο! Καμία συναλλαγή στην κατάργησή τους!