Macro

Η όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης και της επίθεσης εναντίον μας από τους υποστηρικτές των μνημονιακών καταναγκασμών αναδεικνύει με τον πιο κρυστάλλινο τρόπο ότι οι δυνατότητες του επόμενου διαστήματος είναι σημαντικές. Το σύνολο του παλιού καθεστώτος το έχει κατανοήσει και σίγουρα θα κάνει τα πάντα για να ανατρέψει οποιαδήποτε προοπτική ουσιαστικών αλλαγών.

Το ποτήρι της ελληνικής οικονομίας τον Αύγουστο του 2018 μπορεί, χωρίς μεγάλη δόση αισιοδοξίας, να χαρακτηριστεί μισογεμάτο. Και το ζητούμενο, τώρα που βγήκαμε από τα Μνημόνια, είναι να συνεχίσει να γεμίζει με σταθερό ρυθμό. Μισογεμάτο το χαρακτηρίζουν και οι -όχι ιδιαίτερα... κουβαρντάδες- διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, επειδή, σε αντίθεση με τους κατ’ επάγγελμα καταστροφολογούντες, προτιμούν να δίνουν βάση στους αριθμούς παρά να παρασύρονται από τις πολιτικές τους αντιπάθειες.

Αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες και έχει απέναντί του τον Τύπο, τη Δικαιοσύνη και μια μεγάλη μερίδα του πολιτικού κατεστημένου. Παρ' όλα αυτά δείχνει αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα. Ίσως επειδή με την καμπάνια του περί εναλλακτικών γεγονότων, fake news και κυνήγια μαγισσών θόλωσε τόσο τα νερά ώστε το όριο μεταξύ αλήθειας και ψέματος να έχει γίνει πιο δυσδιάκριτο από ποτέ για την αμερικανική κοινή γνώμη.

Ο Πλούταρχος λ.χ., στον Βίο του Σόλωνα, τον αποδίδει στον Ανάχαρση, τον Σκύθη σοφό: «Ο Ανάχαρσης περιγελούσε τις προσπάθειες του Σόλωνα, που πίστευε ότι θα περιορίσει τις αδικίες και την πλεονεξία των πολιτών με γραπτούς νόμους. Γιατί φρονούσε πως οι νόμοι μοιάζουν με τον ιστό της αράχνης. Πιάνουν τους αδύναμους και τους μικρούς, αλλά οι δυνατοί και οι πλούσιοι τους σπάζουν». «Υπό δε των δυνατών και πλουσίων διαρραγήσεσθαι...». Κάτι μάς θυμίζει; Κάτι θυμίζει σ’ εμάς, όπως και στους γονείς, τους παππούδες, τους προπαππούδες μας; Είναι μοιραίο άραγε; Ο Σόλων, που πίστευε ότι οι συμπολίτες του θα συμμορφωθούν στους νόμους, εναντιώθηκε στην πικρόχολη γνώμη του Ανάχαρση. Πλην, αποφαίνεται ο Πλούταρχος, «ταύτα μεν ως Ανάχαρσις είκαζεν απέβη μάλλον ή κατ΄ελπίδα του Σόλωνος». Τα πράγματα πήγαν κατά την πρόβλεψη του Σκύθη, όχι κατά την ελπίδα του Αθηναίου. Το αποφυλακισθέν στέλεχος της Energa, που δεν το βαραίνουν λίγα, είναι ένας εκ των πολλών «δυνατών και πλουσίων» που μάλλον θα συμφωνούσαν με τον Ανάχαρση.

Όπως ήταν επόμενο, η εισβολή ήταν σοβαρό πλήγμα για τα δυτικά Κομμουνιστικά Κόμματα, ιδιαίτερα τα δύο μεγαλύτερα, το ιταλικό και το γαλλικό. Προσπαθώντας να ενισχύσουν την εκλογική και την κοινωνική τους απήχηση, αλλά και την επιρροή στον προοδευτικό κόσμο των χωρών τους, οι Ιταλοί και οι Γάλλοι κομμουνιστές είχαν ανάγκη να μιλούν ολοένα και περισσότερο για ειρηνική μετάβαση σε έναν σοσιαλισμό όπου όλες οι δημοκρατικές ελευθερίες θα είναι απόλυτα κατοχυρωμένες. Μπροστά σε αυτή την ανάγκη, η εισβολή δεν ήταν υπερασπίσιμη. Στην ίδια γραμμή ήταν και το ισπανικό Κ.Κ., που φιλοδοξούσε να διαδραματίσει εθνικό ρόλο σε ένα σχέδιο μετάβασης της Ισπανίας από τον φρανκισμό στη δημοκρατία. Έτσι, η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία είναι κατά κάποιον τρόπο το ορόσημο δημιουργίας του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, που, τη δεκαετία του '70, έπειτα από πολλές προσπάθειες σύνθεσης, θα έκοβε οριστικά τους δεσμούς του με την ΕΣΣΔ και θα διακήρυττε ότι «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός, ή δεν θα υπάρξει». Την εισβολή καταδίκασαν επίσης τα Κ.Κ. της Αυστρίας, του Βελγίου, της Βρετανίας, της Δανίας, της Ελβετίας, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας, της Σουηδίας και της Φινλανδίας, η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση καθώς και τα κόμματα της Αυστραλίας, της Ιαπωνίας, του Καναδά, του Μαρόκου και του Μεξικού. Με εντελώς διαφορετικό σκεπτικό, καταδίκασαν επίσης οι κυβερνήσεις της Αλβανίας και της Κίνας.