Macro

Στις σοβαρές συνταγματικές δημοκρατίες δεν αρκεί να έχει 151 η κυβέρνηση. Πρέπει να αρέσουν και στον Αυγενάκη. Διαβάστε λίγο σύνταγμα να ξεστραβωθείτε. Κατά μία άλλη ερμηνεία του συντάγματος, θα πρέπει να αρέσουν και στον Κικίλια. Αλλιώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποχρεούται να ανατρέψει την κυβέρνηση και να διορίσει πρωθυπουργό τον κηπουρό του, ώστε να αποφύγουμε τυχόν θεσμικές εκτροπές. Τα προέβλεπε αυτά το σύνταγμα του 1972, αλλά ήρθε μετά η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς και τα κατέστρεψε όλα. Σε άλλα νέα, ο Άδωνις Γεωργιάδης ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει σκάνδαλο Novartis, γιατί ο προσταστευόμενος μάρτυρας “Μαρίκα Μετοντέφη” είχε περάσει την οικοσκευή από το τελωνείο πριν σηκώσει τη σημαία ο επόπτης. Και εξ αυτού απειλεί με μηνύσεις την εισαγγελέα Διαφθοράς και όλους τους υπόλοιπους να μας στείλει στα ξερονήσια για εσχάτη προδοσία. Τα είπε μάλιστα και στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση προκειμένου να συμπεριληφθούν στις αναθεωρητέες διατάξεις. Στην επόμενη συνεδρίαση θα πάει να πουλήσει και νανογιλέκα. Δέκα λεπτά κράτησε η συνάντηση του Κυριάκου με τη Μέρκελ. Της είπε ότι πούλησε τις συντάξεις για το μακεδονικό και την πέταξε έξω από την κατοικία του Γερμανού πρέσβη.

H Αριστερά υπερασπίζεται τους μετανάστες εντός του αξιακού πλαισίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι σε ένα υποτίθεται αντίπαλο αξιακό πλαίσιο, αυτό του πατριωτισμού. Αυτά τα δύο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τίθενται αντιπαραθετικά, τόσο για λόγους ιδεολογικούς όσο και για λόγους πρακτικούς: Η πατρίδα μας αντλεί την αξία της από το μέγεθος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που απολαμβάνουν όλοι/ες /όσοι/ες διαβιούν στο έδαφός της. Η πατρίδα μας θα πάψει να υφίσταται χωρίς την αναζωογόνηση της από τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς.

Ολοένα περισσότερες επιχειρήσεις στην Τουρκία καταθέτουν αιτήσεις για δικαστική προστασία από τη χρεoκοπία εξαιτίας της επιβράδυνσης της οικονομικής ανάπτυξης. Τους τελευταίους μήνες έχουν εκτοξευθεί οι προσφυγές για υπαγωγή σε konkordato, δικαστική διαδικασία που επιτρέπει στις επιχειρήσεις να προχωρούν σε αναδιάρθρωση των χρεών τους προκειμένου να αποφύγουν την πλήρη χρεοκοπία. Η ραγδαία αύξηση των προσφυγών σημειώνεται μετά τη νομισματική κρίση του καλοκαιριού, που πυροδότησε μια απότομη επιβράδυνση της οικονομίας και αύξησε την πίεση στον υπερχρεωμένο επιχειρηματικό κλάδο της χώρας.

"Μόνον οι ριζοσπάστες έχουν, στην Ιστορία, αλλάξει τη χώρα".

Τόσο η μοναξιά όσο και η μοναχικότητα (που δεν είναι το ίδιο, αλλά συχνά είναι δύσκολο να διαχωριστούν ακόμα και γλωσσικά), δεν είναι μονόλιθοι, είναι σύνθετες πολυπαραγοντικές συνθήκες. Το ίδιο και η κατάθλιψη, η αυτοκτονία, για τα οποία δεν έχουμε ολικές απαντήσεις ούτε από την κοινωνιολογία, ούτε καν από τις νευροεπιστήμες ή την νευροκοινωνιολογία, και ούτε συνδέονται από μια ευθεία γραμμή, επειδή χωρούν τακτοποιημένα σε μια παράγραφο. Ωστόσο, μπορεί κανείς να δει τόσο τους επιμέρους επικαθορισμούς, τα δίπολα και διπλά δεσμά τους, όσο και την ιδρυματοποιημένη ύφανση και κειμενικότητά τους, εγγεγραμμένη στους κανόνες λειτουργικότητας του νεοφιλελευθερισμού. Ο τελευταίος χτυπάει ακαριαία στις σχέσεις του ανθρώπου με τον κόσμο, in toto. Αντίστοιχη στόχευση είχε πάντα, βέβαια, και ο καπιταλισμός από την αρχή, αλίμονο, είναι κατάσταση που παράγει και αναπαράγει. Ωστόσο, στο νεοφιλελευθερισμό αυτό βρίσκει το άκρο του, αφού ο νεοφιλελευθερισμός πρέπει να νοηθεί ως η απόλυτη αυτοσυντήρηση του κεφαλαίου, μασκαραμένη σε μια σχέση όπου το κεφάλαιο συγχαίρει τον εαυτό του. Η επιτυχία του είναι το μη αναγώγιμο άτομο, αντι-πλανητικό και στατικό, που βρίσκεται μόνο στην οικογένεια και μόνο σε ένα μοντέλο της. Η Θάτσερ μάς έδειξε τα επινοήματα αυτά σε πλήρη διαφάνεια και διαύγεια.

Το περιοδικό «der Spiegel» στο πρώτο του τεύχος για το 2019 ζητούσε από τους Ευρωπαίους να επιδείξουν περισσότερο θάρρος και να θέσουν στο επίκεντρο το θέμα της ασφάλειας. Όσο και αν το περιοδικό έχει συνδεθεί τα τελευταία χρόνια με ένα συχνά μεγαλόστομο, αλλά επικίνδυνα επιφανειακό τρόπο αντιμετώπισης της πραγματικότητας, το κείμενο είναι αποκαλυπτικό μιας ευρύτερης τάσης, που επιτήδεια έχουν εμφυσήσει συγκεκριμένα συμφέροντα και σε μεγάλη μερίδα του Τύπου. Με τον όρο δεν εννοείται απλώς η εσωτερική ασφάλεια από τις οποιεσδήποτε απειλές, όπως τις είχε θέσει για παράδειγμα η νεοσυντηρητική και πρακτικά αποτυχημένη αυστριακή προεδρία της ΕΕ, που μόλις ολοκλήρωσε τα καθήκοντά της με το γενικό τίτλο «Μια Ευρώπη που προστατεύει». Η ασφάλεια όπως δείχνουν να την κατανοούν πλέον συγκεκριμένοι κύκλοι στη Γερμανία, αλλά όχι μόνο εκεί, έχει να κάνει περισσότερο με το ζήτημα της στενότερης στρατιωτικής συνεργασίας, υπό γαλλογερμανική καθοδήγηση. Είναι μια από τις προτεραιότητες που έχει θέσει το τελευταίο διάστημα ο νεοσυντηρητισμός, βάζοντας μπροστά πραγματικές ή εικονικές εξελίξεις, όπως οι εντάσεις μεταξύ των μεγάλων μη ευρωπαϊκών δυνάμεων του πλανήτη. Όλα δείχνουν ότι με αφορμή τη «μάχη κατά της τρομοκρατίας», αλλά και τις ανισορροπίες που προκαλούν περιφερειακές συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται πολλοί και συχνά απρόβλεπτοι παίκτες, η θεσμική Ευρώπη με πρωτοβουλία της Γερμανίας θα εστιάσει το επόμενο διάστημα σε αυτό το θέμα, αφού εκτιμά ότι έτσι μπορεί να ικανοποιήσει πολλαπλούς στόχους.