Macro

Η πολιτική παλινόρθωση των δυνάμεων που οδήγησαν στην κρίση και στα Μνημόνια δεν αποτελεί λύση. Εάν οι πολιτικές δυνάμεις του business as usual επικρατήσουν, το μέλλον είναι ζοφερό. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας νέος ισχυρός κεντρικός σχεδιασμός τόσο βαθύς που θα ισοδυναμούσε με το να επανεφεύρουμε την Ελλάδα

Το βράδυ της 20ης Αυγούστου, η Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ. Σοβιετικής Ένωσης συνέρχεται σε έκτακτη συνεδρίαση, λαμβάνοντας την απόφαση εισβολής στην Πράγα. Στις 22:00, τα τανκς 5 χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, σε συνδυασμό με εκατοντάδες στρατιώτες εισβάλουν στην Τσεχοσλοβακία. Σύμφωνα με ανακοίνωση του σοβιετικού πρακτορείου ΤΑΣΣ, «βρίσκεται σε εξέλιξη αδελφική βοήθεια στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας προς το λαό της Τσεχοσλοβακίας για να σταματήσει η πορεία της αντεπανάστασης που απειλούσε τις ιστορικές κατακτήσεις της».

«Χρησιμοποιούν τα δεδομένα για να χτίσουν διαφημιστικά προφίλ» σημειώνει ο Πίτερ Λεντς, αναλυτής της Dstillery, μιας από τις λίγες εταιρίες που έχουν μείνει να ανταγωνίζονται την Google στον τομέα της. «Περισσότερα δεδομένα σημαίνουν περισσότερα κέρδη γι' αυτούς» υπογραμμίζει. Μπροστά σε ένα τέτοιο τεχνολογικό θαύμα, χαλάλι η ιδιωτική ζωή. Για τους λίγους οπισθοδρομικούς που παρ' όλα αυτά τρομάζουν με κάτι τέτοια, υπάρχει πάντως λύση. Μια επίσκεψη στον ιστότοπο deseat.me χρησιμοποιεί πρωτόκολλα της Google ώστε κάποιος να διαγράψει σχεδόν ολοκληρωτικά τα ίχνη του από το Διαδίκτυο. Αργά ή γρήγορα, μάλλον εκεί θα καταλήξουμε όλοι μας...

Τέτοιες (πρέπει να) είναι οι νύχτες του καλοκαιριού: να βρέχει ο ουρανός ψωμί απ’ το φεγγάρι του. Ψωμί που φτάνει για όλους, αρκεί να το μοιράσεις. Γιατί μόνο όταν μοιράζεις το γαλήνιο ψωμί του φεγγαριού το ψωμί φτάνει για όλους. Αυτό είναι το θαύμα. Μόνο που, για να συμβεί, πρέπει να είμαστε εκεί. Αλλιώς το θαύμα δεν συμβαίνει. Το ψωμί ξεραίνεται και γίνεται πέτρα. Λιθοβολισμού. Την πετάς μέσα στις βάρκες που έρχονται από το πουθενά της φρίκης, ήδη βαριές από την απελπισία, και τις βουλιάζεις μαζί με τους απελπισμένους. Τις πετάς στους απροστάτευτους και τους σκοτώνεις. Δεν υπάρχει εδώ καλοκαίρι, δεν υπάρχουν εδώ «νύχτες σπαρμένες μάγια». Εδώ υπάρχει μονάχα ο ερημότοπος μιας ωρολόγιας σελήνης, μιας πανσέληνης αιχμηρότητας που πηγαινοέρχεται σ’ αυτό το εκκρεμές του τρόμου κόβοντας κεφάλια μια στο παρελθόν και μια στο μέλλον. Και η ώρα είναι πάντοτε μεσάνυχτα. Χθες, σήμερα, αύριο, δεν έχει σημασία.

Ολα τα ρεύματα υποστήριζαν ότι υπηρετούσαν με συνέπεια τη μαρξιστική παράδοση, διάβαζαν «σωστά» τα ιερά κείμενα των ιδρυτών του επιστημονικού σοσιαλισμού, προσαρμόζοντάς τα με δημιουργικό τρόπο στις σύγχρονες συνθήκες, και το ένα κατηγορούσε το άλλο για διολίσθηση στον ρεφορμισμό και τον ρεβιζιονισμό, ακόμη και για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό. Ο,τι δηλαδή συμβαίνει και σήμερα, με τη διαφορά ότι η συγκεκριμένη διαμάχη διεξάγεται ερήμην της κοινωνίας, η οποία είναι παγερά αδιάφορη απέναντι στους «ναρκισσισμούς της επαναστατικής λεπτομέρειας». Και έτσι, καλούμαστε να αναμετρηθούμε ξανά με το γνωστό δίλημμα: πρέπει η Αριστερά να αναλαμβάνει την ευθύνη της διακυβέρνησης σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες με δυσμενείς συσχετισμούς στο εσωτερικό και στο διεθνές πεδίο ή πρέπει να αρνείται κάθε εμπλοκή στη διαχείριση και να προετοιμάζεται για τη μεγάλη ώρα της ανατροπής; Στην πρώτη περίπτωση, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος της ενσωμάτωσής της στο σύστημα. Το είδαμε να συμβαίνει. Στη δεύτερη περίπτωση, η παρατεταμένη αναμονή μπορεί να οδηγήσει στην ακινησία και στην περιθωριοποίηση. Και αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει.

Πριν από 50 χρόνια, τη νύχτα της 20ής προς την 21η Αυγούστου του 1968, εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες από χώρες που ανήκαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας (από την ΕΣΣΔ, την Ανατολική Γερμανία, την Πολωνία, τη Βουλγαρία και την Ουγγαρία) εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία, για να καταστείλουν την «Ανοιξη της Πράγας». Οι κομμουνιστές ηγέτες των χωρών αυτών φοβούνταν ότι το πολιτικό πείραμα εκδημοκρατισμού και οι μεταρρυθμίσεις που γίνονταν στην Τσεχοσλοβακία θα μπορούσαν να «μολύνουν» και τις δικές τους κοινωνίες, κλονίζοντας το μονοπώλιο της απόλυτης και αυταρχικής εξουσίας τους. Η απόπειρα οικοδόμησης ενός «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» καταδικάστηκε ως «αντεπανάσταση» και η εισβολή ξένων στρατών στην Τσεχοσλοβακία βαφτίστηκε «αδελφική βοήθεια».

Η πρόσφατη ανακοίνωση της Μητρόπολης Μεσογαίας, που διαβεβαίωσε με αλγεινή οίηση το χαροκαμένο ποίμνιο ότι από την πυρκαγιά στο Μάτι «καμία εκκλησία και κανένα προσκυνητάρι δεν υπέστη την παραμικρή ζημιά, ούτε καν μουντζούρα», θα μείνει μνημείο αθεολόγητης αναλγησίας για όσο θα κρατάει το πένθος: εσαεί. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε πως οι ουρανοί απέδειξαν την ισχύ τους διαφυλάσσοντας τις πέτρες και τα ξύλα και αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που απανθρακώνονταν; Κι αν αυτό αποτελεί τεκμήριο πως υπάρχει Θεός και είναι παντοδύναμος, τι πρέπει να πιστέψουμε για τις πάμπολλες περιπτώσεις όπου πυρκαγιές, σεισμοί ή πλημμύρες καταστρέφουν και ναούς; Οτι δεν υπάρχει Θεός; Ή ότι δεν είναι παντοδύναμος;