Το ξαφνικό δεν σημαίνει χωρίς σχεδιασμό, ότι ήλθε δήθεν «εκπλήσσοντας την αγορά και τους αναλυτές» όπως γράφει η «Καθημερινή». Αυτό δεν ισχύει. Καμιά έκπληξη και όλες οι κινήσεις τότε του Κ. Χατζηδάκη αυτό προετοίμαζαν, μάλιστα με τόσο χοντροκομμένο τρόπο που κλόνισαν τη ΔΕΗ. Μετά ήλθε η ιδιωτικοποίηση του 49% της ΔΕΔΔΗΕ, ως στοιχείο προσέλκυσης, ενώ είχε ολοκληρωθεί, σχεδόν, η πώληση και της ΔΕΠΑ. Μπορούσε, πλέον, να γίνει το μεγάλο βήμα. Τεχνοτροπία υπήρχε: όπως της Πειραιώς πρόσφατα. Στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής ούτε το δημόσιο, ούτε οι μικρομέτοχοι, θεσμικοί ή όχι. Αυτό και αν είναι ξεπούλημα, όταν παραδίδεται ο έλεγχος της ΔΕΗ αντί 750 εκατ. ευρώ, ενώ μια απλή μονάδα παραγωγής στοιχίζει μερικά δισ.! Αυτό λέγεται, από την κυβέρνηση πολιτική προσέλκυσης κεφαλαίων από ιδιώτες επενδυτές. Για να περιορίσει, μάλιστα, την εξάρτηση της χώρας από εισαγωγές ρεύματος μετά την απολιγνιτοποίηση … Μα αυτό είναι αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής.
Και ποια ΔΕΗ ποια ΔΕΔΔΗΕ, με τόσο μεγάλη επιρροή ιδιωτών, θα σχεδιάσει έναν ενεργειακό μετασχηματισμό που χρειαζόμαστε που να είναι δημοκρατικότερος, φιλικότερος στο περιβάλλον; Ποιος θα “τρέξει” τώρα τις ΑΠΕ με τρόπο που δεν θα βλάπτει το περιβάλλον, που δεν θα έχουν τη μερίδα του λέοντος οι επιχειρηματίες; Ποιος θα ενθαρρύνει τις ενεργειακές κοινότητες να μπουν στην παραγωγή; Ποιος θα οργανώσει πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας –σε μια χώρα όπου η ενεργειακή σπατάλη μεσουρανεί– εφόσον οι ιδιώτες έχουν αντίθετο συμφέρον, επιθυμούν να πωλούν όλο και μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας;
Παύλος Κλαυδιανός
