Macro

12
12

Έλενα Ακρίτα: Το σπίτι του Τσίπρα

…Και το σπίτι του κρεμασμένου. Που δεν μιλάνε για σκοινί. Κι όταν μιλάνε, κρίνονται. Όχι μόνο για τα δικά τους σπίτια – τα τριάντα δύο, λέω έτσι έναν αριθμό στην τύχη. Αλήθεια, αυτά όλα πόσο αγοράστηκαν, πόσα δάνεια πήρανε, πόσα επιστρέψανε στις τράπεζες και πόσα χρωστούν ακόμα; Τί έγινε με τα στρέμματα στην Τήνο – λέω τυχαία ένα νησί. Τί έγινε με το σπίτι του Βολταίρου – λέω τυχαία έναν συγγραφέα. Και γιατί το κάνουν αυτό ειδικά τώρα; Γιατί επιλέγουν αυτή τη χρονική συγκυρία; Διότι τα έχουν κάνει μαντάρα, αγάπη μου. Το ένα λάθος μετά το άλλο, η μία γκάφα πάνω στην άλλη, φάσκουν και αντιφάσκουν και μάς παν από το κακό στο χειρότερο. Και μάς παν ποδηλατώντας. Ανέμελα. Ποδηλατούν στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη με εκατό νεκρούς την ημέρα. Νεκρούς με ονοματεπώνυμο, νεκρούς με οικογένεια και παιδιά και κολλητούς και φίλους κι εχθρούς. Νεκρούς με στέκια αγαπημένα και τραγούδια πανάκριβα και μνήμες παιδικές, και χούγια περίεργα, κι αναποδιές και νεύρα και φιλιά κι αγκαλιές. Νεκρούς γιατί δεν έχουμε ΜΕΘ, νεκρούς γιατί ανοίξανε τα σύνορα, νεκρούς γιατί στοιβάζονται στα λεωφορεία, νεκρούς γιατί οι κυβέρνηση πρώτη δίνει το κάκιστο παράδειγμα όταν κόβει βόλτες χωρίς μάσκα και χωρίς προφυλάξεις σε φιέστες και σε Πάρνηθες. Λογικό λοιπόν να θέλουν να στρέψουν τα φώτα στο σπίτι του Τσίπρα. Να εστιάσουν στο ασήμαντο και στο παραπολιτικό. Αυτά γλυκούλα μου, ο Μακιαβέλι τα έκανε πριν καν μπουσουλήσει κι αυτοί νομίζουν πως εφηύραν την πυρίτιδα. Ας πω λοιπόν κι εγώ την αποψάρα μου, όπως κάνω είκοσι χρόνια κάθε Σάββατο σε αυτήν εδώ την εφημερίδα. Όταν το σπίτι που έχει δήθεν αγοραστεί 1.300.000 ευρώ, αποδεικνύεται με έγγραφα και συμβόλαια ότι νοικιάζεται 500 ευρώ, ε συγγνώμη κιόλας. Κι εγώ σού λέω δεν νοικιάζεται 500 ευρώ. Κι εγώ σού λέω λέει ψέματα ο Τσίπρας. Μπορείς να το αποδείξεις; Διότι όταν αφήνεις τέτοιες αιχμές, θα πρέπει να ξέρεις πως ο κατήγορος κι όχι ο ‘κατηγορούμενος’ φέρει το βάρος της απόδειξης του πραγματικού περιστατικού. Αν εγώ κουκλίτσα μου σε πω πχ κλέφτρα, πρέπει εγώ να το αποδείξω. Με χαρτιά και ντοκουμέντα. Εσύ δεν χρειάζεται να κουνηθείς απ’ την καρέκλα. Αν λοιπόν δεν μπορούμε γραπτώς να αποδείξουμε ότι το νοίκιασε για τα διπλάσια και τα τριπλάσια - τότε το μίσθωμα είναι 500 ευρώ. Όσο γράφει το συμβόλαιο. Ούτε 449 ούτε 501. Πεντακόσια. Τέλος. Δεν ξέρω ποιοι γείτονες ρωτήθηκαν και μίλησαν για διχίλιαρα ενοίκια. Γιατί κι εγώ γείτονας είμαι. Παραδίπλα εχω σπίτι - από τη γιαγιά μου για τους κακόβολους. Την περιοχή την ξέρω σαν την παλάμη του χεριού μου και τις τιμές και τις αξίες και τα πάντα. Κι εγώ όταν ζορίστηκα οικονομικά, προσπάθησα και να πουλήσω και να νοικιάσω. Ειλικρινά πιστεύει άνθρωπος ότι θα μπορούσαμε να εισπράττουμε νοίκι 1.500; Σοβαρά; Μέσα στην κρίση; Σε μια περιοχή όπου πωλούνται εκατοντάδες ακίνητα, και νοικιάζονται ελάχιστα; Δηλαδή τι λέμε ακριβώς; Ότι θα μπορούσα εγώ και η κάθε εγώ, να βγάλω έξι χιλιάρικα τη σεζόν και θα μού ξίνιζαν; Τεμενάδες θα κάναμε. Αυτά τα τρελλά ποσά ίσχυαν μόνο το 1999 με τη φούσκα του χρηματιστηρίου. Τότε που οι νεόπλουτοι εκδοροσφαγείς μάς παρακάλαγαν να αγοράσουν τα σπίτια μας όσο όσο. Γι’ αυτό σού λέω. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάν για το σπίτι το νοικιασμένο. Και όπως είπε ο ποινικολόγος Θανάσης Καμπαγιάννης Thanasis Kampagiannis: «Όταν πεθαίνουν 100 άτομα τη μέρα και το μόνο πράγμα που απασχολεί ολόκληρη κυβέρνηση είναι αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρόεδρος αστικού κόμματος και πρώην πρωθυπουργός μπορεί να νοικιάζει εξοχικό με 500 ευρώ το μήνα, καταλαβαίνεις ότι τη πρωτοχρονιά, εν μέσω πανδημίας και της ελλείψεις του συστήματος υγείας, πιθανότερο είναι να συναντήσεις τον άγιο Πέτρο παρά τον άγιο Βασίλη».
12
12

Ελληνικός φιλελευθερισμός: το χρονικό ενός διαρκούς κοινωνικού αδιεξόδου

Η ελληνική περίπτωση (...) πάσχει σοβαρά τόσο από την ανάπτυξη του αποτελεσματικού κοινωνικού μοντέλου όσο και από την ανάπτυξη του εθελοντικού-φιλανθρωπικού μοντέλου παρεμβάσεων. Το γιγάντιο βάρος της ρύθμισης της κοινωνικής φροντίδας έπεφτε και πέφτει παραδοσιακά στην οικογένεια και το ευρύτερο συγγενικό υποστηρικτικό περιβάλλον με αποτέλεσμα να είναι εμφανή τα όρια και οι σοβαρές ελλείψεις στη λειτουργία τους. Ωστόσο, η χρηματοπιστωτική κρίση που γρήγορα μετατράπηκε σε κοινωνική, από το 2009 και έπειτα, ανέδειξε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στη θεραπεία των κοινωνικών προβλημάτων. Τη δουλειά του κοινωνικού Κράτους (σοσιαλιστικό μοντέλο) ή του εθελοντισμού (φιλελεύθερο μοντέλο) δεν μπορούσε να την κάνει πλέον η οικογένεια για προφανείς λόγους. Η υψηλή ανεργία, οι περικοπές των μισθών με παράλληλες περικοπές των συντάξεων οδήγησαν την ελληνική οικογένεια σε αδιέξοδο και απόγνωση. Είναι προφανές ότι η περικομμένη σύνταξη τους γιαγιάς δεν μπόρεσε να καλύψει τους ανάγκες τριών γενιών καθώς οι δύο πιο επόμενες γενιές δεν έχουν πλέον πρόσβαση στην αγορά εργασίας ή σε κάθε περίπτωση σε πλήρη απασχόληση. Ακόμη πιο τραγική καταγράφεται η κατάσταση στον τομέα των κύριων δημόσιων θεσμών, υγεία και εκπαίδευση, οι οποίοι μέσα στην πανδημία καταρρέουν εκ των πραγμάτων λειτουργεί σωρευτικά τους δυσκολίες αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων. Είναι σαφές ότι ούτε ο αποσπασματικός ανοργάνωτος εθελοντισμός ή ότι βαφτίζεται ως τέτοιο αλλά ούτε και το ακυρωμένο στην πράξη κοινωνικό κράτος μπορεί να αποδώσει καρπούς επί δεξιάς διακυβέρνησης. Καθώς η Ελλάδα δεν διαθέτει εκείνες τους δικλείδες ασφαλείας που διαθέτουν τόσο τα κορπορατιστικά καθεστώτα τους ευρωπαϊκής Δύσης όσο και τα φιλελεύθερα καθεστώτα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, οδηγείται σε μία καταστροφική ανομία με κύριο θύμα την ίδια την κοινωνία και τους πολίτες της. Η χώρα των τουριστικών παράδεισων που το ΑΕΠ της μέσα στην πανδημία γίνεται μία τρύπα στον παγκόσμιο χάρτη, αυτοακυρώνεται καθώς δεν διαθέτει κανένα ενεργό εργαλείο να αντιμετωπίσει ουσιαστικά το τρίπτυχο πανδημία - βαθιά οικονομική κρίση - κρίση δημόσιων θεσμών. Έτσι, το μόνο που φαίνεται μέχρι τώρα να έχει ενεργοποιήσει είναι ο εντυπωσιασμός μέσω των ΜΜΕ που ασφαλώς άθελά τους μετατρέπονται στο δεκανίκι των σωρευτικών τριπλών κρίσεων σαν ο μοναδικός μηχανισμός κατασκευής τους εικόνας τους κοινωνίας και όχι φυσικά της πραγματικής αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων. Εύλογα, αναρωτιέται σήμερα ο καθένας «πως θα θεραπεύσει επιτέλους αυτή η κοινωνία τις πληγές της», «πως θα αναγεννηθεί από τα συντρίμμια της;», «πότε θα σκεφτεί το κράτος τους ανθρώπους πριν από τα συμφέροντα»;
11
12

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Έστω ότι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και…

Είχαμε 100 θανάτους κάθε μέρα και ήμασταν στην 13η χειρότερη θέση στον κόσμο σε θανάτους από COVID τις τελευταίες 7 μέρες. Δεν δίναμε στη δημοσιότητα τα πρακτικά της επιτροπής. Αλλάζαμε τις ανακοινώσεις για το lockdown κάθε δεύτερη μέρα. Ο Φλαμπουράρης είχε κάνει την δήλωση Γεραπετρίτη ότι αν είχαμε  5.000 ΜΕΘ, θα είχαμε και μεγαλύτερο αριθμό νεκρών. Είχα προβλέψει ύφεση 0% τον Μάρτιο όπως ο κ. Σταϊκούρας και μετά άλλαζα συνεχώς την πρόβλεψη ακόμα και από το προσχέδιο του προϋπολογισμού μέχρι τον προϋπολογισμό όπου θα έφτανα στο 10.5%. Είχαμε την μεγαλύτερη ύφεση στην Ευρώπη το 3ο τρίμηνο του έτους. Είχαμε την  δεύτερη μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος στην Ευρώπη. Ήμασταν προτελευταίοι σε δαπάνες για τον COVID στην Ευρώπη. Είχε πλημμυρίσει η Ακρόπολη. Δανείζαμε τις αρχαιότητες για 50 χρόνια σε άλλες χώρες. Είχε καεί «το πούσι» στις Μυκήνες. Ο Δραγασάκης είχε πει ότι δεν δίνουμε παραπάνω ρευστότητα στον κόσμο γιατί θα γίνουν 300 κιλά όπως είχε δηλώσει ο Α. Γεωργιάδης. Ο Τζανακόπουλος είχε δηλώσει ότι «Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα φύγει από τις Βρυξέλλες αν δεν πάρει κάτι» όπως είχε δηλώσει ο Σ. Πέτσας για τον Κ. Μητσοτάκη. Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε μετά την Ευρωπαϊκή σύνοδο ότι «οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός» όπως δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είχαμε κάνει οτιδήποτε που να προσομοιάζει σε λίστα Πέτσα. Είχε καταρρεύσει η τηλεκπαίδευση. Είχαμε κάνει το Σκόιλ Ελικικού. Είχαμε δώσει μάσκες αλεξίπτωτα στα σχολεία. Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε «ανέμελες βόλτες» στην Πάρνηθα. Είχαμε τον Βασίλη Κικίλια (δεν μπορώ να διαλέξω την καλύτερη στιγμή του). Συμπληρώστε ελεύθερα… Τι θα γινόταν αν είχαμε κάνει έστω ένα (1) από αυτά; Τι πιστεύετε ότι θα λέγανε τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας; Τι θα γράφανε οι εφημερίδες; Τα site;
11
12

Τομέας Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: 72 χρόνια μετά, εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν «αόρατοι»

Πέρασαν 72 χρόνια από την υπογραφή της οικουμενικής διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ. 72 χρόνια μετά μετράμε νίκες και ήττες, βήματα ελευθερίας, δικαιωμάτων και δικαιοσύνης, αλλά και βήματα, που μας πάνε πίσω, σε εποχές που θα θέλαμε να είχαν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 72 χρόνια μετά και υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι στερούνται βασικών αγαθών. Το φαγητό, το νερό και το ρεύμα δεν είναι αυτονόητη πραγματικότητα για όλες και όλους. Ούτε η στέγη, ούτε η εργασία, ούτε ο μισθός… Εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, παρόλο ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα και ουσιαστικός δρόμος για την έξοδό τους από τη φτώχεια. Οι οικονομικές, κοινωνικές και ταξικές ανισότητες πληθαίνουν. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός με την πολιτική που εφαρμόζει σε παγκόσμιο επίπεδο δημιουργεί, φτώχεια, ανεργία, νέες ανισότητες και διακρίσεις, βαθαίνει τις παλιές, δημιουργεί ζώνες κοινωνικού αποκλεισμού. Το δόγμα «νόμος και τάξη», ο αυταρχισμός και η αστυνομοκρατία δεν είναι τυχαίες ή πρόσκαιρες επιλογές. Έρχονται ως απάντηση στην κίνηση του κόσμου, τη νεανική αμφισβήτηση, τους αγώνες και τα κινήματα. 72 χρόνια μετά και οι δολοφονίες γυναικών συνεχίζονται. Η έμφυλη βία στο σπίτι, το δρόμο, τη δουλειά παραμένει ανατριχιαστική πραγματικότητα. Οι διακρίσεις είναι υπαρκτές και ορατές σε κάθε μας βήμα. 72 χρόνια μετά οι πόλεμοι συνεχίζονται. Στρατιές προσφύγων και μεταναστών  εμποδίζονται να περάσουν στην… απέναντι όχθη, αντιμετωπίζονται ως εχθρικός στρατός, ως απειλή και βυθίζονται στις αγριεμένες θάλασσες. Και όσοι, παρά τα εμπόδια το καταφέρνουν, κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ανύπαρκτα δικαιώματα, ακόμα και αν αφορά ασυνόδευτα, μικρά παιδιά ή θύματα πολέμου και βασανιστηρίων.   72 χρόνια μετά και το δομημένο περιβάλλον δεν είναι προσβάσιμο στους ανάπηρους, ούτε η εκπαίδευση ούτε ο πολιτισμός ούτε η διασκέδαση ούτε η εργασία ούτε οι δομές της υγείας. Μια διαρκής καραντίνα, ένα καθεστώς εξαίρεσης για εκείνες και εκείνους που… παρεκκλίνουν, με την επιλογή της μη ορατότητας μέσω των ιδρυμάτων, της κοινωνικής τους επιτήρησης που τους ορίζει εκτός νόρμας. 72 χρόνια μετά και παρά τα σημαντικά βήματα, που έχουν γίνει όσον αφορά τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας σε μια σειρά χώρες, οι απαράδεκτες διακρίσεις παραμένουν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι έναντι του νόμου. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το δικαίωμα σε βασικούς τομείς, όπως για παράδειγμα στην εκπαίδευση, την εργασία τη στέγαση, το δικαίωμα στο γάμο, τα παιδιά, την οικογένεια. Η βία και οι δολοφονίες τρανς ανθρώπων έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ μιας εικόνας, που απέχει έτη φωτός από μια κοινωνία ισότιμης συνύπαρξης όλων των ανθρώπων της. 72 χρόνια μετά και το λεγόμενο σωφρονιστικό σύστημα γίνεται όλο και πιο εκδικητικό. Δικαιώματα παίρνονται πίσω και επανέρχεται δυναμικά η λογική της συνεχούς, πανοπτικής επιτήρησης, της συνεχούς τιμωρίας. Μόλις χθες η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ, κατάφερε ένα τεράστιο πλήγμα στα λιγοστά δικαιώματα που έχουν οι κρατούμενοι. Μας γυρνά δεκαετίες πίσω. 72 χρόνια μετά και ένα μεγάλο μέρος των ρομά παραμένει σε σκηνές και καταυλισμούς, χωρίς πρόσβαση στο νερό και το ρεύμα, αποκομμένοι από την κοινότητα, σε ζώνες απόλυτου κοινωνικού αποκλεισμού. 72 χρόνια μετά και η παραβίαση της προσωπικής ζωής των ανθρώπων αποκτά νέες διαστάσεις. Ένας κατασκοπευτικό σύστημα ελέγχει τις ζωές, ο «μεγάλος αδελφός» είναι εδώ και κοιτάει. Ο αυταρχισμός και η ανελευθερία είναι ασφαλώς η απάντηση των κυρίαρχων δυνάμεων. 72 χρόνια μετά και εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν «αόρατοι», «περισσευούμενοι», «πλεόνασμα» σε μια κοινωνία που χωρά μόνο τους… «κανονικούς», δηλαδή τους ισχυρούς και τους πειθαρχημένους. 72 χρόνια μετά η διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένει επίκαιρη, όπως και ο στόχος της καθολικής απελευθέρωσης, του κοινωνικού μετασχηματισμού. Πράγματι, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ένας κόσμος αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, που χωρά πολλούς κόσμους.
11
12

Ο λαός σώζει τον λαό

Έπειτα από τις μεγάλες κινητοποιήσεις της αντιμνημονιακής καμπάνιας το 2012, η δράση πολλών κατευθύνθηκε σε εγχειρήματα αλληλεγγύης. Τροφή, ρεύμα, στέγη, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, διασκέδαση και τέχνες θεωρήθηκαν από μεγάλη μερίδα του ανταγωνιστικού κινήματος πως χρειάζεται να καλυφθούν οπωσδήποτε. Ήταν εκείνες οι χρονιές, το 2013 και το 2014, που λόγω της οικονομικής κρίσης συσσωρεύονταν η δυσπραγία και ταυτόχρονα άνθισαν τα «σπάμε τους μεσάζοντες», τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, ωδεία και φροντιστήρια, τράπεζες χρόνου, ανταλλακτικά παζάρια, καταλήψεις και κοινωνικές κουζίνες. Ενδεικτικό είναι πως το 2014 λειτουργούσαν στην Ελλάδα 92 Κοινωνικά Ιατρεία [Π.χ. βλέπε Ηρώ Ευλαμπίδου, Μανόλης Κογεβίνας (2017), Κοινωνικά ιατρεία στην Ελλάδα: μελέτη ενός μαζικού κοινωνικού κινήματος]. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφής η κινηματική ύφεση αλλά και η καλυτέρευση των συνθηκών ζωής για πολλούς από όσους είχαν σφοδρά πληγεί, με διεύρυνση της κοινωνικής πρόνοιας, χωρίς φυσικά να εκλείπουν τα προβλήματα. Το 2020 η ανάγκη για επανεφεύρεση της κινηματικής αλληλεγγύης φάνηκε ήδη από την πρώτη καραντίνα. Ενημερωτικοί, κινηματικοί και διαχειριστικοί ψηφιακοί κόμβοι δημιουργήθηκαν αμέσως και φυσικά από πίσω άνθρωποι οργανωμένοι ή με αναφορά στη ριζοσπαστική αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο προσπάθησαν για το καλύτερο. Η «Ομάδα ενημέρωσης και αλληλοβοήθειας ενάντια στην ασθένεια COVID-19» και οι σελίδες «Covid19: Κανένας Μόνος / Καμία Μόνη» και «Μένουμε Ενεργοί - υγεία, συλλογικότητα, αλληλεγγύη» παραμένουν οι πλέον πολυπληθείς. Ωστόσο η έμπρακτη, υλική αλληλεγγύη στη δεύτερη καραντίνα που διανύουμε έχει επεκταθεί και συνεχίζει να επεκτείνεται.
11
12

Ένα δράμα χωρίς τέλος

Από τη στιγμή, λοιπόν, που δεν ακολουθείται μία επιθετική ανίχνευση του ιού με συστηματικό τρόπο σε μαζικούς χώρους, ο μόνος τρόπος να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα είναι η εμφάνιση της ασθένειας. Και κάτι τέτοιο συνέβη τέλη Οκτωβρίου, αλλά κυρίως στο πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου. Υπήρξε μέρα που στο νοσοκομείο της Δράμας προσήλθαν 120 άνθρωποι με συμπτώματα και η εξέταση έδειξε τους 105 με ευρήματα πύκνωσης-πνευμονίας Covid και τουλάχιστον οι 70 είχαν ευρήματα σοβαρού βαθμού προσβολής Covid στους πνεύμονες, σύμφωνα με ανακοίνωση του Συλλόγου Νοσοκομειακών Γιατρών Δράμας. (...) Το νοσοκομείο της Δράμας χωρίς καμία απολύτως προσθήκη σε ιατρικό προσωπικό και με ελάχιστες σε νοσηλευτικό, σε μικρό χρονικό διάστημα αποδεκατίστηκε από την πανδημία. Δυστυχώς σήμερα έχουν χάσει τη ζωή τους 2 νοσηλεύτριες και 4 τουλάχιστον εργαζόμενοι είναι σε δύσκολη κατάσταση. Γιατροί και νοσηλευτές ασθενούν, κλείνονται στα σπίτια τους, αναρρώνουν κι επιστρέφουν στη μάχη. Δουλεύουν πολύ περισσότερες ώρες, προσπαθώντας να αναχαιτίσουν το θάνατο. Και δηλώνουν ξεκάθαρα πως δεν θέλουν ούτε χειροκροτήματα, ούτε επευφημίες. Θέλουν προσλήψεις κι έμπρακτη αναγνώριση της προσπάθειάς τους. Πολλές φορές οι λέξεις στο χαρτί είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρουν τις συνθήκες που επικρατούν στο νοσοκομείο και στην κοινωνία, αλλά μερικά στοιχεία δίνουν κάπως την εικόνα. Μέχρι σήμερα έχουν νοσηλευθεί πάνω από 600 ασθενείς στο νοσοκομείο, οπότε καταλαβαίνετε πόσο φαιδρό είναι να μιλά ο ΕΟΔΥ για 17 και 24 κρούσματα την ημέρα. Υπήρξε μέρα που έγιναν 30 διακομιδές σε άλλα νοσοκομεία, όχι και τόσο κοντινά στη Δράμα μερικές φορές. Το 55% των κλινών του νοσοκομείου είναι κατειλημμένο από ασθενείς Covid. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 3 παθολόγοι κι ένας πνευμονολόγος για 140 ασθενείς Covid. 85 συμπολίτες μας έχουν χάσει τη μάχη με τον κορονοϊό. Έχουμε 12 κλίνες ΜΕΘ, που μέχρι μία βδομάδα πριν ήταν για non Covid περιστατικά απ’ όλη τη βόρεια Ελλάδα. Κλήθηκαν να αδειάσουν σε μία μέρα την κλινική για να γίνει ΜΕΘ Covid. Το έκαναν. Και σε 48 ώρες είχαν γεμίσει όχι μόνο οι 12 κλίνες, αλλά ακόμη 3 σε άλλο χώρο του νοσοκομείου, όπου διασωληνώθηκαν άλλοι 3 συνάνθρωποι μας. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Με πολύ φόβο, με εξαιρετική αγωνία, με μεγάλη οργή, αλλά και με ελπίδα ότι οι άνθρωποί μας στο νοσοκομείο και στην κοινωνία θα μείνουν υγιείς για να συναντηθούμε ξανά μόλις τελειώσει αυτό ο εφιάλτης.
11
12

H ΛΑΡΚΟ σε κενό Εθνικής Βιομηχανικής Πολιτικής και ο ρόλος του κράτους

Η αντίληψη ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι η μόνη δύναμη παραγωγής καινοτομίας και αποτελεσματικότητας, ενώ το κράτος συνιστά δύναμη αδράνειας και αναποτελεσματικότητας, βραδυκίνητο και συχνά διεφθαρμένο, αναδείχτηκε (ιδιαίτερα μέσα στην πανδημία) σαν ένας σύγχρονος μύθος. Σήμερα, δύο αντιλήψεις συγκρούονται για την μετα-πανδημική εποχή: από την μια μεριά το μοντέλο της ιδιωτικής επιχείρησης που οδηγείται αποκλειστικά από την επιδίωξη του κέρδους και του εισοδήματος και, από την άλλη, ένα μοντέλο ανάκαμψης βασισμένο στην επιδίωξη ικανοποίησης των συμφερόντων της Εργασίας και της κοινωνίας (Τ.Mencioni, Il Manifesto). . H σύγκρουση για το ποιο μοντέλο θα υιοθετηθεί θα είναι σφοδρή και θα σημαδεύει τις εξελίξεις για πολλά χρόνια. Τα δυο αντιθετικά μοντέλα ανασυγκρότησης κινούνται σε παράλληλους άξονες και στηρίζονται σε διαφορετικές κοινωνικές στοχεύσεις. Το ιδιωτικό μοντέλο είναι γνωστό και διαθέτει την απαραίτητη ισχύ επιβολής στη μισθολογική πολιτική, την απασχόληση και τις αναπτυξιακές προτεραιότητες, διαθέτοντας αποτελεσματικά εργαλεία, όπως οι φορολογικές ελαφρύνσεις, οι απο-ρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, η περιβαλλοντική νομοθεσία κλπ. Το γεγονός ότι το ίδιο αυτό μοντέλο οδηγησε στη σημερινή κρίση, που επιδεινώθηκε από την πανδημία, δεν φαίνεται να επαρκεί για να αναδειχτεί ο αποτυχημένος του ρόλος. Το εναλλακτικό μοντέλο βασίζεται στην αντιστροφή αυτής της πορείας και βρίσκει έκφραση στην ανάδειξη του κράτους σε ρόλο «επιχειρηματία» στους κλάδους βασικών κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών και λειτουργεί σαν μοχλός τεχνολογικής καινοτομίας και στρατηγικός επενδυτής στην οικολογική μεταστροφή της οικονομίας. Το νέο παραγωγικό μοντέλο θα πρέπει να βασιζεται στην καινοτομία, στην κυκλική οικονομία και να στηρίζεται στην εσωτερική ζήτηση, αντί στην συνεχή απομείωση των μισθών για την υποβοήθηση των εξαγωγών (που άλλωστε δεν έρχονται), το σχετικο περιορισμό των εισοδημάτων που σε αυτό το περιβαλλον επενδυτικής άπνοιας τροφοδοτεί την κερδοσκοπία κλπ. Το κράτος πρέπει να αναλάβει άμεσα το βάρος των επενδύσεων, προσφέροντας αξιοπρεπείς μισθούς και ρυθμίζοντας με τόλμη την μείωση των ωρών εργασίας. Σε ένα τόσο απαιτητικό σενάριο αλλαγών, η Αριστερά εμφανίζεται ανέτοιμη και αμήχανη. Η σύγκρουση μεταξυ των δυο ασύμβατων μεταξυ τους προοπτικών δεν θα επιλυθεί με τεχνικούς όρους, παρά μόνο με την επιστροφή της Πολιτικής.
11
12

Slavoj Zizek: Δεν υπάρχει επιστροφή στην κανονικότητα μετά την πανδημία

Αν επιμείνουμε στον παλιό μας τρόπο ζωής, μετά βεβαιότητας θα καταλήξουμε σε μία νέα βαρβαρότητα. Στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, οι νέοι βάρβαροι είναι ακριβώς αυτοί που βίαια διαμαρτύρονται ενάντια στα μέτρα κατά της πανδημίας εν ονόματι της προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας – αυτοί σαν τον γαμπρό του Ντόναλντ Τραμπ, τον Τζάρεντ Κούσνερ, που, τον Απρίλιο, καμάρωνε ότι ο Τραμπ «απελευθερώνει τη χώρα από τους γιατρούς»- δηλαδή τους μόνους που μπορούν να μας βοηθήσουν.  Όμως, αξίζει να σημειωθεί ότι στην τελευταία παράγραφο του κειμένου του, ο Αγκάμπεν αφήνει ανοικτή την πιθανότητα μια νέα μετα-ανθρώπινη πνευματικότητα να αναδυθεί. «Σήμερα, το ανθρώπινο είδος εξαφανίζεται, σαν ένα πρόσωπο ζωγραφισμένο στην άμμο που το σβήνουν τα κύματα. Όμως, αυτό που παίρνει τη θέση του δεν έχει πια έναν κόσμο, είναι με το ζόρι μια γυμνή και άλαλη ζωή χωρίς ιστορία, στο έλεος των υπολογισμών της εξουσίας και της επιστήμης. Ίσως, πάλι, μόνο μέσα από αυτό το επερχόμενο ναυάγιο να μπορεί να εμφανιστεί κάτι άλλο, είτε αργόσυρτα είτε αιφνίδια – σίγουρα όχι θεός αλλά ούτε κι ένας άλλος; άνθρωπος- ένα άλλο ζώο ίσως, μια ψυχή που ζει με κάποιον άλλο τρόπο…»
10
12

Είλωτες της δημοσιογραφίας με αλυσίδες Πέτσα

Η παρούσα κυβέρνηση, με το νομοσχέδιο Πέτσα για τα ΜΜΕ, καταργεί την προηγούμενη νομοθετική πρόβλεψη σε κάθε κανάλι οι 400 εργαζόμενοι να είναι μισθωτοί, δίνοντας τη δυνατότητα το 30% από αυτούς να είναι εργαζόμενοι άλλων εταιρειών. Και ταυτόχρονα, στα δημόσια ΜΜΕ, απελευθερώνει τις αμοιβές για τα μεγαλοστελέχη στην ΕΡΤ και στο ΑΠΕ. Το ζητούμενο σε τούτα δεν είναι μοναχά μία από τα πάνω αντίδραση των συνδικάτων. Είναι κυρίως η αφύπνιση όλως εκείνων των εργατών της φαντασιακής πραγματικότητας, που αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες τους ωσάν μεταξωτές κορδέλες, στρεφόμενοι εναντίον του εαυτού τους και, εκ της θέσεώς τους, εναντίον της κοινωνίας. Το πρόβλημα με το ν/σ Πέτσα δεν είναι, φυσικά, μια “κατάσταση εξαίρεσης” (Αγκάμπεν). Ακόμα κι αν δεν ισχύσει ως έχει, θα το βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας, μέχρι οι είλωτες της δημοσιογραφίας ν’ αποφασίσουν να διαχωρίσουν τη θέση τους από τη θέση των εκδοτών–αφεντικών. Που, όμως, είναι μια πολυσύνθετη και μάλλον μακρόχρονη διαδικασία, υπόθεση όλων των προλετάριων.
09
12

Η δημοσίευση είναι ψυχή της δημοκρατίας

Η σιγή ασυρμάτου που ακολούθησε τη λακωνική και ελάχιστα πειστική διαβεβαίωση ότι όλα βαίνουν καλώς στην καταγραφή των κρουσμάτων, βλάπτει σοβαρά την υπόθεση της καταπολέμησης του κορονοϊού. Για τον απλούστατο λόγο ότι εμποδίζει τον εντοπισμό και τη διόρθωση πιθανών λαθών ή κενών στην παρακολούθηση της εξέλιξης της πανδημίας και, συνεπώς, στην αποτελεσματική αντιμετώπισή της. Δεν είναι τα πάντα όλα επικοινωνία. Δεν πρόκειται κατά κανένα τρόπο για θέμα κυβερνητικού γοήτρου ή προστασίας μας από τον ιό της αμφιβολίας. Μπροστά στην καλύτερη δυνατή οργάνωση της άμυνας του πληθυσμού στην πανδημία, γιατί περί αυτού πρόκειται, το γόητρο της κυβέρνησης μοιάζει αστείο μέγεθος. Όσο για τον ιό της αμφιβολίας, που συνδέεται άμεσα με το βαθμό πειστικότητας των περιοριστικών μέτρων και, συνεπώς, της αποδοχής τους από τον πληθυσμό, είναι προφανές ότι κάνει πάρτι ακριβώς σε συνθήκες επιβεβλημένης σιωπής.