Macro

17
12

Η καταστολή ως ευκαιρία

Η αντίπαλη πλευρά χρειάζεται να σκεφτεί σε τρία επίπεδα. Πρώτον, πώς από την έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 έως περίπου το 2014 η διαμαρτυρία επανανομιμοποιήθηκε ως τρόπος διεκδίκησης αιτημάτων, μέσα από συχνά δυναμικές κινητοποιήσεις σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Παρόλο που οι τότε δημοσιολογούντες των ΜΜΕ ήταν εξίσου εναντίον των κινημάτων, εντούτοις δεν τα κατάφερναν να κοντύνουν την ηγεμονία των ιδεών εκείνων των δρώντων. Οι ερμηνείες είναι πολλαπλών καταβολών, ωστόσο εκείνο που έχει ουσία να τονιστεί είναι ότι αυτά έγιναν υπό την υπόμνηση πως οι κινητοποιούμενοι αναλάμβαναν το κόστος να συγκρουστούν, να προσπαθήσουν να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους, να περισώσουν ό,τι μπορούν. Και το έκαναν αυτό και επειδή η εξουσία φάνταζε να τρεκλίζει, το παλιό φαινόταν να πεθαίνει. Δεύτερον, κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που η καταστολή ήταν πολύ λιγότερη ποιοτικά και ποσοτικά, παρά το ότι η ΔΕΛΤΑ διαλύθηκε κ.ο.κ., είναι σαφές πως θεσμικές, στρατηγικές τομές στη δομή και νοοτροπία της αστυνομίας δεν έγιναν. Δεν είναι της ώρας να πούμε το γιατί αυτή τη στιγμή, ωστόσο το γεγονός είναι ότι χάθηκε η πολιτική ευκαιρία, το μομέντουμ να αναδιοργανωθεί το αστυνομικό σώμα με όσο το δυνατόν πιο δημοκρατικό τρόπο. Η κοινωνική αυτή αναμονή, που έρχονταν από την προηγούμενη περίοδο που περιγράψαμε πριν, δεν εκπληρώθηκε. Τούτο δεν απογοήτευσε απλώς τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατέστησε και ασύδοτους τους θύλακες εντός της ελληνικής αστυνομίας που περιμέναν να πάρουν εκδίκηση: «αυτό ζητούσαμε, να λυθούν τα χέρια μας», είχε πει λακωνικότερα ένας συνδικαλιστής της ΕΛΑΣ το 2019. Τρίτον, και για να αφήσουμε τις εξουσίες, η καταστολή μπορεί να επιφέρει ενδυνάμωση των κινητοποιήσεων, ακόμα κι αν στην αρχή φαίνονται κοστοβόρες. Οι διαδηλωτές μπορούν να φανταστούν καινοτόμους τρόπους διαμαρτυρίας, που κατεβάζουν το κόστος κινητοποίησης για εκείνους και ανεβάζουν το κόστος καταστολής για το κράτος. Μια πρώτη κίνηση ήδη έγινε την 6η Δεκέμβρη και θα συνεχιστεί: στην Πετρούπολη, στο Περιστέρι, στην Κυψέλη κ.ο.κ. διοργανώθηκαν μικροκινητοποιήσεις πέρα από εκεί που φυλούσε η αστυνομία. Η δυσκολία για καινοτομία δεν σημαίνει και αδυνατότητα για αλλαγή του ρεπερτορίου δράσης. Είναι αναγκαίο να σκεφτούμε αυτή την περίοδο πέρα από την αίγλη ή τα στραπάτσα του παρελθόντος και την ανάγκη για συμμαχίες σαν συνδετικό κρίκο με αυτό. Αλλιώς θα μας νικάει ο Χρυσοχοΐδης, κι όσο να πεις είναι ντροπή και η ντροπή (ή/και η οργή) συνιστά πολύτιμο κινηματικό πόρο.
16
12

Κωστής Παπαϊωάννου: Τα τρικάκια η δημοκρατία και η εξύβριση

Σε κάθε περίπτωση, όποιος αναλαμβάνει δημόσιο αξίωμα οφείλει να δέχεται την κριτική, ακόμη και την πιο ακραία και δυσανάλογη. Και αυτό η κ. ΓΓ οφείλει να το ξέρει καλά. Κριτική δικαιολογημένη σε ένα τέτοιο νομοσχέδιο για τις φυλακές μπορεί να είναι ένα άρθρο, ένα πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη, μία πορεία με τρικάκια. Όλα χωράνε σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Και όταν ρωτήθηκα αν θεωρώ τον χαρακτηρισμό «δολοφόνος κρατουμένων» υβριστικό, είπα ότι στις πολιτικές αξιολογήσεις συχνότατα η γλώσσα χρησιμοποιείται μεταφορικά. Ο χαρακτηρισμός «πολιτικός απατεώνας» για έναν πρωθυπουργό δεν εννοεί ότι είναι απατεώνας κυριολεκτικά. Ο χαρακτηρισμός «δολοφόνος» για έναν γραμματέα υπεύθυνο για τις φυλακές ή για έναν υπουργό άμυνας δεν σημαίνει ότι σκότωσε με τα χέρια του. Είναι ακραία μεν, εύλογη δε, μεταφορική χρήση της γλώσσας με πολιτικό περιεχόμενο. Η πολιτική της κ. ΓΓ και ο τρόπος που την ασκεί είναι υπό κρίση. Και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μας έχει μάθει ότι όποιος παίρνει δημόσιο αξίωμα παίρνει μαζί και την κριτική. Να μάθει λοιπόν να ζει με αυτή και να την ανέχεται. Και το να περνάνε κάποιοι με μηχανάκια στο κέντρο της Αθήνας κάτω από το γραφείο της και να πετάνε τρικάκια είναι «κομμάτι της δουλειάς της», να μάθει να το δέχεται. Το δικαστήριο απάλλαξε τους κατηγορούμενους για την απείθεια και την αντίσταση. Το καλύτερο είναι πως θα καλέσει τέλος Δεκεμβρίου την ίδια την κ. Νικολάου να εξηγήσει τι είναι αυτό που θεώρησε υβριστικό.
16
12

Πάνος Λάμπρου: Συνυπογράφω: οι ζωές των κρατουμένων μετράνε

Η είδηση συγκλονίζει από χθες όλη τη χώρα. Η ΕΛΑΣ κατάφερε να ακινητοποιήσει και εντέλει να συλλάβει, δύο από τους δέκα που τόλμησαν να ρίξουν τρικάκια στο δρόμο που διαμένει η κ. Σοφία Νικολάου. Η μεγάλη επιτυχία της ΕΛΑΣ δημιούργησε ρίγη συγκίνησης και υπερηφάνειας στους πολίτες της χώρας, οι οποίοι από χθες νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Έγκυρα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αποκαλύπτουν μάλιστα και το περιεχόμενο της.... τρομοκρατικής πράξης των συλληφθέντων. Πέταξαν τρικάκια, τα οποία έγραφαν "Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε"! Μετά από αυτή τη φοβερή αποκάλυψη, το σοκ των Ελλήνων, είναι τόσο μεγάλο, που όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις. Σε λίγη ώρα, σε λίγα λεπτά δηλαδή, οι δύο κατηγορούμενοι θα βρεθούν ενώπιον του δικαστηρίου και η απολογία τους, αν το σεβαστό δικαστήριο το επιτρέψει, αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον. Κυρίως, όμως, αναμένεται η αγόρευση της κατηγορούσας αρχής, που όπως όλα δείχνουν θα είναι καταπέλτης ενάντια στην ανομία και την πρόκληση της αναφοράς ότι οι ζωές των κρατουμένων μετράνε. Αλλά ας αφήσουμε τα κακόγουστα αστεία. Οι ζωές των κρατουμένων πράγματι αξίζουν, όπως τεράστια αξία έχει και η ελευθερία γνώμης και η κίνηση των ανθρώπων και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Την ίδια ώρα, που η ΕΛΑΣ και η κυβέρνηση σέρνουν στα δικαστήρια τους δύο, χιλιάδες κρατούμενοι στοιβάζονται σε άθλια κελιά και θαλάμους, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας από τον covid. Την ίδια ώρα που οι δύο θα βρεθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου και θα κληθούν σε απολογία, το υπουργείο ΠΡΟΠΟ δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τον υποχρεωτικό συνωστισμό, για τις εξαναγκαστικές συναθροίσεις στις φυλακές, για την απουσία τεστ, την έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τους θανάτους, για την πανδημία στις φυλακές της Λάρισας (ένας στους πέντε νοσεί), για την τραγική εικόνα στις φυλακές Γρεβενών και Νιγρίτας, για τις φυλακές Αυλώνα, για τους ανάπηρους, τους ασθενείς, τους υπερήλικες τις μωρομάνες. Η εξουσία δεν απολογείται ποτέ... ΥΓ: Χωρίς δεύτερη σκέψη συνυπογράφω. Οι ζωές των κρατουμένων, όπως και κάθε άλλου ανθρώπου, αξίζουν κι μετράνε. Ας συνυπογράψουμε μαζικά....
16
12

Πανδημία, εμβόλια, θεραπείες και άλλα

Όταν ξέσπασε η πανδημία, με ρώτησε  ένας φίλος μου πότε βλέπω να βρίσκουμε ένα φάρμακο η το εμβόλιο. Απάντησα αποκλείεται πριν το τέλος του χρόνου. Ήξερα ότι η απάντηση ήταν αισιόδοξη αλλά είχα στηριχτεί στο  ότι φαινόταν να αναπτύσσεται  μια παγκόσμια συνεργασία ερευνητικών εργαστηρίων.. Όμως, όταν ο κος Τραμπ πολιτικοποίησε το όλο ζήτημα, ονομάζοντας τον ιό κινέζο (όπως έχω αναφέρει  σε προηγούμενο σημείωμα) και , προσπαθώντας να εξαγοράσει ευρωπαϊκές ερευνητικές ομάδες, με έζωσαν τα φίδια. Η πολιτική και το χρήμα των Φαρμακευτικών βιομηχανιών  δημιουργούν ένα μείγμα ανησυχίας και φόβου, όχι τόσο για τον ιό όσο το παιχνίδι που παίζεται με αφορμή την πανδημία σε βάρος των λαών ειδικά των πιο αδύναμων στην παγκόσμια σκακιέρα. Στη αλυσίδα της ανακάλυψης και τελικά της παραγωγής ενός φαρμάκου η εμβολίου υπάρχουν δυο κρίκοι που στην  χώρα μας δεν τους συζητάμε συχνά: Είναι τα πνευματικά δικαιώματα και οι πατέντες. Θεωρητικά τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν σε αυτούς που έχουν τo ερευνητικό αποτέλεσμα, το οποίο επίσης δεν ανήκει σε ένα άτομο η σε ένα εργαστήριο αλλά στο σύνολο των ερευνητικών ομάδων, η κάθε μια με το ποσοστό της που έχουν προ συμφωνηθεί, όταν υπογράφουν τα συμβόλαια συνεργασίας. Επειδή όμως στην περίπτωση μας δεν είναι αρκετή η ανακάλυψη αλλά πρέπει να παραχθεί και το τελικό προϊόν, το εμβόλιο ή το φάρμακο, ξεκινά μια ενδιάμεση διαδικασία με τις περίφημες κλινικές δοκιμές. Οι κλινικές δοκιμές έχουν συνήθως τρία στάδια το πρώτο συνήθως είναι δοκιμές σε πειραματόζωα από τους ερευνητές ενώ το τελευταίο μαζικές δοκιμές του προϊόντος σε χιλιάδες άτομα, διαφορετικού φύλου, από διαφορετικές περιοχές και ηλικίες ώστε να καλύπτεται ένα όσο μεγαλύτερο ποικιλόμορφο πλήθος. Η τελευταία φάση είναι αυτή που συνήθως κοστίζει πολλά χρήματα και  γίνεται από αυτούς που έχουν εξασφαλίσει την πατέντα του προϊόντος. Για πολλά χρόνια υπήρχε το αίτημα από τους ερευνητές, ενώ από την στιγμή που θα εξασφαλιστεί η πατέντα από επιχειρηματικό οργανισμό  (που έχει μεγάλο νομικό και διοικητικό και οικονομικό δαίδαλο διαδικασιών), οι ερευνητές να μπορούν να συνεχίσουν να έχουν ένα λόγο στη  παρακολούθηση στο τελευταίο στάδιο των δοκιμών. Θεωρούσαν ότι έτσι εξασφαλίζεται και η ακεραιότητα των αποτελεσμάτων και κατά κάποιο τρόπο δεν έχουν παραδώσει τελείως τα πνευματικά δικαιώματα.
16
12

«Νόμος και τάξη», το ψευδώνυμο της αταξίας

Το πρόσχημα που χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί αυτή η διαρκής διολίσθηση, η προστασία της δημόσιας υγείας, είναι τόσο διάτρητο που δεν χρειάζεται προσπάθεια για να αντικρουστεί. Δεν είναι μόνο η πολιτεία της κυβέρνησης στον τομέα της προστασίας της δημόσιας υγείας και της κάλυψης των αναγκών του ΕΣΥ που το καθιστούν διάτρητο. Είναι και η πολιτική της στα μέσα συγκοινωνίας που το ανατρέπουν, οι σχεδόν ανύπαρκτοι έλεγχοι και τα υποτυπώδη μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας και στις κλειστές δομές, όπως οι φυλακές, τα ΚΥΤ προσφύγων, αλλά και οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων. Εκεί καταρρέει η επίκληση της έγνοιας της κυβέρνησης και μένει γυμνή η πρόθεσή της να επιβληθεί ένα νέο δόγμα, μια παγιωμένη πρακτική, που θα συνεχίσει να προβάλλεται σαν απαραίτητη και σωτήρια ακόμη και μετά την πανδημία. Άλλωστε, η πανδημία δεν υπήρχε ούτε σαν υποψία, όταν αυτή η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή και ψήφισε νόμο για το δραστικό περιορισμό των συγκεντρώσεων και των πορειών, με άλλο πρόσχημα αυτή τη φορά, την ενόχληση της κυκλοφορίας και της λειτουργίας της αγοράς. Προσχήματα και αφορμές θα βρίσκονται κάθε φορά διαφορετικά, αλλά ο στόχος θα είναι ο ίδιος, η επιβολή του νέου δόγματος και η αποδοχή της παγιωμένης πρακτικής. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως όλα αυτά δεν επιχειρούνται εν κενώ. Αντιδράσεις υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει καταφέρει να στρέψει οριστικά προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας. Το κακό είναι πως και οι προσωρινές οπισθοδρομήσεις είναι εξίσου επώδυνες και επικίνδυνες για την εμπέδωση και την ανάπτυξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε όχι μόνο καχύποπτοι, αλλά και αυστηροί και αποφασισμένοι στην αντιμετώπιση της κυβερνητικής πρακτικής. Στο όνομα του «νόμου και της τάξης» επιφέρει ανατροπές σε μια νομική τάξη κερδισμένη με αγώνες αιώνων.
15
12

Πελαγωμένη η κυβέρνηση και ο Κ. Μητσοτάκης

Όλες οι εκδοχές κρίσης που μαστίζουν τη χώρα, χειροτέρεψαν την προηγούμενη εβδομάδα. Η υγειονομική, η κοινωνική - οικονομική και η κρίση στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας με την Τουρκία, πρωτίστως, αλλά και με την ΕΕ, πυκνώνουν τις εξελίξεις και πιέζουν την κυβέρνηση που, πλέον, πείθει ότι δεν μπορεί να τις διαχειριστεί. Αυτό θα κληροδοτήσει, δυστυχώς, σοβαρές δυσκολίες και δυσεπίλυτα προβλήματα το αμέσως επόμενο, μετά την πανδημία, διάστημα, με κίνδυνο να επιβληθεί μνημονιακή πολιτική. Μπροστά σ’ αυτά τα αδιέξοδα, η κυβέρνηση εμφανίζεται αμήχανη και χωρίς σαφές σχέδιο σε κανένα από τα τρία μέτωπα. Αντιλαμβάνεται το αδιέξοδό της, αλλά αντί να αναζητεί σωστότερες λύσεις επέλεξε σαν σωσίβιο αντιπερισπασμό την πιο νοσηρή από τις παραδόσεις της μεταπολιτευτικής δεξιάς. Τη διαβολή των αντιπάλων της, εν προκειμένω του Αλέξη Τσίπρα. Με παντελώς ψευδή δημοσιεύματα, όπως αποδείχθηκε αμέσως. Έτσι, απέδειξε ότι έχει σοβαρό πρόβλημα να κρύψει: την ανικανότητα και την πολιτική της.
15
12

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Θυμίζει την ΕΡΕ του 1950

• Τι έχει γίνει με την προεκλογική υπόσχεση της Νέας Δημοκρατίας για αποσυμφόρηση των νησιών; Η κατάσταση στο Καρά Τεπέ θεωρεί ότι είναι σύμφωνη με αυτή την υπόσχεση; Αυτό είχε υποσχεθεί στα νησιά η ΝΔ; • Τι άποψη έχει για την ευρωπαϊκή πολιτική για το μεταναστευτικό και το πώς μας επηρεάζει; Είναι σύμφωνοι με τις εξελίξεις στο μεταναστευτικό και με το ότι έχει σχεδόν αποδεχθεί η Κομισιόν ότι οι χώρες του Βίσεγκραντ και άλλοι να μην παίρνουν μετανάστες, απλώς να δίνουν χρήματα για επαναπατρισμό; Αυτή είναι η Ευρώπη που οραματίζεται η ΝΔ; • Ποια είναι η θέση της ΝΔ απέναντι σε δημοσιεύματα στο Guardian, και στους New York Times, σε ανακοινώσεις από ΜΚΟ, στις συζητήσεις στην Ευρωβουλή όπου γίνονται παρεμβάσεις για το μεταναστευτικό, και από σοσιαλιστές που είναι στην αρμόδια επιτροπή στο Ευρωκοινοβούλιο, και καταγγέλλουν ότι η πολιτική της κυβέρνησης είναι πολύ μακριά από το διεθνές δίκαιο; Βλέπουμε και εικόνες πώς αντιμετωπίζονται οι μετανάστες και τα pushbacks που είναι πολύ μακριά και από το διεθνές δίκαιο και από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. • Η ΝΔ είναι πιο κοντά στη μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη ή στην ΕΡΕ του 1950; Γιατί πως αλλιώς ερμηνεύεται το γεγονός ότι όταν οι άνθρωποι αναδεικνύουν την βαρβαρότητα που βλέπουμε στα νησιά και το πώς αντιμετωπίζονται οι μετανάστες από κάποιους αστυνομικούς, η κυβέρνηση τους αποκαλεί προδότες και τους κατηγορεί ότι μιλάνε υπέρ της Τουρκίας; Όπως ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κώστας Αρβανίτης, που έχει προσπαθήσει να αναδείξει το θέμα και έχει δεχθεί τέτοιες καταγγελίες ως εσωτερικός. Τελικά η ΝΔ τι θέλει; Μια χώρα που τα κρύβει όλα αυτά και τα βάζει κάτω από το χαλί; Ο κ. Τσακαλώτος κατέληξε ότι ο κ. Μηταράκης έκανε μια ομιλία η οποία δεν έχει καμία σχέση με ό,τι συζητιέται εκτός Ελλάδας για το μεταναστευτικό χωρίς κάποια αίσθηση κριτικής που γίνεται στην κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο η ΝΔ να διεκδικεί τον τίτλο της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Στο μεταναστευτικό θυμίζει την ΕΡΕ του 1950: Αφού έχει κάνει την κουτσουκέλα, μετά ψάχνει και βρίσκει εσωτερικούς εχθρούς σε αυτούς που αναδεικνύουν τις πράξεις σας.
15
12

Νίκος Βούτσης: Μια δυστοπική κατάσταση

Είναι σαφές δηλαδή πως οδηγούμαστε σε σοβαρότατες επιπτώσεις διαρθρωτικού χαρακτήρα επί τα χείρω σε εργασία, υγεία, παιδεία, δικαιώματα κ.ο.κ. Ελαστικοποίηση της εργασίας, συμπίεση του κατώτατου μισθού, αποδυνάμωση των δημόσιων υποδομών, συρρίκνωση της παρέμβασης του κράτους: δηλαδή νέες ανισότητες. Δεν είναι απλώς ότι η κυβέρνηση θέλει να χρησιμοποιήσει ως ευκαιρία την πανδημία για να περάσει μια σειρά από αντικοινωνικά μέτρα. Είναι πως επιμένει ότι θα εφαρμόσει το πρόγραμμά της που παρουσίασε τον Ιούλιο του 2019. Σοβαρά; Και το λέτε σαν να είναι κάτι φυσιολογικό; Ένα χρόνο συνταράσσεται ο κόσμος και θα είναι διαφορετικός όταν τελειώσουμε από αυτά στην οικονομία, στο ρόλο του κράτους, στη δημοκρατία, με νέες ανισότητες. Στην επόμενη πενταετία η αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης θα γίνει με μειωμένα δικαιώματα στην εργασία, μειωμένους μισθούς, ασπίδα ενάντια στις διεκδικήσεις , μειωμένες εγγυήσεις και προστασία και υπονόμευση ελευθεριών και δικαιωμάτων. Αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο το προωθείτε συστηματικά.
15
12

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΦΥΛΑΞΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

Το πανεπιστήμιο, κατά το Σύνταγμα, είναι αυτοδιοίκητο: εναπόκειται σε αυτό να φυλάξει τον εαυτό του. Αυτοδιοίκητο αυτό σημαίνει. Επομένως, δεν μπορεί η Ελληνική Αστυνομία να στρατοπεδεύσει στο χώρο του, μην τυχόν υπάρξει βία. Η ΕΛ.ΑΣ. έχει λόγο σε ένα πανεπιστήμιο εφόσον διαπράττονται παράνομες πράξεις που διώκονται αυταπάγγελτα. Όπως λοιπόν προσδοκούμε απο την Ελληνική Αστυνομία να μας προστατέψει από μια κλοπή του σπιτιού μας, αλλά δεν συναινούμε να βάλουμε έναν αστυνομικό μονίμως στο καθιστικό του σπιτιού μας, έτσι πρέπει να γίνεται και με το Πανεπιστήμιο. Αρκεί βεβαια και η Αστυνομία να κάνει τη δουλεια της. Το λέω αυτο διότι ως έναν βαθμό κατανοώ την κριτική που γίνεται προς την πανεπιστημιακή κοινοτητα επειδή έχει ανεχθεί φαινόμενα βίας, αλλά μου κάνει εντύπωση που αυτή η κριτική δεν αφορά και την Αστυνομία. Ως σήμερα, ο νόμος δεν εμποδίζει σε τίποτε την Αστυνομία να παρέμβει όταν χρειάζεται. Το Πανεπιστήμιο, αν θεωρεί λοιπόν ότι χρειάζεται, θα πρέπει να έχει μια υπηρεσία φύλαξης που θα λογοδοτεί στις αρχές του, δηλαδή στον Πρύτανη. Κάποια πανεπιστήμια στην Ελλάδα χρειάζονται τέτοια φύλαξη, όπως το Πάντειο, το Μετσόβιο, η ΑΣΟΕΕ και το Aριστοτέλειο, άλλα πάλι δεν νομίζω, αλλά αυτό ας το αποφασίσουν οι αρχές τους. "Πλήρη αυτοδιοίκηση" είπαμε: άρθρο 16, παρ. 5 του Συντάγματος. Δεν είναι εφορία, ούτε αστυνομικό τμήμα το πανεπιστήμιο. Υπάρχουν ιστορικοί λογοι γι'αυτό δέκα αιώνες τώρα. Εκτός αν δεν μας αρέσει η πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση, οπότε να ξέρουμε πώς κινούμαστε εφεξής. Επομένως, δεν είναι "ή ανομία ή αστυνομία" όπως εσφαλμένα πολύς κόσμος νομίζει. Υπάρχει πολύς χώρος ανάμεσα. Αυτόν τον χώρο ζούμε καθημερινά.
15
12

Γιώργος Κυρίτσης: Η κόκκινη γραμμή του χρήματος

Σε χώρες όπως η Γαλλία ή το Ισραήλ, γίνονται κατ’ οίκον έρευνες σε πρωθυπουργούς και προέδρους εν ενεργεία. Εδώ τα οικονομικά και περιουσιακά των πολιτικών και των ευρύτερων σογιών τους θεωρούνται απολύτως ιδιωτική τους υπόθεση και η ενασχόληση με αυτά τα θέματα καταγγέλλεται ως πολιτική κατινιά. Φτάνουν μάλιστα να επιχειρηματολογούν και η μυθριδατισμένη κοινή γνώμη να αποδέχεται ως δικαιολόγηση του πλουτισμού των πολιτικών ακριβώς το γεγονός ότι είναι πολιτικοί. Σου λέει "μα είναι υπουργός και ο πατέρας του ήταν επίσης υπουργός, το ίδιο και ο παππούς του", άρα δικαιολογείται το να έχει συγκεντρώσει μια αμύθητη περιουσία. Τι είναι όμως αυτό πέραν μιας ομολογίας ότι η πολιτική είναι μέσο αθέμιτου πλουτισμού με κομπίνες, διαπλοκές και μίζες; Στις ελάχιστες περιπτώσεις που οι ερωτήσεις είναι ενοχλητικά επίμονες, η συνήθης απάντηση είναι ότι "έκανε πλούσιο γάμο, πήρε μεγάλη προίκα", στην ίδια ακριβώς συχνότητα με την οποία οι μαυραγορίτες και λοιπά καθάρματα της Κατοχής, που έπαιρναν τα σπίτια του κόσμου για μισό ντενεκέ λάδι ή τις εβραϊκές περιουσίες, είχαν κάνει περιουσίες επειδή "κέρδισαν το λαχείο". Περιττό να παρατηρήσει κανείς ότι, στην ταλαίπωρη γωνιά του κόσμου που ζούμε, οι δύο κατηγορίες, δηλαδή οι μαυραγορίτες και τα διάφορα μετεμφυλιακά "τζάκια" της πολιτικής και επιχειρηματικής Δεξιάς τέμνονται εξ αίματος ή εξ αγχιστείας σε βαθμό προκλητικό. Με αυτήν την έννοια, η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει στη Βουλή τροπολογία με την οποία οι πολιτικοί αλλά και οι άλλες κατηγορίες που υπόκεινται σε δήλωση πόθεν έσχες θα υποχρεούνται να περιγράφουν και την κίνηση της δανειακής τους κατάστασης είναι και σωστή και λογική. Δεν είναι λίγες άλλωστε οι περιπτώσεις κορυφαίων της Ν.Δ., με πρώτον και καλύτερον τον ίδιο τον σημερινό πρωθυπουργό, που έχουν παρεξηγήσιμα χαλαρή σχέση με τα, συνήθως τεράστια, δάνειά τους. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε με ποιο επιχείρημα οι τράπεζες κάνουν αβαβά τις οφειλές τους, την ίδια στιγμή που παίρνουν για πενταροδεκάρες τα σπίτια των λαϊκών οικογενειών.