Η πραγματικότητα πίσω από τον πολεμικό θόρυβο
Η προθυμία, πάντως, των «θεσμών» να προσφέρουν στη χώρα κάμποσα εκατομμύρια ευρώ για τη δημιουργία περίκλειστων κέντρων και την ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων, σε μια τέτοια λογική πρέπει να ενταχθεί. Σε μια λογική που φορτώνει τα βάρη στις χώρες εισόδου, τις οποίες θεωρεί φράγματα προστασίας των κρατών της ευρωπαϊκής ενδοχώρας και τις μετατρέπει σε αποθήκες ψυχών, ενώ θεωρεί την αλληλεγγύη είδος σπάνιο. Η εικόνα αυτή δεν αλλάζει με τη «γαλαντόμα» υπόσχεση μετεγκατάστασης των 5.000 ασυνόδευτων ανηλίκων εν ευθέτω χρόνω – μεγάλη η χάρη τους!
Το Μαξίμου, λοιπόν, μπορεί να κερδίζει χρόνο, η χώρα, όμως, χάνει μια ευκαιρία να διεκδικήσει μια δίκαιη και ηθική μεταναστευτική πολιτική στην ΕΕ. Το πρόβλημα της αναθεώρησής της παραμένει. Κατά τούτο είναι ευρωπαϊκό και όχι ελληνικό το ζήτημα, και όχι ως πρόσχημα για την απαλλαγή από τις ευθύνες που μας αναλογούν ως χώρα, τις οποίες δεν γίνεται να απεκδυθούμε, όσο κι αν κάνουμε αδιαπέραστα τα σύνορα, όσο κι αν παραβαίνουμε την υποχρέωση υποδοχής των αιτημάτων χορήγησης ασύλου. Σε όσους λαϊκίζουν ασύστολα, αν και κατ’ όνομα νεοφιλελεύθεροι, να υπενθυμίσουμε ότι η Ισπανία απέφυγε την καταδίκη από διεθνές δικαστήριο ορίζοντας στα σύνορά της συγκεκριμένα σημεία υποδοχής προσφύγων που θέλουν να υποβάλουν αίτημα χορήγησης ασύλου. Το προκατασκευασμένο δίλημμα «κλειστά σύνορα ή ξέφραγο αμπέλι», που προβάλλουν οι δεξιοί λαϊκιστές, ακόμα και στο ξενοφοβικό περιβάλλον μπορεί να αναιρεθεί.