Ertuğrul Kürkçü

Πράγματι, ο Ερντογάν έχει ένα «σχέδιο» αλλά όχι για εσωτερική χρήση, όπως αποδεικνύεται από τη συνεχιζόμενη καταστολή εναντίον του HDP. Η δίωξη στοχεύει στο να ωθήσει το HDP - τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε δημοκρατικού συνασπισμού - κάτω από το φράγμα του 10% στις εθνικές εκλογές και, επομένως, να ανοίξει το δρόμο για ακόμα μια θητεία του Ερντογάν. Τότε γιατί ένα «σχέδιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων»; Δεν χρειάζεται να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές: «Μέσα στο πλαίσιο του σχεδίου», λέει ο Ερντογάν, «η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ θα συνεχιστεί […] και […] τα ζητήματα που σχετίζονται ιδίως με το διάλογο απελευθέρωσης του καθεστώτος θεωρήσεων (σ.σ., κατάργηση βίζας για Τούρκους που μπαίνουν στην ΕΕ), θα επιταχυνθούν». Το «σχέδιο» του Ερντογάν σφυρηλατείται κυρίως σαν μοχλός για τη βελτίωση των επιβαρυμένων σχέσεων με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αν και δική τους προτεραιότητα είναι τα στρατιωτικά-στρατηγικά και οικονομικά ζητήματα και όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αναμένουν από τον Ερντογάν να αναστείλει τις έρευνες για φυσικό αέριο και πετρέλαιο στα αμφισβητούμενα ύδατα της Ανατολικής Μεσογείου, να καταργήσει τα σχέδια «δύο κρατών» στην Κύπρο, να ακυρώσει τους πυραύλους S-400 και να τηρήσει τη συμφωνία μετανάστευσης (με την ΕΕ). (...) Πιθανότατα, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις θα συνεχίσουν να αποδέχονται την κυκλοφορία των… ακάλυπτων επιταγών του Ερντογάν για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» προκειμένου να εξαγοράσουν τη σιωπή της κοινής γνώμης. Ωστόσο, το αποκορύφωμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι το δικαίωμα αντίστασης στους διωγμούς. Και αυτό δεν επιτυγχάνεται ούτε με τη δύναμη ενός κράτους ούτε με τον πλούτο μιας εταιρείας. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η δύναμη των λαών, στην πατρίδα και σε όλον τον κόσμο.

Ο Ερντογάν νιώθει τις «δυσκολίες» πιο έντονα από όλους. Αντιλαμβάνεται από την πλευρά του ότι αυτός και η «δυναστεία» του καλπάζουν προς το ίδιο μέλλον στο οποίο καταδικάστηκαν όλες οι δυναστείες στην Ιστορία. Και προσπαθεί απεγνωσμένα να ωθήσει τους συμβούλους του να αντισταθούν. Καθώς ο καιρός περνάει, ο πανικός του Ερντογάν αυξάνεται, ο ίδιος παρακάμπτει όλο και περισσότερο τις νομικές διατυπώσεις και διαδικασίες, οι ναρκισσιστικές και αλαζονικές παρορμήσεις του κυριαρχούν, και έχοντας στερήσει τον εαυτό του από τα απαραίτητα μέσα και πολιτικές, καταλήγει σε βίαιες εκρήξεις. Το «απρόβλεπτο» του Ερντογάν είναι μάλλον μια ένδειξη της αστάθειας του καθεστώτος και του μεγέθους της κρίσης που σκιάζει τον ορίζοντα της Τουρκίας, παρά του προσωπικού του χαρακτήρα. Το καθεστώς έχει παγιδευτεί στο αδιέξοδο των ίδιων του των φιλοδοξιών και των αλυτρωτικών φαντασιώσεών του, ενώ έχει πιαστεί απροετοίμαστο στην κρίση. Οι κοινωνικές και δημοκρατικές δυνάμεις της Τουρκίας αγωνίζονται επίμονα ενάντια στην άνοδο του φασισμού από το 2015. Μπορούμε να πούμε χωρίς υπερβολή ότι, παρά τις άτολμες και χωρίς αρχές πολιτικές κατευνασμού εκ μέρους της Ευρώπης απέναντι στην ενός ανδρός αρχή του Ερντογάν - λόγω του δικού της επείγοντος να διατηρήσει την Άγκυρα ως κυματοθραύστη απέναντι στις προσφυγικές ροές - οι δημοκρατικές και λαϊκές δυνάμεις της Τουρκίας αντέκρουσαν αποφασιστικά το τυραννικό καθεστώς του Ερντογάν. Είναι καιρός να επανενωθούμε για τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία, καθώς η κρίση του καθεστώτος βαθαίνει κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε βήμα πίσω. We shall overcome (Θα το ξεπεράσουμε).