Macro

Πρόκειται, λοιπόν, για μια αποδοχή που αποτελεί άθλο στην καθημερινή μας ζωή και πολύ περισσότερο μετά από μια βίαιη, τραυματική εισβολή στην ψυχική και σωματική μας υπόσταση. Πόσοι από μας θα δεχόμασταν έναν θάνατο, μια αναπηρία μετά από τροχαίο ατύχημα ή μια ανίατη αρρώστια χωρίς το παραμικρό αίσθημα αδικίας, χωρίς την επιφωνητική φράση: «Γιατί έτυχε σε μένα; Γιατί τώρα; Τι φταίω; Δεν μου άξιζε τέτοια τύχη!». Πόσοι μπορούν απλώς και μόνον να μιλήσουν για θάνατο, αποχωρισμούς, ατυχίες ή αποτυχίες, ασθένειες που φέρνει η ζωή και όχι η αυθαίρετη εγκληματική θέληση ενός αγνώστου που γίνεται ο δήμιος της δικής μας θέλησης και ελευθερίας; Χρειάζεται, λοιπόν, μια αποποίηση των φαντασιώσεων περί παντοδυναμίας, μια αποδοχή ότι η ζωή είναι ένα είδος παλίμψηστου, ότι η μουτζούρα αποτελεί υπογραφή της εμπειρίας και όχι στίγμα προς απόκρυψη ή εξαφάνιση. Η ψυχανάλυση δεν οχυρώνεται πίσω από την άρνηση του πραγματικού, όπως εξάλλου και τα «θύματα» που καταθέτουν έστω δέκα, είκοσι, τριάντα ή και περισσότερα χρόνια μετά την τραυματική εμπειρία, τα οποία όλο και πιο συχνά αρνούνται τον χαρακτηρισμό «θύμα», εφόσον έχουν μπορέσει να αρθρώσουν δικό τους λόγο –και έχουν αφήσει πίσω τους το καθεστώς αντικειμένου στο οποίο συρρικνώθηκαν από τον δράστη του αδικήματος–, να ανασκευάσουν και να επανεγκαθιδρύσουν τις συμβολικές τους συντεταγμένες. Μια τέτοια ψυχική επεξεργασία είναι μακροχρόνια και επώδυνη, είναι έργο ζωής. Πράγμα που αναγνωρίζει εν μέρει ο νομοθέτης, εφόσον ο γαλλικός Ποινικός Κώδικας δίνει δικαίωμα καταγγελίας έως και τριάντα χρόνια μετά τη διάπραξη του αδικήματος αλλά χωρίς να έχει προβλέψει τη μη παραγραφή του! Οπότε, παρά την εκδίκαση, ο δράστης δεν εκτίει άλλη ποινή πέραν της κοινωνικής απαξίωσής του. Ο ελβετικός Ποινικός Κώδικας προβλέπει τη διά βίου μη παραγραφή αδικημάτων εξαναγκασμού σε γενετήσιες πράξεις όταν στρέφονται ενάντια σε παιδιά που δεν έχουν συμπληρώσει το δωδέκατο έτος της ηλικίας τους. Κατά τον αυστριακό Ποινικό Κώδικα, η παραγραφή αρχίζει από τη συμπλήρωση του εικοστού όγδοου έτους της ηλικίας του θύματος και κατά τον γερμανικό με το τριακοστό. Ο ελληνικός Ποινικός Κώδικας ορίζει ότι «η παραγραφή επέρχεται δεκαπέντε χρόνια μετά την πράξη, αν δεν έχει ασκηθεί ποινική δίωξη, και είκοσι, αν έχει εκκινήσει η ποινική διαδικασία».

Ενώ οι περιβαλλοντικές απειλές είναι στην πραγματικότητα εκτός ελέγχου, όπως και η ενεργειακή μετάβαση, ενώ η παραγωγή, οι κοινωνικές υπηρεσίες και η απασχόληση πλήττονται από την ακραία νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση, οι αποτελεσματικές διορθωτικές παρεμβάσεις σε αυτούς τους τομείς δεν μπορεί παρά να έχουν δημόσιο χαρακτήρα και να αποφασίζονται και να διοικούνται από θεσμούς διοίκησης κοινών, δηλαδή αναγκαίων για όλους φυσικών πόρων, υπηρεσιών ή αγαθών. Θέματα όπως η περιφερειακή αντιμετώπιση περιβαλλοντικών ζητημάτων που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή, ή άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα, η αποκατάσταση σε περιφερειακό επίπεδο αναγκαίων παραγωγικών δραστηριοτήτων και δυνατοτήτων απασχόλησης, η εξασφάλιση των αναγκαίων κοινωνικών υπηρεσιών, απαιτούν εξειδικευμένες αποφάσεις που δεν μπορούν παρά να υιοθετηθούν με την ενεργό συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών ως κοινές αποφάσεις, και να υλοποιούνται υπό τον έλεγχο των κατάλληλων πολιτικών οργάνων. Μια τέτοια προσέγγιση δεν αποτελεί μια «κινηματική» θεώρηση των πάντων, καθώς ο ρόλος ενός κόμματος της Αριστεράς, όπως και της διοίκησης των δημόσιων και κοινωνικών θεσμών στην περίπτωση μιας εκλογικής της νίκης, αποτελούν εργαλεία της επεξεργασίας και υλοποίησης σχεδίων που επιδιώκουν να εκφράσουν το σύνολο της κοινωνίας, και δεν προκύπτουν απλώς από κινηματικές παρεμβάσεις, και ακόμα λιγότερο από μαζικές διαδηλώσεις. Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2015–2019 δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει το σύνολο των αναγκών των κοινωνικών τάξεων και ομάδων, τις οποίες είχε υποσχεθεί να εκφράσει. Ο πρώτος λόγος είναι ότι η αναγκαστική διαπραγμάτευση με την τρόικα, ήταν ένας μηχανισμός ταυτόχρονης άντλησης εθνικών πόρων από τους δανειστές και επιβολής νεοφιλελεύθερων πληγμάτων. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η προγραμματική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ξεφύγει από αναποτελεσματικές πλέον αντιλήψεις για κεϋνσιανή αναθέρμανση και φορντιστική ανασυγκρότηση του καπιταλιστικού καθεστώτος. Σήμερα, πλέον, προέχει η συγκρότηση συλλογικών μορφών συσπείρωσης των λαϊκών τάξεων και του κόσμου της εργασίας, με την από κοινού επεξεργασία και υλοποίηση έστω και μερικής εμβέλειας σχεδίων, που σε τοπικό ή τομεακό επίπεδο διαμορφώνουν νέες καθεστωτικές πρακτικές.

Η «συμπύκνωση» τμημάτων πηγαίνει αντίθετα τόσο στις οδηγίες των ειδικών που ζητούν λιγότερους μαθητές σε κάθε αίθουσα όσο και στις παιδαγωγικές ανάγκες της περιόδου, αφού τα παιδιά επιστρέφουν σε δια ζώσης μάθημα μετά από 18 μήνες τηλεκπαίδευσης. Αντί λοιπόν να αναλογούν λιγότεροι μαθητές ανά διδάσκοντα, το υπουργείο τους πολλαπλασιάζει και μάλιστα επιβάλλοντας φέτος συγχωνεύσεις ενώ είχε συμπληρωθεί ένας μήνας μαθήματος! Η υφυπουργός Παιδείας Ζ. Μακρή, που απάντησε στην ερώτησή μου, παραδέχτηκε μέσω των στοιχείων που επικαλέστηκε, ότι τουλάχιστον 100.000 μαθητές θα συνωστίζονται σε τμήματα 26, 27, 28 και 29 ατόμων όταν ολοκληρωθεί η διατεταγμένη συγχώνευση τμημάτων. Άλλοι τόσοι, σε τμήματα των 25 μαθητών. Αυτή είναι η πολιτική ενός υπουργείου που βρίσκεται σε πόλεμο με την εκπαιδευτική κοινότητα και προτεραιότητά του είναι να πηγαίνει τους δασκάλους και τους καθηγητές στα δικαστήρια. Την ίδια στιγμή μεγάλα είναι τα κενά στην παράλληλη στήριξη, με αποτέλεσμα μαθητές που έχουν ανάγκη να μη διαθέτουν ακόμα εκπαιδευτικό ή συνοδό. Υπενθυμίζω: απόλυτη προτεραιότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από το 2016 ήταν η πλήρης ικανοποίηση των αναγκών στην Ειδική Αγωγή. Για αυτό η πρώτη προκήρυξη μόνιμου προσωπικού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μετά τις απαγορεύσεις των μνημονίων αφορούσε 4.500 εκπαιδευτικούς και ειδικούς επιστήμονες, που η κυβέρνηση ΝΔ κατόρθωσε απλώς να καθυστερήσει επί ένα χρόνο. Από όλη την Ελλάδα, έρχονται εκατοντάδες μηνύματα για βίαιες συγχωνεύσεις και ελλείψεις αναπληρωτών: Δεκάδες κοινοβουλευτικές ερωτήσεις έχουν καταθέσει βουλευτές όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ και ολόκληρης της αντιπολίτευσης, αλλά και της Νέας Δημοκρατίας, αναδεικνύοντας τους υγειονομικούς και παιδαγωγικούς κινδύνους. Πάνω από 1.000 κενά επισήμανε μόνο ο διευθυντής Περιφερειακής Εκπαίδευσης Αττικής. Τουλάχιστον 10.000 τα κενά πανελλαδικά, για μόλις 2.500 προσλήψεις δεσμεύεται η κυβέρνηση. Άρα τα κενά θα παραμείνουν, πιθανότατα σε όλη τη σχολική χρονιά. Απόδειξη της κυβερνητικής αποτυχίας, η προσφυγή του πρώην υφυπουργού και προέδρου της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων Β. Διγαλάκη και άλλων βουλευτών της ΝΔ στο υπουργείο Εσωτερικών, με στόχο την αναζήτηση πόρων ώστε να καλυφθεί ένα μέρος έστω των τεράστιων κενών. Κάτι που δείχνει την απόγνωση βουλευτών της ΝΔ από τις συγχωνεύσεις στις εκλογικές τους περιφέρειες και τις οργισμένες αντιδράσεις γονέων και εκπαιδευτικών. Αυτές είναι οι επιλογές της κυβέρνησης για το δημόσιο σχολείο -σε αντίθεση με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όταν η σχολική χρονιά ξεκινούσε με όλους τους εκπαιδευτικούς και τα βιβλία στις τάξεις, από την πρώτη μέρα.

Καθοριστικής σημασίας είναι η προώθηση μιας συνολικής πολιτικής για το κλίμα, στην οποία η ανάπτυξη ΑΠΕ θα είναι σε συνάρτηση με την προαγωγή και άλλων τομεακών στόχων. Τέτοιοι στόχοι αφορούν την αντιμετώπιση των εκπομπών στους τομείς των κτιρίων, των μεταφορών, της γεωργίας, των αποβλήτων, που η επίτευξη τους θα επιφέρει μείωση κατά 40% των εκπομπών. Περαιτέρω, η ανάπτυξη ΑΠΕ θα πρέπει να σέβεται την αρχή της μη πρόκλησης σημαντικής βλάβης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρέπει να προκαλεί σημαντική βλάβη στη βιοποικιλότητα, εφαρμόζοντας παράλληλα την αρχή της προφύλαξης. Ο σεβασμός της αρχής της μη πρόκλησης βλάβης αποτελεί νομικό κανόνα της ΕΕ και κατ’ επέκταση της χώρας μας, οι δε παράμετροί της ορίζονται σαφώς στη νομοθεσία. Η διοίκηση, λοιπόν, είναι υποχρεωμένη να τηρεί τον κανόνα αυτό, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να αρθεί το καθεστώς των πρότυπων περιβαλλοντικών δεσμεύσεων και να επανέλθει η διαδικασία ΕΠΕ για όλες τις εγκαταστάσεις ΑΠΕ. Η εν λόγω συνολική πολιτική θα πρέπει να αποτυπωθεί στο εθνικό σχέδιο για την ενέργεια και το κλίμα που πρόκειται να αναθεωρηθεί, δεδομένου ότι το υπάρχον είναι επικεντρωμένο στην ανάπτυξη ΒΑΠΕ (μεγάλης κλίμακας αιολικά πάρκα και φωτοβολταϊκά) και προσανατολισμένο προς την αναδιάρθρωση της αγοράς ενέργειας προς όφελος ενός μικρού κύκλου μεγάλων εταιρειών, καθόσον δεν εντάσσει την κοινωνία στην εξυπηρέτηση αυτού του στόχου, αφού δεν υπάρχει αναφορά στις ΜΜΕ, στις ενεργειακές κοινότητες ή στην τοπική αυτοδιοίκηση, πράγμα που επιβάλλεται να γίνει άμεσα. Ειδικότερα, η εγκατάσταση ΑΠΕ, ιδίως Α/Γ, δεν θα πρέπει να γίνεται σε δάση και δασικές εκτάσεις, δεδομένου ότι η διατήρηση και, κυρίως, η ενίσχυσή τους αποτελεί στόχο της πολιτικής της ΕΕ για τα δάση, καθώς λειτουργούν ως καταβόθρες του διοξειδίου του άνθρακα. Επομένως, η εθνική νομοθεσία που επιτρέπει την εγκατάσταση στα δάση θα πρέπει να καταργηθεί, διότι διαφορετικά δεν υπάρχει η επιβαλλόμενη από τη νομοθεσία της ΕΕ συνεκτική πολιτική για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Για τον λόγο αυτό θα πρέπει τα δικαστήρια να εφαρμόζουν το σύνολο της νομοθεσίας για το κλίμα και να ακυρώνουν κάθε επέμβαση στα δάση, πράγμα που γίνεται σε άλλες χώρες (Γαλλία, Βέλγιο κλπ). Τέλος, στο πλαίσιο της αλλαγής της διαδικασίας αδειοδότησης των Α/Γ, θα πρέπει να περιλαμβάνεται η υποχρέωση ολικής εκσκαφής των θεμελίων τους και η ανακύκλωση του συνόλου των στοιχείων που τις συνθέτουν στο τέλος του κύκλου ζωής τους.

Ένας Γάλλος συνάδελφος που υπηρετεί στην Κωνσταντινούπολη εδώ και 20 χρόνια δεν σταματούσε να δηλώνει ευτυχισμένος για την επαγγελματική του δραστηριότητα ως ανταποκριτή στην Τουρκία: «Εδώ είναι υπέροχα. Υπάρχουν πέντε τουλάχιστον καυτά θέματα προς κάλυψη καθημερινά. Επιπλέον, η ατζέντα αλλάζει σχεδόν κάθε δύο ώρες. Ποτέ δεν ξέρουμε τι θα κυριαρχήσει στα ΜΜΕ δύο ώρες αργότερα και γρήγορα ξεχνούμε τι συνέβη προχθές. Αλλά, ωστόσο, είναι καλό να εργάζεσαι ως δημοσιογράφος στην Τουρκία. Αυτή η χώρα είναι ένας παράδεισος για τη δημοσιογραφία». Πιθανώς, έχει δίκιο, αλλά υπάρχουν σίγουρα κάποιες συμπληρωματικές «αποχρώσεις». Πράγματι πέντε θέματα κυριάρχησαν στην τουρκική κοινή γνώμη την περασμένη εβδομάδα: - Η προετοιμασία στρατιωτικής επίθεσης κατά των Κούρδων στη Συρία - Η μη αναστρέψιμη υποτίμηση της τουρκικής λίρας - Η αποτυχία του τουρκικού καθεστώτος στην καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες και την καταπολέμηση της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας - Η κυβέρνηση εξακολουθεί να μην ελέγχει ή να διαχειρίζεται την πανδημία του κορωναϊού: 28.465 νέα κρούσματα και 198 νέοι θάνατοι την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου. - Τέλος, οι παρατυπίες και η παράνομη δράση του Ιδρύματος Νεολαίας («TUGVA») με επικεφαλής το γιο του Προέδρου Ερντογάν αποκαλύφθηκαν από ένα δημοσιογράφο.

Οι αιτίες της κλιματικής κρίσης, που είναι η ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, το υπέρμετρο κέρδος, ο καταναλωτισμός και το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, πηγάζουν από κοινωνικούς αποκλεισμούς, φυλετικές και πατριαρχικές αρχές, εκμεταλλεύονται τις κοινωνικές ανισότητες και τις διαιωνίζουν –και δυστυχώς η κλιματική αλλαγή χτυπάει πρώτα εκείνους που ευθύνονται λιγότερο για τη δημιουργία αυτού του προβλήματος, τους φτωχούς, τους άπορους, τους κατοίκους σε λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, τις γυναίκες, τους νέους, τους ασθενείς. Όμως οι επιπτώσεις της κρίσης μεγεθύνονται και λόγω των υφιστάμενων κοινωνικών διαφορών, ενώ δημιουργούν και νέες, ακόμα βαθύτερες ετερογένειες και στρεβλώσεις. Και ταυτόχρονα, βέβαια, πολλές από τις προτεινόμενες πολιτικές αντιμετώπισης και προσαρμογής τείνουν να διατηρήσουν ή και να διογκώσουν τις υπάρχουσες ανισότητες. Απαιτείται διασφάλιση της ποιοτικής και φθηνής παραγωγής και διάθεσης τροφής, νερού και ενέργειας με δημόσιο έλεγχο. Αποφασιστική ανάπτυξη των δημόσιων μέσων σε συνδυασμό με τη σταδιακή μείωση των ιδιωτικών μέσων μεταφοράς. Δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στους τομείς της κοινωνικής φροντίδας, της εκπαίδευσης, των ανανεώσιμων πηγών, στη μελέτη και την κατασκευή υποδομών για τη προστασία των ακτογραμμών, των δασών, των πόλεων, στη διαχείριση του νερού, στο κατασκευαστικό τομέα, στους δρόμους, τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας, στη βιομηχανία. Νέες μεγάλες εργατικές δυνάμεις προσφέρονται από τους κλιματικούς πρόσφυγες. Χρειάζεται ένα νομοθετικό πλαίσιο που να διασφαλίζει την επίτευξη των περιβαλλοντικών/κλιματικών στόχων ταυτόχρονα και όχι ενάντια στην προστασία του δικαιώματος στην εργασία. Η διαμόρφωση του πλάνου μετάβασης στην εποχή χωρίς άνθρακα μπορεί να γίνει με ενεργοποίηση των συνδικάτων και των εργαζόμενων, με κοινωνικό διάλογο και δημοκρατικό έλεγχο. Χρειάζεται διαφάνεια, πληροφόρηση και συμμετοχή των πολιτών στη επίτευξη των κοινωνικών συμμαχιών των αναγκαίων για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Έτσι ώστε να ανατραπούν απαρχαιωμένες και ρυπογόνες πρακτικές, να απορριφθούν άτολμες πολιτικές λύσεις. Η κλιματική κρίση κρίνει τη δική μας γενιά, τη προσήλωσή μας στην ισότητα και δημοκρατία, στην παγκόσμια ειρήνη και ευημερία. Επειδή βασίζεται και επιβάλει ανισότητες, μόνο με κοινωνική σύγκλιση, τοπική και παγκόσμια, μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Και ο χρόνος πιέζει.

Τα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας είναι το καλύτερο πεδίο για να συζητήσουμε διεξοδικά, συντροφικά και δημοκρατικά τι κρατάμε και τι αφήνουμε πίσω μας. Δεν μπορούμε να είμαστε μονοδιάστατοι στον τρόπο που κάνουμε την όποια κριτική. Η απόσταση από τη θεωρία περί κράτους και αριστερής κριτικής και των καταστάσεων που συναντήσαμε, είναι τεράστια. Το αποτέλεσμα των κοινωνικών συγκρούσεων και του εκάστοτε συσχετισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων οριοθετεί, πολλές φορές, το πλαίσιο και τις δυνατότητες άσκησης πολιτικής. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να βυθιστούμε στους υποκειμενισμούς μας, αλλά να αναμετρηθούμε και με τον κακό μας εαυτό, δημιουργώντας εκ νέου μια κοινή αφετηρία σε εσωκομματικό επίπεδο για τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας. Ειδικότερα, σε μία εποχή πανδημίας, κλιματικής κρίσης, μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών, προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών από πολέμους, φτώχεια και εξαθλίωση, με μία νέα, σκληρή οικονομική κρίση να διαφαίνεται στο άμεσο μέλλον, με τα αποτελέσματα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και τις τεκτονικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, η συζήτηση για τους μετασχηματισμούς και τα νέα πεδία πολιτικής σύγκρουσης είναι επιβεβλημένη. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα νέο σχέδιο που θα ορίζει τον Σοσιαλισμό στον 21ο αιώνα, σε νέες βάσεις, ακριβώς επειδή οι ιδέες αυτές και η μάχη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο δεν μπορούν να αποτελούν κείμενα ευαγγελίων και στείρας αναπαραγωγής μοντέλων του παρελθόντος, αλλά μία νέα πραγματικότητα, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με σαφείς κοινωνικές προτεραιότητες, που θα έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τις προτεραιότητες του κεφαλαίου και των ελίτ. Χωρίς να ξεχνάμε τη συνθετότητα της πραγματικότητας, των συγκρούσεων, το πλαίσιο της κάθε μάχης, τα πίσω βήματα, τα άλματα, τους συμβιβασμούς, τις αναγκαίες ρήξεις και τις τομές που απαιτούνται. Χωρίς να παραγκωνίζονται οι κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και της δημιουργίας, οι δυνάμεις της νέας γενιάς που πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο των πολιτικών προτεραιοτήτων μας. Τη δική τους «κανονικότητα» θα την ανατρέψουμε, γιατί χωρά μονάχα τους λίγους που η Νέα Δημοκρατία εξυπηρετεί. Το κρισιμότερο διακύβευμα, λοιπόν, της επόμενης περιόδου, είναι η δημιουργία ενός αντικυβερνητικού μετώπου ενάντια στην ακραία συντηρητική και νεοφιλελεύθερη «κανονικότητά» τους. Η δεύτερη φορά Αριστερά, χωρίς μνημόνιο και λιτότητα, θα έχει τη σφραγίδα της νέας γενιάς. Μιας γενιάς που είδε να της κλέβουν το μέλλον. Εχει έρθει η ώρα, λοιπόν, να τους κάνουμε παρελθόν και να αγωνιστούμε για τη ζωή μας.

«Το Είμαι ακόμα ζωντανός αφηγείται τη ζωή του συγγραφέα της Γκομόρα από τότε που έπαιζε ποδοσφαιράκια με τον μικρότερο αδελφό του, τότε που (δώδεκα χρονών) συνόδευσε τον πατέρα του να στοιχηματίσει στον ιππόδρομο. Μπροστά από το κατάστημα στοιχημάτων, η Καμόρα σκότωσε έναν άντρα που είχε κρυφτεί κάτω από ένα αυτοκίνητο, όμως αυτός από το φόβο του κατουρήθηκε και ο δολοφόνος τον αντιλήφθηκε από το “ρυάκι” που κυλούσε στην άσφαλτο… Αυτή είναι η πρωταρχική σκηνή της Γκομόρα (του βιβλίου, της ταινίας, της σειράς). Το Είμαι ακόμα ζωντανός, παρά τον τίτλο, είναι ένα γκράφικ νόβελ ζοφερό, θανατερό», γράφει ο Antonio D’ Orrico, κριτικός λογοτεχνίας και δημοσιογράφος της Corriere della sera, παρουσιάζοντας το νέο βιβλίο του Ρομπέρτο Σαβιάνο. Το «Είμαι ακόμα ζωντανός» είναι «μια διέξοδος, που θα προσφέρει μια εσωτερική ματιά σε ένα προσωπικό τραύμα διάρκειας 16 ετών [...]». «Το πρώτο βήμα», έγραψε ο ίδιος ο Σαβιάνο, «είναι αυτό το βιβλίο που είναι η εκτέλεση του Σαβιάνο [...] Λέω φτάνει […] τώρα θα επανακτήσω την ιστορία του Ρομπέρτο. Αφαιρώ το επώνυμο για να απαλλαγώ από το σύμβολο» και ανακοινώνοντας το βιβλίο στο τουίτερ: «Εδώ μέσα υπάρχει η οδύνη γι’ αυτό που ήμουν και δεν θα είμαι ποτέ πια, ολόκληρη η ζωή μου ανατινάχτηκε και τα κομμάτια της κόλλησαν και πάλι με σάλιο».

Οι κλυδωνισμοί που επιφέρει το "πολωνικό ζήτημα” στο εσωτερικό της Ε.Ε. συγχονίζονται με την επισημοποίηση του ρήγματος σε ευρασιατικό επίπεδο, με την απόφαση της Μόσχας να διακόψει, ως στερούμενες αντικειμένου, τις διπλωματικές σχέσεις της με το ΝΑΤΟ, μετά την απέλαση άλλων οκτώ μελών της αντιπροσωπείας της στις Βρυξέλλες. Πρόκειται για τα γεωπολιτικά συμφραζόμενα (και διλήμματα) της ευρωπολωνικής κρίσης, τα οποία η επικέντρωση της συζήτησης σε νομικό και "αξιακό” επίπεδο, δεν αφήνει να διαφανούν καθαρά. Η απαρέσκεια της Βαρσοβίας στην "ολοένα και στενότερη ένωση” και οι κατηγορίες της ότι το Ευρωδικαστήριο διευρύνει με τη δύναμη της αδράνειας, ούτως ειπείν, τη δικαιοδοσία του πέρα από αυτήν που του εκχωρήθηκε με τις ιδρυτικές συνθήκες απηχούν επακριβώς τις βρετανικές αιτιάσεις προ του Brexit. Και δεν αποτελούν, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, παρά την επένδυση με εθνοκυριαρχική-δημοκρατική γλώσσα των αντιστάσεων στην ανάδυση μιας "γερμανικής Ευρώπης”. Το να αντιτείνει κανείς ότι το πολωνικό Συνταγματικό Δικαστήριο είναι μη νομίμως συγκροτημένο, όπως διαπίστωσε το Ευρωδικαστήριο, δεν συνιστά απλώς έναν ενδιαφέροντα φαύλο κύκλο, αλλά και συγκαλύπτει το κατά το Politico "βρώμικο κοινό μυστικό” των Βρυξελλών ότι στη σύγκρουση με την Πολωνία καμία από τις δύο πλευρές δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη νίκη, διότι τα μέσα πίεσης έχουν όρια αποτελεσματικότητας. Άλλωστε τα "δύο μέτρα και σταθμά” που καταγγέλλει ο Μοραβιέτσκι αποτελούν πραγματικότητα. Όχι μόνο διότι το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο και το Conceil d' Etat της Γαλλίας έχουν προ πολλού σχετικοποιήσει με τη νομολογία τους την προτεραιότητα του κοινοτικού δικαίου έναντι του εθνικού, αλλά και διότι στο επίπεδο των περιλάλητων "αξιών” (του σεβασμού των μειονοτήτων, του πλουραλισμού κ.ο.κ.) η κατάσταση πνευμάτων στη Δυτική Ευρώπη έχει αλλάξει. Τι έχει λ.χ. να ζηλέψει πραγματικά η συντηρητική καθολική Πολωνία από την εκστρατεία που έχει εξαπολύσει, στο όνομα της γαλλικής ρεπουμπλικανικής παράδοσης, το υπουργείο Παιδείας του Εμανουέλ Μακρόν ενάντια στην woke culture, ήτοι την μαχητική εκδοχή της πολιτικής ορθότητας που έρχεται από την άλλη άκρη του Ατλαντικού;

Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1983, κέρδισε έναν διθύραμβο από τον Απντάικ, παρέμεινε έξω από τις λογοτεχνικές φατρίες, τιμήθηκε με σημαντικά βραβεία, κυνήγησε παράτολμες εμπειρίες, μάχεται ενάντια στους δαίμονές του και ξεγυμνώνεται στα βιβλία του με έναν τρόπο μοναδικό. Ο Εμανυέλ Καρέρ ρισκάρει να μη λέει ψέματα. Το καινούργιο του αφήγημα, το «Γιόγκα» (Εκδ. του Εικοστού Πρώτου) κορυφώνεται στη Λέρο. (...) Στο Γιόγκα, που παραπέμπει σε τέσσερα πυκνά χρόνια της ζωής του (2015-2019), αποκαλύπτει: «Μου έχουν πει ότι χρειάζεται πολύ θάρρος για να περιγράφεις τον εαυτό σου όπως κάνω στα βιβλία μου, χωρίς φτιασίδια. Δεν είναι αλήθεια (…) γιατί όποιος γράφει έχει όλη τη δύναμη στα χέρια του, κι εκείνος για τον οποίο γράφει βρίσκεται στο έλεός του. (…) Κυκλοφόρησα ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, το Ρώσικο μυθιστόρημα. Ξεγυμνώθηκα εκεί μια χαρά, εμένα αφορούσε, υπέβαλα όμως στην ίδια μεταχείριση τη μητέρα μου που φοβόταν μήπως αποκαλύψω ένα οικογενειακό μυστικό (σ.σ. για τον εμιγκρέ Γεωργιανό πατέρα της), αλλά και την τότε σύντροφό μου της οποίας φανέρωσα τη συναισθηματική και σεξουαλική ιδιωτική ζωή, με πρόσχημα ότι ήταν αξεδιάλυτα ενωμένη με τη δική μου.(…) Πέρασα μια γραμμή που δεν έπρεπε να την περάσω.» Αυτή τη γραμμή κατηγορήθηκε από τη δεύτερη γυναίκα του πως την ξαναπέρασε με το Γιόγκα. Ετσι, ενώ ήταν το φαβορί για τα βραβεία Γκονκούρ του 2020, αποκλείστηκε. Οπως παραδέχεται στο βιβλίο του: «Εχω εξαιρετικό ταλέντο στο να κάνω μια ζωή που θα είχε τα πάντα για να είναι ευτυχισμένη, αληθινή κόλαση».