Δρουν, όμως, πέρα και έξω από την κεντρική γραμμή όσες και όσοι διαφοροποιούνται από τις –θεωρητικά αντίθετες– θέσεις του κόμματός τους; Είναι θέμα ελεύθερης βούλησης του/της κάθε ευρωβουλευτή/τριας της ΝΔ ή ένας εύσχημος τρόπος προκειμένου το κόμμα να μη δυσαρεστήσει κανένα από τα ακροατήριά του και να μην διαρραγούν σχέσεις εξάρτησης που, ενδεχομένως, υπάρχουν; Γιατί, για παράδειγμα, μόνο ερωτηματικά προκαλεί το γεγονός ότι την ώρα που η πανδημία καλπάζει και που μεταλλάξεις κάνουν συνεχώς την εμφάνισή τους, την ώρα που δεν προλαβαίνουμε να μετράμε νεκρούς σε όλο τον κόσμο και που η ταξικότητα του ιού είναι περισσότερο έκδηλη παρά ποτέ, από τη μία η ευρωομάδα της ΝΔ καταψηφίζει στις Βρυξέλλες την άρση των πατεντών και από την άλλη, στην Αθήνα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την ανάγκη ισότιμης πρόσβασης στο εμβόλιο.
Είτε λοιπόν δεν ελέγχει τα του οίκου του και βρισκόμαστε ενώπιον μιας εσωκομματικής …ανταρσίας (για να αστειευτούμε και λίγο), είτε υπογείως έχει δοθεί άλλη γραμμή και το κυρίαρχο, επίσημο αφήγημα χρησιμοποιείται απλώς γιατί αυτό επιτάσσει το φιλελεύθερο προφίλ, που ανεπιτυχώς προσπαθεί να εμφανίσει, είτε απλώς ψεύδεται γνωρίζοντας πως κανείς δεν θα του ζητήσει να απολογηθεί γι’ αυτό. Όπως άλλωστε είχε γράψει, τη δεκαετία του 1980, ο Αντρέ Φοντέν: «από καταβολής κόσμου το ψέμα έχει γίνει η δεύτερη φύση στις κυβερνήσεις». Κι εδώ αναδύεται το γνωστό, αμείλικτο ερώτημα: γιατί οι άνθρωποι, που σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία έχουν τον τελικό λόγο, όχι μόνο δεν ενοχλούνται από τα ψέματα και τις πάσης φύσεως λαθροχειρίες των ηγετών τους, αλλά τις χειροκροτούν; Υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση προσπάθησε να κατασκευάσει μια εικονική πραγματικότητα, την οποία η ίδια ανέτρεψε, όταν έκρινε ότι οι προτεραιότητές της άλλαξαν. Και όμως. Συνεχίζει ακάθεκτη να κάνει το άσπρο μαύρο. Να μην αξιολογεί την πραγματικότητα, έτσι όπως οι πολλοί τη βιώνουν, και να δημιουργεί προνομιακές συνθήκες για λίγους. Να εμμένει σε αδιέξοδες και καταστροφικές για τους πολλούς πολιτικές, περιφέροντας την αλαζονεία της και την… ιδιοκτησιακή της σχέση με τη χώρα. Αυτό που ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι σύμβουλοί του κάνουν συνειδητά, είναι να διαμορφώνουν έναν κόσμο όπου η αλήθεια ακυρώνεται, δεν μετράει. Υποσκάπτουν, όμως, έτσι τις βάσεις του πολιτισμού, που είναι προσωπική υπόθεση όλων μας.