Macro

24
06

Δημήτρης Καρέλλας: Μειώνοντας τη φτώχεια – μέχρι;

Από την εποχή της θατσερικής αντεπανάστασης ενάντια στο κοινωνικό κράτος (αυτό που περιέγραφε ο εμπνευστής του, λόρδος Μπέβεριτζ, το 1943 ως «ένα οικοδόμημα κοινωνικής προστασίας από την κούνια μέχρι τον τάφο») το 25% έως το 35% του πληθυσμού των αναπτυγμένων δυτικών κοινωνιών (χωρίς καν Αφρική, Ασία και Λ. Αμερική) βρίσκεται στο εφιαλτικό κατώφλι της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Και σε περιόδους κρίσεων (οικονομικής, κοινωνικής, ανθρωπιστικής, υγειονομικής) αυτά τα ποσοστά αυξάνονται δραματικά. Με κάθε είδους κυβερνήσεις: φιλελεύθερες, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ κοινωνικό κράτος, είναι η κάλυψη των ουσιαστικών αναγκών και κινδύνων των ανθρώπων με την παροχή δημόσιων υπηρεσιών προς όποιον/α τις χρειάζεται και οι οποίες χρηματοδοτούνται από ένα προοδευτικό, έντιμο και αποτελεσματικό σύστημα φορολόγησης. Το εξ αυτού σύστημα κοινωνικής προστασίας αποτελεί το βασικό στοιχείο καταπολέμησης του φόβου απέναντι στην ανεργία, την αρρώστια, την ανημπόρια, την αναπηρία, τη φτώχεια. Και, με την απαραίτητη ενσυναίσθηση των εντεταλμένων δημόσιων λειτουργών, καταπολεμά και τη μοναξιά… Εχει φανεί ότι ένα τέτοιο σύστημα δεν είναι συμβατό όχι μόνο με τις τρέχουσες νεοφιλελεύθερες αλλά και τις βασικές παραδοχές περί το καπιταλιστικό σύστημα: δεν λειτουργεί με κριτήριο το κέρδος, δεν αποτιμάται με όρους οικονομικής απόδοσης. Ετσι, οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν λαμβάνει υπόψη το αντικαπιταλιστικό στοιχείο του κοινωνικού κράτους, κινδυνεύει να παλεύει για τη μείωση του ποσοστού κινδύνου φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού κατά 2, 3, 6 εκατοστιαίες μονάδες, για να το δει να παίρνει πάλι την ανιούσα με την επόμενη κυβέρνηση ή με την πρώτη κρίση – όπως θα συμβεί σήμερα. Ενώ η απαίτηση είναι να μηδενίσουμε το ποσοστό.
Περισσότερα »
24
06

Ο σεξισμός ως πολιτική ορθότητα

Ο συνηθέστερος τρόπος να διαχέονται σεξιστικού τύπου στερεότυπα στο κοινωνικό σώμα είναι τα τηλεοπτικά στόρι, οι αφηγήσεις, είτε αφορούν διαφημίσεις προϊόντων είτε σίριαλ κ.ο.κ. Τα έμφυλα στερεότυπα πάνε κι έρχονται, με διαβαθμίσεις έντασης. Από την μοντέρνα “δούλα και κυρά“, που ανοίγει φύλο με αρωγό, για να μαθαίνει, βεβαίως βεβαίως, την κόρη της, ως την “π...να” με το βιτριόλι, η αναπαραγωγή της βιαιότητας της πατριαρχίας, που ορίζει και καθορίζει ρόλους και ζωές, είναι εδώ. Η υπόθεση είναι προφανώς πολιτική, αγγίζει δε όλο το φάσμα. Αν για τη δεξιά τα προωθούμενα από το σύστημα γυναικεία πρότυπα εντάσσονται στα ταυτοτικά της χαρακτηριστικά, σεξιστικά ολισθήματα βαραίνουν και την αριστερά. Μετά το περιβόητο σποτ της Πολιτικής Προστασίας, του σώφρονος ανδρός (Χρήστος Λούλης) με την άμυαλη γυναίκα στο πλευρό του, ένα ακόμα έρχεται να συμπληρώσει τη μεγάλη εικόνα του σεξισμού. Στο, κατά τα άλλα επιτυχές, σποτ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τα ΜΜΕ, μία ακόμα χαρίεσσα ξανθιά, εδώ, βλέπει το χρήμα να πέφτει ακκιζόμενη, δίχως να αντιδρά. Η επιλογή γυναίκας, για την κατάδειξη της διαφθοράς στα ΜΜΕ, σε έναν επαγγελματικό χώρο όπου οι γυναίκες σε θέσεις ευθύνης σπανίζουν, κρίνεται ατυχέστατη, αφού η στερεοτυπική αναπαραγωγή του σεξιστικού προτύπου είναι καταφανής. Αλλά το σπουδαιότερο δεν είναι η καθαυτή ύπαρξη του σεξισμού: είναι πως σε τούτη ουδεμία/δείς αντέδρασε. Κι ενώ το ίδιο το σποτ κατακρίθηκε από πολλούς για άλλα, η έμφυλη διάσταση θεωρήθηκε πολιτικώς ορθή. Καμία γυναίκα, καμία γυναικεία συλλογικότητα, εντός ή εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έδειξε να ενοχλείται, ούτε καν να το παρατηρεί ως αντικανονικό. Η εμπεδωμένη πατριαρχία, με όλα τα συμπαρομαρτούντα, είναι εδώ. Η χωρίς αντίδραση κατάποση μιας τέτοιας “λεπτομέρειας” ενισχύει τη συστημική βία εναντίον της οποίας κάθε γυναίκα παλεύει κατά μόνας: οι γυναίκες «δεν έχουν σαν τους προλετάριους μια ενότητα εργασίας και συμφερόντων», «ζουν κατεσπαρμένες ανάμεσα στους άνδρες». Επιπλέον, «ο δεσμός που ενώνει τη γυναίκα με τους καταπιεστές της δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον», λέει η Μποβουάρ στο «Δεύτερο Φύλο». Όταν εξουσιαστής είναι ο σύντροφος, ο εραστής, ο αδελφός, είναι προφανές πως ο αγώνας γίνεται αδυσώπητη καθημερινή διαπάλη, συναισθηματικά αφόρητη.
Περισσότερα »
24
06

Μετάβαση σε μια νέα εποχή

Ο νόμος των Ενεργειακών Κοινοτήτων αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά νομοθετήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ, λοιπόν, το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει, έχουν προβλεφθεί κίνητρα, όπως και χρηματοδότηση για την ανάπτυξη Ενεργειακών Κοινοτήτων, μέσω ΕΣΠΑ, η κυβέρνηση της ΝΔ φαίνεται απρόθυμη να τις στηρίξει, τις στερεί δε πηγές χρηματοδότησης, ενώ κατάργησε την προτεραιότητα σύνδεσής τους στο δίκτυο. Το μόνο που βλέπει είναι η δημιουργία νέων πεδίων κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο, αποξενώνοντας για μια ακόμα φορά τον άνθρωπο από την ίδια τη φύση. Είναι σαφές πως με ένα συγκεκριμένο πλαίσιο κανόνων και προϋποθέσεων για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και την αξιολόγηση/εξέταση των σωρευτικών τους επιπτώσεων στο χώρο (μέσω του Ειδικού Χωροταξικού Πλαισίου των ΑΠΕ), τα αιολικά πάρκα μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι ενός συνολικού σχεδιασμού που, πέρα από τα οφέλη για το περιβάλλον, μπορούν να ορίσουν μια νέα πορεία και αναπτυξιακή προοπτική για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Η ιστορία μας διδάσκει ότι αυτός που μπαίνει πρώτος στη νέα εποχή έχει πάντα συγκριτικό πλεονέκτημα. Όποια χώρα μπορέσει συνεπώς να αποκτήσει ρόλο και να ορίσει τη νέα αυτή εποχή μπορεί ταυτόχρονα να χτίσει μία νέα βάση για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας, των όρων απασχόλησης και της κοινωνικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης. Η πρωτοπορία είναι μια λέξη που δε φοβίζει την Αριστερά, αλλά είναι συστατικό της στοιχείο. Ζούμε σε μια χώρα μικρή, με μικρή εσωτερική αγορά, όπου βιώνουμε με τον πιο βίαιο τρόπο εν μέσω υγειονομική κρίσης, τις επιπτώσεις της εξάρτησης του παραγωγικού μας μοντέλου από εποχικές δραστηριότητες, όπως ο τουρισμός, με μεγάλο και ανισοβαρές αποτύπωμα στο παραγωγικό μείγμα. Η στρατηγική που θέλει την Ελλάδα να κάνει τα βήματα προς την ενεργειακή μετάβαση, παράλληλα με την ανάπτυξη της έρευνας και της καινοτομίας στο πεδίο αυτό, μπορεί να δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα για την κοινωνία και συνολικά για τη χώρα. Με αφορμή τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση και τα 191 από την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους (επιτρέψτε μου να θεωρώ τη δεύτερη ημερομηνία πιο σημαντική), θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε τα πιο καινοφανή πράγματα. Θα προσπαθήσουν να μας πείσουν για «καινούργια» εθνικά οράματα που θα σημαίνουν, με βεβαιότητα, πίσω ολοταχώς. Ας επιτρέψουμε στην ελληνική κοινωνία να αποκτήσει μια νέα κοινωνική αυτοπεποίθηση που θα πηγάζει από την ένταξή της στην πρωτοπορία που ορίζει η ενεργειακή μετάβαση, παράλληλα με την ανάδειξη ενός τρίτου πυλώνα στην οικονομία, με ισχυρό κοινωνικό πρόσημο, πέρα από την οικονομία της αγοράς και έναν άγονο κρατισμό.
Περισσότερα »
24
06

Πεζόδρομοι και καβαλάρηδες

Ισως θα πρέπει να προσανατολιστούμε στην εκδοχή ότι δεν είναι θέμα μυαλού, αλλά αντίληψης για τα πράγματα. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει, είναι να δειχτεί ότι κάτι σημαντικό επιχειρείται, και μάλιστα παρά τις αντιδράσεις όσων δεν θέλουν να το αντιληφθούν. Και, βέβαια, να φιλοτεχνηθεί το προφίλ του αποφασιστικού πολιτικού, που δεν διστάζει να πάει κόντρα, προκειμένου να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις. Γι’ αυτό και τα φιλοκυβερνητικά μέσα προσπάθησαν να ρίξουν μέρος της ευθύνης για το κυκλοφοριακό κομφούζιο στην πορεία των υγειονομικών, που συνέπεσε με τη δεύτερη μέρα εφαρμογής της προβληματικής ημι-πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου. Πολύ πριν γεννηθεί ο κ. Μπακογιάννης, ένας άλλος πολιτικός που προαλειφόταν και επειγόταν να μας κυβερνήσει, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο θεοσχωρέστον, σε μια παρόμοια προσπάθεια κατασκευής πολιτικού προφίλ, ξήλωνε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τις ράγες του αθηναϊκού τραμ, για να παραδώσει την πρωτεύουσα στη δικτατορία του αυτοκινήτου και δη του Ι.Χ. Αυτός τα κατάφερε, μας κυβέρνησε κάμποσα χρόνια. Το τραμ, όμως, χρειάστηκε μισόν αιώνα για να ξαναβρεί τη θέση του στον ιστό μιας πολύ πιο κακοποιημένης και περισσότερο δυσλειτουργικής πόλης, που κατάντησε έτσι χάρη και σε πολιτικούς, που το όραμά τους φάνταζε μεταρρυθμιστικό, αλλά, αντί να φροντίζει για την έλευση του μετά, ρύθμιζε με βάση τα καλά και συμφέροντα των ισχυρών τις ίδιες βλαβερές ισορροπίες, όσων διακηρύσσουν ότι όλα πρέπει ν’ αλλάζουν, αλλά για να μην αλλάζει τίποτα.
Περισσότερα »
24
06

Ζήτημα αξιοπρέπειας. Ναι, αλλά όχι μόνο …

Και δικαιολογημένα αναρωτήθηκες: με ποια κριτήρια εντάχθηκαν τα ΜΜΕ στην καμπάνια, πώς δόθηκε η διαφήμιση και μοιράστηκαν τα χρήματα;  Εδώ και μέρες η ερώτηση είναι μία: πού πήγαν τα 20 εκατομμύρια ευρώ της κρατικής διαφημιστικής καμπάνιας με αφορμή την πανδημία; Και το αίτημα ξεκάθαρο: να δοθεί στη δημοσιότητα ο κατάλογος με τα ποσά και τους αποδέκτες τους. Πόσα χρήματα πήρε το κάθε Μέσο από τον κρατικό κορβανά. Με ποια ποσά χρηματοδοτήθηκαν κουμπάροι και συγγενείς πολιτικών. Πόσα έλαβαν μεγαλοεκδότες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ. Και να κατατεθούν τα αποδεικτικά στοιχεία: τιμολόγια με ημερομηνίες και ποσά, προκαταβολές κ.λπ.. Να ενημερωθεί ο κάθε φορολογούμενος πολίτης, όπως έχει δικαίωμα, με ποιον τρόπο ξοδεύτηκε το δημόσιο χρήμα. Στο κρίσιμο ερώτημα η απάντηση από την πλευρά του κυβερνητικού εκπροσώπου μέχρι τώρα είναι αρνητική και ενοχική: «Κάποτε, στο μέλλον, θα δοθεί ο κατάλογος στη δημοσιότητα». Και οι δικαιολογίες αστείες: «Δεν έχει τελειώσει ακόμη η καμπάνια, δεν έχουν δοθεί όλα τα χρήματα, δεν έχει ολοκληρωθεί ο ποιοτικός και ποσοτικός έλεγχος….». Και «η μπάλα στην εξέδρα», και «η λάσπη στον ανεμιστήρα» και ο συμψηφισμός: «Ναι, αλλά κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους». Μεθοδεύσεις που επιβεβαιώνουν τις υποψίες ότι η κυβέρνηση πάει να κερδίσει χρόνο, για να καλύψει ένα πραγματικό πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο. Γι’ αυτό φοβάσαι ότι δεν είναι απίθανο να «μαγειρευτεί» τελικά η λίστα, να «πειραχτούν» οι αριθμοί. Αυτό όμως που σ’ εξοργίζει περισσότερο είναι η αλαζονική συμπεριφορά:: «Δεν τη δίνουμε τη λίστα, γιατί έτσι μας αρέσει. Γιατί εμείς είμαστε οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν». Αυτή είναι στην ουσία η απάντηση της κυβέρνησης. Και στην πετάει κατάμουτρα, λες και η χώρα είναι Μπανανία και οι πολίτες υπήκοοι. Γι’ αυτό είπες παραπάνω ότι είναι ζήτημα αξιοπρέπειας να αντιδράσεις στην ολοφάνερη υποτίμησή σου ως πολίτη, στην περιφρόνηση που δείχνει αυτός ο αυταρχισμός και η έπαρση της εξουσίας. Δεν είναι όμως μόνο ζήτημα προσωπικής αξιοπρέπειας. Είναι και ζήτημα διαφάνειας, Και νομιμότητας. Και χρηστής διαχείρισης του δημόσιου χρήματος. Και λογοδοσίας. Και χειραγώγησης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Και ασφυκτικού ελέγχου της πληροφόρησης. Είναι τελικά ζήτημα δημοκρατίας.
Περισσότερα »
23
06

Πολιτική υποκρισία

Εδώ και πολλά χρόνια, στην ύστερη περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, δεξιοί, κεντροαριστεροί και σοφτ αριστεροί, μάς είχαν πρήξει για την ανάγκη να «επενδύουμε» όσα λεφτά είχαμε σε μετοχές ή σύνθετα χρηματιστηριακά προϊόντα, χωρίς να αποκλείουν και τις «επενδύσεις» σε ακίνητα, για να ενισχυθεί η οικοδομική δραστηριότητα (που εν τέλει, αν και έδιναν μικρές προσόδους, αποδείχτηκαν εκ των υστέρων πολύ ασφαλέστερες). Υπ’ αυτήν την έννοια, δεν κατανοώ γιατί όλοι δαύτοι την πέφτουν στον Δημήτρη Παπαδημούλη, αφού αυτό που έκανε, δεν ήταν κάτι άλλο από το να «επενδύσει» σε αγορά σπιτιών τα πολύ καλά λεφτά που έβγαζε και βγάζει ως ευρωβουλευτής, ο οποίος μάλιστα κάνει πολύ καλά τη δουλειά του.
Περισσότερα »
23
06

Το μπόι και το ανάστημα

Είδα κι εγώ τη φιέστα της ελεεινής χαράς στη Σαντορίνη. Άκουσα κι εγώ τις πρωθυπουργικές αερολογίες για τον Τουρισμό Μας όπως και τις αρμόδιες υπουργικές ανοησίες για την Ελλάδα Μας. Είδα κι άκουσα τους επαίνους για το Νοσοκομείο Σαντορίνης, αλλά όχι την αγωνία όλου του προσωπικού για τις ελλείψεις. Α, ναι, όλα ήταν υπέροχα και ο πρωθυπουργός μια ζωγραφιά στο φημισμένο ηλιοβασίλεμα. Για την ακρίβεια, ένα master class αισθητικής ψευδολογίας, όπως όλες οι cart postal που προσπαθούν να μιμηθούν την ομορφιά την οποία βεβαίως ουδέποτε συνάντησαν. Γι’ αυτό και η εικόνα του πρωθυπουργού στο ηλιοβασίλεμα ήταν ένα μάθημα αισθητικής τυφλότητας που όμως (σαν να εκδικείται η πραγματικότητα) αποκάλυψε το πώς βλέπουν τον κόσμο τα μπουκωμένα μάτια. Πώς βλέπει τον κόσμο η πανάκριβη τυφλότητα των 20 εκατομμυρίων. Είδα και το ωραίο φως να τυλίγει τις κυρίες των κυρίων στο μπαλκόνι του Αιγαίου. Σαν διαφήμιση ρούχων ήταν, σαν αρχιτεκτονική του άδειου, άρτι αφιχθείσες από τα μπαλκόνια των σπιτιών τους όπου χειροκρότησαν τους Γιατρούς Μας, τους Υγειονομικούς Μας, τα Νοσοκομεία Μας για την ηρωική τους προσπάθεια στην πανδημία του φονικού ιού. Πάνε όμως αυτά. Περασμένα ξεχασμένα. Είναι να απορείς γιατί τα θυμούνται ακόμα... οι χειροκροτημένοι. Οι χειροκροτημένοι που ΔΕΝ τους είδα (σε ακόμα ένα master class τυφλότητας) να βγαίνουν στους δρόμους, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα στήριξής του χειροκροτημένου Εθνικού Συστήματος Υγείας. Το μαυλιστικό ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης κάλυψε τα πάντα. Μαζί και το πανό της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας που έγραφε: «We can’t breathe. Σ’ αυτό το σύστημα που Θεό έχει το κέρδος και η Υγεία είναι εμπόρευμα, οι ανάγκες ασθενών και υγειονομικών δεν χωράνε».
Περισσότερα »
23
06

Νίκος Φίλης: Ο αγώνας δεν είναι ταχύτητας, αλλά αντοχής

Χρειαζόμαστε κόμματα αρχών με μέλη που θα συμμετέχουν αυτοπρόσωπα, κατακτώντας τα πολιτικά τους δικαιώματα. Αντιθέτως, επιβαρύνει την κρίση δημοκρατικής νομιμοποίησης η μετατροπή των κομμάτων σε σύνολο εικονικώς συμμετεχόντων ευκαιριακών μελών-ψηφοφόρων, φαινόμενο που παραπέμπει σε πελατειακά δίκτυα και σε λογικές μετα-δημοκρατίας. Η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπει σε έναν αναστοχασμό για τα κυβερνητικά πεπραγμένα του, όχι σε μια γραμμική συνέχεια, με μια περίοδο που είχε σημαντικά επιτεύγματα αλλά και μεγάλα ελλείμματα και λάθη, καθώς η πολιτική ασκείτο με βάση τους μνημονιακούς καταναγκασμούς που στον πυρήνα τους ήταν νεοφιλελεύθεροι. Χρειάζεται να πιάσουμε το νήμα από τη Συμφωνία των Πρεσπών, σε μια περίοδο που επιδεινώνονται οι εκκρεμότητες στην εξωτερική πολιτική. Χρειάζεται προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας, να θέσουμε στο επίκεντρο την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών της υγείας, της παιδείας, του ασφαλιστικού συστήματος, της ενέργειας, αλλά και του νερού που απειλείται με ιδιωτικοποίηση. Χρειάζεται να θυμηθούμε χωρίς ενοχές τον αγώνα που δώσαμε το πρώτο εξάμηνο του 2015 για την αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών, τώρα που οι κυρίαρχες δυνάμεις αναγκάζονται να συζητήσουν την αμοιβαιοποίηση του χρέους και πολλά από όσα προτείναμε τότε για να αποφευχθεί η διάλυση της Ε.Ε. Χρειάζεται να μην εμπλακούμε σε οικονομίστικη-κοντόφθαλμη θεώρηση των επάλληλων κρίσεων, την ώρα που κεντρικό διακύβευμα είναι ένα απελευθερωτικό-δημοκρατικό μήνυμα για τη ζωή των ανθρώπων και ειδικά της νέας γενιάς.
Περισσότερα »
23
06

Γιώργος Ψυχογιός: Αλληλεγγύη είναι η απάντηση στην ξενοφοβία που σπέρνει η κυβέρνηση

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Πρόσφυγα. Η μέρα που ο κόσμος πρέπει να θυμάται -και ο ελληνικός λαός ξέρει από προσφυγιά και μετανάστευση- ότι ο νόμος της ζούγκλας και της επιβίωσης του ισχυρού δεν έχει θέση πια στην κοινωνία των ανθρώπων και ότι πρέπει να διαχειριστούμε το ζήτημα με ανθρωπιά, πολιτικές ένταξης και συνεχή πίεση προς την Ευρώπη. Δυστυχώς -μέχρι ώρας-, η Ε.Ε. περί άλλων τυρβάζει και προσπαθεί να χωρέσει τον ελέφαντα κάτω απ’ το χαλί. Σήμερα θα ήταν μια καλή ευκαιρία να ανακοινώσει την έμπρακτη αλληλεγγύη της τόσο στους πρόσφυγες όσο και στις χώρες πρώτης εισόδου, τις οποίες καταδίκασε ως ασπίδα της με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, αλλά φευ.
Περισσότερα »
22
06

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Ο ΣΥΡΙΖΑ μείωσε τις ανισότητες στο χαμηλότερο σημείο που έχουν βρεθεί τουλάχιστον την τελευταία 20ετία

Δημοσιεύτηκαν την Παρασκευή η Έρευνα Εισοδήματος και Συνθήκων Διαβίωσης των Νοικοκυριών και το Δελτίο Τύπου για την Οικονομική Ανισότητα της ΕΛΣΤΑΤ που αφορά το έτος 2018. Βλέπουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που «κατέστρεψε την χώρα» από το 2015 έως το 2018, αύξησε το μέσο διαθέσιμο ατομικό εισόδημα κατά 700 ευρώ, ενώ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που την έσωσαν το μείωσαν από το 2010 έως το 2015 κατά 5.187 ευρώ. Βλέπουμε ότι το 2018, τη χρονιά εξόδου από τα μνημόνια, το μέσο ισοδύναμο ατομικό εισόδημα αυξήθηκε κατά 3,9%. Βλέπουμε επί ΣΥΡΙΖΑ ο πληθυσμός σε κίνδυνο φτώχειας μειώθηκε κατά 670.000, ενώ από το 2010 έως 2015 οι άνθρωποι που αντιμετώπιζαν κίνδυνο φτώχειας αυξήθηκαν κατά 800.000. Βλέπουμε ότι Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε τους βασικούς δείκτες ανισότητας, τον συντελεστή Gini και τον S80/S20, στο υψηλότερο σημείο τους και τους παρέδωσε στο ιστορικά χαμηλότερο. Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ σε αντίξοες συνθήκες μείωσε τις ανισότητες στο χαμηλότερο σημείο που έχουν βρεθεί στη χώρα τουλάχιστον την τελευταία 20ετία. Βλέπουμε ότι επί ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος «κατέστρεψε την μεσαία τάξη» το εισόδημα μίας οικογένειας με μεσαίο εισόδημα και 2 παιδιά αυξήθηκε κατά από 1.250 έως 1.390 ευρώ τον χρόνο ενώ από το 2010 έως το 2015 έπεσε από 8.926 έως 14.000 ευρώ! Προφανώς το αποτύπωμα της κρίσης εξακολουθεί να υπάρχει. Όμως τα κόμματα που χρεοκόπησαν την χώρα και φτωχοποίησαν τον κόσμο, οι πολιτικοί που αυξήσαν τις ανισότητες σε ιστορικά υψηλά, τα media που σιγόνταραν όλα αυτά, καλό θα ήταν να κοιτάνε που και που τα στοιχεία. Θα βοηθούσε στο να μην εκτίθενται.
Περισσότερα »