Macro

Την ίδια ώρα, το Κίνημα Αλλαγής μπορεί να έχει μεν πάρει αποστάσεις από τον σκληρό νεοφιλελευθερισμό με τον οποίον πορευόταν τόσα χρόνια, δεν έχει πάρει όμως αποστάσεις από τη Ν.Δ., την οποία ακολουθεί πιστά, όπως ξεκάθαρα φαίνεται και από την Προανακριτική Επιτροπή, αλλά και από τη στάση του κόμματος της Φώφης Γεννηματά στην υπόθεση των υποκλοπών Μιωνή. Νέα Δημοκρατία και πρώην ΠΑΣΟΚ κάνουν πως ξέχασαν τον βίο και την πολιτεία τους, ξέχασαν τον Τόμπρα και τον Μαυρίκη, και έχουν το θράσος να καταλογίζουν πρακτικές παρακράτους στην Αριστερά, φτύνοντας κατάμουτρα την ίδια την πρόσφατη πολιτική Ιστορία του τόπου. Δεν έχουν υπολογίσει, όμως, ότι οι πολίτες αντιμετωπίζουν διαφορετικά την κυβέρνηση και διαφορετικά την αντιπολίτευση, άρα έχουν απαιτήσεις από την κυβέρνηση Μητσοτάκη που τα έχει κάνει μούσκεμα και όχι από τη μετρημένη και υπεύθυνη αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. Έχουν επίσης υπολογίσει λάθος ότι είναι δυνατόν να καλύψουν τις πομπές τους φτιάχνοντας ένα σκιάχτρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έναν μπαμπούλα. Ο ελληνικός λαός, μέσα από την ταραγμένη πολιτική μας Ιστορία, είναι εκπαιδευμένος να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, την ήρα από το στάρι. Το ξαναζεσταμένο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το μόνο που θα επιτύχει θα είναι να ενισχύσει τη συσπείρωση και την αποφασιστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης και της οργάνωσης των λαϊκών αντιστάσεων.

Η Αθήνα χρειάζεται περισσότερους δημόσιους χώρους, τόσο στο κέντρο όσο και στις γειτονιές, και ένα νέο βιώσιμο μοντέλο αστικής κινητικότητας. Αν κάποιος ζει και κινείται στην Αθήνα, τότε σίγουρα το ξέρει καλά αυτό. Η πρόταση για τον Μεγάλο Περίπατο έδειχνε προς αυτήν την κατεύθυνση. Σήμερα όμως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια προβληματική και βεβιασμένη υλοποίηση που δεν σέβεται την καθημερινότητα της πόλης και εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Είναι βαθιά αντιφατικό να στοχεύουμε στον επιθυμητό περιορισμό της χρήσης των Ι.Χ. αφήνοντας τις δημόσιες συγκοινωνίες στην κατάσταση που είναι. Οι πόλεις όμως δεν είναι μόνο κυκλοφορία. Συγκροτούνται ως ένα σύνολο σχέσεων και δραστηριοτήτων. Ενας παραπάνω λόγος για τον οποίο δεν μπορείς να προχωράς σε μια μεγάλη αλλαγή, αδιαφορώντας για τη φωνή των ανθρώπων της πόλης. Η δημοτική αρχή αντιλαμβάνεται τον δημόσιο διάλογο ως χάσιμο χρόνου, αφού ακόμα και σήμερα η λειτουργία των δύο επιτροπών (διαβούλευσης και επιστημονικής παρακολούθησης), τις οποίες είχε ψηφίσει το δημοτικό συμβούλιο, παραμένει χωρίς περιεχόμενο. Τέλος, είναι εξαιρετικά προβληματικό ότι η προώθηση των συγκεκριμένων παρεμβάσεων έγινε χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα ζητήματα χρήσεων γης που είναι καίριας σημασίας για την πολυλειτουργικότητα της πόλης (π.χ. της κατοικίας ή των παραγωγικών δραστηριοτήτων) και θέματα κοινωνικών και χωρικών ανισοτήτων που προϋφίστανται. Η πολυλειτουργικότητα του κέντρου, η συνύπαρξη δηλαδή της κατοικίας με τη διασκέδαση, το λιανεμπόριο, τη δημόσια διοίκηση και παραγωγικές δραστηριότητες χαμηλής όχλησης, είναι κάτι που οφείλουμε να προστατεύσουμε. Υπάρχουν δραστηριότητες και χρήσεις που έχουν τη δυναμική να επεκτείνονται εις βάρος των υπολοίπων, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει με την εστίαση. Αν προσθέσουμε εδώ την εκρηκτική αύξηση των τουριστικών μονάδων και το αρρύθμιστο πεδίο για τη βραχυχρόνια μίσθωση, έχουμε μπροστά μας έναν βασικό κίνδυνο. Τη μετατροπή του κέντρου της Αθήνας σε μια επικράτεια μονοκαλλιέργειας της εστίασης και του τουρισμού. Είναι μια προοπτική με την οποία πρέπει να συγκρουστούμε.

Η αναμέτρηση με το νεοφιλελεύθερο εξουσιαστικό παράδειγμα πρέπει να συσπειρώσει πολλές δυνάμεις. Να διαμορφώσει μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμπαράταξη με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και να είναι ανοιχτή, ειδικά, σε συνθήκες απλής αναλογικής σε κόμματα της αντιπολίτευσης, που θα κάνουν στροφή στην αντι-ΣΥΡΙΖΑ στρατηγική τους. Δεν θα συγκροτηθεί με τη λογική του μεγάλου κόμματος που «καταπίνει» τα μικρά και που χωνεύει «πολυσυλλεκτικά» τις επιμέρους ταυτότητες, παρεμποδίζοντας την αυτόνομη ανάπτυξη και συμβολή τους. Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν την πρώτη ύλη της δημόσιας συνομιλίας μας με την κοινωνία ενόψει του συνεδρίου για τον διευρυμένο ΣΥΡΙΖΑ. Και, προνομιακά, με τον μεγάλο, ανεξερεύνητο εν πολλοίς χώρο της νεολαίας. Να «ξανασυστηθούμε», να ακούσουμε και να μιλήσουμε με τους νέους. Με τους νέους της επιστημονικής πρωτοπορίας, της καλλιτεχνικής δημιουργίας, της οικολογικής δράσης, του εθελοντισμού, των ειδικών αναγκών και των ιδιαίτερων χαρισμάτων. Αλλά και με τα «χαμένα παιδιά». Της ανεργίας ή της εξοντωτικής κακοπληρωμένης εργασίας, των εξαρτήσεων, του στρες, της πίσω αυλής, της «αποτυχίας», τους αναλώσιμους και λούμπεν που απειλεί να τους αρπάξει από τη Δημοκρατία ο φασισμός. Και με τα άλλα: τα ατίθασα, τα «άγρια» παιδιά της κρίσης, που γυρίζουν την πλάτη στον πολιτικό κομφορμισμό και στρατεύονται σε κινήσεις στα αριστερά μας. Είμαστε πρώτο κόμμα στους νέους, με ποσοστό 39%. Στις επόμενες εκλογές να κερδίσουμε πάνω από το 50% στη νεολαία! Νά ένας στόχος που από μόνος του περικλείει και νοηματοδοτεί την έννοια της διεύρυνσης. Όλα αυτά φτιάχνουν ένα πεδίο διασταύρωσης απόψεων, πέρα από ιαχές, δοξολογίες, ψευδώνυμα και αναθέματα, έξω από το κέλυφος μιας αμήχανης, σε κάποιες περιπτώσεις, σιωπής. Για να διαψευστεί η θεωρία ότι η ριζοσπαστική Αριστερά εξεμέτρησε τον βίο της. Για να επιβεβαιωθεί, μέσα από τη συλλογική θέληση, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία θα επανιδρυθεί ως κόμμα αγώνων και διακυβέρνησης, ως το κόμμα των ριζοσπαστικών προταγμάτων της Αριστεράς, ως αντιπαράδειγμα ως προς τα κριτήρια της νεοσυντηρητικής συστημικής «κανονικότητας». Τελικά, ως πλειοψηφικό ρεύμα και άμεση εναλλακτική πρόταση εξουσίας, που με την ψήφο του λαού θα αναλάβει ξανά τις τύχες της χώρας μετά την καταστροφή και τα κοινωνικά ερείπια, ακόμη και μια νέα χρεοκοπία, που μπορεί να μας κληροδοτήσει η διακυβέρνηση της Ν.Δ.

Εντάξει, θέλει μελέτη το κείμενο του εξωδικαστικού συμβιβασμού, διότι η διατύπωση «η Novarits Ηellas λάδωνε ξένους αξιωματούχους για να επηρεάσουν τις κυβερνήσεις τους υπέρ των δραστηριοτήτων της» είναι κάπως αμφίσημη. Εν πρώτοις δεν λέει σε ποια χώρα συνέβησαν όλα αυτά. Διότι αυτό το «Novartis Hellas» αφήνει ανοιχτές πολλές εκδοχές, ας μην είμαστε καχύποπτοι. Δεύτερον, δεν αναφέρει πουθενά τον  Άδωνι Γεωργιάδη ονομαστικά.  Άρα όλα ήταν σκευωρία των μαδούρων. Διότι είναι γνωστόν ότι όποιος δεν αναφέρεται ονομαστικά μέσα σε έγγραφα εξωδικαστικού συμβιβασμού, που γίνεται κάπου αλλού μεταξύ κάποιων άλλων, είναι κατά τεκμήριο αθώος. Διαβάστε λίγο Διαφωτισμό να ξεστραβωθείτε. Τρίτον, το ότι η εταιρεία κάνει έναν άσχετο εξωδικαστικό συμβιβασμό με μια άλλη χώρα είναι η περίτρανη απόδειξη πως κανένας υπουργός στην Ελλάδα δεν πήρε λεφτά. Θα ήταν βεβαίως πιο λογικό μια τόσο περίτρανη απόδειξη να προκύψει από την εισαγγελική έρευνα, αλλά αυτά γίνονται μόνο στις μαδουρίες. Ειδικά μάλιστα όταν το κείμενο μέσα λέει ακριβώς το αντίθετο. Αλλά ας μην γινόμαστε σχολαστικοί τώρα. Κάπως έτσι τεκμηρίωσαν και την αθωότητα του αλλουνού με τις παιδεραστίες. Αφού παραγράφτηκε η υπόθεση, είναι πανηγυρικά αθώος. Τι, όχι; Αυτοί θα ήταν ικανοί να πανηγυρίσουν την αθωότητά τους επειδή τους μάρτυρες τους πάτησε αυτοκίνητο. Αλλά μην μπούμε σε αυτή την κουβέντα καλύτερα, διότι κάποιοι τελευταία είναι πολύ παρεξηγιάρηδες. Με βάση όλα τα παραπάνω, η Ν.Δ. έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει ότι η σκευωρία κατέρρευσε.

Είναι απαραίτητο να συντάξουμε ένα συνολικό πολιτικό, οικονομικό και παραγωγικό πρόγραμμα. Δεν θα απαντήσουμε όμως στην κρίση με οικονομισμό. Απέναντι στην μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, που είδαμε άλλη μια φορά πώς μια κρίση μπορεί να τον σαρώσει και να τον εξαϋλώσει, να μιλήσουμε για την αγροτική παραγωγή, τη βιομηχανία, την καινοτομία. Και το πρόγραμμά μας να έχει μήνυμα, κεντρικό άξονα -τον άνθρωπο- και ιδεολογία. Διότι σήμερα αν κερδίζει η Δεξιά παντού, με ρωγμές μεν, αλλά να το παραδεχτούμε για να το αντιμετωπίσουμε, κερδίζει, είναι γιατί εμφανίζει ένα ριζοσπαστικό ιδεολογικό πρόσωπο. Λέει πράγματα αδιανόητα πριν μερικά χρόνια, και τα λέει με επιθετικότητα: Ατομισμός, κατάργηση κοινωνικού κράτους, ιδιωτική πρωτοβουλία, κέρδος, αγορά, παντού. Και σε αυτά χρειάζεται ο δικός μας αντίλογος, το δικό μας πρόγραμμα: Παραγωγή, εργασία, δικαιοσύνη, κοινωνικά δικαιώματα, καινοτομία, στήριξη του αδύναμου.

Ένα εννιάχρονο κοριτσάκι λιποθύμησε από την πείνα σε φούρνο στη Ρόδο. «Η κόρη μου λιποθύμησε από την πείνα. Είμαι άνεργη εδώ και τόσους μήνες. Είμαι ξενοδοχοϋπάλληλος. Έχω να εργαστώ από πέρυσι τον Αύγουστο. Απολυθήκαμε, ήμαστε εποχικοί εργαζόμενοι» δήλωσε η μάνα. Βγήκε και στα κανάλια και ανέφερε ότι, αν ήταν ξένη και όχι Ελληνίδα, θα έπαιρνε επιδόματα… Αυτά της είπαν. Αυτά έμαθε από την αντιπροσφυγική προπαγάνδα των δεξιών-ακροδεξιών πολιτικών και των μιντιακών τους παπαγάλων. Αυτό κατάλαβε για τις τόσες και τόσες γυναίκες μετανάστριες που δίνουν την ίδια μάχη επιβίωσης μ’ αυτήν. Ίσως πάλι και να μην κατάλαβε ότι το ηλιοβασίλεμα του Μητσοτάκη στη Σαντορίνη δεν ήταν ειδυλλιακή εικόνα, αλλά εφιαλτικό προμήνυμα της νύχτας και του σκοταδιού για χιλιάδες εργαζόμενους, εποχικούς και μη, για περιοχές ολόκληρες της χώρας που η επιβίωσή τους εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τον τουρισμό. Πιθανότατα να μην έχει ακούσει ότι ο κ. Βρούτσης δεν έχει ανοίξει την πλατφόρμα των 534 ευρώ για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους και αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με το φάσμα της ανέχειας και της πείνας. Αυτή η άνεργη μάνα που το παιδί της λιποθύμησε είναι φτωχή, είναι θύμα του καπιταλισμού κι ας την έπεισαν ότι της φταίνε οι μετανάστες. Αυτό ακριβώς είναι που την καθιστά διπλά θύμα. Είναι μια εργάτρια χωρίς ταξική συνείδηση. Ξέρω… Αυτό δεν ακούγεται αρκετά κεντροαριστερό και σοσιαλδημοκρατικό, δεν είναι αρκετά στρογγυλεμένο για να μην τρομάζει ο κόσμος… Κανείς δεν πρέπει να επικρίνει αυτή τη γυναίκα. Φταίει η πολιτική, φταίνε τα ΜΜΕ, φταίει η προπαγάνδα, το στρίμωγμα των εργατών στη… μεσαία τάξη. Φταίμε, όμως, και όλοι και όλες που πάψαμε να λέμε τα πράγματα με το (αριστερό) όνομά τους.

Έπαρση, άγνοια και εγωτισμός είναι τα απαραίτητα συστατικά του πατριωτισμού.  Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω. Ο πατριωτισμός υποθέτει ότι η σφαίρα μας είναι χωρισμένη σε μικρά σημεία που το κάθε ένα από αυτά περικλείεται από ένα σιδηρούν παραπέτασμα. Αυτοί που είχαν την τύχη να έχουν γεννηθεί σε ένα συγκεκριμένο σημείο θεωρούν τους εαυτούς τους ευγενέστερους, καλύτερους, μεγαλύτερους και πιο έξυπνους από εκείνους που κατοικούν σε οποιοδήποτε άλλο σημείο. Είναι, ως εκ τούτου, καθήκον οπουδήποτε ζει σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο να πολεμά, να σκοτώνει και να πεθαίνει προσπαθώντας να επιβάλει την υπεροχή του πάνω σε όλους τους άλλους. Το ίδιο και με παρόμοιο τρόπο και οι κάτοικοι των υπόλοιπων σημείων -φυσικά. Με αποτέλεσμα από την πρώιμη παιδική ηλικία το μυαλό του παιδιού να είναι εφοδιασμένο με ιστορίες που παγώνουν το αίμα για τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Ρώσους κλπ. Όταν το παιδί έχει ενηλικιωθεί είναι καλά κορεσμένο με την πεποίθηση ότι είναι ο εκλεκτός του Θεού για την υπεράσπιση της χώρας του ενάντια στις επιθέσεις ή την εισβολή οπουδήποτε ξένου. Για αυτό το λόγο απαιτούμε μεγαλύτερο στρατό και ναυτικό, περισσότερα θωρηκτά και πυρομαχικά. Ο στρατός και το ναυτικό αντιπροσωπεύουν τα παιχνίδια του λαού. (...) Όταν θα έχουμε υπονομεύσει το πατριωτικό ψέμα, θα πρέπει να ανοίξει το δρόμο για την μεγαλύτερη δομή όπου όλοι θα είμαστε ενωμένοι σε μια παγκόσμια κοινότητα – μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία.

Το Ζώντας τη ζωή μου είναι καταρχάς ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα. Η ιστορία μιας γυναίκας που ζώντας τη ζωή της αναγνώριζε και αξιολογούσε κάθε εμπειρία της, μαθαίνοντας από αυτήν. Ακολουθούμε την Γκόλντμαν σε μια άγνωστη σε μας Αμερική–λίγο και Ευρώπη–, των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού, της έκρηξης του εργατικού κινήματος, της ανάπτυξης των ιδεών, της αλληλεγγύης και της γενναιοδωρίας των πολλών αναρχικών και ριζοσπαστικών πυρήνων, των αστών και των εργατών, των καλλιεργημένων και χειραφετημένων γυναικών. Αν η κληρονομιά της θεωρείται πολύτιμη, αφού με τη ζωή της και τις ιδέες της έδωσε μια φεμινιστική διάσταση στον αναρχισμό και μια διάσταση ελευθεριακότητας στο φεμινισμό, στην αυτοβιογραφία της αποκαλύπτεται και η απόλαυση που της προκαλούσε η σχέση της με την τέχνη και τη φιλοσοφική σκέψη της εποχής της, ενώ η άρνησή της να αποδεχτεί το διχασμό ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική, την προσωπική ζωή και την πολιτική στράτευση, είναι που την φέρνει κοντά μας και περιμένουμε ανυπόμονα τη συνέχεια της αυτοβιογραφίας της.