Ράνια Σβίγκου: Γιατί πανηγυρίζει η ΝΔ για τα εκλογικά αποτελέσματα στη Μαδρίτη;
Κατά τη γνώμη μου, τα συμπεράσματα που θα μπορούσε κάποιος να εξαγάγει από τις συγκεκριμένες εκλογές, παρότι αναφερόμαστε σε ένα μικρό τμήμα της Ισπανίας, είναι άλλα. Ότι η «συστημική» Δεξιά, όχι μόνο δεν διστάζει να εκμεταλλεύεται τους εύλογους φόβους των πολιτών που, μετά από χρόνια κρίσης και χρεoκοπίας ανησυχούν για τα εισοδήματά τους που πλήττονται από τα μέτρα περιορισμού, λόγω της πανδημίας, αλλά και δεν διστάζει να υιοθετήσει συνθήματα και πολιτικές, από την φασιστική, ρατσιστική ακροδεξιά, αλλά ακόμα και να συμμαχήσει μαζί της, αρκεί να μη χάσει την εξουσία.
Εν τέλει, όταν η Αγιούζο έθετε ως κεντρικό της προεκλογικό σύνθημα το δίλημμα μεταξύ «ελευθερίας και σοσιαλισμού», ως «ελευθερία» θεωρούσε και θεωρεί αυτό που υποστηρίζουν (και οι εγχώριοι) ακραίοι νεοφιλελεύθεροι: ελαχιστοποίηση των μέτρων κοινωνικής πολιτικής και υγειονομικής προστασίας, λιγότερο κράτος Πρόνοιας- και για λιγότερους.
Όσον αφορά στον Πάμπλο Ιγκλέσιας είναι σίγουρο ότι μας ενώνει, ως ΣΥΡΙΖΑ, μια πορεία αγώνων κατά του νεοφιλελευθερισμού και των ακραίων πολιτικών λιτότητας. Και θεωρώ την προσωπική του συμβολή στην υπόθεση της ισπανικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς ιδιαίτερα σημαντική. Όμως, οι Podemos, η Ενωμένη Αριστερά Ισπανίας, οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις που συγκροτούν την ισπανική κυβέρνηση υπό τον σοσιαλιστή Σάντσεθ είναι κάτι ευρύτερο από ένα πρόσωπο. Τόσο στην Ισπανία, όσο και στην Ελλάδα και συνολικά στην Ευρώπη συγκρούονται σήμερα δύο αντίπαλα σχέδια , δύο διαφορετικοί κόσμοι. Και από όσο παρακολουθω τις εξελίξεις μπορώ να σας πω ότι υπάρχουν μια σειρά προσώπων και στους Podemos , με πρώτη τη Γιολάντα Ντιαζ, που εκφράζουν τα κινήματα και τους προοδευτικούς πολίτες στην Ισπανία και όσους θέλουν την έξοδο από την κρίση με όρους κοινωνικής αλληλεγγύης και δημοκρατίας.