Macro

05
06

Ιστορική συμφωνία στη G7 για τη φορολόγηση των πολυεθνικών

Οι υπουργοί Οικονομικών της G7, των επτά πιο αναπτυγμένων βιομηχανικά χωρών, συμφώνησαν σήμερα να δεσμευτούν στην επιβολή ελάχιστου εταιρικού φόρου 15% ανά χώρα. "Δεσμευόμαστε να φτάσουμε σε μια ισότιμη λύση ως προς την κατανομή των δικαιωμάτων φορολόγησης με τις χώρες να αποκτούν δικαιώματα φορολόγησης τουλάχιστον 20% επί του κέρδους που θα ξεπερνάει ένα περιθώριο 10% για τις μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες πολυεθνικές εταιρείες", αναφέρει μια ανακοίνωση των υπουργών που είδε το Reuters. "Θα φροντίσουμε για τον απαραίτητο συντονισμό μεταξύ της εφαρμογής των νέων διεθνών φορολογικών κανονισμών και της κατάργησης όλων των φόρων ψηφιακών υπηρεσιών", τονίζεται.
05
06

Φασισμός και μεταφασισμός: Οδηγίες χρήσης για αρχάριους και προχωρημένους

Το βιβλίο αποτελείται από δύο αρκετά διακριτά (και ίσως άνισα) μεταξύ τους μέρη: Το πρώτο είναι αφιερωμένο στην ιστορία του 20ού αιώνα και μπαίνει σε λεπτομερείς αφηγήσεις και περιγραφές, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον αντισημιτισμό. Πρόκειται πράγματι για μια πολύ άγρια ιστορία, όπως λέει ο τίτλος. Όχι μόνον γιατί μαθαίνουμε για τα γεγονότα που οδήγησαν στη Σοά, δηλαδή στο Ολοκαυτώμα, αλλά κυρίως γιατί διαβάζουμε για τον – ανομολόγητο ακόμη – ελληνικό αντισημιτισμό και τον αφανισμό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Εδώ βέβαια ο συγγραφέας, προφανώς για οικονομία χώρου, δεν παραπέμπει στον 19ο αίωνα – στην διάλυση των αυτοκρατοριών, στην συγκρότηση των εθνικών κρατών και την έξαρση του εθνικισμού, ως βασικές συνθήκες και του σύγχρονου αντισημιτισμού, αλλά και του φασισμού γενικότερα. Mε αυτήν την παράλειψη ο 20ος αιώνας μοιάζει μετέωρος, σχεδόν σαν προϊόν παρθενογένεσης. Παρ’ όλ’ αυτά, τα κεφάλαια για τον αντισημιτισμό είναι τόσο σημαντικά, που θα έπρεπε να αποτελούν υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία. Το δεύτερο κομμάτι του βιβλίου – για την μεταπολίτευση και τους νοσταλγούς της δικτατορίας, για τα αγαπημένα εργαλεία της ακροδεξιάς, δηλαδή τον εθνικισμό και τον ηθικό πανικό, για την Χρυσή Αυγή και την αστυνομική βία – μας φέρνει στα σημερινά και γίνεται εκ των πραγμάτων πιο «δημοσιογραφικό». Προσπαθεί όμως ταυτόχρονα να κατανοήσει το φαινόμενο της άκρας δεξιάς τοποθετώντας το στο πλαίσιου αυτού που ο ιστορικός Έντσο Τραβέρσο έχει ονομάσει «μεταφασισμό». Εδώ χάνουμε λίγο τη συνέχεια με το ιστορικό παρελθόν, περνάει και σε δεύτερη μοίρα ο αντισημιτισμός, ενώ μαθαίνουμε σχετικά λίγα για τον νέο φανταστικό εχθρό – το Ισλάμ. Από την άλλη, μας εισάγει την έμφυλη διάσταση του μεταφασισμού, την τοξική αρρενωπότητα που τον χαρακτηρίζει, τον βαθύ σεξισμό και την ομοφοβία του.
05
06

Θέσεις του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών επί του νέου εργασιακού νομοσχεδίου

Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών εκφράζει την έντονη διαφωνία του σχετικά με την κατεύθυνση των κεντρικών διατάξεων του υπό διαβούλευση σχεδίου νόμου, ιδίως σε σχέση με τις απολύσεις, την ενίσχυση της ατομικής διαπραγμάτευσης για την ελαστικοποίηση της εργασίας, την κατάργηση του σταθερού 8ώρου και την επέκταση σε σειρά κλάδων της επιτρεπόμενης κυριακάτικης εργασίας, τη συρρίκνωση και υπονόμευση των συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων (συλλογικής διαπραγμάτευσης και δικαιώματος απεργίας) και της προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης, τη μείωση του κόστους της πρόσθετης εργασίας και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με ατομική συμφωνία εργοδότη - εργαζομένου. (...) Μεταξύ άλλων, καταργείται το ισχύον καθεστώς προστασίας έναντι της άκυρης απόλυσης και δημιουργείται το πλαίσιο για την ενθάρρυνση των απολύσεων με ταυτόχρονη άμβλυνση των συνεπειών της υπερημερίας του εργοδότη αφού το θεμελιώδες δικαίωμα της επαναπασχόλησης του εργαζομένου λόγω της υπερημερίας του εργοδότη από άκυρη απόλυση απομειώνεται και αντικαθίσταται από το δικαίωμα του σε πρόσθετη δικαστικώς επιδιώξιμη αποζημίωση χωρίς καμία αποδεικτική διευκόλυνση και χωρίς δικαίωμα σώρευσης στο αγωγικό δικόγραφο, ενθαρρύνεται ο εργοδότης να μην καταβάλει το σύνολο της αποζημίωσης απόλυσης και μειώνεται αυτή, δύναται ο εργοδότης να ισχυροποιήσει την απόλυση εντός 4 μηνών σε περίπτωση βασικών ελλείψεων (έγγραφο – αποζημίωση), ελαστικοποιείται ο χρόνος εργασίας μέσω της διευθέτησης του ωραρίου την οποία νομιμοποιεί με τη σύμφωνη γνώμη του ο αδύναμος διαπραγματευτικά εργαζόμενος, υπονομεύεται η συλλογική διαπραγμάτευση, δυσχεραίνεται η ενάσκηση του δικαιώματος απεργίας και μειώνεται η προστασία των προστατευόμενων συνδικαλιστικών στελεχών. Οι διατάξεις του σχεδίου νόμου ενισχύουν αντί να αμβλύνουν την διαπραγματευτική ανισότητα των μερών εις βάρος του εργαζομένου και αναγορεύουν σε κανόνα την ατομική διαπραγμάτευση, σε ένα περιβάλλον βραδείας απονομής της Δικαιοσύνης, επαυξάνοντας τις δεδομένες δικονομικές δυσκολίες του ασθενέστερου μέρους, δηλαδή του εργαζομένου. Υπό το πρίσμα αυτό και τις παρούσες συνθήκες καλούμε τη κυβέρνηση και τη Βουλή να μην ψηφίσει το νομοσχέδιο ώστε να υπάρξει επαρκής χρόνος και να λάβει χώρα ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος με τους κοινωνικούς εταίρους.
04
06

Κληροδότημα Λυμπεροπούλου: Κοινόχρηστο πάρκο εθνικής αντίστασης

Στη μεταμνημονιακή εποχή κάποιοι θέλουν να μας πείσουν πως η ιστορική μνήμη είναι αχρείαστη. Κι όμως, λαός χωρίς μνήμες σημαίνει δέντρο χωρίς ρίζες! Αυτές τις ρίζες έχει υποχρέωση να τις καλλιεργεί η πολιτεία, από την κεντρική εξουσία μέχρι και την τελευταία βαθμίδα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με τελετές μνήμης, με σήμανση των επετείων, των μνημείων - συμβόλων, με συμμετοχή της δημόσιας εκπαίδευσης. Στην Πάτρα είναι παντού παρούσα η ιστορική μνήμη, ιδιαίτερα της δεκαετίας 1940-1949. Είναι τα ζοφερά χρόνια της κυριαρχικής εμφάνισης του ναζισμού, αλλά και των παραγώγων του, που μας άφησε κληρονομιά μετά την ήττα του από τις αντιφασιστικές δυνάμεις. Με μία νοητή γραμμή, αυτές οι μνήμες ξεκινούν από τις φυλακές της πόλης, που πέρασαν στα χέρια των καταχτητών. Εκεί γράφηκε ένα πολύ λίγο γνωστό κεφάλαιο αγώνα των κρατουμένων αντιφασιστών, είτε δεσμώτες είτε ως όμηροι, μελλοθάνατοι, «τροφή» στα εκτελεστικά αποσπάσματα του ναζισμού, για αντίποινα. Κι ακόμη στα στρατόπεδα Αρόης και Λυμπερόπουλου, τόπος ομήρων, των SS, το δεύτερο, ισάξιο αυτών του Χαϊδαρίου και Παύλου Μελά… Συνεχίζεται στους δρόμους της πόλης, με θύματα τη νέα γενιά, που έβγαινε τα βράδια για αναγραφή στους τοίχους αντιναζιστικών συνθημάτων, πέφτοντας από τις σφαίρες περιπόλων των καταχτητών, αλλά και με τους ήρωες στα παράνομα τυπογραφεία και καταλήγει στους τόπους εκτελέσεων στο κτήμα του Μουρτζούχου, πίσω από το ΚΕΤΧ και στη Σκοποβολή του Γηροκομείου. Ειδικά για το Στρατόπεδο Λυμπερόπουλου, είναι επιτακτική ανάγκη να προχωρήσει η ανάδειξή του ως χώρος ιστορικής μνήμης, μετά και την απόφαση του ΣτΕ 2198/2016. Αυτή απόφαση ικανοποιεί, εν έτει 2016, το δημοτικό συμβούλιο Πατρέων, που με την πράξη Κ.Α.Πρ.448, στην 24/17-7-1990 συνεδρία του (δήμαρχος Ανδρ. Καράβολας) με την υπ’ αρ. 46/3-7-90 γνωμοδότηση της Επιτροπής Σχεδίου Πόλεως, ομόφωνα τροποποίησε το υφιστάμενο Σχέδιο Πόλεως και αποφάσισε τον χαρακτηρισμό του κληροδοτήματος Λυμπερόπουλου ως κοινόχρηστου πάρκου Εθνικής Αντίστασης, με διατήρηση ως έχουν των δυο κτισμάτων που υπάρχουν εκεί, ήτοι της βίλας και του μικρού ιερού ναού της Αγ. Μαρίνης. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για να διαμορφωθεί ο χώρος του κληροδοτήματος Λυμπερόπουλου και να στηθούν στον κήπο οι προτομές των ηγετών του αντιφασιστικού αγώνα, του εθνοσυμβούλου της ΠΕΕΑ, δημάρχου Πατρέων Ρούφου Λαλάκη, του γραμματέα ΕΑΜ Θρασ. Κωνσταντίνου, του φρουράρχου Πατρών διοικητή του 12ου Συντάγματος ΕΛΑΣ Βλάση Ανδρικόπουλου και του πρωτοκαπετάνιου Αχαΐας - Αιγιαλείας Δημ. Μίχου. Το δε υπόγειο της βίλας να διαμορφωθεί σε χώρο συγκέντρωσης ντοκουμέντων - κειμηλίων και να αναρτηθούν φωτογραφίες εκτελεσθέντων και κρατουμένων. Στο εσωτερικό της εκκλησίας να καίει άσβεστο καντήλι στη μνήμη των εκτελεσθέντων.
04
06

Κώστας Καναβούρης: Η βαριά βιομηχανία

Ετοιμάζονται εν χορδαίς και οργάνοις να αρχίσουν το ξεπούλημα της Ακρόπολης, μην τυχόν και πάει τσάμπα τόσο σκ..., συγνώμη, τόσο τσιμέντο πάνω στα αρχαία μάρμαρα. Λατέρνα η Ακρόπολη, μπιτσόμπαρο ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, μπάτε σκύλοι αλέστε το αρχαίο στάδιο της Νεμέας, όλα εξελίσσονται σύμφωνα με το επιτελικό σχέδιο αυτού του επιτελικού (παρα)κράτους. Βαράτε, βιολιτζήδες, ασίκικο σκοπό κι ας αρχίσουν οι χοροί, με εφέ τους καπνούς και τα ιπτάμενα αποκαΐδια από τα Γεράνεια Όρη. Έρχονται εξορύξεις βωξίτη, έρχονται ανεμογεννήτριες (κάηκαν που κάηκαν), έρχεται και ο οίκος Dior για φωτογράφηση! Οποία τιμή για μια συνοδό πολυτελείας όπως κατάντησαν την Ακρόπολη. Θα γίνει γνωστή στα πέρατα του κόσμου. Μάθανε ότι φωτογραφιζόμαστε, πλακώσανε και οι τουρίστες. Τελικά, να δεις, το χέσιμο θα αποδειχτεί η βαριά βιομηχανία της οικονομίας μας. Οπότε αχρείαστα και τα αρχαία του σταθμού Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη. Να ξεριζωθούν από τα σπλάχνα της πόλης. Το είπε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το είπε το Συμβούλιο της Επικρατείας, το είπε και αυτό το κωλοπετσωμένο πτηνό, ο παπαγάλος (αιωνόβιο πτηνό, τρέφεται από τον κρατικό κορβανά), δεν αντέδρασε ο ρέκτης εφοπλιστής, οπότε όλα καλά. Προχωράμε στην καταστροφή. Business as usual. Αυτό είναι το σκηνικό πάνω στο οποίο παίχτηκε η παραστασούλα της Ακρόπολης και γι’ αυτό είναι μια ελεεινή πολιτική αλητεία. Την ίδια στιγμή που στους πρόποδες της Ακρόπολης οι μπουλουκτσήδες του Χρυσοχοΐδη πήγαν να στήσουν μια παράνομη και άθλια παράσταση εις βάρος του αληθινού θεάτρου. Του θεάτρου ζωής που λέει «ΕΜΠΡΟΣ» και απαντάει στις προκλήσεις και ανασαίνει τη μουσική των ανθρώπων. Δεν τα κατάφεραν. Γιατί παρ’ όλη την καταστολή και τη σαπίλα των περιττωμάτων, η πόλη είναι ανοιχτή. Και μας αντέχει όλους. Και μας χωράει όλους. Όπως η δημοκρατία.
04
06

Ανοιχτή Επιστολή των Εργατικών Κέντρων Πέλλας

Αξιότιμοι κύριοι/κυρία βουλευτές Σε συναντήσεις που είχατε με εκπροσώπους μας αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουλίου 2019, δηλώσατε ότι θα είστε στο πλευρό μας και στο πλευρό όλων των εργαζομένων. Με την  ψήφιση του εργασιακού νομοσχέδιου, ενός νομοσχέδιου που αφορά άμεσα τις ζωές μας, θεωρούμε ότι: α) πρέπει να λάβετε υπόψη σας τις θέσεις μας απέναντι σε αυτό και β) να τις στηρίξετε εμπράκτως μέσα από τις προβλεπόμενες διαδικασίες στη Βουλή. Εξηγούμαστε: Με το νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας, που δόθηκε σε διαβούλευση τις τελευταίες ημέρες, εκτός από τις διατάξεις που αφορούν την κύρωση των Συμβάσεων 187 και 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας,  τις ρυθμίσεις για την παρενόχληση και τη βία στην εργασία και για τις σχετικές με την προστασία της οικογένειας άδειες, καθώς και την ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1158 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που περιλαμβάνουν θετικές διατάξεις και αποτελούν ούτως ή άλλως διεθνούς δικαίου υποχρεώσεις της χώρας, προωθείται για ψήφιση μια σειρά αντεργατικών μέτρων, υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Ρυθμίσεις για την προστασία της εργασίας», που θίγουν θεμελιώδεις αρχές του Εργατικού Δικαίου, καταργούν εργατικά δικαιώματα και παραχωρούν εργαλεία στους εργοδότες, προκειμένου αυτοί να επιβάλλουν τους όρους εργασίας και αμοιβής που επιθυμούν. Και όλα αυτά σε μια χώρα με χαμηλό ποσοστό κάλυψης των εργαζομένων από συλλογικές συμβάσεις εργασίας (14,7%), υψηλό ποσοστό ανεργίας (16%, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία), πέμπτη χαμηλότερη αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού σε όλη την Ευρώπη, μειωμένη διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων και πρωτοφανή σε εύρος και έκταση εργοδοτική παραβατικότητα και σε μια συγκυρία, όπου, μετά την εφαρμογή των μνημονίων, τώρα λόγω της πανδημίας, ο κόσμος της εργασίας βρίσκεται σε τεράστια ανασφάλεια και οικονομική πίεση. (...) Οι εργαζόμενοι και το συνδικαλιστικό κίνημα αγωνιζόμαστε, ώστε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας, σε κάθε δε περίπτωση, αν τυχόν έρθει στη Βουλή, να καταψηφιστούν όλες οι αντεργατικές και αντισυνδικαλιστικές ρυθμίσεις που επισημάναμε πιο πάνω.
04
06

Κατέ Καζάντη: Αποανάπτυξη, η μόνη πρασινοκόκκινη επανάσταση

Ο δυτικός άνθρωπος, εκμαυλισμένος από τα γεννοφάσκια του, είναι φετιχιστικά εξαρτημένος από τη διαρκή χρήση όλων εκείνων των προϊόντων που προκαλούν τις περιβαλλοντικές καταστροφές. Μπορεί, έτσι, να διαμαρτύρεται για τις ανεμογεννήτριες ενώ ταυτόχρονα διαθέτει, επί παραδείγματι, δυο τρία αυτοκίνητα ή κινητά τηλέφωνα, επιθυμεί όλο και ταχύτερες μεταφορές κ.ο.κ. Είναι, φυσικά, προφανές πως να μεταβληθεί μια αλλοτριωμένη συνείδηση είναι η δυσκολότερη πολιτική διαδικασία. Εάν μπορούσε εύκολα να συντελεστεί, το παράδοξο να στηρίζουν οι σύγχρονοι προλετάριοι δεξιές κυβερνήσεις δεν θα υπήρχε, όπως, κατ’ επέκταση, δεν θα υπήρχε καπιταλισμός. Τούτο όμως δεν είναι λόγος να μην αγγίζονται τα, τουλάχιστον για την Αριστερά, αυτονόητα: να αντιμάχεσαι την επεκτατική δράση του κεφαλαίου και τις σχέσεις εκμετάλλευσης που δημιουργεί, να μιλήσεις για τις ψευδαισθήσεις μιας ιδιωτικοποιημένης, δήθεν “καλής ζωής”, βασισμένης στα όλο και περισσότερα εμπορεύματα, να προτάξεις τον κοινό πλούτο έναντι της κεφαλαιακής συσσώρευσης, είναι από εκείνα που, μάλλον, ξεχάστηκαν. Στα καπιταλιστικά ήθη, όπου και η δημόσια υγεία γίνεται προϊόν που πουλιέται και αγοράζεται (από τις πατέντες των εμβολίων μέχρι τα Μητσοτάκεια όνειρα για την επέλαση ιδιωτών στο ΕΣΥ), μια νέου τύπου, κοκκινοπράσινη, επανάσταση είναι αναγκαία. Η Αριστερά οφείλει να αναστοχαστεί με την αποανάπτυξη στην κορυφή της ατζέντας της. Αλλιώς, μαζί με τα απορρίμματα, θα ανακυκλώνεται, ρητορικά και ασκόπως, και το ακροτελεύτιο πρόβλημα, της καταστροφής της Γης.
02
06

Δώρα Κοτσακά: Η έλευση της «οικονομίας της καλοσύνης»;

Σύμφωνα με την Portas, ‘Κάθε ευρώ που ξοδεύουμε μετά το lock down, είναι μία ψήφος για το πώς θέλουμε να ζήσουμε’. Τα τελευταία 20 χρόνια το λιανεμπόριο λειτουργεί με κριτήριο το πόσο γρήγορα και πόσο φτηνά μπορεί να βρεθεί ένα προϊόν στην αγορά. Ωστόσο, η εμπειρία της πανδημίας φαίνεται να αλλάζει τα δεδομένα και νέα καταναλωτικά ήθη ισχυροποιούνται. Οι εταιρείες που κατέγραψαν κοινωνικά αλληλέγγυες πρακτικές εν μέσω πανδημίας είναι πιθανό να δουν την προτίμηση των καταναλωτών προς τις φίρμες τους να διαρκεί. Το συμβουλευτικό πρακτορείο της Portas, για παράδειγμα, διατηρεί μία λίστα ‘λιανεμπόριο vrs πανδημία’ (retail vrs corona), όπου καταγράφεται ποιες εταιρείες προέβησαν σε κοινωνικά ωφέλιμες πρακτικές και ποιες όχι. Από τα social media προκύπτει με σαφήνεια ότι συγκεκριμένες εταιρείες αμαύρωσαν τη φήμη τους εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο αντιμετώπισαν το προσωπικό τους την ίδια περίοδο, ενώ άλλες εντυπωσίασαν τους καταναλωτές με την ευαισθησία που επέδειξαν. Τον πρώτο καιρό της πανδημίας, μεγάλες αλυσίδες όπως τα JD Wetherspoon ή τα Waterstones είδαν τις φίρμες τους να προηγούνται σε #boycott στο Twitter, μετά από διαμαρτυρίες των εργαζομένων για τις συνθήκες στις οποίες υποχρεώνονταν. Αντίθετα τα επισκευαστικά καταστήματα Timpson επαινέθηκαν για την κίνησή τους να καλύψουν μισθολογικά το προσωπικό που είχε τεθεί σε προσωρινή αργία προκειμένου να μην μειωθεί το εισόδημά τους. Οι εκπτώσεις για το υγειονομικό προσωπικό του NHS στις οποίες προχώρησαν κάποιες φίρμες είναι ένα άλλο παράδειγμα. Για την γκουρού του λιανεμπορίου η βασική ιδέα συνοψίζεται σε αυτό που ονομάζει ‘kindness economy’ (οικονομία της καλοσύνης). Υποστηρίζει ότι οι αγοραστές πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση σχετικά με το πως μεταχειρίζονται οι επιχειρήσεις τους ίδιους, τους εργαζόμενούς τους και τον πλανήτη. Την ίδια στιγμή ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, M. Carney σε άρθρο του στον Economist σημειώνει[6]: ‘Οι παραδοσιακές οικονομικές αξίες διαταράχτηκαν εκ θεμελίων εξαιτίας της πανδημίας. Νέες αξίες πρόκειται να αναδειχθούν και είναι πιθανό το χάσμα ανάμεσα στο τί αξιολογούν ως σημαντικό οι αγορές και τί οι πολίτες, να κλείσει’. Ο Covid-19 ήρθε να αποκρυσταλλώσει μία κοινωνική και οικονομική τάση που διαρκώς ενισχύονταν την τελευταία δεκαετία. Το 77% των καταναλωτών υποστηρίζει ότι αξιολογεί την αξιοπρέπεια των επιχειρήσεων, όσο και τις καλές τιμές και την ευκολία στις αγορές[7]. Τα ευρήματα των ερευνών αγοράς καταδεικνύουν με συνέπεια ότι η αειφορία, η καινοτομία και σύνδεση μίας φίρμας με συγκεκριμένες αξίες δεν είναι απλά διαφημιστικά σλόγκαν, αλλά το κλειδί για τη δημιουργία καταναλωτικής αφοσίωσης από την πλευρά των νεότερων αγοραστών. Ωστόσο, η μετάβαση στη νέα εποχή δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομία του λιανεμπορίου, αλλά και με την οργανωτική δομή της επιχείρησης. Σύμφωνα με τους ειδικούς είναι μεγάλης σημασίας και συνδέεται με την παραδοσιακή ιεραρχική δομή που επιβάλει η κουλτούρα του κυρίαρχου αρσενικού αφεντικού (alfa male) εντός των χώρων εργασίας, η οποία εμποδίζει το προσωπικό να είναι ο εαυτός του και να εκπληρώσει το σύνολο των δυνατοτήτων του στον τομέα του. Αυτή η οργανωτική δομή σύμφωνα με την Portas πρόκειται να ξεπεραστεί και οι φίρμες που θα ευδοκιμήσουν θα είναι αυτές που θα εισάγουν σε ισχυρές δόσεις αξίες όπως ‘συνεργασία, συσχέτιση, ανοιχτότητα, ευαισθησία’ συγκροτώντας μία νέα επιχειρηματική κουλτούρα. Η πρόβλεψή της είναι ότι τοξικότητα του παλαιότερου μοντέλου επιχειρήσεων θα αντικαθίσταται καθώς οι millennials και η generation Z μπαίνουν στο παιχνίδι με νέες αξίες
02
06

Walter Benjamin: Ημερολόγιο Μόσχας

Ένα πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό κείμενο του Βάλτερ Μπένγιαμιν κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά: το ημερολόγιο που κράτησε στη διάρκεια της παραμονής του στη Μόσχα. Ο Μπένγιαμιν έφτασε στην πρωτεύουσα της ΕΣΣΔ στις 6 Δεκεμβρίου 1926 και έμεινε εκεί περίπου δύο μήνες. Κατά την παραμονή του, και ενώ συνάμα δούλευε αδιάκοπα, μεταφράζοντας (Προυστ) και γράφοντας άρθρα, κατέγραψε στο ημερολόγιό του ένα μεγάλο φάσμα από γεγονότα και προβληματισμούς, για όλη την περίοδο από την άφιξή του μέχρι την «τελευταία περιδιάβαση στους δρόμους της πόλης», την 1η Φεβρουαρίου 1927. (...) Ο Μπένγιαμιν ανακαλύπτει στη χώρα των σοβιέτ θετικά σημεία και βιώνει μικρές και μεγάλες απογοητεύσεις – η Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια απορρίπτει τελικά το λήμμα που έχει γράψει για τον Γκέτε (στο βιβλίο περιλαμβάνεται και η επιστολή με την –αρνητική– γνώμη του Λουνατσάρσκι επί του θέματος). Διαβάζουμε για την απόφαση της λογοκρισίας να απαγορεύσει το ανέβασμα από τον Στανισλάφσκι της θεατρικής διασκευής της Λευκής φρουράς, του Μπουλγκάκοφ (απόφαση που ανατρέπει ο Στάλιν, αποφαινόμενος πως «είναι ακίνδυνο», χωρίς αυτό να εμποδίσει τις διαμαρτυρίες κομμουνιστών έξω από το θέατρο, τους οποίους τελικά απομάκρυνε η πολιτοφυλακή), για την απομάκρυνση στελεχών της αντιπολίτευσης αλλά και Εβραίων από αξιώματα, για «το αιφνίδιο όσο και άδοξο τέλος της διαμονής του [Ερνστ] Τόλερ» στη Μόσχα, για τις προσπάθειες για «αντιμετώπιση της καταστροφικών διαστάσεων απαιδευσίας», για την «αντιδραστική μεταστροφή του Κόμματος στα ζητήματα του πολιτισμού» και τις συζητήσεις για τη «μαρξιστική λογοτεχνική κριτική» ή το «προλεταριακό θέατρο». Ο Μπένγιαμιν βλέπει (και κρίνει) πολλές θεατρικές παραστάσεις, παρατηρεί τους «ανθρώπους της “Νέας Οικονομικής Πολιτικής”» και τον «κρατικό καπιταλισμό» στη Ρωσία, συναντάει τον Γιόζεφ Ροτ που δεν του κάνει πολύ καλή εντύπωση («ήρθε στη Ρωσία ως (σχεδόν) πεπεισμένος μπολσεβίκος, την εγκαταλείπει ως μοναρχικός») και τον Μεγερχόλντ, συζητάει για τη δουλειά του ([ο Ράιχ] «εξέφρασε τη γνώμη ότι παιδεύω υπερβολικά τα γραπτά μου»), σχολιάζει την προσπάθεια για «προσωρινή αναχαίτιση του μαχητικού κομμουνισμού», «επιβολή μιας προσωρινής ταξικής ειρήνευσης», «αποπολιτικοποίηση του αστικού βίου», «κατευνασμό της δυναμικής της επαναστατικής διεργασίας», σε μια Ρωσία που «αρχίζει να παίρνει μορφή εναρμονισμένη με τον άνθρωπο του λαού».
02
06

Πάτρα: Ένα ιστορικό λιμάνι σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έγινε μια συντονισμένη προσπάθεια αντιστροφής της φθίνουσας πορείας, προκειμένου να οδηγηθεί σε μια νέα εποχή ισχυρής ανάπτυξης. Αποδόθηκαν στην πόλη 270 στρέμματα χερσαίας ζώνης λιμένα, επιλύοντας ένα μείζον πρόβλημα που για δεκαετίες δοκίμαζε τις σχέσεις πολιτείας–πόλης–λιμένα. Διασφαλίστηκε, μετά από σκληρή διαπραγμάτευση με τους δανειστές, ο δημόσιος χαρακτήρας του λιμανιού. Συντάχθηκε νέος στρατηγικός σχεδιασμός με τις αναγκαίες υποδομές και νέες δραστηριότητες, αξιοποιώντας την πολυτροπικότητα των μεταφορικών δικτύων και τις αναδυόμενες αγορές. Ολοκληρώθηκε, τάχιστα, παρά τις δυσμενείς συνθήκες του μνημονιακού περιβάλλοντος, η νέα Εθνική Οδός Κορίνθου – Πατρών και η σύνδεσή της με το λιμάνι, αποδίδοντας άμεσα οφέλη. Συντελέστηκε εντυπωσιακή πρόοδος στα, λιμνάζοντα για χρόνια, έργα της Νέας Σιδηροδρομικής Γραμμής Υψηλών Ταχυτήτων στο τμήμα Κόρινθος – Πάτρα. Χωροθετήθηκε η μονάδα μικρής κλίμακας υγροποιημένου φυσικού αερίου (Υ.Φ.Α). Συντάχθηκαν και εγκρίθηκαν οι μελέτες κατασκευής της, ώστε να παρέχει, πρώτο μεταξύ των λιμένων κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Αδριατικής, τη φιλικότερη και οικονομικότερη μορφή ενέργειας. Αδειοδοτήθηκε η εγκατάσταση υδατοδρομίου και δημοπρατήθηκε η ανάδειξη αναδόχου για τη λειτουργία του. Το πλέγμα των ως άνω, μαζί με την κατασκευή του εμπορικού τμήματος και τη δημιουργία εμπορευματικού κέντρου, ολοκληρώνουν ένα στρατηγικό σχεδιασμό, που εφ’ όσον δεν διαταραχθεί σοβαρά στις κεντρικές επιλογές του, μπορεί να οδηγήσει το λιμάνι σε ισχυρή ανάπτυξη. Η παρούσα κυβέρνηση, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, έχει εγκαταλείψει τις κρίσιμες υποδομές και τα έργα που προαναφέρθηκαν και η όλη της δραστηριότητα φαίνεται να περιορίζεται στην προώθηση των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης του λιμανιού και την παράδοσή του σε πολυεθνικά συμφέροντα. Θέλω να ελπίζω ότι οι αγώνες των ενεργών πολιτών, των κοινωνικών, αυτοδιοικητικών και πολιτικών δυνάμεων της πόλης θα ανατρέψουν τους καταστροφικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης και θα επιβάλουν λύσεις συμβατές με τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας.