Macro

Δύο είναι κατά την άποψή μου οι κύριες αιτίες που εμποδίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να ανακτήσει την πολιτική του αποτελεσματικότητα τόσο ως αντιπολίτευση όσο και ως προοπτική ανάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας: πρώτον, η αλλοίωση αν όχι η εγκατάλειψη της νικηφόρας στρατηγικής που τον ανέδειξε σε πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής και του πολιτικού συστήματος και, δεύτερον, η ανέμελη υιοθέτηση των πρακτικών διακυβέρνησης που συγκροτούν έναν ιδιότυπο κυβερνητισμό. Α. Η σημερινή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από βιασύνη για επαναφορά στην κυβέρνηση με όρους και πρακτικές που θυμίζουν περισσότερο ΔΗΜΑΡ και της λογικής της «πάση θυσία κυβέρνηση». Πρόκειται για στρατηγική που μετά την πρόσκαιρη επιτυχία της ηττήθηκε πολιτικά και η οποία πόρρω απέχει από την πριν από το 2019 πολιτική λογική και νικηφόρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πορεία που στηριζόταν στην κοινωνική δυναμική του κόμματος με όρους αυθεντικής κοινωνικής συμμετοχής, την ενότητα του όλου της Αριστεράς (σοσιαλδημοκρατικής, κινηματικής και πολυλενινιστικής), σε σοβαρές προγραμματικές θέσεις κοινωνικής μεροληψίας και φυσικά στην ξεκάθαρη βούληση ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών, ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες. (...) Β. Αλλά και η κυβερνητική θητεία, πέρα από τα προφανή θετικά οφέλη για την εμπειρία των στελεχών της ριζοσπαστικής Αριστεράς, οδήγησε σε έναν ιδιότυπο κυβερνητισμό που έχει αφήσει αρνητικό αποτύπωμα στην πορεία του κόμματος τα τελευταία δύο χρόνια. Ενδεικτικά: Η πολιτική συζήτηση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευση φαίνεται να περιορίζεται στο πλαίσιο μιας οιονεί κυβερνητικής λογικής. Μια λογική που εστιάζει κυρίως σε συγκεκριμένες προτάσεις, χωρίς σαφή αναφορά και γείωση στο αξιακό πλαίσιο και παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ και με ασάφεια ή/και αδιαφορία για το πώς αυτές οι προτάσεις συμβάλουν στην προοπτική ευρύτερων κοινωνικών μετασχηματισμών. Μια λογική, με άλλα λόγια, ιδιαίτερα τεχνοκρατική, η οποία πολύ συχνά μάλιστα υπογραμμίζει ότι οι κυβερνητικές αυτές προτάσεις είναι απολύτως «κοστολογημένες», κάτι που με τη σειρά του θέτει το πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ εντός του ηγεμονικού πλαισίου των κρατικών πολιτικών και της πολυθρύλητης «κανονικότητας».

Σήμερα η υπουργός παιδείας επιδίδεται σε μια συνολικότερη αυταρχική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά απέναντι στους εκπαιδευτικούς, μέσα από το σχέδιο νόμου που κατέθεσε. Το αποδεικνύουν περίτρανα η ΄΄αξιολόγηση΄΄, ο θεσμός του ΄΄μέντορα΄΄, οι υπερεξουσίες του διευθυντή της σχολικής μονάδας στα πρότυπα της πολιτικής της Θάτσερ και πολλές άλλες ρυθμίσεις που επιθυμεί. Αν όλα αυτά ψηφιστούν, αν γίνουν νόμος σε λίγες ημέρες, ο μεγάλος χαμένος θα είναι τα παιδιά μας. Γιατί θα έχει θεσμοθετηθεί πλήρως ένα άλλο σχολείο, στηριγμένο σε πιο παλιές και από το παλιό αντιλήψεις. Με τον εκπαιδευτικό να βρίσκεται κάτω από μια πυραμίδα υποκειμενικών μονοπρόσωπων αξιολογήσεων, υποχρεωμένος να διδάξει πρωτίστως δεξιότητες αλλά όχι απαραίτητα γνώσεις, που η γνώμη του για την εκπαιδευτική διαδικασία δεν θα ακούγεται κάπου και το υπηρεσιακό ΄΄συμφέρον΄΄ του θα τον ωθεί σε άκριτη συμφωνία/ υπακοή στον προϊστάμενό του, για να τον αξιολογήσει αυτός θετικά ή να τον τοποθετήσει σε μια καλύτερη θέση από αυτή που έχει (πχ. μέντορας). Αυτό το σχέδιο νόμου δεν πρέπει να ψηφιστεί και να γίνει νόμος, γιατί εκτός από αυταρχικός είναι και βαθιά αντιεπιστημονικός. Οι ρυθμίσεις του δεν ακουμπούν σε σύγχρονες θεωρίες οποιασδήποτε ιδεολογικής αφετηρίας, αλλά σε παμπάλαιες (40ετίας και βάλε) θεωρίες του Μίλτον Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο, που εφαρμόσθηκαν με καταστροφικά αποτελέσματα για τις κοινωνίες, από το δικτατορικό καθεστώς του Πινοσέτ (Χιλή), τη Θάτσερ (Μεγάλη Βρετανία) και το Ρήγκαν (ΗΠΑ).

Ο στόκος είναι μία λευκή σκόνη η οποία χρησιμοποιείται για μπάλωμα τρυπών, ρωγμών, κλπ στους τοίχους, πριν το βάψιμο. Στην αργκό “στόκος” αποκαλείται ο ανόητος, που το μυαλό του γίνεται ένα με τον τοίχο, που δεν νογάει δηλαδή! Στόκοι είναι εν προκειμένω τα αστυνομικά όργανα του Χρυσοχοΐδη που επί δύο ημέρες ταλαιπωρούσαν δύο ανθρώπους, καθώς θεώρησαν ότι ο στόκος που είχαν στο αυτοκίνητό τους ήταν κοκαΐνη. Ο στόκος και οι στόκοι κυριολεκτικά και μεταφορικά! Εισαγγελέας στη Θεσσαλονίκη ευτυχώς απάλλαξε τους δύο άντρες που συνελήφθησαν με τις κατηγορίες της διακίνησης ναρκωτικών. Χρειάστηκε ο στόκος να αναλυθεί σε ολόκληρο κρατικό εργαστήριο προκειμένου να διαπιστωθεί ότι δεν ήταν κοκαΐνη! Το γεγονός ότι οι δύο άνδρες ήταν αλβανικής υπηκοότητας θεωρείται εντελώς συμπτωματικό! Σημειώνεται ότι η αστυνομία κράτησε τους άνδρες επί δύο ημέρες, ενώ κατάσχεσαν τα κινητά τους τηλέφωνα, το όχημά τους και 2.900 ευρώ ως φερόμενα κέρδη από το... λαθρεμπόριο ναρκωτικών. Οι άνθρωποι απελευθερώθηκαν, αλλά αρκεί αυτό; Η ψυχική τους οδύνη πως θα αποζημιωθεί; Οι ανεπαρκείς αστυνομικοί, τέλος, αυτοί που δεν μπορούν να διακρίνουν ένα μουλάρι από ένα άλογο, θα εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τους πολίτες; Αλλά τα ερωτήματα αυτά δεν απασχολούν την κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη, που θέλει τους αστυνομικούς να μην καταλαβαίνουν προκειμένου να ασκούν χωρίς συνειδησιακά προβλήματα την κατασταλτική τους αποστολή. Να χτυπούν τους κατηγορούμενους στο δικαστήριο του Κορυδαλλού, να τσακίζουν τους νέους στις πλατείες...

Ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας πολύ καλά πράττει και θέτει σε συναγερμό τον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών το φθινόπωρο.  Όμως χρειάζεται ένα εκλογικό πρόγραμμα με πολιτικές αιχμές και συγκεκριμένα μέτρα δράσης, που να ανταποκρίνονται και να ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες. Τέλος, χρειάζεται ένα οραματικό στοιχείο και μια δημοκρατική εσωκομματική λειτουργία ικανά να εμπνεύσουν τα κομματικά μέλη και τις τάξεις των εργαζομένων σε κινητοποιήσεις. Από την έως τώρα συμμετοχή στην εσωκομματική προσυνεδριακή συζήτηση, όπως και από τη συσπείρωση και κινητοποίηση των κομματικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων με αφορμή την Πρωτομαγιά, τον αντεργατικό νόμο ή και άλλες τοπικές εκδηλώσεις προκύπτει ότι ένα μικρό ποσοστό του δυναμικού των κομματικών μελών και της κοινωνίας των πολιτών ανταποκρίνεται στις σχετικές εκκλήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι η συμμετοχή ακόμη και στις διαδικασίες της Συνδιάσκεψης που αφορά τα κορυφαία στελέχη του κόμματος κυμάνθηκε στο 30% - 44%. Το γεγονός αυτό δεν επιτρέπει θριαμβολογίες και πρέπει να προβληματίζει την ηγεσία τόσο για την πολιτική ελκυστικότητα του κεντροαριστερού της ανοίγματος όσο και για την αποτελεσματικότητα της με κάθε τρόπο διεύρυνσης του κόμματος. Γιατί η εικονική εγγραφή μελών και η περιστασιακή ψηφιακή επικοινωνία χωρίς άμεση επαφή και γνωριμία ναι μεν διευκολύνει τις διαδικασίες σε πρακτικό επίπεδο, όμως δημιουργεί συνθήκες αποξένωσης και άνισης συμμετοχής που αποθαρρύνει τη δράση. Για να το θέσουμε απλά, πόσο λειτουργική και βιώσιμη είναι μια οργάνωση βάσης που με τη διεύρυνση έφθασε τα 100 μέλη, αλλά ψηφίζουν οι 80, ενώ συμμετέχουν στις συζητήσεις 20 - 30 και τρέχουν για όλες τις πρακτικές δουλειές και κινητοποιήσεις οι 10;  Όταν χτίζεις ορόφους, φτιάχνεις υποστυλώματα για να αποφύγεις να καταρρεύσουν αυτοί πάνω σου. Δεν φτάνει να εγγράφεις νέα μέλη, πρέπει και να τα αφομοιώνεις. Διαφορετικά δημιουργείς κόμμα πολλαπλών ταχυτήτων και ανισοτήτων. Και δεν πείθεις την κοινωνία για τον βασικό σου στόχο, να καταπολεμήσεις τις ανισότητες, όταν τις έχεις αναπαράγει πρωτύτερα στο ίδιο σου το κόμμα.

Από το πνεύμα της "Γενεύης” δεν μοιάζει να απομένουν και πολλά. Ο διαύλος διαλόγου που άνοιξε με την συνάντηση του Τζο Μπάιντεν και του Βλαντίμιρ Πούτιν στις όχθες της λίμνης Λεμάν στις 16 Ιουνίου μοιάζει να έχει ήδη κλείσει. (...) Ίσως όμως να είναι πολύ αργά. Το αποδεικνύει αυτό η περισσότερο "πολεμική” από όλες τις ρωσικές κινήσεις. 'Ήτοι η (παραδόξως αγνοημένη στα δυτικά μέσα ενημέρωσης) ανακοίνωση την Τρίτη του Ρώσου υπουργού Οικονομικών Αντόν Σιλουάνοφ ότι το Εθνικό Ταμείο Πλούτου της Ρωσίας μηδένισε, όπως είχε προαναγγείλει ο Πούτιν, τα αποθεματικά του σε δολάρια (μέχρι πρότινος 35% του συνόλου), αυξάνοντας αντιστοίχως το μερίδιο του ευρώ, του γεν και του χρυσού. Πρόκειται, όπως είπε ο Σιλουάνοφ, για κίνηση εξασφάλισης των ρωσικών αποθεματικών ενόψει της μακροοικονομικής και γεωπολιτικής κατάστασης, αλλά και για κίνηση προώθησης της αποφασισμένης αποδολαριοποίησης της ρωσικής οικονομίας.  Πράγμα λογικό, αν αναλογισθεί κανείς ότι μόλις μία εβδομάδα μετά η είσοδος βρετανικού αντιτορπιλικού στα χωρικά ύδατα της Κριμαίας, με τη συνοδεία αμερικανικού αναγνωριστικού αεροσκάφους το οποίο απογειώθηκε από τη Σούδα, χαρακτηρίσθηκε από τους Ρώσους ιθύνοντες ως "συνειδητή προβοκάτσια”, εν μέσω δημόσιων δεσμεύσεων για πολύ σκληρότερη αντιμετώπιση (βλ. βύθιση) όποιου επιχειρήσει κάτι παρόμοιο στο μέλλον, Ευτυχώς, η δέσμευση αυτή δεν χρειάστηκε να τεθεί σε δοκιμασία για όσο διάρκεσε η μεγάλη ναυτική άσκηση See Breeze που ολοκληρώνεται αύριο Σάββατο και έφερε στη Μαύρη Θάλασσα στρατιωτικές δυνάμεις 32 χωρών (από τις ΗΠΑ και την Ουκρανία, μέχρι τη Βραζιλία, την Ιαπωνία, το Μαρόκο, το Ισραήλ και την Ελλάδα), συμπεριλαμβανομένων 5.000 στρατιωτών, 32 πλοίων, 40 αεροσκαφών και 18 ομάδων ειδικών επιχειρήσεων ή υποβρύχιων καταστροφών. Το νόημα, πάντως, είναι σαφές: Η Μαύρη Θάλασσα, διακηρύσσουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, είναι ανοικτή σε όλους και αυτό πιστοποιείται με στρατιωτικές ασκήσεις τόσο μεγάλες που να προσομοιάζουν με επιχείρηση ανακατάληψης της Κριμαίας. Με αυτή την έννοια, η Μαύρη Θάλασσα είναι αυτή τη στιγμή η πλέον επίφοβη περιοχή του πλανήτη, σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο μιας μεγάλης θερμής σύγκρουσης που θα μπορούσε να ξεσπάσει ακόμη και από ατύχημα.

Το δάσος της Βαλανιδορράχης, συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων, επιδικασμένο σε ιδιώτες (αν και απαλλοτριωμένο και αποζημιωμένο από το 1927, αλλά αγορασμένο το 1931), γίνεται πάρκο δασικής αναψυχής, με ξύλινες περιφράξεις θέσεων πάρκινγκ και αθλητικών δραστηριοτήτων. Το 20% της έκτασης κατέχει το ελληνικό Δημόσιο. Οι ιδιώτες έχουν υποβάλει μελέτη για χώρο δασικής αναψυχής από τις 23/12/2020, συνολικού προϋπολογισμού δαπάνης 140.120 ευρώ. Την εγκρίνουν και υπογράφουν σχετική απόφαση ο συντονιστής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου–Δυτικής Μακεδονίας, η διεύθυνση Δασών Πρέβεζας και η διεύθυνση Περιβάλλοντος και Χωρικού σχεδιασμού της ΠΕ Πρέβεζας. Οι ιδιώτες εκπόνησαν μελέτη βασιζόμενοι στο νόμο Φάμελλου για τους χώρους δασικής αναψυχής, βασική προϋπόθεση του οποίου αποτελεί η ύπαρξη άνω των 2.000 στρεμμάτων. Η έλλειψη των προδιαγραφών δεν έκαμψε τους «νόμιμους» συνιδιοκτήτες, που υφάρπαξαν επιπλέον 187 στρέμματα δημόσιας γης –και δη δάσους– προκειμένου η μελέτη τους να περιλαμβάνει 2.180,70 στρέμματα και να φτάσουν στα όρια του νόμου. (...) Εγείρονται τεράστια και αμείλικτα ερωτήματα για τον ρόλο του δασαρχείου και της ΠΕ Πρέβεζας. Όπως και για τον ρόλο του συντονιστή της αποκεντρωμένης διοίκησης για την εξαιρετική σπουδή που επέδειξε για την έγκριση της μελέτης των καταπατητών. Πώς διέλαθε της προσοχής τους η «προσθήκη» των 187 στρεμμάτων δημοσίου δάσους; Πώς και πού όρισε το Δημόσιο το 20% που του αντιστοιχεί από το δάσος; Και εάν έχει ορισθεί, με γνώμονα ποιανού το συμφέρον καθορίστηκε; Ασφαλώς των «νόμιμων» συνιδιοκτητών, καθώς στη μελέτη παραχωρείται η πρόσβαση στις παραλίες στους ιδιώτες. Δεν όφειλε το Δημόσιο να επιλέξει, καθώς δικαιούται, πρώτο την τοποθεσία που εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, την ελεύθερη ή, κατά το ορθότερον, την πρόσβαση χωρίς αντίτιμο στις παραλίες;

Τα κυριότερα ευρήματα της μελέτης συνοψίζονται στα εξής: - Οι δοκιμές σημείωσαν τεράστια επιτυχία, ενώ από την ολοκλήρωσή τους και μετά το 86% του εργατικού δυναμικού της χώρας εργάζεται πλέον λιγότερες ώρες ή έχει το δικαίωμα να μειώσει τις ώρες εργασίας του. - Η παραγωγικότητα και η παροχή υπηρεσιών παρέμειναν στο ίδιο επίπεδο με πριν ή βελτιώθηκαν στην πλειονότητα των χώρων εργασίας που εφαρμόστηκε η μειωμένη εβδομάδα εργασίας. - Η ευημερία των εργαζομένων αυξήθηκε δραστικά σε ένα φάσμα δεικτών, από το άγχος και την εξάντληση, ως την υγεία και την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. - Οι δοκιμές, επίσης, αποδείχθηκαν ουδέτερες ως προς τα έσοδα τόσο για το δημοτικό συμβούλιο όσο και για την κυβέρνηση, παρέχοντας ένα κρίσιμο και έως τώρα σε μεγάλο βαθμό παραμελημένο σχέδιο για το πώς θα μπορούσαν να οργανωθούν μελλοντικά αντίστοιχες μελέτες σε άλλες χώρες, σε όλο τον κόσμο. (...) Με βάση τα εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα της μελέτης, τα εργατικά συνδικάτα στην Ισλανδία διαπραγματεύθηκαν τη μείωση του ωραρίου εργασίας. Η μελέτη επέφερε, όμως, και άλλες σημαντικές αλλαγές στην Ισλανδία. Σχεδόν το 90% του ενεργού εργατικού πληθυσμού έχει πλέον μειωμένο ωράριο εργασίας ή άλλα οφέλη. Το άγχος και η εξάντληση των εργαζομένων μειώθηκαν, ενώ βελτιώθηκε η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, όπως προκύπτει από τις απαντήσεις των ερωτηθέντων. "Η εν λόγω μελέτη καταδεικνύει ότι η μεγαλύτερη στον κόσμο δομική εφαρμογής μειωμένης εργασιακής εβδομάδας στον δημόσιο τομέα ήταν από κάθε άποψη εξαιρετικά επιτυχής. Δείχνει ότι ο δημόσιος τομέας είναι ώριμος ώστε να πρωτοστατήσει στην υιοθέτηση της μειωμένης εργασιακής εβδομάδας - μπορεί δε να αποτελέσει παράδειγμα για άλλες κυβερνήσεις”, σημειώνει ο Will Stronge, διευθυντής ερευνών της Autonomy.

Να ξεκαθαρίσουμε τώρα δύο πράγματα: Πρώτον, μόνο στις ΗΠΑ το τετραήμερο θα σημαίνει 40ωρη εβδομάδα. Στις άλλες χώρες, είτε θα σημαίνει 32 ώρες, είτε θα μπορούν οι επιχειρήσεις να συμφωνήσουν 32 ή 40 ώρες, μετά από συλλογικές διαπραγματεύσεις. Δηλαδή ο κανόνας είναι «το οκτάωρο, οκτάωρο». Δεύτερον, τα Συνδικάτα, σε όλες τις χώρες που αναφέραμε είναι αυτά που εκκίνησαν και οργάνωσαν το αίτημα. Στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, η μεγαλύτερη Ένωση στο Δημόσιο, η Fόrsa με 80 χιλιάδες μέλη, παίζει τον πιο ενεργό ρόλο και δεν πτοήθηκε όταν πέρυσι τέτοιες μέρες εισέπραξε την κατηγορηματική άρνηση του υπουργού Εργασίας και αντιπρόεδρου της κυβέρνησης. Ενδιαφέρουσα είναι και η περίπτωση της I.CE Group, εταιρίας Συμβούλων με μισό αιώνα παρουσίας στην Ιρλανδία, που έχει ειδική ιστοσελίδα για το “Three Day Weekend, Four Day Week” (τριήμερο γουικέντ, τετραήμερη εβδομάδα) και ισχυρίζεται ότι από τότε που το εφαρμόζει αυξήθηκε η παραγωγικότητα και ελαχιστοποιήθηκε ο αριθμός αποχωρήσεων ενώ αυξήθηκε και αναβαθμίστηκε ποιοτικά τα βιογραφικά των αιτούντων εργασία. Ή το παράδειγμα ενός οργανισμού στη Ν. Ζηλανδία που το 100% των εργαζομένων προτίμησε τετραήμερο αντί 20% αύξηση μισθού. Οι μέχρι τώρα δοκιμές φαίνεται ότι δείχνουν όχι μόνο την εύλογη προτίμηση των εργαζομένων στο τετραήμερο με οχτάωρο αλλά και ότι όλα τα αρνητικά του τετραήμερου προκύπτουν από την αύξηση της εργάσιμης ημέρας σε 10ώρες. Οι εργαζόμενοι έχουν λιγότερο στρες λόγω της τριήμερης ανάπαυσης και του χρόνου που περνούν με τους οικείους τους, εξοικονομούν κατά 20% τα έξοδα μετακίνησης και έχουν περισσότερο χρόνο να ασχοληθούν με εθελοντισμό. Κίνητρο να διευθετήσουν τον εργάσιμο χρόνο τους πιο παραγωγικά ή να επινοήσουν νέες μεθόδους εξοικονόμησης χρόνου. Ακόμα και οι προστριβές μεταξύ εργαζομένων μειώνονται λόγω του λιγότερου στρες και της ανάγκης καλύτερης (και πιο γρήγορης) συνεργασίας μεταξύ τους, ώστε να φέρνουν αποτελέσματα. Αυτά τα πλεονεκτήματα χάνονται σε μεγάλο βαθμό άμα υιοθετηθεί το δεκάωρο. Η διάθεση χρόνου με τους οικείους επιβαρύνεται με την κατά 25% ημερησίως, η φροντίδα των παιδιών έχει και οικονομική επιβάρυνση, το διάβασμα πάει περίπατο κλπ. Πράγματα που ελάχιστα ή και καθόλου δεν αντισταθμίζονται με την αναβολή τους για τη τρίτη ημέρα ανάπαυσης.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στις 29 Ιουνίου, παρέλαβε την έκθεση της Επιτροπής για την Εθνική Στρατηγική Ισότητας των ΛΟΑΤΚΙ+. Η έκθεση έχει δημοσιευθεί και, μεταξύ πολλών άλλων, αναφέρεται στο θέμα της εκπαίδευσης και την ανάγκη καταπολέμησης του στιγματισμού, της «αναπαραγωγής στερεοτύπων και τη διαιώνιση στρεβλών αντιλήψεων». Αναφέρεται και στο θέμα της αιμοδοσίας και του ασφυκτικού πλαισίου προϋποθέσεων. Αναμένουμε να δούμε εάν και με ποιο τρόπο θα αντιδράσει η κυβέρνηση σε όλες τις περιπτώσεις που θεσμικά όργανα του κράτους αναπαράγουν ομοφοβικές, τρανσφοβικές, αντιεπιστημονικές, κακοποιητικές αντιλήψεις. Είμαστε όμως απαισιόδοξοι, εάν θυμηθούμε τον τρόπο που η κυβέρνηση πολιτεύεται στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος και στο δικαίωμα της άμβλωσης. Τα χυδαία συνέδρια που οι υπουργοί της σπεύδουν να μιλήσουν, τη στάση των ευρωβουλευτών/τριών της σε μισαλλόδοξα ψηφίσματα της ακροδεξιάς. Τους «εξωγήινους στον Υμηττό», την καταψήφιση της νομικής αναγνώρισης ταυτότητας φύλου και την αρνητική στάση του κόμματος στο σύμφωνο συμβίωσης. Στις 25 Ιουνίου, ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε σε δημόσια διαβούλευση πρόταση νόμου για πολιτικό γάμο και τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Θα το υπερψήφισει η Νέα Δημοκρατία για να γίνει νόμος του κράτους;

Όπως είναι γνωστό μπαίνουμε στη φάση υλοποίησης των δράσεων της πράσινης μετάβασης σύμφωνα με το Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Αυτό το στάδιο είναι καίριας σημασίας διότι η υλοποίηση του έχει να κάνει με την επιλογή των δράσεων και του τρόπου εφαρμογής τους, που σύντομα θα δουν το φως της δημοσιότητας. Εδώ, λοιπόν, θα πρέπει να επικεντρωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη βάση, κυρίως, των προβλέψεων του κανονισμού για την ταξινόμηση. Π.χ. η ανάπτυξη αιολικών πάρκων σε περιοχές του δικτύου Νatura 2000 ή στις κορυφές των βουνών είναι μια επιλογή αποδεκτή από το κόμμα; Η προστασία της βιοποικιλότητας κατέχει έμπρακτα σημαντική θέση στις προτεραιότητες του κόμματος; Η θέση του θα πρέπει να είναι απολύτως σαφής: απαγόρευση εγκατάστασης ανεμογεννητριών σε τέτοιες περιοχές και ενίσχυση του καθεστώτος προστασίας της βιοποικιλότητας. Μια πρόταση θεσμικού χαρακτήρα θα ήταν η ριζική αναθεώρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας με πρώτο βήμα τη θέσπιση ανεξάρτητης περιβαλλοντικής αρχής η οποία θα διεξάγει τις διαβουλεύσεις κατά τη διαδικασία της περιβαλλοντικής αδειοδότησης και θα υποβάλει, αφού αξιολογήσει αιτιολογημένα τις απόψεις των πολιτών, την πρότασή της στην αδειοδοτούσα αρχή. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι απαιτείται ένα συνολικό συνεκτικό σχέδιο που θα προσδιορίζει επακριβώς το μίγμα ενέργειας και την εξοικονόμηση της, σχέδιο που θα είναι εξακτινωμένο σε όλες τις περιφέρειες της χώρας. Π.χ. θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στην ανάπτυξη του πράσινου υδρογόνου σε κάθε συγκεκριμένη περιφέρεια για την κάλυψη των ενεργειακών της αναγκών, έτσι ώστε να πέσει στο κενό η προσπάθεια των μεγάλων εταιρειών να χρησιμοποιηθούν οι αγωγοί φυσικού αερίου για τη μεταφορά του υδρογόνου. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων, τα περισσότερα από τα οποία είναι πολύ παλαιά και απαιτείται, για το λόγο αυτό, ένας συνολικός επαναπροσανατολισμός προς ριζικές ενεργειακές ανακαινίσεις και μεγάλες αλλαγές θεσμικού χαρακτήρα. Επίκεντρο της αναβάθμισης θα πρέπει να είναι οι ενεργειακά υποβαθμισμένες κατοικίες και τα φτωχά στρώματα που υποφέρουν από ενεργειακή φτώχεια, με την πρόβλεψη το κόστος της αναβάθμισης να το καλύψει πλήρως η πολιτεία.