Τάσος Παππάς

23
02

Εθνικά υπερήφανοι και με μπόλικες αυταπάτες

Εθνικά υπερήφανοι επειδή ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας έβαλε στη θέση του τον πρέσβη της Τουρκίας στη Νορβηγία. Εθνικά υπερήφανοι και πριν από μερικούς μήνες όταν πάλι ο Ν. Δένδιας αποστόμωσε τον Τούρκο ομόλογό του μέσα στην έδρα του. Εθνικά υπερήφανοι γιατί αγοράσαμε αεροπλάνα και φρεγάτες και καταφέρνουμε να εξισορροπήσουμε την κατάσταση στο στρατιωτικό πεδίο. Εθνικά υπερήφανοι που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναγνώρισε την ελληνική κυριαρχία στα νησιά για τα οποία οι Τούρκοι εγείρουν αξιώσεις. Εθνικά υπερήφανοι που οι Βρυξέλλες εκδίδουν ανακοινώσεις οι οποίες δικαιώνουν τις απόψεις μας. Εθνικά υπερήφανοι που ο Ερντογάν τρώει αλλεπάλληλα χαστούκια από τη διεθνή κοινότητα λόγω της επιθετικότητάς του. Εθνικά υπερήφανοι που βρίσκουμε ευήκοα ώτα παντού στον πλανήτη όταν παρουσιάζουμε τις θέσεις μας. Εθνικά υπερήφανοι, αλλά βουτηγμένοι στις αυταπάτες.
Περισσότερα »
20
01

Καταθλιπτικά διλήμματα

Αν συμφωνούσαν τα κόμματα, τα κομματίδια, οι οργανώσεις, οι ομάδες και οι προσωπικότητες που βρίσκονται στην περιοχή της Αριστεράς (σοσιαλδημοκρατική, οικολογική, ριζοσπαστική, κομμουνιστική) να δώσουν τη μάχη μαζί επιλέγοντας έναν υποψήφιο, αν δηλαδή συνειδητοποιούσαν ότι η πολυδιάσπαση της Αριστεράς ευνοεί τους αντιπάλους της και την καθιστά μη υπολογίσιμο παίκτη. Το παρελθόν (πρόσφατο και μακρινό) είναι γεμάτο με άστοχες κινήσεις της γαλλικής Αριστεράς. Μα, δεν υπάρχουν μεταξύ τους διαφορές; Υπάρχουν. Μερικές μάλιστα είναι και ουσιαστικές. Δεν είναι όμως αγεφύρωτες. Η πολωτική ρητορική και το σύνδρομο μικρομεγαλισμού των υποψηφίων τις κάνει να φαίνονται αγεφύρωτες. Αφόρητος σεχταρισμός. Όπως γράφει ο Γιάννης Καλιόρης στο «Εκ του συστάδην» (εκδόσεις Αρμός) «κάθε σέχτα πεπεισμένη για την καθολικότητα της δικής της αλήθειας ως απόλυτης και μοναδικής, αυτοπροσδιορίζεται σαν το κέντρο του κόσμου, έχοντας την αυταπάτη της δυνητικής μαζικότητας» (σελ. 210). Έτσι κάνει την τρίχα τριχιά και μεγιστοποιεί τις αντιθέσεις, οπότε δεν υπάρχει έδαφος ούτε για διάλογο ούτε για συνεννόηση ούτε φυσικά για κοινή στάση απέναντι στα προβλήματα, απέναντι στον ταξικό αντίπαλο που ξέρει να υποδύεται (με τη βοήθεια των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης) πως είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά είναι. Δεν μπαίνουν στον κόπο να αφουγκραστούν το αριστερό ακροατήριο που αντιμετωπίζει με δυσφορία τους εμφυλίους. Συμφωνούν σε κάτι οι επτά υποψήφιοι-ες; Συμφωνούν ότι ο Μακρόν είναι κακός πρόεδρος και πρέπει να φύγει. Συμφωνούν ότι και οι τρεις υποψηφιότητες από τον χώρο της Δεξιάς και της Ακρας Δεξιάς είναι επικίνδυνες. Ωστόσο επιμένουν να πορεύονται χώρια και να αρνούνται κάθε πρόταση για συμβιβασμό. Αν κάτι δεν αλλάξει (το πιθανότερο) και οι υποψήφιοι της Αριστεράς μείνουν εκτός κούρσας ποιες επιλογές θα έχουν οι προοδευτικοί πολίτες στον δεύτερο γύρο; Αποχή; Ακυρο; Μακρόν; Κάποιον ή κάποια από τη Δεξιά και την Ακρα Δεξιά; Με παρόμοια διλήμματα είχαν αναμετρηθεί και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις οι αριστεροί ψηφοφόροι. Εκλήθησαν το 2002 να διαλέξουν ανάμεσα στον «απατεώνα» Σιράκ (είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη) και τον φασίστα Λεπέν. Επέλεξαν με βαριά καρδιά τον Σιράκ. Εκλήθησαν το 2017 να διαλέξουν ανάμεσα στον παντός καιρού Μακρόν και στην ακροδεξιά Λεπέν. Επέλεξαν, ξανά με βαριά καρδιά, τον Μακρόν. Καταθλιπτικά διλήμματα τότε. Καταθλιπτικό δίλημμα και σήμερα;
Περισσότερα »