Η Αυγή

05
07

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Συνεχίζουν την πολιτική που μας φαλίρισε το 2009

Αυτή τη στιγμή, και παγκοσμίως και στην Ελλάδα, υπάρχει ένα έντονο κύμα αριστερού ριζοσπαστισμού που αναζητεί εκπροσώπηση. Είναι η νέα γενιά, που έχει αντιληφθεί ότι οι προοπτικές της είναι χειρότερες από αυτές των γονιών τους, είναι οι άνθρωποι των κινημάτων, που ανησυχούν -και δικαίως- για την περιβαλλοντική κρίση, είναι όσοι και όσες θέλουν ενίσχυση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Στη χώρα μας, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν, αλλά στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις σε έναν βαθμό επέλεξαν την αποχή. Είναι ένας κόσμος συνειδητοποιημένος, με ανησυχίες, που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την υποχρέωση να εκφράσει. Και για να το κάνουμε αυτό, έχουμε ανάγκη να παρουσιάσουμε ένα συνεκτικό σχέδιο, το οποίο δεν θα είναι μια από τα ίδια. Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που είναι κουρασμένοι ή απογοητευμένοι από τον κυρίαρχο τρόπο έκφρασης της πολιτικής, από τη συνεχή σκανδαλολογία, τα μεγάλα λόγια που ακολουθούνται από μικρές αλλαγές, το μοντέλο διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης, ζητάνε διαχρονικά έναν λόγο και ρεαλιστικό και αντισυστημικό. Και αυτό δεν είναι παράδοξο ούτε οξύμωρο. Δείγματά του υπήρχαν στη διακυβέρνησή μας, παρά τους γνωστούς περιορισμούς. Τώρα όμως είναι η ώρα να σκεφτούμε και να πράξουμε out of the box, να έρθουμε σε διάλογο με αυτόν τον κόσμο, όχι για να μας ψηφίσουν, ούτε γιατί αποτελούν αυτό που οι εκλογολόγοι λένε «κρίσιμη μάζα». Αλλά επειδή η Αριστερά θα είναι κοινωνικά χρήσιμη μόνο αν απαντήσει στις αγωνίες αυτού του κόσμου. Μερικά παραδείγματα: Πώς θα εκφράσουμε τον κόσμο που θέλει πράσινη ενέργεια αλλά ταυτόχρονα δεν θέλει τα βουνά να γεμίσουν ανεμογεννήτριες; Πώς θα εκφράσουμε τον κόσμο που ανησυχεί βλέποντας τα νοίκια να εκτοξεύονται; Όσες και όσους σπούδαζαν για χρόνια και τώρα δουλεύουν για το τίποτα; Όσες και όσους δουλεύουν από τα 18 και σήμερα, στα 30 τους, δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια; Τους νέους και τις νέες που νιώθουν να μην χωράνε στην κοινωνία που η γενιά μου τους παραδίδει; Όσες και όσους θεωρούν ότι η πολιτική είναι κάτι άχαρο, μακριά από αυτούς, που δεν μπορεί να αλλάξει τις ζωές τους ουσιαστικά; Πώς θα μετατρέψουμε τη διάχυτη απογοήτευση σε πάθος για αλλαγή;
Περισσότερα »
03
07

Νίκος Βούτσης: Επιτακτική ανάγκη για ενεργητική εξωτερική πολιτική για τη διασφάλιση της ειρήνης στην περιοχή

Ο επικίνδυνος εθνολαϊκισμός επί των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής έχει στοιχίσει διαχρονικά στη χώρα πάρα πολύ και από αυτόν πρέπει να αποστούμε όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Είναι σαφές ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι στις όποιες διαπραγματεύσεις γίνονται ή θα γίνουν. Σε αυτές μπαίνεις με το μάξιμουμ των διεκδικήσεων σου όπως για  παράδειγμα στο ζήτημα της επήρειας των νησιών. Πάντοτε στη βάση της σύμβασης για το δίκαιο της θαλάσσης με τη σχετική νομολογία και προχωράς στις αναγκαίες διευθετήσεις για το συμφέρον της χώρας αλλά και στη βάση των διεθνών συνθηκών. Το ζήτημα είναι η Ειρήνη, το ζήτημα είναι η κατοχύρωση των δικαιωμάτων της χώρας και η σταθερότητα στην περιοχή. Η ανησυχία για τα ελληνοτουρκικά είναι απολύτως δικαιολογημένη. Διότι η κατάσταση στη γείτονα χώρα κυρίως μετά το πραξικόπημα του 2017, έχει αλλάξει πάρα πολύ. Είναι σαφές ότι ο κ. Ερντογάν, κυρίως με το Τουρκολιβυκό Σύμφωνο, δείχνει μία επικίνδυνη πολιτική αποσταθεροποίησης για την περιοχή και αναθεώρησης των συνθηκών. Αυτή όμως η ανησυχία θα πρέπει από την πλευρά μας με την αξιοποίηση των ευρύτερων δυνατών συμμαχιών και συνεργειών στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, να μετατρέπεται σε μία δημιουργική δύναμη με ενεργητική εξωτερική πολιτική για να επιβάλουμε την Ειρήνη στην περιοχή. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος. Πάντοτε βεβαίως με την ετοιμότητα που υπάρχει για την κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Περισσότερα »
02
07

Μιχάλης Σπουρδαλάκης: Το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις θέτει φραγμούς στη Δημοκρατία (Video)

Επιχειρείται η εκμετάλλευση της κρίσης ως ευκαιρία για την εμβάθυνση των ανισοτήτων και έρχεται ως έμμεση συνέχεια της μνημονιακής λογικής. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το νομοσχέδιο για τις συναθροίσεις. Η Δημοκρατία και η φιλελεύθερη Δημοκρατία δεν μετράει ποσότητες. Βασικό χαρακτηριστικού του κλασικού φιλελευθερισμού είναι η αποδοχή. Δεν αντιλαμβάνεται νούμερα. Η κατάργηση και ο περιορισμός του δικαιώματος στην διαμαρτυρία δεν έχει λογική. Παράδειγμα η χρήση του αυτοκινήτου όπου χάνονται χιλιάδες ζωές αλλά δεν σκέφθηκε κανείς να απαγορέψει τη χρήση του αυτοκινήτου αντίθετα προσπαθεί να ρυθμίσει και να αποτρέψει τους κινδύνους ή τις ακρότητες. Η κοινωνική κινητοποίηση ενοχλεί και για αυτό προσπαθούν να την περιορίσουν Είναι δυνατή η συμβατικότητα ανάμεσα στον πολιτικό φιλελευθερισμό και στην δυναμική που έχει πάρει ο σύγχρονος καπιταλισμός; Αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να απαντήσει η κοινωνία μας. Δεν μπορεί να υπάρχει έννοια συλλογικής ευθύνης, η οποία μεταφέρεται σε αυτόν που έχει πάρει την άδεια δηλαδή η διαδήλωση να γίνεται με επικεφαλής κάποιον «αυτοφωράκια».
Περισσότερα »
01
07

Paul Apostolidis: Με εργατικά κέντρα και καθολικό εγγυημένο εισόδημα στη μάχη για τον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων

Κατανοώ τη θέσπιση ενός καθολικού εγγυημένου εισοδήματος ως κομβικής σημασίας για τον περιορισμό της εργασιακής επισφάλειας, αλλά επίσης και για την ενδυνάμωση της πολιτικής προσπάθειας των ανθρώπων. Μία άλλη φίλη και θεωρητική της πολιτικής φιλοσοφίας η Kathi Weeks, έχει δίκιο στο ότι το εγγυημένο εισόδημα θα μπορούσε να ενεργοποιήσει νέες εμπειρίες ελευθερίας, χαλαρώνοντας την ανάγκη εργασιακής εγρήγορσης κάθε λεπτό κάθε μέρας. Με άλλα λόγια, η πάλη για το εγγυημένο εισόδημα δεν είναι απλώς ένα οικονομικό αίτημα, αλλά είναι επίσης και ίσως και περισσότερο, μία πάλη για τον ελεύθερο χρόνο. Με δεδομένο ότι παρεμβαίνει και αλλάζει την αντιφατική, εξουθενωτική δομή του χρόνου της καθημερινότητας, που βιώνουν όλοι οι εργαζόμενοι, ακόμα κι αν αυτή η πραγματικότητα είναι πιο δυσχερής για κάποιους σε σχέση με κάποιους άλλους, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα προσφέρει μία ελπιδοφόρα πολιτική στρατηγική για οριζόντια ταξική οργάνωση. Εντούτοις, όπως επιχειρηματολογώ και στο βιβλίο μου Η μάχη για το χρόνο, η πάλη ενάντια στην επισφάλεια απαιτεί περισσότερα από το χρόνο που θα απελευθερώσει το εγγυημένο εισόδημα στα άτομα. Χρειάζεται επίσης μία οργανωτική βάση, ώστε οι άνθρωποι να έρθουν σε επαφή και να επαναπροσδιορίσουν το χρόνο τους στην κατεύθυνση της δημιουργίας ισχυρών, πολιτικοποιημένων κοινοτήτων δράσης. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από λαϊκή επιμόρφωση, όπως συμβαίνει στα εργατικά κέντρα της Αμερικής. Χρειάζονται μία οργανωτική έδρα, η οποία θα τους παρέχει συγκεκριμένους τρόπους επαναπροσδιορισμού του χρόνου τους, ο οποίος διαφορετικά θα αναλωθεί σε ατέρμονη εργασία και ανησυχία για την εργασία. Αυτός είναι κι ο λόγος που το βιβλίο μου τελειώνει με ένα κάλεσμα προς την Αριστερά να δημιουργήσει εργατικά κέντρα για όλους τους εργαζομένους. Αυτό έχει νόημα, αν σκέπτεται κανείς, όπως κι εγώ, ότι η επισφάλεια έχει διαχυθεί σε ολόκληρη την οικονομία, ακόμα κι αν χτυπά ορισμένες ομάδες εργαζόμενων πιο σκληρά από άλλες. Τα εργατικά κέντρα που απευθύνονται σε επισφαλώς εργαζομένους επιτυγχάνουν στο να «αξιοποιούν» το χρόνο που αυτοί διαθέτουν ανάμεσα στις κατακερματισμένες δουλειές τους και τον οποίο, υπό άλλες συνθήκες, θα σπαταλούσαν αναζητώντας κι άλλη δουλειά ή ανησυχώντας για το ότι δεν έχουν αρκετή δουλειά. Όλοι οι εργαζόμενοι, στο σύνολο της οικονομίας έχουν ανάγκη από αυτή τη δυνατότητα.
Περισσότερα »
29
06

Νίκος Φίλης: Η ριζοσπαστική Αριστερά νους και καρδιά του νέου εγχειρήματος μας

Η ιδεολογική κυριαρχία του νεοσυντηρητισμού, παγκοσμίως, στην Ευρώπη και στη χώρα μας, είναι ισχυρή, αλλά μοιάζει να μην είναι αλώβητη. Η έκρηξη κατά του ρατσισμού στις ΗΠΑ, τα κινήματα κατά των κοινωνικών ανισοτήτων και της κλιματικής κρίσης, δημιουργούν ρωγμές στη νεοσυντηρητική ηγεμονία και εμπνέουν το σύνθημα «καμιά ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ταυτόχρονα, η πανδημία ανέδειξε την κρίση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και την ανάγκη αναδιοργάνωσης του δημόσιου συστήματος Υγείας και γενικότερα του κοινωνικού κράτους. Στην Ευρώπη μάλιστα έπαψε να είναι ταμπού η αμοιβαιοποίηση του χρέους, οι μεταβιβάσεις πόρων με τη μορφή επιχορηγήσεων και όχι δανείων, η έκδοση ευρωομολόγων και τόσα άλλα που όταν τα έθετε ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, χαρακτηριζόταν ανεύθυνος και... αντιευρωπαίος! Βρισκόμαστε σ’ ένα μεταίχμιο. Πρέπει να πείσουμε ότι η κλιματική κρίση, οι πανδημίες που είναι συνέπειά της, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τα «αγοραία» δόγματα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Δημόσια αγαθά όπως το νερό, η ενέργεια, τα ευαίσθητα οικοσυστήματα, τα εμβόλια, οι πολιτικές Υγείας, το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης, η στέγη, πρέπει να βγουν έξω από τον κύκλο της εμπορευματικής καπιταλιστικής διαχείρισης. Να αποδοθούν στις κοινωνίες, μέσα από θεσμούς κοινωνικής συμμετοχής, λογοδοσίας και διαφάνειας κι όχι μέσα από ένα διεφθαρμένο και αυταρχικό κράτος. Ο ψηφιακός καπιταλισμός, που ανατρέπει εργασιακά δικαιώματα και επιδιώκει να εμπεδώσει την κοινωνία της επιτήρησης (στις ΗΠΑ αριστεροί διανοούμενοι έχουν μιλήσει για τον «καπιταλισμό της κατασκοπίας»), επιβάλλει μια απάντηση των κοινωνιών. Χρειαζόμαστε ένα νέο τύπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, μια δημοκρατική υπέρβαση του καπιταλισμού, μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας που «κάποτε ονομάζαμε σοσιαλισμό».
Περισσότερα »
29
06

Θεανώ Φωτίου: Αποτέλεσμα των κυβερνητικών επιλογών τα περιστατικά λιποθυμιών από την πείνα

Η πανδημία πράγματι ανέδειξε πέρα από κάθε αμφισβήτηση την αναγκαιότητα του δημόσιου δωρεάν κοινωνικού κράτους: Υγεία - Παιδεία - πρόνοια. Ο κ. Μητσοτάκης βέβαια θεωρεί την Υγεία και την Παιδεία ως προνομιακά πεδία για ιδιωτικές επενδύσεις και παραγωγή κέρδους και την πρόνοια πεδίο άσκησης φιλανθρωπίας και όχι υποχρέωση του κράτους και ότι αφορά μόνο τους ακραία φτωχούς. Γι’ αυτό και όλο το αφήγημα που έστησε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του κράτους πρόνοιας τόσα χρόνια ήταν «δεν θέλουμε τα επιδόματα που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλουμε ανάπτυξη, καλές θέσεις εργασίας και επενδύσεις»! Χρειάστηκαν μόνο οκτώ μήνες (προ κορωνοϊού) και τα περί ανάπτυξης, νέων θέσεων εργασίας και επενδύσεων κατέρρευσαν. Συνέβη όμως και κάτι αποκαλυπτικό για τα επιδόματα: η αγορά τον Δεκέμβριο του 2019, μόλις έχασε το μέρισμα των 700 εκατ. που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ συνήθως τέτοια εποχή, πάγωσε. Ο τζίρος της έπεσε. Διότι τα επιδόματα δεν αποταμιεύονται, αλλά ενισχύουν την ζήτηση και συνεπώς την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και δημιουργούν θέσεις εργασίας.
Περισσότερα »
28
06

Η «μεγάλη» και η «μικρή» διεύρυνση

Η αναμέτρηση με το νεοφιλελεύθερο εξουσιαστικό παράδειγμα πρέπει να συσπειρώσει πολλές δυνάμεις. Να διαμορφώσει μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμπαράταξη με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και να είναι ανοιχτή, ειδικά, σε συνθήκες απλής αναλογικής σε κόμματα της αντιπολίτευσης, που θα κάνουν στροφή στην αντι-ΣΥΡΙΖΑ στρατηγική τους. Δεν θα συγκροτηθεί με τη λογική του μεγάλου κόμματος που «καταπίνει» τα μικρά και που χωνεύει «πολυσυλλεκτικά» τις επιμέρους ταυτότητες, παρεμποδίζοντας την αυτόνομη ανάπτυξη και συμβολή τους. Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν την πρώτη ύλη της δημόσιας συνομιλίας μας με την κοινωνία ενόψει του συνεδρίου για τον διευρυμένο ΣΥΡΙΖΑ. Και, προνομιακά, με τον μεγάλο, ανεξερεύνητο εν πολλοίς χώρο της νεολαίας. Να «ξανασυστηθούμε», να ακούσουμε και να μιλήσουμε με τους νέους. Με τους νέους της επιστημονικής πρωτοπορίας, της καλλιτεχνικής δημιουργίας, της οικολογικής δράσης, του εθελοντισμού, των ειδικών αναγκών και των ιδιαίτερων χαρισμάτων. Αλλά και με τα «χαμένα παιδιά». Της ανεργίας ή της εξοντωτικής κακοπληρωμένης εργασίας, των εξαρτήσεων, του στρες, της πίσω αυλής, της «αποτυχίας», τους αναλώσιμους και λούμπεν που απειλεί να τους αρπάξει από τη Δημοκρατία ο φασισμός. Και με τα άλλα: τα ατίθασα, τα «άγρια» παιδιά της κρίσης, που γυρίζουν την πλάτη στον πολιτικό κομφορμισμό και στρατεύονται σε κινήσεις στα αριστερά μας. Είμαστε πρώτο κόμμα στους νέους, με ποσοστό 39%. Στις επόμενες εκλογές να κερδίσουμε πάνω από το 50% στη νεολαία! Νά ένας στόχος που από μόνος του περικλείει και νοηματοδοτεί την έννοια της διεύρυνσης. Όλα αυτά φτιάχνουν ένα πεδίο διασταύρωσης απόψεων, πέρα από ιαχές, δοξολογίες, ψευδώνυμα και αναθέματα, έξω από το κέλυφος μιας αμήχανης, σε κάποιες περιπτώσεις, σιωπής. Για να διαψευστεί η θεωρία ότι η ριζοσπαστική Αριστερά εξεμέτρησε τον βίο της. Για να επιβεβαιωθεί, μέσα από τη συλλογική θέληση, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία θα επανιδρυθεί ως κόμμα αγώνων και διακυβέρνησης, ως το κόμμα των ριζοσπαστικών προταγμάτων της Αριστεράς, ως αντιπαράδειγμα ως προς τα κριτήρια της νεοσυντηρητικής συστημικής «κανονικότητας». Τελικά, ως πλειοψηφικό ρεύμα και άμεση εναλλακτική πρόταση εξουσίας, που με την ψήφο του λαού θα αναλάβει ξανά τις τύχες της χώρας μετά την καταστροφή και τα κοινωνικά ερείπια, ακόμη και μια νέα χρεοκοπία, που μπορεί να μας κληροδοτήσει η διακυβέρνηση της Ν.Δ.
Περισσότερα »
28
06

Στο εσωτερικό του κινήματος

Ο Ρόμπερτ Μίχελς θεωρούσε ότι οι μαζικοί πολιτικοί φορείς της Αριστεράς ματαίως προσπαθούν να αποφύγουν τις ιεραρχικές και γραφειοκρατικές παρεκτροπές, μιας και τα δεδομένα των σύγχρονων κοινωνιών (μεγάλοι πληθυσμοί, ανάγκη για γρήγορες αποφάσεις, πολυπλοκότητα των ζητημάτων) δεν αφήνουν περιθώρια αποφυγής τους. Η επαναληπτικότητα του φαινομένου της ολιγαρχικοποίησης της ζωής των μαζικών κινημάτων, των κομμάτων και των συνδικάτων αναβίβασε τη συγκεκριμένη θεωρία σε «σιδερένιο νόμο». Για δεκαετίες, αν όχι μέχρι σήμερα, το πρόβλημα, αν δεν θεωρείται αναπόδραστο, μοιάζει τουλάχιστον φυσιολογικό και αναμενόμενο να προκύψει σε κάποιο στάδιο των συλλογικών προσπαθειών. Όπως, όμως, έμοιαζε αναμενόμενη η πρόσκρουση των συλλογικών χειραφετητικών εγχειρημάτων στις αναγκαιότητες να συνεννοηθούν γρήγορα μεγάλοι πληθυσμοί για πολύπλοκα ζητήματα, άλλο τόσο αναμενόμενη έμοιαζε η πρόσκρουση της ολιγαρχικοποίησης του συλλογικού βίου στην άρνηση είτε της αιτίας / δικαιολογίας είτε του αποτελέσματος της ίδιας της ολιγαρχικοποίησης. Οι αριστερόστροφοι ριζοσπάστες ισχυρίζονταν ανέκαθεν ότι δεν είναι αναπόφευκτη αυτή η κατάληξη και, αν ήταν, δεν υπήρχε περίπτωση να την αποδεχτούν. Εν προκειμένω ο κατά Μίχελς «σιδηρούς νόμος της ολιγαρχίας» και ο «σιδερένιος νόμος της πρωτοπορίας», όπως τον ονόμασα κατ’ αναλογίαν, αλληλοτροφοδοτούνταν και αλληλοτροφοδοτούνται.
Περισσότερα »
23
06

Ειρήνη Αγαθοπούλου: Η κυβέρνηση κωλυσιεργεί στην αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας (Ηχητικό)

Ένας άνθρωπος που δεν είναι βίαιος σε άλλες συνθήκες θα γίνει βίαιος λόγω του εγκλεισμού, αλλά αυτές οι τάσεις βίας που μπορεί κάποιος να έχει εκδηλώνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όταν είναι σε διαρκή επαφή και στο ίδιο μέρος είτε με την σύντροφο του, είτε και με τα παιδιά του. (...) Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να βοηθηθούν οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Η ανησυχία μας είναι μεγάλη γιατί ερχόμαστε σε επαφή με διάφορες περιοχές αντιλαμβανόμαστε ότι τα κατά τόπους γραφεία ενδοοικογενειακής βίας της Ελληνικής Αστυνομίας δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε ακόμη. Οι καταγγελίες που βγαίνουν στη δημοσιότητα για αστυνομικούς που τελικά προστάτευσαν τον δράση, αντί να λάβουν μέτρα για την απομάκρυνση ή προστασία του θύματος, συνεχίζονται.
Περισσότερα »
23
06

Γιώργος Πλειός: Χωρίς προστασία της ελευθερίας του δημοσιογράφου δεν ανακτάται η αξιοπιστία (Ηχητικό)

Η Ελλάδα -όχι μόνο στους δημοσιογράφους, αλλά για όλους τους εργαζόμενους- ανήκει στην κατηγορία χωρών όπως αυτές του Τρίτου Κόσμου, όπου δεν είναι εγγυημένα τα εργασιακά δικαιώματα. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει θεσμικό όργανο που να προστατεύει την ελευθερία του δημοσιογράφου ως επάγγελμα. Έχουμε επαγγελματικές ενώσεις που μεριμνούν για δημοσιογραφικά δικαιώματα, συντάξεις, ασφαλιστικές καλύψεις, κτλ. Δεν είναι κύρια μέριμνά τους η προστασία του δημοσιογράφου στο δεοντολογικό κομμάτι. Δεν είναι δυνατόν π.χ. αρχισυντάκτης να μπαίνει σε αίθουσα σύνταξης και να ουρλιάζει «θέλω αίμα». Και αν δεν το κάνει ο δημοσιογράφος να απολύεται για να έρθει ο επόμενος. Στα site εργαζόμενοι ανεβάζουν 40 ιστορίες για ένα μισθό 400 ευρώ, πολλές φορές «μαύρα». Για ποια ελευθερία του δημοσιογράφου μιλάμε; Δεν υπάρχει
Περισσότερα »