Αναδημοσιεύσεις

Η Ν.Δ. βλέπει ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει την πολιτική ηγεμονία σε αυτό τον λαό. Και, όπως θα έλεγε και ο Μπρεχτ, υπάρχει πάντα η δυνατότητα, αντί να αλλάξει η ίδια, να αλλάξει τον λαό. Με λίγη παρωχημένη εθνικοφροσύνη και κλασική πατριδοκαπηλία, με ελιτίστικη αντιμετώπιση του υπαρκτού λαού και την υπαγωγή του στο φαντασιακό Έθνος, θα προσπαθήσει να στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ και να υπηρετήσει το μικροκομματικό της συμφέρον. Το ζήτημα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ τι θα κάνει: Θα δώσει ιδεολογικό αγώνα ενάντια στα αντιδημοκρατικά όνειρα της Ν.Δ. ή θα μιλήσει για «δίκαιο αίτημα των ομογενών που έχουν προσφέρει τόσα και τόσα στη μητέρα Πατρίδα»;

Η ιστορική εμπειρία των μετώπων δεν είναι πολύ ενθαρρυντική. Η συμμαχία ως «πόλος», δηλαδή ως διπλή ένταξη στη συγκυρία και στη στρατηγική προοπτική των αντικαπιταλιστικών μετασχηματισμών; Υπάρχουν εν δυνάμει σύμμαχοι που να θέτουν αυτό το πρόταγμα; Ποιος είναι ο προγραμματικός ορίζοντας και τα όρια συμμετοχής στο εγχείρημα; Η αντιμετώπιση «των πιο ακραίων εκδοχών του νεοφιλελευθερισμού»; Ποιες είναι οι λιγότερο ακραίες; Στις προϋποθέσεις του εγχειρήματος εντάσσεται και το «mea culpa» του ΣΥΡΙΖΑ για την προκυβερνητική του περίοδο; Σε ποιο «προοδευτικό» υπόδειγμα ανήκει η εναντίωση στον λαϊκισμό του Σαλβίνι με την ταυτόχρονη αποσιώπηση των αδιεξόδων του Συμφώνου Σταθερότητας; Το εύρος της συμμαχίας, για παράδειγμα, θα εκτείνεται «από τον Τσίπρα έως τον Βενιζέλο»; Ανεξαρτήτως της πρόθεσης του ΣΥΡΙΖΑ να εμμείνει στη ριζοσπαστική του ταυτότητα, η διεύρυνση της πολιτικής του εμβέλειας με προσλήψεις εποχικού πολιτικού προσωπικού είναι πιθανό να οδηγήσει στη μεταμόρφωσή του σε κόμμα ενός ασπόνδυλου προγραμματικά πολυσυλλεκτισμού, εγκλωβισμένου αποκλειστικά στο πεδίο του κράτους. Η επιλογή να κινηθεί στο πλαίσιο μιας πολύ έντονης αντίφασης, ανάμεσα στην αποδοχή να υλοποιήσει ένα μεταμνημονιακό, νεοφιλελεύθερο εν πολλοίς πρόγραμμα και στη στρατηγική δέσμευσή του για μια κοινωνία της ισότητας και της δημοκρατίας, έχει αναγκαστικά ημερομηνία λήξης. Οι αντιφάσεις κάποια στιγμή λύνονται μέσω ανέλεγκτων ιστορικών αυτοματισμών, οι οποίοι κατά κανόνα ευνοούν την ισχυρότερη πλευρά της αντίφασης. Και όλοι καταλαβαίνουμε ποια είναι αυτή. Η αποδοχή από την Αριστερά ότι το μέγιστο που μπορούμε να πετύχουμε είναι η επιστροφή σε μια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της «χρυσής εποχής», δεν μπορεί να ηγεμονεύσει στις κοινωνικές συνειδήσεις, έναντι του επιθετικού ακροδεξιού λαϊκισμού. Και ταυτόχρονα είναι ιστορικά ανέφικτη.

Όταν παιδιά ηλικίας 12 -13 ετών έχουν παραπειστεί ότι πράττουν ορθώς εξοβελίζοντας έναν φύσει και θέσει αδύναμο συμμαθητή τους, τότε κάποιοι θα πρέπει επιτέλους να ακούσουν το γαύγισμα των σκυλιών που πεινούν για ανθρώπινη σάρκα

Ο Μητσοτάκης, από την πλευρά του, ζήτησε με νόημα να μας πει ο κ. Τσίπρας τι τον συνδέει με τον Μαδούρο. Πού να ξέρουμε και εμείς. Τα κονσερβοκούτια; Το παιδομάζωμα; Η διεθνής τρομοκρατία; Οι πύραυλοι που εκτοξεύει ο Νίκος Παππάς από τη Γαλλική Γουιάνα; Ωραίο κόλπο είναι να λες κάτι αόριστο και να το αφήνεις να κρέμεται. Να μας πει και ο Μητσοτάκης τι τον συνδέει με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη. Ή έστω με τα Panama Papers. Ή με το σπίτι του Βολταίρου. Αυτό θα μπορούσε να μας το εξηγήσει καταθέτοντας Πόθεν Έσχες βέβαια, αλλά δεν θα πέσει στο επίπεδό μας.

Ο πολύς Γιάννης Πρετεντέρης, δημοσιογραφικός πυλώνας του συγκροτήματος που «έπαιρνε δάνεια με αέρα» και πρύτανης της υπερφίαλης εξυπνάδας, έμφορτος από τσαντίλα που η Ν.Δ. έσπασε το εμπάργκο στην ΕΡΤ, ανήγγειλε από το ραδιόφωνο του «Πρώτου Θέματος» τον όλεθρο που θα πέσει στα κεφάλια της “Αυγής”, της ΕΡΤ και όλων των άλλων απίστων μόλις «αλλάξουν τα πράματα». Τραβάει μεγάλο ζόρι ο άνθρωπος, κατανοητό. Παραλλήλως, μια ναζιστοχίπστερ καρικατούρα δημοσιογράφου, που δίνει καθημερινές δωρεάν παραστάσεις στο Twitter για μια θεσούλα στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ., χαριεντίζεται με «μαιάνδριους εθνικιστές» υποσχόμενος τάνκς να γκρεμίζουν την πύλη της δημόσιας τηλεόρασης, επίσης «μόλις αλλάξουν τα πράγματα». Ζούμε στις εποχές που το να περιφέρεις την εμπάθεια και τα κόμπλεξ σου στον δημόσιο χώρο θεωρείται κλειδί για τη δημοσιογραφική σου καταξίωση, αλλά και για μια επιτυχημένη σταδιοδρομία. Κρίμα που δεν υπάρχει ένα βραβείο για τέτοιες περιπτώσεις. Συνεχίστε το θέατρο σκιών, παιδιά. Μας έχετε κατατρομάξει.

Σήμερα στην Βόρεια Μακεδονία οι εναπομείναντες πολιτικοί πρόσφυγες ακόμη και αυτοί που πέρασαν τα σύνορα στην παιδική τους ηλικία δεν ξεπερνούν τους 100 και ξεπερνούν την ηλικία των 80 ετών. Η λύση της εκκρεμότητας του ονόματος με την γειτονική χώρα με την «Συμφωνία των Πρεσπών» που έχει αναγνωριστεί και χαιρετιστεί από την Παγκόσμια κοινότητα θα μπορούσε να σφραγιστεί από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης με μια πρωτοβουλία που θα έβαζε τέλος σε αυτή την εκκρεμότητα ώστε όσοι από τους λιγοστούς γέροντες σλαβομακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες επιθυμούν, να τους επιτραπεί ο επαναπατρισμός τους στην Ελλάδα.