Αναδημοσιεύσεις

Νομίζω μερικές φορές υπερτιμούμε τη σημασία των “συμμαχιών”. Το κύριο δεν είναι η συμμαχία ως τέτοια, αλλά η κοινωνική δυναμική που συνδέεται με αυτήν. Να το πω πιο συγκεκριμένα. Στην Ελλάδα βλέπουμε την κινητικότητα γύρω από τις “Γέφυρες”. Είναι αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη. Την ίδια στιγμή, είναι μια εξέλιξη που αφορά μια πολύ καθορισμένη γενιά ανθρώπων, με παρόμοιες διαδρομές, και κοινωνικές εμπειρίες. Αυτό από μόνο του καθορίζει και την εμβέλεια, και ίσως και τη σημασία, του όλου εγχειρήματος. Ας δούμε κάτι διαφορετικό. Στην Αγγλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες βλέπουμε ότι το Κόμμα -το Εργατικό και το Δημοκρατικό αντίστοιχα- υποδέχεται και λειτουργεί ως σημείο συνάντησης κοινωνικών και πολιτικών δυναμικών που δεν έχουν καμία σχέση με την παραδοσιακή αντίληψη γύρω από την πολιτική. Το Κόμμα -και το λέω σχηματικά με κάπα κεφαλαίο- επιστρέφει διαψεύδοντας όσους πίστευαν ότι είναι οριστικά νεκρό. Και αυτό είναι κάτι που εκπλήσσει. Το ανακάτωμα της τράπουλας, που εμπνέει, και δημιουργεί μία νέα Αριστερά δεν στηρίζεται σε έναν γαλαξία παλιών πολιτικών προσωπικοτήτων, αλλά στην ανάδειξη νέων μέσα από συγκεκριμένα αιτήματα ριζικής μεταβολής. Στο πλαίσιο αυτό, το Κόμμα δεν είναι ένα κέλυφος, αλλά μία απάντηση στο μεγάλο ερώτημα για το πώς μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Και αυτή η αλλαγή περιλαμβάνει και προϋποθέτει και μια δομική αλλαγή της ίδιας της δομής του κόμματος. Στη Βρετανία ο Κόρμπιν θα ήταν ένας συμπαθής εσωκομματικός υποψήφιος που θα τον στήριζαν κάποιοι αντίστοιχα συμπαθείς άνθρωποι της γενιάς του. Αυτό που άλλαξε τα πράγματα ήταν η εμφάνιση ενός ρεύματος που λειτουργεί “εντός”, “εκτός” και “εναντίον” του κόμματος.

Οι δικές μου δεσμεύσεις είναι να είμαι μέρος ενός αγώνα ενάντια στη βία στις στρατιωτικές, νομικές και κατασταλτικές της μεθόδους, να υπερασπίζομαι τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των απάτριδων, να αντιμετωπίζω ριζοσπαστικά τις οικονομικές ανισότητες, να υπερασπίζομαι το φύλο και την σεξουαλική ελευθερία στο βαθμό που δεν βλάπτουν κανέναν, και να επιμένω σε μορφές δικαιοσύνης που αρνούνται τη λογική του σωφρονισμού και τη δομή της εκδίκησης. Ίσως μπορέσεις να προσαρμόσεις αυτούς τους στόχους στην «χειραφέτηση», αλλά για μένα ο φεμινισμός είναι ένα κρίσιμο μέρος μιας αναδυόμενης και ριζοσπαστικής δημοκρατίας που επιδιώκει να δημιουργήσει ένα ανοιχτό μέλλον, όπου οι άνθρωποι όλων των ηλικιών θα μπορούν κάποτε να αισθανθούν πάλι την ελπίδα.

Η βασική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να προσδώσει ειδικό βάρος στις ευρωεκλογές στηρίζεται στην προφανή κρισιμότητά τους αναφορικά με τις εξελίξεις στην Ευρώπη, οι οποίες απειλούν να επηρεάσουν έμμεσα ή άμεσα όλες τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Η συνδυασμένη μάχη ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λιτότητα και την Ακροδεξιά είναι το πρόταγμα. Εδώ «κουμπώνει» η προοδευτική συνεργασία αλλάζοντας τα δεδομένα. Στις εκλογές του 2015 το δίλημμα ήταν Μνημόνιο - αντιμνημόνιο. Στις εκλογές του 2019 τα διλήμματα θα είναι πιο διαυγή. Θα έχουν να κάνουν με την κεντρικοποίηση του αγώνα, ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στον κίνδυνο πολιτικής συνέκφρασής τους με την Ακροδεξιά. Οι παραλήπτες αυτής της πολιτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι πολίτες, είναι τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα, είναι οι Πράσινοι, είναι κι εκείνα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που έχουν συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο των νεοφιλελεύθερων προσαρμογών τους και αναζητούν απεμπλοκή από αυτές.