Αναδημοσιεύσεις

Εβαλα υποψηφιότητα γιατί θέλω να υπάρχει δυνατή στο Ευρωκοινοβούλιο η φωνή των ανθρώπων που βρίσκονται στο περιθώριο, να μην αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Χρειάζονται επίσης πρωτοβουλίες και συμφωνίες που θα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του, στις πολιτικές που δημιουργούν πόλεμο, οικονομική εκμετάλλευση και εντείνουν την κλιματική αλλαγή. Υπήρξε απίστευτη αλληλεγγύη στην Ελλάδα, όμως δεν υπήρξε ανάλογη κινητοποίηση απέναντι στη ρίζα του προβλήματος. Οι ευρωπαϊκές πολιτικές είναι σήμερα βούτυρο στο ψωμί της Ακροδεξιάς, η οποία δεν στοχεύει στην πραγματικότητα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αυτοί είναι μόνο η αφορμή. Η Λεπέν, ο Σαλβίνι, ο Ορμπαν στοχεύουν τη δική τους κοινωνία. Ο Κουρτς στην Αυστρία βγήκε υποσχόμενος τείχη και απελάσεις, αλλά η πρώτη νομοθεσία που έφερε ήταν η ελαστικοποίηση του ωραρίου. Στην Ουγγαρία ο Ορμπαν έκανε βέβαια δύσκολη τη ζωή των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά και στέρησε τις ελευθερίες της Δικαιοσύνης, του Τύπου, των Πανεπιστημίων. Ο Βέμπερ δεν μιλά φοβικά μόνο για τους μουσουλμάνους και για κάθε διαφορετικότητα, ξέρουμε καλά τι έλεγε επίσης για την Ελλάδα και τους τεμπέληδες Ελληνες. Αν δεν δημιουργηθεί μια δύναμη απέναντι στις πολιτικές της λιτότητας, της ξενοφοβίας, της Ακροδεξιάς, θα υπάρξει πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ευρώπη. Οταν πήρα την ελληνική υπηκοότητα και αποφάσισα να πολιτευτώ, μου ήταν ξεκάθαρο ότι έπρεπε να βρίσκομαι σ’ αυτή την πλευρά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μαζικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς» και παραδέχθηκε ότι «υπάρχουν παραφωνίες», αλλά «τα χιλιάδες μέλη του δεν πρασινίζουν, παραμένουν κόκκινοί, όχι από δογματισμό, αλλά επειδή πρέπει να μπορέσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε βήματα για τον ελεύθερο και δημοκρατικό σοσιαλισμό. Δεν μπορεί να πασοκοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και για ιστορικούς λόγους και για πολιτικούς λόγους. Είναι τόσο μεγάλες οι αντιθέσεις, είναι τόσο διαφορετικοί οι κόσμοι, που λύσεις κεντρώες, μεσαίες δεν μπορούν να υπάρξουν. Δεν έχουμε άλλο δρόμο. Πρέπει να επιμείνουμε στο δρόμο των συγκρούσεων και όχι στο δρόμο της υποταγής και της ένταξης σε ένα θολό προοδευτικό κέντρο ή όπως αλλιώς το ονομάσει κανείς.

Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, το 2019, υπάρχει γειτονιά, ένα κομμάτι στον Κολωνό, που δεν έχει ακόμα αποχέτευση. Οι άνθρωποι μου λένε πως αισθανόμαστε ότι δεν ανήκουμε στο δήμο. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια η Αθήνα έχει δημάρχους που ήταν πάρα πολύ κοντά στην πλατεία Συντάγματος, πάρα πολύ κοντά στο κεντρικό πολιτικό σύστημα και πάρα πολύ μακριά από τις γειτονιές της Αθήνας. Και το λέω ως ένας άνθρωπος που έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στα Κάτω Πατήσια, εκεί μένω και σήμερα και υπήρχαν πολλές φορές που αισθανόμουν ότι δεν ήμουν στο δήμο της Αθήνας. Δεν ασχολείται κανένας με αυτές τις γειτονιές. Υπάρχει πάντως μια δημοκρατικότητα στην εγκατάλειψη. Και με τους κατοίκους στο Κολωνάκι να συζητήσετε και αυτοί εγκαταλειμμένοι νιώθουν. Η Αθήνα είναι 7 μικροί δήμοι. Αν δε μεταβιβάσουμε ουσιαστικές αρμοδιότητες στα κοινοτικά συμβούλια, η πόλη δεν θα μπορεί να λειτουργήσει ούτε με τον καλύτερο δήμαρχο. Δε γίνεται σε ένα δημοτικό συμβούλιο να αποφασίζεις ταυτόχρονα για ζητήματα στο Παγκράτι και στο Νέο Κόσμο, στα Σεπόλια και στον Κολωνό και να αποφασίζουν άνθρωποι που μπορεί να μη ξέρουν αυτές τις γειτονιές. Πρέπει να αποφασίζει ο κόσμος της δημοτικής κοινότητας για τον προϋπολογισμό και τα έργα που πρέπει να γίνουν στην περιοχή τους.