Αναδημοσιεύσεις

12
06

ΕΝΩΣΗ ΔΙΚΑΣΤΩΝ & ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ: ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Το σχέδιο νόμου για τα εργασιακά που εισήχθη στη Βουλή φαίνεται να κανονικοποιεί την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και να ανατρέπει την ουσία του προοδευτικού για την εποχή του συνδικαλιστικού νόμου 1264/82. Κυρίως όμως κλονίζει τη Συνταγματική ισορροπία ανάμεσα στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και στην υποχρέωση του Κράτους να μεριμνά για την «ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου πληθυσμού» και να διασφαλίζει την ανεμπόδιστη άσκηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων ιδιαίτερα το δικαίωμα στην απεργία (άρθρα 22 και 23 Σ). Στα βασικά του σημεία το νομοσχέδιο: α) επιτρέπει την διευθέτηση του χρόνου εργασίας που οδηγεί στην κατάργηση της 8ωρης ημερήσιας απασχόλησης με ατομική πλέον συμφωνία εργοδότη και εργαζομένου και με απλήρωτη την προσαύξηση των ωρών της επιπρόσθετης απασχόλησης (άρθρο 59), β) καταργεί το δικαίωμα της Κυριακάτικης αργίας για πολλές κατηγορίες εργαζομένων (άρθρο 63), γ) αυξάνει τον αριθμό των υπερωριών σε 150 κατ’ έτος από 96 που ίσχυαν μέχρι σήμερα στη βιομηχανία και 120 στους λοιπούς κλάδους (άρθρο 58), ενώ δ) τα άρθρα 91, 93 και 95 θέτουν ακόμα περισσότερα βάρη και νομοθετικούς περιορισμούς στο συνταγματικό δικαίωμα στην απεργία, το οποίο πλέον καθίσταται κενό περιεχομένου, αφού με τους ήδη υπάρχοντες περιορισμούς το 90% των απεργιών δεν πληρούν τις αυστηρές προϋποθέσεις του νόμου. Θεωρούμε ότι η ψήφιση του Νομοσχεδίου συνιστά σημαντική θεσμική οπισθοδρόμηση και θα διευρύνει την ήδη υφιστάμενη νομική και πραγματική ανισότητα στις εργασιακές σχέσεις.
Περισσότερα »
11
06

Éric Vuillard: Ο πόλεμος των φτωχών δεν έχει τελειώσει

Τα επαναστατικά κινήματα πιάνονται από διαθέσιμες ιδεολογίες. Αν δεν υπάρχει νέα ιδεολογία, θέτουν τότε την εξουσία ενώπιον των ίδιων της των αντιφάσεων και δείχνουν ότι προδίδει τις αρχές πάνω στις οποίες είναι θεμελιωμένη. Έτσι, η προτεσταντική Μεταρρύθμιση εξαναγκάζει τον Χριστιανισμό να επανεξετάσει την εφαρμογή των πιο παλαιών αρχών του. Αν η πτωχεία του Ευαγγελίου δεν είναι απλώς μια λέξη, ο πλούτος των αρχιερέων γίνεται πραγματικό αμάρτημα, αν το ευαγγελικό κάλεσμα σε λιτό βίο δεν είναι μόνο μια φράση ρουτίνας, τότε η Εκκλησία έχει απομακρυνθεί από το λόγο του Χριστού. Σχεδόν όλες οι κοινωνίες μας κληρονόμησαν τις αρχές της ισότητας και της ελευθερίας από τη Γαλλική Επανάσταση. Στις μέρες μας ωστόσο οι ανισότητες προκαλούν ίλιγγο. Αρκεί να διαβάσει κανείς μια στιγμή τις κοσμικές στήλες όπου βασικό θέμα έχει γίνει το διαζύγιο του Μπιλ Γκέιτς. Ο λόγος για το πώς θα γίνει η μοιρασιά εκατόν τριάντα δισεκατομμυρίων δολαρίων. Δηλαδή άνω του εβδομήντα πέντε τοις εκατό του ΑΕΠ της Ελλάδας για δύο μόνο άτομα! Μια τόσο γενικευμένη ανισορροπία ανάμεσα στον κόσμο των επιχειρήσεων και στους λαούς δεν μπορεί παρά να διαβρώσει τις δημοκρατικές διαδικασίες και να καταστρέψει τις ελευθερίες. Όπως η ευαγγελική πτωχεία δεν μπορεί να περιοριστεί στο ράσο των ιερέων και σε ένα ζευγάρι σανδάλια, έτσι και η δημοκρατία δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια και μόνη διαδικασία. Επομένως, οι διεκδικήσεις του Μύντσερ δεν είναι ξεπερασμένες. (...) Χωρίς ισότητα, υπάρχει μόνο μια τυπική ελευθερία. Θεωρητικά, ένας υπάλληλος της Tesla είναι ελεύθερος να ταξιδέψει όσο μακριά θέλει στην άδειά του, όπως το αφεντικό του, ο Ίλον Μασκ. Ως προς αυτό, δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ τους, είναι ελεύθεροι. Στην πραγματικότητα, όμως, το ένα και μοναδικό του ταξίδι θα είναι μεταξύ του σπιτιού του και του τόπου εργασίας του, μία ώρα δρόμος για να πάει στο εργοστάσιο από το προάστιο όπου διαμένει. Κι αυτό γιατί είναι αδύνατον για έναν εργάτη να έχει την κατοικία του κοντά στο εργοστάσιο, τα ενοίκια είναι πολύ ακριβά. Και ενώ οι περισσότεροι από αυτούς πρέπει να κάνουν καθημερινά, πρωί και βράδυ, ένα μακρύ και κοπιαστικό δρομολόγιο, δεν έχουν ποτέ χρήματα να ταξιδέψουν, και περνούν τις διακοπές τους δυο βήματα από το σπίτι τους. Είναι ελεύθεροι να ταξιδεύουν, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν. Η δυνατότητα για έναν ιδιώτη να εκτοξεύει διαστημικά οχήματα στο διάστημα ή να βαφτίζει τον γιο του X Æ A-XII, όπως ήθελε να κάνει ο Μασκ, σε κάθε περίπτωση δεν ανήκει στη σφαίρα της ελευθερίας. Μια τέτοια δυνατότητα στην πραγματικότητα δεν είναι παρά έκφραση μιας υπεροχής. Σε ό,τι αφορά την εκτόξευση ενός ιδιωτικού διαστημόπλοιου, ακόμα και στην πιο συνηθισμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας μπορεί κανείς να διακρίνει μέσα σ’ αυτήν μια πράξη δεσποτισμού. Σε ό,τι αφορά το όνομα του γιου του, αυτό ονομάζεται απλώς καπρίτσιο. Για την άσκηση της ελευθερίας μας δεν απαιτούνται τέτοιες υπερβολές. Κανείς δεν θέλει να διαθέτει μια σεληνιακή βάση ούτε να αποκαλεί τον γιο του X Æ A-XII. Πρόκειται καταφανώς για πράγματα που ξεπερνούν το μέτρο, για παραξενιές, και για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους για ένα είδος ιδιαίτερης αλλοτρίωσης, για ένα μείγμα γραφικότητας, τύπου Silicon-Valley, άγνοιας και βλακείας.
Περισσότερα »
10
06

Νίκος Βούτσης: Κορωνίδα των αντιμεταρρυθμίσεων το αντεργατικό νομοσχέδιο

Το εργασιακό νομοσχέδιο αποτελεί την κορωνίδα των αντιμεταρρυθμίσεων που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση μέσα στην πανδημία σε κρίσιμους τομείς. (...) Με το αντεργατικό νομοσχέδιο γίνονται τα αποκαλυπτήρια της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την εργαλειοποίηση της πανδημίας ως ευκαιρία με εμμονική στόχευση τους εργαζόμενους, τα δικαιώματά τους, τις αμοιβές, τις εγγυήσεις, το ωράριο, το συνδικαλισμό. Επιδιώκουν να περάσουν οι επιπτώσεις της πανδημίας σε βάρος της εργασίας για να πληρώσουν οι εργαζόμενοι όλα τα «απόνερα» αυτής της κρίσης». (...) Τα δείγματα γραφής υπήρχαν και πριν από την πανδημία. Από τον Αύγουστο του 2019 δηλαδή από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησης, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθέτησε την κατάργηση του βάσιμου λόγου απόλυσης, της προστασίας των εργολαβικών εργαζομένων, την υποβάθμιση του ΣΕΠΕ, την υπονόμευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τη μείωση προστίμων για παραβιάσεις εργατικής νομοθεσίας και την αύξηση του ορίου των νόμιμων υπερωριών κατά 60% Είναι λοιπόν μία στρατηγική, στην οποία αταλάντευτος μένει ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του υπονομεύοντας τα δικαιώματα, τις αμοιβές και τις εγγυήσεις στον τομέα της εργασίας προφανώς υπέρ των μεγάλων αλλά και των μικρότερων επιχειρηματικών ομίλων. (...) Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη αποτελεί μία μεταρρύθμιση στον αντίποδα των αναγκών και των επίδικων που δημιούργησε η κρίση της πανδημίας για την ουσιαστική προστασία και ενίσχυση της εργασίας, των εγγυήσεων, των αμοιβών και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. (...) Στις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης, σε αντίθεση με την Ελλάδα, λαμβάνονται πρόνοιες ενίσχυσης και στήριξης των εγγυήσεων και των δικλείδων ασφαλείας υπέρ των εργαζομένων επειδή αναγνωρίζεται η κοινή λογική. (...) Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ακολουθεί εμμονικά νεοφιλελεύθερα δόγματα των προηγούμενων δεκαετιών θατσερικού τύπου, τα οποία απέτυχαν ιστορικά.
Περισσότερα »
10
06

Κατέ Καζάντη: «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά…»

Arbeit macht frei: στις σύγχρονες κοινωνίες, όπου η ιδεολογική κυριαρχία των από πάνω είναι παραπάνω από προφανής, το ναζιστικό ρηθέν επαναλαμβάνεται απροκάλυπτα. Με το παρόν νομοσχέδιο που εγγίζει νέα άκρα, σε μια μεταμοντέρνα ανάγνωσή του, εκείνο που υπαγορεύεται στους εργαζόμενους είναι πως θα δουλεύουν επιπλέον ώρες, δίχως να πληρώνονται, για να κερδίσουν την ελεύθερη μέρα τους. Η υπερεργασία, λοιπόν, φέρνει ρεπό, άρα, συνακόλουθα, η δουλειά φέρνει λεφτεριά. Αλλά η επικράτηση τέτοιων πολιτικών δεν είναι αναπόδραστη μοίρα. Αν το επαναστατικό υποκείμενο της ιστορίας, κοινώς σύσσωμη η εργατιά, (ξανα)βγει μαχόμενο στους δρόμους διεκδικώντας, τα πάντα μπορούν να ανατραπούν. Ακόμα και τα πιο ισχυρά κατεστημένα. «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά»: το σύνθημα, που φέρει στο νου φαντάσματα μια άλλης εποχής, χρειάζεται εκ νέου να εμπεδωθεί. Μια οραματική πολιτική μείωσης αντί αύξησης των ωρών εργασίας και αύξησης αντί μείωσης μισθών, μια πολιτική κάρφος για τα εργοδοτικά λόμπι, μια οραματική πολιτική στο κατεξοχήν πεδίο της ταξικής σύγκρουσης, την ώρα ακριβώς που ο κόσμος της εργασίας βρίσκεται στη χειρότερη, μεταπολεμικά, κατάσταση, μια επί της ουσίας αριστερή πολιτική, κρίνεται παραπάνω από αναγκαία. Όπως αναγκαία κρίνεται και η πολιτική αλλαγή. Στην Ελλάδα αλλά και παντού.
Περισσότερα »
10
06

Holly Jean Buck: Πρέπει να αλλάξουμε το πώς μιλάμε για την κλιματική δράση

Πρέπει να μετακυλήσουμε τις κλιματικές πολιτικές σε μια προληπτική μορφή, με το βλέμμα στις τεχνολογίες και τους αγώνες που έπονται. Να επικεντρωθούμε στην υποδομή και την καινοτομία σε τεχνολογίες που σχετίζονται με το κλίμα και την ενέργεια, από μπαταρίες και υδρογόνο μέχρι την προηγμένη κατασκευή άνθρακα. Χρειαζόμαστε μια νέα στρατηγική για να παρουσιάσουμε το περιεχόμενο της Πράσινης Νέας Συμφωνίας, να αποφύγουμε να μιλήσουμε με όρους έκτακτης ανάγκης ή περιορισμών στη συμπεριφορά των ανθρώπων και να επικεντρωθούμε στο να προσφέρουμε επιλογές τόσο στους καταναλωτές, όσο και στους εργαζόμενους. Οι επενδύσεις σε νευραλγικές περιοχές θα μπορούσαν να ανοίξουν τη βεντάλια των επιλογών στους ανθρώπους: μεταξύ διαφορετικών παρόχων καθαρής ενέργειας, για παράδειγμα, ή μεταξύ μιας διαδρομής με τρένο ή με ποδήλατο. Θέλετε ένα γρήγορο ηλεκτρικό αυτοκίνητο, που είναι πιο οικονομικό από το παλιό σας αμάξι; Θέλετε ένα θερμοσυσσωρευτή αντί να είστε με τον παλιό και ακριβό λέβητα; Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσετε αυτές τις επιλογές είναι οι δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές και καινοτομία. Οι εταιρείες δεν πρόκειται να τις δημιουργήσουν για εμάς. Θέλετε να μπορείτε να επιλέξετε που θα εργαστείτε και υπό ποιες συνθήκες; Τότε πρέπει να διαλύσουμε αυτές τις εταιρείες και να δημιουργήσουμε στη θέση τους δημόσιες, που θα αμείβουν τους εργαζόμενους καλά. Η Αριστερά πρέπει να βάλει αυτές τις τεχνολογικές και πολιτικές επιλογές σε ένα πρόγραμμα, που θα είναι κατανοητό και επιθυμητό από όλους, ακόμα και από αυτούς που κατοικούν στις αγροτικές περιοχές, όπου θα αναπτυχθούν αυτές οι υποδομές. Το αντεπιχείρημα πρέπει να είναι: οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων καταπίνουν την καινοτομία και περιορίζουν τις επιλογές για ένα καλύτερο μέλλον. Η αγορά δεν πρόκειται να παράξει τις καλύτερες δυνατές επιλογές, από μόνη της. Αν θέλετε ένα ανοιχτό μέλλον, με νέες τεχνολογίες και νέες προοπτικές, συνταχθείτε μαζί μας.
Περισσότερα »
10
06

Αλέξης Χαρίτσης: Γενικευμένη η επίθεση της κυβέρνησης σε εργαζόμενους και μεσαία στρώματα

«Σε μια περίοδο που στην ελληνική οικονομία έχουμε αποπληθωριστικές τάσεις, καταγράφονται αυξήσεις σε βασικά είδη διατροφής που ξεπερνούν το 10%» (...) «αξιοποιώντας στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, του Ινστιτούτου Έρευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών και του Ινστιτούτου Καταναλωτών, καταθέσαμε σχετική ερώτηση στην Βουλή, καλώντας την κυβέρνηση να  αφήσει τον ρόλο του παθητικού θεατή, να αντιμετωπίσει τα ολιγοπώλια στην αγορά και να ελέγξει τις τιμές». «Η συγκεντροποίηση της αγοράς, που αποτελεί στρατηγικό σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, σαφώς επιδεινώνει την κατάσταση» συνέχισε ο Αλ. Χαρίτσης, κάνοντας λόγο για «συνολική επίθεση στην κοινωνική πλειοψηφία» και αναφέροντας και «την αύξηση των αντικειμενικών αξιών, ειδικά σε λαϊκές και μεσοαστικές περιοχές» που θα οδηγήσει «σε αύξηση όχι μόνο του ΕΝΦΙΑ αλλά και άλλων φορολογικών υποχρεώσεων». «Την ίδια στιγμή και ενώ νοικοκυριά και επιχειρήσεις κινδυνεύουν να χάσουν την πρώτη τους κατοικία με το νέο πτωχευτικό κώδικα, είναι εξοργιστικό το κόμμα της ΝΔ να κατηγορεί τα πανωτόκια για την εκτόξευση του χρέους της σε 343 εκ ευρώ» τόνισε ο  τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτήρισε προκλητικό «το κυβερνών κόμμα να αυξάνει το χρέος του κατά 34 εκ ευρώ τον τελευταίο χρόνο, σε μια περίοδο δηλαδή που ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας ούτε απέξω από την τράπεζα δεν περνάει». «Η ΝΔ χρωστάει 343 εκ. ευρώ και ο ΣΥΡΙΖΑ 0. Αυτή είναι η τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων». Αναφερόμενος στο νομοσχέδιο για τα εργασιακά,  ο κ. Χαρίτσης επισήμανε ότι «πέρα από τις αντεργατικές ρυθμίσεις της κατάργησης του οκταώρου, την πληρωμής των εργαζομένων με ρεπό και τον διπλασιασμό των φθηνών υπερωριών, εξαιρετικά κρίσιμη είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων προς όφελος της ατομικής διαπραγμάτευσης». «Είναι δική μας ευθύνη να αναδείξουμε στον κόσμο την ανάγκη και τις δυνατότητες της συλλογικής δράσης» πρόσθεσε ο Αλ. Χαρίτσης, καλώντας σε «μαζική συμμετοχή στην αυριανή απεργία».
Περισσότερα »
10
06

Έλληνες αγωνιστές στον Ισπανικό Εμφύλιο

Ο αριθμός τους δεν είναι σαφής. Υπολογίζεται ότι στις Διεθνείς Ταξιαρχίες εντάχθηκαν από 35 έως 60 χιλιάδες αγωνιστές («θα συνυπάρξουν άνθρωποι που μιλάνε περίπου τριάντα ευρωπαϊκές γλώσσες, ενώ ανάμεσά τους θα ακουστούν ακόμα τούρκικα, αραβικά, κινέζικα και γιαπωνέζικα»). Πολλοί αγωνιστές πολέμησαν στις γραμμές της CNT (περίπου 2.000 αναρχικοί, γράφει ο Παντελάκης) και αρκετές εκατοντάδες εντάχθηκαν στο POUM (μεταξύ των οποίων και Έλληνες). Γενικά στον Ισπανικό Εμφύλιο πολέμησαν στο πλευρό των Δημοκρατικών άνθρωποι από 53 διαφορετικές χώρες. Υπολογίζεται ότι 9 έως 15 χιλιάδες σκοτώθηκαν εκεί (κάποιοι μιλούν για πάνω από 20.000), ενώ είναι επίσης άγνωστος ο ακριβής αριθμός όσων συνελήφθησαν από τις δυνάμεις των φασιστών. Κάποιοι, το τραγικότερο, δεν καταφέρνουν καν να φτάσουν, «θα χάσουν τη ζωή τους στη διάρκεια του ταξιδιού τους προς την Ισπανία». Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των Ελλήνων και Κυπρίων που πολέμησαν στον Ισπανικό Εμφύλιο κυμαίνονται από 290 έως 400, ενώ περίπου 100 δεν γύρισαν, χάθηκαν πολεμώντας εκεί. Ο συγγραφέας έχει οργανώσει το υλικό του κυρίως γύρω από την αφήγηση της 80χρονης Αναστάσια Τσάκος Μορατάγια, «κόρης μιας Ισπανίδας και ενός έλληνα Βrigadista» του Χόρχε Τσάκος, του Γιώργου Τσάκου, ενός από τους Έλληνες που πολέμησαν στην Ισπανία, αισθανόμενοι ίσως, όπως θυμίζει ο Παντελάκης, ότι ταυτόχρονα πολεμούσαν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και στην Ελλάδα. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί μια εκτεταμένη εικόνα για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ισπανία εκείνη την εποχή, για την έλευση των ξένων αγωνιστών, την εκπαίδευσή τους, τη συμμετοχή στις μάχες, το πολιτικό πλαίσιο της δράσης τους, ακόμα και για τη μοίρα που τους περίμενε μετά τον εμφύλιο, ενώ αποτυπώνονται βεβαίως και πτυχές της πολιτικής διαμάχης που αναπτύχθηκε στην πλευρά των Δημοκρατικών, του ρόλου των Σοβιετικών, αλλά και της επίθεσης του Κομμουνιστικού Κόμματος κατά άλλων δυνάμεων, όπως το POUM. Η απόφαση και η ιστορία των χιλιάδων αγωνιστών που πήγαν στην Ισπανία να πολεμήσουν τους φασίστες, είναι μια ιστορία διεθνισμού, αλληλεγγύης, ανιδιοτέλειας. Ήξεραν ότι πολλοί δεν θα γύριζαν ποτέ, αλλά ήξεραν και ότι «παρόλο που μας περιμένει πόνος και θάνατος ενάντια στον εχθρό, μάς καλεί το καθήκον», όπως λέει και ο ύμνος της CNT «A las barricadas!». Έτσι, ήταν τελικά ένας αγώνας για τη ζωή ενάντια σε εκείνους που είχαν για σύνθημά τους το «Ζήτω ο θάνατος!». Η παρουσία των Διεθνών Ταξιαρχιών στην Ισπανία κλείνει το 1938, όταν αποφασίζεται η διάλυσή τους πάνω στην κορύφωση της μάχης του Έβρου. Στις 27 Οκτωβρίου παρελαύνουν για τελευταία φορά στο κέντρο της Βαρκελώνης, όπου ακούν τις ευχαριστίες του πρωθυπουργού, Χουάν Νεγρίν, ενώ την 1η Νοεμβρίου, σε άλλη εκδήλωση, η Πασιονάρια εκφωνεί τον ιστορικό λόγο του αποχαιρετισμού προς αυτούς που «μας τα έδωσαν όλα… Και δεν μας ζήτησαν τίποτα».
Περισσότερα »
09
06

Μαρία Καραμεσίνη: Απορρύθμιση του χρόνου εργασίας: ποιος εξευρωπαϊσμός;

H ευρωπαϊκή εμπειρία των ευέλικτων σχημάτων διευθέτησης του χρόνου εργασίας, που δίνουν στους εργαζόμενους δικαίωμα διευθέτησης του χρόνου εργασίας εντός κάποιων ορίων, έχει δείξει ότι αυτό είναι αδύνατο να ασκηθεί στην πράξη παρά μόνο όταν οι εργαζόμενοι διαθέτουν συλλογική εκπροσώπηση και σαφές πλαίσιο κανόνων που περιορίζει το διευθυντικό δικαίωμα. Δεν μπορεί δηλαδή να ασκηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου μόνο το 15% των μισθωτών (και ακόμα μικρότερο ποσοστό στον ιδιωτικό τομέα) καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τα συνδικάτα είναι ανύπαρκτα στους χώρους εργασίας και ήδη ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων που εργάζονται υπερωριακά δεν αμείβονται για τις υπερωρίες τους. Αυτό το γνωρίζει η κυβέρνηση της Ν.Δ., που τάχα επικαλείται τον εξευρωπαϊσμό, ενώ συνειδητά προωθεί την απορρύθμιση του χρόνου εργασίας με την ανακύκλωση του καθεστώτος των απλήρωτων υπερωριών στο σύστημα ατομικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας, καθώς και την εδραίωση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου λειτουργίας της αγοράς εργασίας χωρίς συνδικάτα και συλλογικές διαπραγματεύσεις που έχουν ήδη εγκαταστήσει στην ανατολική Ευρώπη οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις μετά την πτώση του Τείχους.
Περισσότερα »
09
06

Έχει χρώμα ο βιασμός;

«Αυτοί που θέλουν να ενσωματωθούν, βίασαν». Είναι το κυρίαρχο επιχείρημα του ρατσιστικού μπλοκ, έγινε μέχρι και τίτλος σε ορισμένα sites. Αυτό το θύμα δεν είναι τυχερό, στην πραγματικότητα, γιατί δεν λαμβάνει απολύτως καμία υποστήριξη, λαμβάνει μόνο την αναγνώριση τους συμβάντος πέραν αμφιβολιών, αφού οι δράστες ήταν Πακιστανοί. Όπως είπε και η ίδια, όμως, εξηγώντας την απόλυτη παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας: «Ήταν μία παραλία γεμάτη και δεν ήρθε κανένας να με βοηθήσει». Ήταν μία παραλία γεμάτη, λοιπόν, που απλώς κοιτούσε. Στην αρχή, τουλάχιστον. Κοιτούσε. Τον εξευτελισμό και το ψυχικό τραύμα της κοπέλας που της έσκιζαν τα ρούχα και τη βιντεοσκοπούσαν, δεν έτρεξε να το προλάβει κανένας. Άραγε, πόσοι από τους αυτόπτες μάρτυρες να καταδικάζουν οργισμένοι αυτήν την στιγμή; Η κοπέλα, που βίωσε μία αγριότητα από αυτές που αφήνουν σημάδι για πάντα, ναι, αναγνωρίζεται ως θύμα. Μακάρι οι θύτες να τιμωρηθούν όπως προβλέπει η νομοθεσία. Αλλά γενικώς τα θύματα κακοποίησης, παρενόχλησης και βιασμού, δε λαμβάνουν υποστήριξη. Η κοπέλα από τη Νέα Σμύρνη δέχτηκε επίθεση για τα ρούχα που φορούσε. Οι γυναίκες του ελληνικού #metoo, πέρασαν από κόσκινο. Τα θύματα του βιασμού, ειδικά όσων βιασμών συμβαίνουν μέσα στο σπίτι, συνήθως δε θα δικαιωθούν. Ούτε θα λάβουν υποστήριξη. Θα ερωτηθούν αν προκάλεσαν, ή θα περάσουν στη σφαίρα των ξεχασμένων ιστοριών, ειδικά αν ο θύτης έχει… πρόσωπο στην κοινωνία. Είτε αν το πρόσωπο είναι νέο, όμορφο και πλούσιο, είτε αν είναι πρόσωπο εξουσίας. Ας μην ξεχνάμε την υπόθεση Λιγνάδη, στο κάτω-κάτω, τη σιωπή τόσων ετών, τα τόσα θύματα. Ας κρατήσουμε την δήλωση του θύματος: «Γεμάτη παραλία και δεν ήρθε να βοηθήσει κανένας». Έχει ξεσηκωθεί το ίντερνετ κι ο ακροδεξιός εσμός, αλλά την στιγμή της επίθεσης, το κορίτσι ήταν αβοήθητο. Επειδή την κοιτούσαν μεν, αλλά δεν πήγε να την βοηθήσει κανένας. Αυτή είναι, συνοπτικά, η πραγματικότητα των θυμάτων των σεξουαλικών επιθέσεων, η αορατότητα. Εκτός κι αν, φυσικά, σε κακοποιήσει μετανάστης.
Περισσότερα »
09
06

Θεανώ Φωτίου: Επιστροφή στο αποτυχημένο παλαιό μοντέλο μέριμνας

Η κοινωνική ανάσα μετά την καταστροφή που έφεραν οι κυβερνήσεις της Ν.Δ., αποσιωπάται σκοπίμως. Πρέπει να ξεχαστεί το έργο και η τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ. Κατανοητό. Ομως γι’ αυτό η ΕΣΚΕ 2021-27 επαναλαμβάνει όλες τις δράσεις της ΕΣΚΕ του 2018 χωρίς να τις αξιολογεί. Δεν προβλέπει και δεν εκτιμά ποια θα είναι τα κεντρικά θέματα που θα κληθεί η χώρα να αντιμετωπίσει την επόμενη επταετία λόγω της πανδημικής κρίσης και της κλιματικής αλλαγής και δεν καθορίζει νέες δράσεις για αυτά. Δεν ορίζει τον πιθανό αριθμό των αριθμό ωφελουμένων κάθε δράσης και το προϋπολογιζόμενο κόστος για την επταετία. (...) Αν αντιπαραθέσει κάνει την ΕΣΚΕ του 2018 με αυτήν του 2021-27 καταλαβαίνει αμέσως ότι η «νέα» ΕΣΚΕ είναι μια κακή αντιγραφή της παλιάς, χωρίς να δεσμεύεται σε τίποτε. Το «νέο» είναι η ολική επαναφορά του προνοιακού μοντέλου του παρελθόντος που αφορά τους ακραία φτωχούς και ευάλωτους και όχι την κοινωνική πλειοψηφία η οποία χρειάζεται φροντίδα σε κάθε φάση της ζωής της που αντιμετωπίζει ανισότητες. Αλλά ακόμη και για την ακραία φτώχεια το μετονομασθέν σε «Ελάχιστον Εγγυημένο Εισόδημα» (ΕΕΕ) «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης» (ΚΕΑ) δεν αυξάνεται ούτε κατά 11%, αναλογικά με την αύξηση του κατώτατου μισθού από 586 σε 651 επί ΣΥΡΙΖΑ. (...) Οι ελάχιστες νέες δράσεις, όπως π.χ. ο βοηθός του ανάπηρου, δεν κοστολογούνται, ούτε αναφέρεται πόσους αφορούν. Η αποϊδρυματοποίηση δεν έχει χρονικό ορίζοντα, ξεχάστηκε και το κλείσιμο των Λεχαινών. Αντίθετα, επανέρχεται το πιλοτικό πρόγραμμα της λειτουργικότητας που θα εξοντώσει τους ανάπηρους, τα επιδόματα και τις συντάξεις τους, όπως ήθελε το ΔΝΤ και ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε. Επανέρχεται η ρήση του ΔΝΤ ότι τα επιδόματα είναι πολλά και πρέπει να μειωθούν. Ο Ελληνας πολίτης, μέσα στις 100 σελίδες της ΕΣΚΕ, δεν θα βρει μέτρα που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα της πανδημικής και της κλιματικής κρίσης. Η φτώχεια, η ανεργία και οι ανισότητες αυξάνουν. Η απάντηση δεν είναι η επιστροφή στο αποτυχημένο μοντέλο μέριμνας που εφάρμοσε η Ν.Δ. την περίοδο 2012.
Περισσότερα »