Αναδημοσιεύσεις

16
12

Πάνος Λάμπρου: Συνυπογράφω: οι ζωές των κρατουμένων μετράνε

Η είδηση συγκλονίζει από χθες όλη τη χώρα. Η ΕΛΑΣ κατάφερε να ακινητοποιήσει και εντέλει να συλλάβει, δύο από τους δέκα που τόλμησαν να ρίξουν τρικάκια στο δρόμο που διαμένει η κ. Σοφία Νικολάου. Η μεγάλη επιτυχία της ΕΛΑΣ δημιούργησε ρίγη συγκίνησης και υπερηφάνειας στους πολίτες της χώρας, οι οποίοι από χθες νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Έγκυρα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αποκαλύπτουν μάλιστα και το περιεχόμενο της.... τρομοκρατικής πράξης των συλληφθέντων. Πέταξαν τρικάκια, τα οποία έγραφαν "Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε"! Μετά από αυτή τη φοβερή αποκάλυψη, το σοκ των Ελλήνων, είναι τόσο μεγάλο, που όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις. Σε λίγη ώρα, σε λίγα λεπτά δηλαδή, οι δύο κατηγορούμενοι θα βρεθούν ενώπιον του δικαστηρίου και η απολογία τους, αν το σεβαστό δικαστήριο το επιτρέψει, αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον. Κυρίως, όμως, αναμένεται η αγόρευση της κατηγορούσας αρχής, που όπως όλα δείχνουν θα είναι καταπέλτης ενάντια στην ανομία και την πρόκληση της αναφοράς ότι οι ζωές των κρατουμένων μετράνε. Αλλά ας αφήσουμε τα κακόγουστα αστεία. Οι ζωές των κρατουμένων πράγματι αξίζουν, όπως τεράστια αξία έχει και η ελευθερία γνώμης και η κίνηση των ανθρώπων και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Την ίδια ώρα, που η ΕΛΑΣ και η κυβέρνηση σέρνουν στα δικαστήρια τους δύο, χιλιάδες κρατούμενοι στοιβάζονται σε άθλια κελιά και θαλάμους, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας από τον covid. Την ίδια ώρα που οι δύο θα βρεθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου και θα κληθούν σε απολογία, το υπουργείο ΠΡΟΠΟ δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τον υποχρεωτικό συνωστισμό, για τις εξαναγκαστικές συναθροίσεις στις φυλακές, για την απουσία τεστ, την έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τους θανάτους, για την πανδημία στις φυλακές της Λάρισας (ένας στους πέντε νοσεί), για την τραγική εικόνα στις φυλακές Γρεβενών και Νιγρίτας, για τις φυλακές Αυλώνα, για τους ανάπηρους, τους ασθενείς, τους υπερήλικες τις μωρομάνες. Η εξουσία δεν απολογείται ποτέ... ΥΓ: Χωρίς δεύτερη σκέψη συνυπογράφω. Οι ζωές των κρατουμένων, όπως και κάθε άλλου ανθρώπου, αξίζουν κι μετράνε. Ας συνυπογράψουμε μαζικά....
Περισσότερα »
16
12

Αλέξης Χαρίτσης: «Την κυβέρνηση ενδιαφέρει μονάχα να εκπροσωπήσει τα πολύ μεγάλα συμφέροντα»

Πρέπει να συνδέει το παρόν με το μέλλον. Να δείχνει πως όσα προβλέπει η κυβέρνηση στον προϋπολογισμό του ’21 τα υλοποιεί ήδη, χωρίς να παρεκκλίνει στο ελάχιστο. Πως η έκθεση Πισσαρίδη περιλαμβάνει τις εκκρεμότητες από τα δύο πρώτα μνημόνια και πως οι προτάσεις για την αξιοποίηση των κονδυλίων του ταμείου Ανάκαμψης διαμορφώνονται ερήμην της κοινωνίας. Από εκεί και πέρα, είναι πολύ κρίσιμο να μην απαντάμε απλώς στην ατζέντα του αντιπάλου, ο οποίος –ας μην ξεχνάμε- οριοθετεί το πλαίσιο της συζήτησης στα όσα προβλέπει η έκθεση Πισσαρίδη. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, δεν έχει νόημα μια συζήτηση που θα κινείται στον αντίποδα αυτής της πρότασης, η οποία εμφανίζεται ως «η μόνη επιστημονική αλήθεια», και θα βάζει στο παιχνίδι την κοινωνία. Εμείς πρέπει να υπερβούμε αυτό το πλαίσιο συζήτησης και η πρότασή μας, εξ όσων γνωρίζω, θα βάζει τις δικές μας προτάσεις και τους δικούς μας αξιακούς άξονες για το πώς αντιμετωπίζουμε αυτή την κρίση. Η κρίση λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Σε ένα βαθμό επιταχύνει τις εξελίξεις, σε τομείς όπως η τηλεργασία ή το ηλεκτρονικό εμπόριο. Επομένως το πώς παρεμβαίνεις και πώς ρυθμίζεις αυτά τα πεδία είναι πολύ κρίσιμο για το μέλλον. Την ίδια στιγμή ανατρέπει πλήρως την αντίληψη της κοινωνίας. H αγορά δεν είναι πανάκεια πλέον και η κρατική παρέμβαση δεν δαιμονοποιείται. Η στήριξη βασικών κοινωνικών υποδομών, στην υγεία, την παιδεία, το κράτος πρόνοιας, γίνεται αντιληπτή και με όρους ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής, αλλά και ως προϋπόθεση για την οποιαδήποτε αναπτυξιακή προοπτική. Είναι ορατό ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη αν δεν στηριχθούν οι βασικοί αυτοί πυλώνες. Και σε άλλα κεντρικά ζητήματα όμως απαιτούνται τολμηρές προτάσεις: για το χρέος, για παράδειγμα, δημόσιο και ιδιωτικό, έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τη συζήτηση στην Ευρώπη, αλλά και για τις τράπεζες, κατά πόσο το δημόσιο θα μπορέσει να ασκήσει τα δικαιώματά του και να υπάρξει ένας στοιχειώδης δημόσιος έλεγχος στον τρόπο που λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα. Βεβαίως, μαζί με αυτό πάνε και τα συμπληρωματικά, όπως τι γίνεται με την αναπτυξιακή τράπεζα, που σήμερα δεν αξιοποιείται από την κυβέρνηση για να ενισχυθεί η πραγματική οικονομία, τι γίνεται με τις συνεταιριστικές τράπεζες, οι οποίες με πολύ μεγάλο κόπο επιβίωσαν τα χρόνια της κρίσης και σήμερα βρίσκονται στο περιθώριο του τραπεζικού συστήματος. Αυτά είναι ζητήματα που ανοίγουν με πραγματικούς όρους τη συζήτηση και ακουμπάνε σε αγωνίες στρωμάτων μεσαίας και μικρής επιχειρηματικότητας. Το πώς τοποθετούμαστε σε αυτά τα ζητήματα είναι κεντρικό για το πώς θα μπορέσουμε να επαναπροσεγγίσουμε αυτά τα στρώματα. Θα εκπλαγούμε από τις δυνατότητες που ανοίγει η κρίση για την προσέγγιση με όρους πιο ριζοσπαστικούς από αυτούς που ίσως νομίζουμε.
Περισσότερα »
16
12

Πανδημία, εμβόλια, θεραπείες και άλλα

Όταν ξέσπασε η πανδημία, με ρώτησε  ένας φίλος μου πότε βλέπω να βρίσκουμε ένα φάρμακο η το εμβόλιο. Απάντησα αποκλείεται πριν το τέλος του χρόνου. Ήξερα ότι η απάντηση ήταν αισιόδοξη αλλά είχα στηριχτεί στο  ότι φαινόταν να αναπτύσσεται  μια παγκόσμια συνεργασία ερευνητικών εργαστηρίων.. Όμως, όταν ο κος Τραμπ πολιτικοποίησε το όλο ζήτημα, ονομάζοντας τον ιό κινέζο (όπως έχω αναφέρει  σε προηγούμενο σημείωμα) και , προσπαθώντας να εξαγοράσει ευρωπαϊκές ερευνητικές ομάδες, με έζωσαν τα φίδια. Η πολιτική και το χρήμα των Φαρμακευτικών βιομηχανιών  δημιουργούν ένα μείγμα ανησυχίας και φόβου, όχι τόσο για τον ιό όσο το παιχνίδι που παίζεται με αφορμή την πανδημία σε βάρος των λαών ειδικά των πιο αδύναμων στην παγκόσμια σκακιέρα. Στη αλυσίδα της ανακάλυψης και τελικά της παραγωγής ενός φαρμάκου η εμβολίου υπάρχουν δυο κρίκοι που στην  χώρα μας δεν τους συζητάμε συχνά: Είναι τα πνευματικά δικαιώματα και οι πατέντες. Θεωρητικά τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν σε αυτούς που έχουν τo ερευνητικό αποτέλεσμα, το οποίο επίσης δεν ανήκει σε ένα άτομο η σε ένα εργαστήριο αλλά στο σύνολο των ερευνητικών ομάδων, η κάθε μια με το ποσοστό της που έχουν προ συμφωνηθεί, όταν υπογράφουν τα συμβόλαια συνεργασίας. Επειδή όμως στην περίπτωση μας δεν είναι αρκετή η ανακάλυψη αλλά πρέπει να παραχθεί και το τελικό προϊόν, το εμβόλιο ή το φάρμακο, ξεκινά μια ενδιάμεση διαδικασία με τις περίφημες κλινικές δοκιμές. Οι κλινικές δοκιμές έχουν συνήθως τρία στάδια το πρώτο συνήθως είναι δοκιμές σε πειραματόζωα από τους ερευνητές ενώ το τελευταίο μαζικές δοκιμές του προϊόντος σε χιλιάδες άτομα, διαφορετικού φύλου, από διαφορετικές περιοχές και ηλικίες ώστε να καλύπτεται ένα όσο μεγαλύτερο ποικιλόμορφο πλήθος. Η τελευταία φάση είναι αυτή που συνήθως κοστίζει πολλά χρήματα και  γίνεται από αυτούς που έχουν εξασφαλίσει την πατέντα του προϊόντος. Για πολλά χρόνια υπήρχε το αίτημα από τους ερευνητές, ενώ από την στιγμή που θα εξασφαλιστεί η πατέντα από επιχειρηματικό οργανισμό  (που έχει μεγάλο νομικό και διοικητικό και οικονομικό δαίδαλο διαδικασιών), οι ερευνητές να μπορούν να συνεχίσουν να έχουν ένα λόγο στη  παρακολούθηση στο τελευταίο στάδιο των δοκιμών. Θεωρούσαν ότι έτσι εξασφαλίζεται και η ακεραιότητα των αποτελεσμάτων και κατά κάποιο τρόπο δεν έχουν παραδώσει τελείως τα πνευματικά δικαιώματα.
Περισσότερα »
16
12

«Νόμος και τάξη», το ψευδώνυμο της αταξίας

Το πρόσχημα που χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί αυτή η διαρκής διολίσθηση, η προστασία της δημόσιας υγείας, είναι τόσο διάτρητο που δεν χρειάζεται προσπάθεια για να αντικρουστεί. Δεν είναι μόνο η πολιτεία της κυβέρνησης στον τομέα της προστασίας της δημόσιας υγείας και της κάλυψης των αναγκών του ΕΣΥ που το καθιστούν διάτρητο. Είναι και η πολιτική της στα μέσα συγκοινωνίας που το ανατρέπουν, οι σχεδόν ανύπαρκτοι έλεγχοι και τα υποτυπώδη μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας και στις κλειστές δομές, όπως οι φυλακές, τα ΚΥΤ προσφύγων, αλλά και οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων. Εκεί καταρρέει η επίκληση της έγνοιας της κυβέρνησης και μένει γυμνή η πρόθεσή της να επιβληθεί ένα νέο δόγμα, μια παγιωμένη πρακτική, που θα συνεχίσει να προβάλλεται σαν απαραίτητη και σωτήρια ακόμη και μετά την πανδημία. Άλλωστε, η πανδημία δεν υπήρχε ούτε σαν υποψία, όταν αυτή η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή και ψήφισε νόμο για το δραστικό περιορισμό των συγκεντρώσεων και των πορειών, με άλλο πρόσχημα αυτή τη φορά, την ενόχληση της κυκλοφορίας και της λειτουργίας της αγοράς. Προσχήματα και αφορμές θα βρίσκονται κάθε φορά διαφορετικά, αλλά ο στόχος θα είναι ο ίδιος, η επιβολή του νέου δόγματος και η αποδοχή της παγιωμένης πρακτικής. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως όλα αυτά δεν επιχειρούνται εν κενώ. Αντιδράσεις υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει καταφέρει να στρέψει οριστικά προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας. Το κακό είναι πως και οι προσωρινές οπισθοδρομήσεις είναι εξίσου επώδυνες και επικίνδυνες για την εμπέδωση και την ανάπτυξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε όχι μόνο καχύποπτοι, αλλά και αυστηροί και αποφασισμένοι στην αντιμετώπιση της κυβερνητικής πρακτικής. Στο όνομα του «νόμου και της τάξης» επιφέρει ανατροπές σε μια νομική τάξη κερδισμένη με αγώνες αιώνων.
Περισσότερα »
15
12

Πελαγωμένη η κυβέρνηση και ο Κ. Μητσοτάκης

Όλες οι εκδοχές κρίσης που μαστίζουν τη χώρα, χειροτέρεψαν την προηγούμενη εβδομάδα. Η υγειονομική, η κοινωνική - οικονομική και η κρίση στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας με την Τουρκία, πρωτίστως, αλλά και με την ΕΕ, πυκνώνουν τις εξελίξεις και πιέζουν την κυβέρνηση που, πλέον, πείθει ότι δεν μπορεί να τις διαχειριστεί. Αυτό θα κληροδοτήσει, δυστυχώς, σοβαρές δυσκολίες και δυσεπίλυτα προβλήματα το αμέσως επόμενο, μετά την πανδημία, διάστημα, με κίνδυνο να επιβληθεί μνημονιακή πολιτική. Μπροστά σ’ αυτά τα αδιέξοδα, η κυβέρνηση εμφανίζεται αμήχανη και χωρίς σαφές σχέδιο σε κανένα από τα τρία μέτωπα. Αντιλαμβάνεται το αδιέξοδό της, αλλά αντί να αναζητεί σωστότερες λύσεις επέλεξε σαν σωσίβιο αντιπερισπασμό την πιο νοσηρή από τις παραδόσεις της μεταπολιτευτικής δεξιάς. Τη διαβολή των αντιπάλων της, εν προκειμένω του Αλέξη Τσίπρα. Με παντελώς ψευδή δημοσιεύματα, όπως αποδείχθηκε αμέσως. Έτσι, απέδειξε ότι έχει σοβαρό πρόβλημα να κρύψει: την ανικανότητα και την πολιτική της.
Περισσότερα »
15
12

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Θυμίζει την ΕΡΕ του 1950

• Τι έχει γίνει με την προεκλογική υπόσχεση της Νέας Δημοκρατίας για αποσυμφόρηση των νησιών; Η κατάσταση στο Καρά Τεπέ θεωρεί ότι είναι σύμφωνη με αυτή την υπόσχεση; Αυτό είχε υποσχεθεί στα νησιά η ΝΔ; • Τι άποψη έχει για την ευρωπαϊκή πολιτική για το μεταναστευτικό και το πώς μας επηρεάζει; Είναι σύμφωνοι με τις εξελίξεις στο μεταναστευτικό και με το ότι έχει σχεδόν αποδεχθεί η Κομισιόν ότι οι χώρες του Βίσεγκραντ και άλλοι να μην παίρνουν μετανάστες, απλώς να δίνουν χρήματα για επαναπατρισμό; Αυτή είναι η Ευρώπη που οραματίζεται η ΝΔ; • Ποια είναι η θέση της ΝΔ απέναντι σε δημοσιεύματα στο Guardian, και στους New York Times, σε ανακοινώσεις από ΜΚΟ, στις συζητήσεις στην Ευρωβουλή όπου γίνονται παρεμβάσεις για το μεταναστευτικό, και από σοσιαλιστές που είναι στην αρμόδια επιτροπή στο Ευρωκοινοβούλιο, και καταγγέλλουν ότι η πολιτική της κυβέρνησης είναι πολύ μακριά από το διεθνές δίκαιο; Βλέπουμε και εικόνες πώς αντιμετωπίζονται οι μετανάστες και τα pushbacks που είναι πολύ μακριά και από το διεθνές δίκαιο και από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. • Η ΝΔ είναι πιο κοντά στη μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη ή στην ΕΡΕ του 1950; Γιατί πως αλλιώς ερμηνεύεται το γεγονός ότι όταν οι άνθρωποι αναδεικνύουν την βαρβαρότητα που βλέπουμε στα νησιά και το πώς αντιμετωπίζονται οι μετανάστες από κάποιους αστυνομικούς, η κυβέρνηση τους αποκαλεί προδότες και τους κατηγορεί ότι μιλάνε υπέρ της Τουρκίας; Όπως ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κώστας Αρβανίτης, που έχει προσπαθήσει να αναδείξει το θέμα και έχει δεχθεί τέτοιες καταγγελίες ως εσωτερικός. Τελικά η ΝΔ τι θέλει; Μια χώρα που τα κρύβει όλα αυτά και τα βάζει κάτω από το χαλί; Ο κ. Τσακαλώτος κατέληξε ότι ο κ. Μηταράκης έκανε μια ομιλία η οποία δεν έχει καμία σχέση με ό,τι συζητιέται εκτός Ελλάδας για το μεταναστευτικό χωρίς κάποια αίσθηση κριτικής που γίνεται στην κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο η ΝΔ να διεκδικεί τον τίτλο της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Στο μεταναστευτικό θυμίζει την ΕΡΕ του 1950: Αφού έχει κάνει την κουτσουκέλα, μετά ψάχνει και βρίσκει εσωτερικούς εχθρούς σε αυτούς που αναδεικνύουν τις πράξεις σας.
Περισσότερα »
15
12

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΦΥΛΑΞΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

Το πανεπιστήμιο, κατά το Σύνταγμα, είναι αυτοδιοίκητο: εναπόκειται σε αυτό να φυλάξει τον εαυτό του. Αυτοδιοίκητο αυτό σημαίνει. Επομένως, δεν μπορεί η Ελληνική Αστυνομία να στρατοπεδεύσει στο χώρο του, μην τυχόν υπάρξει βία. Η ΕΛ.ΑΣ. έχει λόγο σε ένα πανεπιστήμιο εφόσον διαπράττονται παράνομες πράξεις που διώκονται αυταπάγγελτα. Όπως λοιπόν προσδοκούμε απο την Ελληνική Αστυνομία να μας προστατέψει από μια κλοπή του σπιτιού μας, αλλά δεν συναινούμε να βάλουμε έναν αστυνομικό μονίμως στο καθιστικό του σπιτιού μας, έτσι πρέπει να γίνεται και με το Πανεπιστήμιο. Αρκεί βεβαια και η Αστυνομία να κάνει τη δουλεια της. Το λέω αυτο διότι ως έναν βαθμό κατανοώ την κριτική που γίνεται προς την πανεπιστημιακή κοινοτητα επειδή έχει ανεχθεί φαινόμενα βίας, αλλά μου κάνει εντύπωση που αυτή η κριτική δεν αφορά και την Αστυνομία. Ως σήμερα, ο νόμος δεν εμποδίζει σε τίποτε την Αστυνομία να παρέμβει όταν χρειάζεται. Το Πανεπιστήμιο, αν θεωρεί λοιπόν ότι χρειάζεται, θα πρέπει να έχει μια υπηρεσία φύλαξης που θα λογοδοτεί στις αρχές του, δηλαδή στον Πρύτανη. Κάποια πανεπιστήμια στην Ελλάδα χρειάζονται τέτοια φύλαξη, όπως το Πάντειο, το Μετσόβιο, η ΑΣΟΕΕ και το Aριστοτέλειο, άλλα πάλι δεν νομίζω, αλλά αυτό ας το αποφασίσουν οι αρχές τους. "Πλήρη αυτοδιοίκηση" είπαμε: άρθρο 16, παρ. 5 του Συντάγματος. Δεν είναι εφορία, ούτε αστυνομικό τμήμα το πανεπιστήμιο. Υπάρχουν ιστορικοί λογοι γι'αυτό δέκα αιώνες τώρα. Εκτός αν δεν μας αρέσει η πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση, οπότε να ξέρουμε πώς κινούμαστε εφεξής. Επομένως, δεν είναι "ή ανομία ή αστυνομία" όπως εσφαλμένα πολύς κόσμος νομίζει. Υπάρχει πολύς χώρος ανάμεσα. Αυτόν τον χώρο ζούμε καθημερινά.
Περισσότερα »
15
12

Γιώργος Κυρίτσης: Η κόκκινη γραμμή του χρήματος

Σε χώρες όπως η Γαλλία ή το Ισραήλ, γίνονται κατ’ οίκον έρευνες σε πρωθυπουργούς και προέδρους εν ενεργεία. Εδώ τα οικονομικά και περιουσιακά των πολιτικών και των ευρύτερων σογιών τους θεωρούνται απολύτως ιδιωτική τους υπόθεση και η ενασχόληση με αυτά τα θέματα καταγγέλλεται ως πολιτική κατινιά. Φτάνουν μάλιστα να επιχειρηματολογούν και η μυθριδατισμένη κοινή γνώμη να αποδέχεται ως δικαιολόγηση του πλουτισμού των πολιτικών ακριβώς το γεγονός ότι είναι πολιτικοί. Σου λέει "μα είναι υπουργός και ο πατέρας του ήταν επίσης υπουργός, το ίδιο και ο παππούς του", άρα δικαιολογείται το να έχει συγκεντρώσει μια αμύθητη περιουσία. Τι είναι όμως αυτό πέραν μιας ομολογίας ότι η πολιτική είναι μέσο αθέμιτου πλουτισμού με κομπίνες, διαπλοκές και μίζες; Στις ελάχιστες περιπτώσεις που οι ερωτήσεις είναι ενοχλητικά επίμονες, η συνήθης απάντηση είναι ότι "έκανε πλούσιο γάμο, πήρε μεγάλη προίκα", στην ίδια ακριβώς συχνότητα με την οποία οι μαυραγορίτες και λοιπά καθάρματα της Κατοχής, που έπαιρναν τα σπίτια του κόσμου για μισό ντενεκέ λάδι ή τις εβραϊκές περιουσίες, είχαν κάνει περιουσίες επειδή "κέρδισαν το λαχείο". Περιττό να παρατηρήσει κανείς ότι, στην ταλαίπωρη γωνιά του κόσμου που ζούμε, οι δύο κατηγορίες, δηλαδή οι μαυραγορίτες και τα διάφορα μετεμφυλιακά "τζάκια" της πολιτικής και επιχειρηματικής Δεξιάς τέμνονται εξ αίματος ή εξ αγχιστείας σε βαθμό προκλητικό. Με αυτήν την έννοια, η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει στη Βουλή τροπολογία με την οποία οι πολιτικοί αλλά και οι άλλες κατηγορίες που υπόκεινται σε δήλωση πόθεν έσχες θα υποχρεούνται να περιγράφουν και την κίνηση της δανειακής τους κατάστασης είναι και σωστή και λογική. Δεν είναι λίγες άλλωστε οι περιπτώσεις κορυφαίων της Ν.Δ., με πρώτον και καλύτερον τον ίδιο τον σημερινό πρωθυπουργό, που έχουν παρεξηγήσιμα χαλαρή σχέση με τα, συνήθως τεράστια, δάνειά τους. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε με ποιο επιχείρημα οι τράπεζες κάνουν αβαβά τις οφειλές τους, την ίδια στιγμή που παίρνουν για πενταροδεκάρες τα σπίτια των λαϊκών οικογενειών.
Περισσότερα »
15
12

Didier Eribon: Δεν τη θέλω την κανονικότητά τους

Δεν μ’ αρέσει ούτε η λέξη, ούτε το πώς και το γιατί χρησιμοποιείται. Οταν ακούω «επιστροφή στην κανονικότητα» είναι σαν να ακούω «ας επιστρέψουμε στο παρελθόν όπου οι φτωχοί ήταν φτωχοί και οι πλούσιοι πλούσιοι». Οι γονείς μου δούλευαν όλη τους τη ζωή για ψίχουλα και ζούσαν σε μια υπέροχη κανονικότητα! Οχι. Δεν τη θέλω την κανονικότητά τους. Αν θέλουν, ας μας πουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Σημαίνει ξύλο από την αστυνομία; Ελάχιστοι μισθοί; Πενιχρές συντάξεις; Ιδιωτικοποίηση των πάντων; Ο ρόλος του πολίτη είναι και στους δρόμους. Στα κινήματα. Να αγωνίζεται. Επίσης έχει τη δύναμη της ψήφου (προσωπικά ψήφισα και στηρίζω τον Μελανσόν). Επιλέγει. Δεν δρα παθητικά. Είναι ενεργός, ενήμερος, άρα ζωντανός.
Περισσότερα »
15
12

Επισημάνσεις

Ποιος να το περίμενε όταν ρίχνανε τσιμέντα στην Ακρόπολη ότι θα μαζέψει νερό μέχρι το γόνατο; Δεν πειράζει, αρκετά την ανεχθήκαμε 3.000 χρόνια με σκέτο χώμα. Θα μπορούσαν να βάλουν καμιά γράνα για τα όμβρια τουλάχιστον, αλλά είπαν να μην προσβάλουν την αισθητική του μνημείου. Η Μενδώνη έβγαλε μια απολογητική ανακοίνωση, του στυλ σιγά, σας έπιασε ο πόνος για την Ακρόπολη, τραχανοπολαγιάδες πλεμπαίοι, που έχετε να πάτε από τότε που σας πήγανε με το σχολείο. Σε περισσότερες λεπτομέρειες δεν μπήκε, γιατί έχει να ασχοληθεί και με τον δανεισμό των αρχαιολογικών θησαυρών της χώρας για 100 χρόνια στο εξωτερικό. Σωστά, τι να τους κάνουμε τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της χώρας, να τους κρατάμε στα μουσεία να σκονίζονται και να μαζεύουν τουρίστες; Ξέρετε καμιά σοβαρή χώρα που να το κάνει; Ας τους δανείσουμε τώρα και σε 100 χρόνια, που θα έχουμε πεθάνει όλοι, τους ξαναπαίρνουμε πίσω, δεν χάλασε ο κόσμος. Τελικά, μετά την κατακραυγή, τα κατέβασε σε 50, που είναι σαφώς λογικότερο χρονικό διάστημα για κάτι τόσο εξοργιστικά ακατανόητο.
Περισσότερα »