Αναδημοσιεύσεις

Η εγκατάσταση σχεδόν του συνόλου των ανεμογεννητριών πρόκειται να γίνει μέσα σε δάσος. Σε συνδυασμό δε με τα συνοδά έργα (που περιλαμβάνουν τη διάνοιξη δρόμων πρόσβασης πλάτους τουλάχιστον 10 μέτρων, την εσωτερική οδοποιία με εκσκαφές και εκβραχισμούς, την εγκατάσταση εργοταξίων, την ανέγερση οικίσκων ελέγχου, το υπόγειο και εναέριο δίκτυο μεταφοράς με πυλώνες για τη σύνδεση με το δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας και την ανέγερση υποσταθμού ανύψωσης τάσης) θα προκληθούν υποβάθμιση, διάβρωση, κατακερματισμός και καταστροφή των φυσικών βιοτόπων των οργανισμών του δάσους. Επιπλέον, θα επιδράσουν αρνητικά στη χλωρίδα και στην πανίδα της περιοχής και θα αυξήσουν δραματικά τον κίνδυνο εκδήλωσης πυρκαγιάς, όπως διαπιστώνεται τα τελευταία 20 χρόνια στην Εύβοια. Τι κι αν το ελατόδασος του Δασαρχείου Φουρνά είναι το δεύτερο μεγαλύτερο σε μέγεθος στην Ελλάδα, με την καλύτερη ποιότητα ελάτινου ξύλου, που για τους μόνιμους οικονομικά ενεργούς εναπομείναντες κατοίκους αποτελεί πηγή ζωής και εισοδήματος; Τι κι αν οι χώροι εγκατάστασης των ανεμογεννητριών είναι σε υψόμετρα πάνω από τα 1.400 μέτρα και το ορεινό τοπίο στα υψόμετρα αυτά θεωρείται φυσικό απόθεμα, απόθεμα βιοποικιλότητας και περιοχή φυσικού κάλλους που πρέπει να προστατεύεται; Η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στην κορυφογραμμή της Βουλγάρας δεν θα κακοποιήσει μόνο το ορεινό τοπίο. Θα υπονομεύσει τον ήπιο εναλλακτικό τουρισμό της περιοχής και θα βλάψει τις προοπτικές μελλοντικής βιώσιμης ανάπτυξης, διώχνοντας ουσιαστικά όσους θα ήθελαν να ζήσουν αξιοπρεπώς και να επενδύσουν στα χωριά τους, αξιοποιώντας αυτές τις δυνατότητες. (...) «Ζητάμε από τους αρμόδιους φορείς και την κυβέρνηση να σταματήσουν τώρα τα σχέδια και να μην προχωρήσει αυτό το έγκλημα. Δεν φτάνουν οι γενικές διακηρύξεις για την προστασία του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή. Εκτιμάμε ότι το αποτέλεσμα αυτών των εγκαταστάσεων με τα συνοδά τους έργα σε αυτά τα υψόμετρα είναι λιγότερο “πράσινο” από το αντιστάθμισμα της παραγόμενης “καθαρής ενέργειας”. Ζητάμε να παγώσουν όλες οι αδειοδοτήσεις και να προχωρήσει άμεσα η αναθεώρηση του Ειδικού Χωροταξικού Πλαισίου για τις ΑΠΕ», αναφέρουν στο κάλεσμά τους οι διοργανωτές.

Μάθαμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας έχει μια διάσταση νομική και δικαστική. Ο αντιφασισμός είναι και…

Στον λόγο του Θ. Σκυλακάκη στη Βουλή, στις 17.12.2019, υπάρχει μια φράση που πολλοί ξεχνάνε. «Μόνοι σας αυτοκτονήσατε πολιτικά». Είναι μια φράση που φανερώνει τη λογική της άρχουσας τάξης για τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι κυβερνήσεις πρέπει να έχουν στο μυαλό τους μόνο την επιβίωσή τους και όχι το τι πράγματι χρειάζεται η χώρα. Έτσι θα έπρεπε να έχουν ξοδευτεί για εκλογικά οφέλη, παρότι αυτά τα χρήματα είναι απαραίτητα, παρότι ακόμα και η σημερινή κυβέρνηση μέσα στην πανδημία αναπληρώνει συνεχώς το μαξιλάρι -από την τελευταία έκθεση εποπτείας προκύπτει ότι βρίσκεται στα 34 δισ.-, διότι πλέον κατανοεί ότι μόνο χάρη σε αυτό έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στις αγορές και να καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Αυτή τη λογική έχουν όσοι -εντός ή εκτός- εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ για το μαξιλάρι. Έπρεπε να τα δώσετε, και ας έθετε σε κίνδυνο τη χώρα, για να κερδίσετε τις εκλογές. «Και αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ;» θα ρωτούσε κάποιος. Να παγιδεύαμε και τη χώρα και τον εαυτό μας; Το «έχει ο θεός» δεν το θεωρήσαμε ποτέ μια πειστική απάντηση... Πολλές φορές η επιχειρηματολογία αυτή οδηγεί σε μια πιο «light» εκδοχή. Καλώς είχαμε μαξιλάρι, αλλά θα έπρεπε να είναι μικρότερο. Γιατί όχι 27 δισ.; Οι παραπάνω γραμμές για το πώς χτίστηκε νομίζουμε πως εξηγούν γιατί ήταν αυτό το ύψος του. Άλλωστε το να είχε δοθεί ένα μέρος του μόνο λόγω τον επερχόμενων εκλογών, και όχι λόγω κάποιας έκτακτης ανάγκης της κοινωνίας, θα ήρε την ασφάλεια που παρείχε το μαξιλάρι και τη δυνατότητά μας να δανειζόμαστε βάση αυτού, καθώς θα καθίστατο ευάλωτο στον εκλογικό κύκλο. Ταυτόχρονα θα αποτύγχανε η χώρα να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους την πρώτη χρονιά εκτός Μνημονίου -μια πραγματικότητα που πολλοί κάνουν ότι δεν τη θυμούνται- θέτοντας υπό αμφισβήτηση τη μελλοντική της πορεία. Και άρα θα καθιστούσε γενικότερα την ύπαρξη του μαξιλαριού κενό νοήματος. Προσοχή, δεν ισχυριζόμαστε ότι η κοινωνία δεν είχε ανάγκες. Τουναντίον. Αλλά αυτές οι ανάγκες, ως πάγιες, έπρεπε και πρέπει να καλυφθούν με πάγια μέτρα ενίσχυσης των αδύναμων στρωμάτων, με μέτρα όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού, η 13η σύνταξη, η ενίσχυση του ΕΣΥ, η μείωση του ΕΝΦΙΑ για τις χαμηλές περιουσίες, η αύξηση του επιδόματος στέγασης κ.λπ. Μόνιμα μέτρα, που έπρεπε να καλυφθούν -και καλυφθήκαν- από μόνιμους πόρους. Όχι εκλογικά δώρα με τα λεφτά του κόσμου, όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Άλλωστε αυτή η λογική δεν έχει πάτο. Το «γιατί 37 και όχι 27» θα μπορούσε να γίνει εύκολα «γιατί 27 και όχι 17 ή 12». Και όσοι ισχυρίζονται ότι λιγότερα θα αρκούσαν και άρα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά να ξοδέψει για να βοηθήσει τον κόσμο χωρίς αυτό να επηρεάσει τις αγορές αγνοούν ταυτόχρονα και το γεγονός ότι οι ανάγκες του κόσμου είναι μόνιμες, αλλά και τις βασικές αρχές λειτουργίας των αγορών. «Αυτά ακριβώς τα χρήματα, που μέχρι στιγμής έχουν αποτρέψει την κατεδάφιση και την πλήρη χρεοκοπία, για άλλη μια φορά, της ελληνικής οικονομίας». «Ήταν δείγμα και αποτέλεσμα της εντιμότητας, της νοικοκυροσύνης, του σεβασμού στα λεφτά του λαού και της πρόνοιας για το σήμερα και το αύριο της χώρας, μόνο υπερήφανοι μπορούμε να είμαστε» (Αλέξης Τσίπρας, 6.7.2020).

Η αστυνομία και η κυβέρνηση οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους πριν η αναγεννώμενη ναζιστική βία βάψει ξανά την ιστορία με αίμα. Η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου οφείλει να παρέμβει άμεσα και να παραγγείλει τις ανάλογες ποινικές διώξεις, που θα πλήξουν στον πυρήνα της την τρομοκρατική εστία αντί να εξαντλούνται σε αποσπασματικές προσαγωγές. Ένα χρόνο μετά την ιστορική καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, που σήμανε τουλάχιστον την αρχή του τέλους της ατιμωρησίας της ναζιστικής εγκληματικής βίας στη χώρα μας, καλούμαστε όλοι να δώσουμε τη μάχη ενωμένοι ενάντια σε κάθε προσπάθεια αναβίωσης, νομιμοποίησης και ανοχής της με την πεποίθηση ότι κερδίσαμε μία μεγάλη μάχη και ότι ο πόλεμος, μέσα και έξω από τα δικαστήρια, μαίνεται. Ο λαός στο δρόμο θα υποχρεώσει την εξουσία να αναλάβει τις ευθύνες της και θα φράξει το δρόμο στο φασισμό.

Εμπόδια στον σχηματισμό μιας τέτοιας κυβέρνησης αποτελούν οι, εν πολλοίς, αλληλοσυγκρουόμενες προγραμματικές θέσεις μεταξύ Πρασίνων και FDP σε ζητήματα όπως η «πράσινη στροφή» με την απεξάρτηση από τον άνθρακα, η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου και η άσκηση μιας δυναμικής κοινωνικής πολιτικής κατά των ανισοτήτων, καθώς και η χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων στη Γερμανία και την Ευρώπη. Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο θα μπορούσαν να συνδυαστούν η «κοινωνική στροφή» των Σοσιαλδημοκρατών, η οποία ξεκίνησε από το 2019 και συνέβαλε στη σημερινή άνοδο του κόμματος, οι ριζοσπαστικές προτάσεις των Πρασίνων για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και οι νεοφιλελεύθερες θέσεις του FDP, ο επικεφαλής του οποίου Κρίστιαν Λίντνερ ζητάει να έχει πρώτο ρόλο στην οικονομική πολιτική της επόμενης κυβέρνησης. Όπως είναι προφανές από την κεντρική θέση της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ο χαρακτήρας και η σύνθεση της κυβέρνησης που θα προκύψει θα επηρεάσουν και τη μελλοντική κατεύθυνση της Ε.Ε. Ιδίως αυτήν την εποχή, όπου, την επόμενη άνοιξη, θα διενεργηθούν προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και, ταυτόχρονα, οι εθνικές κυβερνήσεις θα πρέπει να υποβάλουν τα σχέδια προϋπολογισμού τους στις Βρυξέλλες. Η πορεία και το αποτέλεσμα της συζήτησης για την επόμενη μέρα του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο έχει ανασταλεί μέχρι το 2023, για την περαιτέρω αναστολή ή αλλαγή των κανόνων του, θα συναρτηθεί και από τον χαρακτήρα της επόμενης κυβέρνησης στο Βερολίνο. Αλλά και το σχέδιο για μια νέα αμυντική πολιτική της Ε.Ε., όπως και οι σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία και την Κίνα τίθενται, προσωρινά, εν αναμονή.

Οι μεγαλύτερες όμως απειλές για τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας προέρχονται από τρεις πηγές. Πρώτον, από την προδιαγεγραμμένη επιστροφή σε πολιτικές λιτότητας από το 2023, όταν θα επανενεργοποιηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, η αναθεώρηση του οποίου έχει τεθεί σε διαβούλευση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δεύτερον, από το πώς θα αντιμετωπιστούν/ρυθμιστούν τα δημόσια χρέη της πανδημίας που αυξήθηκαν από το 86% στο 100% του ΑΕΠ της ΕΕ μέσα σε ένα χρόνο, και τρίτον, από το πώς θα αντιμετωπιστεί το υπέρμετρο ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών, που έχει μεταφερθεί από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και υπερβαίνει το δημόσιο χρέος σε πάρα πολλές χώρες. Η μεγάλη ταξική αντιπαράθεση έχει λοιπόν αναβληθεί για την μετά-την-πανδημία εποχή. Οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης οφείλουν να προετοιμαστούν για να ηγηθούν του αγώνα με συγκεκριμένες προτάσεις για την διαγραφή/αναδιάρθρωση των δημοσίων χρεών στην Ευρώπη, ενώ σε εθνικό επίπεδο να συμβάλουν στις αντιστάσεις για την προστασία νοικοκυριών από τις κατασχέσεις των περιουσιών τους από τις τράπεζες. Δυστυχώς, η ακύρωση της ελπίδας για μια κόκκινο-κόκκινο-πράσινη κυβέρνηση στην Γερμανία, μετά τα πρόσφατα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών εμπεδώνει τον φόβο ότι δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε μεγάλες μετατοπίσεις στις υπάρχουσες ισορροπίες και συνασπισμούς συμφερόντων μεταξύ χωρών και ηγετικών δυνάμεων στην ΕΕ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εξαγγελίες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ ήταν στα πλαίσια του Σχεδίου Προγράμματος για βελτίωση των συνθηκών εργασίας, αύξηση των μισθών και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους κυρίως σε Υγεία και Παιδεία κ.α. Με τις διευκρινιστικές δε απαντήσεις της συνέντευξης που ακολούθησε, ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε και τη μάχη των εντυπώσεων σε βάρος του πρωθυπουργού. Αυτό, ωστόσο, για το οποίο μάλλον δεν πείσαμε με αυτές τις εξαγγελίες, αφορά το όραμα μετασχηματισμού μιας διαφορετικής εναλλακτικής κοινωνίας και οικονομίας που θα μας επέτρεπε να εμπνεύσουμε τις τάξεις των εργαζομένων, να προσελκύσουμε συνεκτικά τους νέους, ενώ συγχρόνως θα έθετε τη βάση για την ιδεολογική και πολιτική μας ηγεμονία στην κοινωνία. Παραθέτω, λοιπόν, μερικές σκέψεις κριτικές των εξαγγελιών που ενδεχομένως εξηγούν την παραπάνω αδυναμία μας. (...)

Στη σύγχρονη Ελλάδα, η θεωρία των δύο άκρων εμφανίστηκε κατά πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ως κεντρικό προπαγανδιστικό τέχνασμα εναντίον της αντιμνημονιακής Αριστεράς. Προτού ανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία και εφαρμόσει μνημόνιο, η εξομοίωση των δύο «άκρων» στηριζόταν στην αντιμνημονιακή ρητορική της Χρυσής Αυγής. Τα χρόνια της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να περιέλθει ακριβώς σε αχρησία, ως προπαγάνδα είχε μάλλον ατονήσει, για ευνόητους λόγους. Τώρα, όμως, παρατηρείται το εξής φαινόμενο: Η θεωρία των δύο άκρων όχι απλώς δεν έχει εκλείψει από τον δημόσιο λόγο και την κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας, αλλά έχει ριζώσει βαθύτατα στα μυαλά κάποιων – δηλαδή ακριβώς ως ιδεολογία, και μάλιστα, θα έλεγα, κυρίαρχη. Αποτελεί κεντρική συνιστώσα της καθεστωτικής ιδεολογίας. Μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, υπουργεία, κυβερνητικοί εκπρόσωποι και μέλη της κυβέρνησης είναι ανίκανοι να αρθρώσουν μία λέξη καταδίκης του ναζιστικού φαινομένου στα σχολεία χωρίς να αναμασήσουν τη θεωρία των δύο άκρων. Και λέω «είναι ανίκανοι» διότι καθώς φαίνεται ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. Και αν τα πράγματα έμεναν στο επίπεδο των δημόσιων δηλώσεων και της (μη) καταγγελίας, δεν θα έτρεχε και τίποτα. Το ζήτημα όμως είναι ασύγκριτα πιο σοβαρό και μεσο-μακροπρόθεσμα θα έλεγα εφιαλτικό. Στη σκέψη του καθεστωτικού πολιτικού προσωπικού και των όσων αποφασίζουν για τις τύχες της χώρας, το να υπάρχουν ΝΑΖΙΣΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ δεν είναι πιο επικίνδυνο από παλιά που στα Λύκεια είχαν πέραση οι ιδέες του Μαρξ και του Λένιν.

Ομιλητής στην ανοιχτή εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Γκύζη, μόλις πληροφορήθηκα τη διαγραφή Μπογδάνου από τη ΝΔ. Θέλω πρώτα απ' όλα να εξάρω τη στάση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια απέναντι στις νέες αθλιότητες Μπογδάνου. Από την άλλη, η ΝΔ επί Μητσοτάκη έχει μετατραπεί σε σφηκοφωλιά ακροδεξιών στοιχείων, που μάλιστα επιβραβεύονται με την αναρρίχηση τους σε κορυφαίους κυβερνητικούς ρόλους. Θέλω να είμαι σαφής: δεν ισχυρίζομαι ότι είναι η ΝΔ ένα φασιστικό κόμμα. Είναι μεγάλο λαϊκό δημοκρατικό κόμμα, που όμως η σημερινή ηγεσία του το σπρώχνει σε όλο και πιο σκληρές ακροδεξιές και νεοφιλελεύθερες θέσεις. Ο κ. Μητσοτάκης, όπως παλιότερα ο κ. Σαμαράς, ψηφοθηρεί στα βαλτόνερα της Ακροδεξιάς και της Χ.Α. Αυτή η πολιτική έφτιαξε τους «Μπογδάνους» και εξέθρεψε μια ισχυρή και επικίνδυνη ακροδεξιά πτέρυγα μέσα στη ΝΔ. Δεν θα ηττηθούν από μαζικές διαγραφές. Μόνο οι ιδέες και οι αγώνες όλων των δημοκρατικών πολιτών και της Αριστεράς θα την βάλουν οριστικά στο περιθώριο.