Αναδημοσιεύσεις

Διάβασα ότι ο κ. Σταϊκούρας είπε ότι χύνουμε «κροκοδείλια δάκρυα για την ΛΑΡΚΟ και ότι ουσιαστικά η επιστολή του κ. Τσακαλώτου το 2019 στην Κομισιόν μιλούσε για αποκρατικοποίηση.» Αν είχα μεγαλώσει στα κομματικά γραφεία της ΝΔ στη Λαμία, αν ήμουν στέλεχος του κόμματος που δέσμευσε την εταιρία να πουλάει στο κόστος όταν υπήρχαν τεράστια περιθώρια κέρδους, αν ήμουν στέλεχος του κόμματος που προσέλαβε στη ΛΑΡΚΟ υψηλόβαθμα στελέχη με εξωφρενικούς μισθούς και έκανε ένα σωρό «διευκολύνσεις», αν ήμουν αυτός που επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ μιλούσα συνεχώς για τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ τότε σήμερα θα έσκυβα το κεφάλι και θα έκανα ότι μπορώ για να βρω λύση. Αυτό που δεν θα έκανα είναι την στιγμή που απολύω τους πάντες να επιτίθεμαι σε εκείνους που ψάχνανε λύσεις με απύθμενο θράσος υποτιμώντας τη νοημοσύνη των πολιτών. Να μιλήσουμε λοιπόν για την επιστολή μου. Να μιλήσουμε για την επιστολή που προσπαθούσα να σώσω κάθε θέση εργασίας και έγραφα ότι διακυβεύονται χιλιάδες θέσεις εργασίας στη ΛΑΡΚΟ «σε ορισμένες από τις ελληνικές περιοχές που πλήττονται περισσότερο από οικονομικά προβλήματα και προβλήματα απασχόλησης, δηλαδή στη Δυτική Μακεδονία (λιγνιτικά ορυχεία Καστοριάς και Σερβίων) και στη Στερεά Ελλάδα (ορυχεία Εύβοιας και Αγίου Ιωάννη, εργοστάσιο Λάρυμνας).» Να μιλήσουμε για την επιστολή που έθεσα όλα τα νομικά επιχειρήματα για να σωθεί η Λάρκο. Επιχειρήματα που εσείς ποτέ δεν χρησιμοποιήσατε. Να μιλήσουμε για την επιστολή που εξηγούσε γιατί το νικέλιο της ΛΑΡΚΟ είναι στρατηγικής σημασίας για όλη την ΕΕ. Αλήθεια εσείς γιατί ποτέ δεν προσπαθήσατε να εξηγήσετε τη σημασία της παραγωγής νικελίου εντός των ευρωπαϊκών συνόρων; Να μιλήσουμε και για όσα άλλα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ: Για την καινούργια συμφωνία μεταξύ ΛΑΡΚΟ και ΔΕΗ, για την προσπάθεια επίλυσης του ιδιοκτησιακού, για το εναλλακτικό business plan. Το business plan εκείνο που προέβλεπε έναν κύκλο επενδύσεων με τη μορφή στρατηγικού επενδυτή και συνεργασίας διατηρώντας τη δημόσια πλειοψηφία μετοχών στη ΛΑΡΚΟ, έναν κύκλο απαραίτητων επενδύσεων περιβαλλοντικού χαρακτήρα, και εκσυγχρονισμού του εργοστασίου, και μια προσπάθεια ελέγχου του κοστολογίου της ΛΑΡΚΟ ώστε να υπάρξει μια βιώσιμη κατάσταση και να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας. Να μιλήσουμε όμως και για όσα έκανε η ΝΔ Θέλει να μιλήσουμε για την εποχή που Διευθύνων Σύμβουλος ήταν ο στενός συνεργάτης του Πέτρου Δούκα, Κωνσταντίνος Θανάσουλας, ο οποίος αποφάσισε να προχωρήσει στην προπώληση των ποσοτήτων νικελίου που θα παρήγαγε η εταιρεία τα επόμενα χρόνια, υπογράφοντας το hedging; Που συμφώνησε η εταιρία να προπωλεί σε τιμές σχεδόν κόστους το Νικέλιο ενώ η τιμή στην αγορά ήταν διπλάσια και πλησίαζε τις 50.000; Θέλει να μιλήσουμε για την θητεία Σκρέκα του πρεσβύτερου που όταν έπεσαν οι διεθνείς τιμές έσπασε τα συμβόλαια και η εταιρία βρέθηκε να παράγει με κόστος 20.000-22.000 δολ. / τόνο και να πουλά σε τιμές χαμηλότερες από 10.000 δολ; Θέλει να μιλήσουμε για τις κρατικές ενισχύσεις για τις οποίες καταδικάστηκε η εταιρία και τα λάθη των διοικήσεων της ΝΔ που οδήγησαν σε αυτές τις καταδίκες; Θέλει να μιλήσουμε για αμοιβές και προσλήψεις; Για όσα έχει αποκαλύψει ο Γιώργος Σταθάκης; Για το ότι ο κύριος Σκρέκας τοποθετείται Πρόεδρος του Δ.Σ. της ΛΑΡΚΟ στις 22/2/2008, με αμοιβή 7.000 ευρώ μηνιαίως, την οποία ο ίδιος αναπροσάρμοσε στα 9.000 ευρώ, με αναδρομική ισχύ; Για την πρόσληψη της νύφης του κυρίου Σκρέκα ως υποδιευθύντρια; Του Συμπεθέρου του κυρίου Σκρέκα ως Διευθυντή Ασφαλείας στο εργοστάσιο της Λάρυμνας; Της κόρης του Υφυπουργού Τουρισμού κυρίου Λιάσκου (βουλευτή Ευβοίας), με σκοπό τη συγγραφή της ιστορίας της ΛΑΡΚΟ, η οποία και δεν γράφτηκε ποτέ; Μήπως θα προτιμούσε να μιλήσουμε για άλλες προσλήψεις και προαγωγές; Την περίοδο 2013-14 που έγιναν 132 προαγωγές και 252 προσλήψεις; Όλες αυτές αξιοκρατικά κ. Σταϊκούρα;

Οι τιμές αυξάνονται επειδή οι εταιρείες έχουν τη δύναμη να τις αυξάνουν. Χρησιμοποιούν τον "πληθωρισμό"…

Ο Γιώργος Τρελλόπουλος, διευθυντής της αγγειοχειρουργικής κλινικής του Nοσοκομείου «Γ. Παπανικολάου», ξεσήκωσε σάλο την προηγούμενη…

Ο Fredric Jameson στις «Αρχαιολογίες του μέλλοντος» έχει προσπαθήσει να απαντήσει για την παραγωγή μυθοπλασιών που αντλούν το υλικό τους από το παρελθόν, που είτε ήταν ηρωικό, είτε ήταν μυθικό. Η νοσταλγική αναπαράσταση μιας ζωής όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να ζουν χωρίς τις σημερινές έγνοιες, έχοντας άλλες, ανώτερες και βαθύτερες, είναι ο πυρήνας της επιτυχίας τους. Τι κι αν αυτά που περιγράφονται δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε και θα είχαν τη δυνατότητα να υπάρξουν; Αυτό ενδυναμώνει ακόμα περισσότερο την ανάγκη για θέασή τους. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να οραματιστούμε κανέναν μελλούμενο, καλύτερο κόσμο από αυτόν που έχουμε τώρα δα, δε μπορούμε να φανταστούμε την καταστροφή του για χάρη μιας άλλης προοπτικής και έτσι ο φαντασιακός και φανταστικός Παϊσιος μπορεί να μεγαλουργεί. Σε ένα άλλο επίπεδο, το μύθο του τον εξέθρεψε ο ελληνικός στρατός, η εκκλησία, η ελληνική ακροδεξιά. Ο ήρωας γέροντας που έχει παλέψει μέχρι και με έναν Σαολίν στο Άγιο Όρος, συμβολοποιεί τον αγώνα επιβίωσης αυτής της αισθητικής στην καταστατικά άθεη εποχή μας. Κι απ’ την άλλη, η απομάγευση του κόσμου δεν αντικαταστάθηκε από κοινοτικά τελετουργικά που μπορούν να υποστασιοποιούν άλλες συνδηλώσεις, η αποσύνδεση από το άρρητο δεν ευνόησε όσο θα περίμενε κανείς τη δημοκρατία, τον ορθολογισμό. Οι πολιτισμικοί πόλεμοι μαίνονται σε όλο τον κόσμο και συμβολικοί Παϊσιοι αναδύονται ένθεν κακείθεν του πολιτικού συνεχούς. Η σχεδόν πάντα γκροτέσκα όμως παρουσίαση αυτού του μοναχού δημιουργεί κέρδη σε πολλαπλούς οικονομικούς δρώντες που φοράνε την προβιά των θεοσεβούμενων. Κι αυτό είναι το σκάνδαλο, όχι η πίστη των ανθρώπων.

ΣΟΣΑΝΑ ΖΟΥΜΠΟΦ, Η εποχή του κατασκοπευτικού καπιταλισμού: Ο αγώνας για ένα ανθρώπινο μέλλον στο μεταίχμιο της Νέας Εξουσίας, μτφρ. Γιώργος Μπέτσος, εκδόσεις Καστανιώτη, σελ. 850 Αυτή η νέα μορφή καπιταλισμού ορίζεται ως μια παρασιτική οικονομική φιλοσοφία, για την οποία η παραγωγή αγαθών και η παροχή υπηρεσιών αποτελούν στοιχεία δομικά, ενταγμένα σε μία ολοκληρωτική αρχιτεκτονική συμπεριφορικής τροποποίησης. Αναλυτικότερα: Σύμφωνα με τη Ζούμποφ, στον σημερινό πολιτισμό της πληροφορίας ο στόχος δεν είναι πλέον η κυριαρχία επί του φυσικού περιβάλλοντος, όπως ήταν για τον βιομηχανικό πολιτισμό, αλλά επί της ανθρώπινης φύσης. Ο Μεγάλος Αλλότριος –έτσι ονομάζεται εδώ ο πανταχού παρών ψηφιακός μηχανισμός– προσανατολίζεται προς την παραγωγή μίας εργαλειοθηρικής εξουσίας, η οποία εργαλειοποιεί την ανθρώπινη συμπεριφορά επιδιώκοντας την οικονομική αξιοποίησή της. Τον σπουδαιότερο παράγοντα για την επίτευξη της συγκεκριμένης επιδίωξης αντιπροσωπεύει το συμπεριφορικό πλεόνασμα, το οποίο δημιουργείται καθώς σωρεύονται περισσότερα συμπεριφορικά δεδομένα απ’ όσα χρειάζονται για τη βελτίωση των υπηρεσιών στο διαδίκτυο. Το πλεόνασμα τροφοδοτεί την τεχνητή νοημοσύνη, η οποία κατασκευάζει προβλέψεις σχετικές με τη συμπεριφορά των χρηστών. Αυτά τα προϊόντα πρόγνωσης πωλούνται σε εταιρείες-πελάτες. Για παράδειγμα, το «Μ» της Facebook, το οποίο παρουσιάστηκε το 2015 ως στέλεχος της εφαρμογής του Messenger, προορίζεται να ανιχνεύει πιθανές προθέσεις των χρηστών για αγορά ή για συναλλαγή.

Το κύμα ακρίβειας που σαρώνει την Χώρα, δεν αποτελεί ένα παροδικό φαινόμενο, όπως διατεινόταν η…

Συχνά λέγεται ότι, στις βουλευτικές εκλογές του 2019, οι εργάτες «πέρασαν στο στρατόπεδο των Συντηρητικών». Κάτι τέτοιο δεν συνέβη στο Λονδίνο. Δεκάδες χιλιάδες Λονδρέζοι πήγαν στις κάλπες με έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: να εκδιώξουν τους Συντηρητικούς από την εξουσία. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα σοσιαλιστικά μέτρα γίνονται δεκτά με μικρότερο σκεπτικισμό στο Λονδίνο από ό,τι αλλού. Φαίνεται ότι το κλασικό επιχείρημα εναντίον τους («Πού θα βρείτε τα λεφτά;») δεν έχει πέραση σε μια πόλη όπου έχεις την αίσθηση ότι σε περιβάλλει η πολυτέλεια και η χλιδή από τη στιγμή που βγαίνεις από το σπίτι σου –ακόμη κι αν δεν έχεις ο ίδιος πρόσβαση σε αυτές. Όταν ο έκδηλος πλούτος της κυρίαρχης τάξης προσφέρεται σε κοινή θέα μέσα από τους ουρανοξύστες της, τις επενδύσεις της στα ακίνητα και τις υπερπροστατευμένες γεωργιανές οικίες της, γίνεται πλέον δύσκολο να κατηγορήσεις για όλα τα δεινά τον παροιμιώδη Πολωνό υδραυλικό. Έτσι, στις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 2019, τις οποίες κέρδισε ο Τζόνσον, οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, δίνοντας την πλειοψηφία στους Εργατικούς, δεν θέλησαν να ψηφίσουν ενάντια σε όλη την υπόλοιπη χώρα, αλλά ενάντια σε εκείνη τη μικρή μειοψηφία Λονδρέζων που επιλέγουν το ψηφοδέλτιο των Συντηρητικών ή των Φιλελεύθερων Δημοκρατών –και οι οποίοι, κατά κανόνα, τυγχάνει να διοικούν τη χώρα.

Το κοινωνικό ζήτημα, το δικαίωμα ως ζητούμενο, έρχεται κάθε φορά με επιθετικό τρόπο να μας θυμίσει ότι πολιτική δεν είναι "επικοινωνία", δεν είναι τρικ, δεν είναι μια "φασαρία" στη Βουλή, αλλά καθημερινότητα, ανθρώπινες σχέσεις, απόρροια πολιτικών και κατεύθυνσης, Η ανατριχιαστική υπόθεση και όσα εξελίχθηκαν στο γηροκομείο "Αγία Σκέπη" στα Χανιά, δεν φέρνει στο φως μόνο την βαναυσότητα κάποιων ανάλγητων και κερδοσκόπων, αλλά και την κυρίαρχη αντίληψη για τη μοίρα του... αλόγου όταν αυτό μεγαλώσει. Μιλάμε για τους ηλικιωμένους|ες. Για τα ιδρύματα, τα γηροκομεία, την απομόνωση και εγκατάλειψη, για τη νεοφιλελεύθερη λογική.. Ας μιλήσω προσωπικά: Όταν φτάσει η ώρα θα ήθελα να μείνω στο σπίτι και τη γειτονιά μου ή στο χωριό μου. Να μπορώ να κάτσω στο μπαλκόνι μου ή τη μικρή μου αυλή και να χαίρομαι όταν θα βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει. Δεν θα ήθελα να είμαι όμηρος στα χέρια άλλων, που ενδεχομένως θα με αντιμετωπίζουν σαν απομεινάρι ανθρώπινης ύπαρξης, σαν απόβλητο, σαν άχρηστο σκουπίδι. Και υπάρχουν τρόποι.... Και είναι υποχρέωση της Πολιτείας Αντί να χρηματοδοτούν τα αμφιβόλου ποιότητας και ανθρωπιάς κερδοσκοπικού χαρακτήρα ιδρύματα, να ενισχυθεί και να επεκταθεί το πρόγραμμα "βοήθεια στο σπίτι". Αντί να θεωρείται μονόδρομος ο ιδρυματισμός να ενισχυθούν σε όλη τη χώρα τα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας. Αντί να στοιβάζονται άνθρωποι σε μαζικά κολαστήρια, να δημιουργηθούν μικρές δομές - σπίτια, που θα μπορούν οι άνθρωποι να ζουν σε οικογενειακό περιβάλλον με αξιοπρέπεια. Στο παρελθόν, όχι στο μακρινό, έχουν δει το φως της δημοσιότητας, περιπτώσεις ιδρυμάτων, που αφορούσαν παιδιά ή ανάπηρους πολίτες, Και κάθε φορά μιλάγαμε για φρίκη, για αναλγησία και πέφταμε από τα... σύννεφα και κάναμε το σταυρό μας και μετά το ξεχνάγαμε και ξαναρχίζαμε πάλι να ασχολούμαστε με τα δήθεν μεγάλα ζητήματα. Αλλά η ζωή μας επαναφέρει, μας χτυπάει καμπανάκι, ουρλιάζει από την αδικία, τις ανισότητες, την απανθρωπιά, την υπερβολική δόση αυταρχισμού, αναμφίβολα από την αίσθηση ότι η κοινωνία αυτή πρέπει να αλλάξει. Και να θυμηθούμε το σύνθημα που φωνάζαμε με πάθος. "Αυτοί μιλούν για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές" Ναι, γιατί και η ζωή των ηλικιωμένων μετράει. Ακριβώς το ίδιο.

Αύριο (Kυριακή) στις 12 το μεσημέρι αποχαιρετούμε τον αγαπημένο μας σύντροφο Μίμη Δαρειώτη. Θα είμαστε όλοι εκεί στον τόπο του μαρτυρίου, στο χώρο του διαβόητου ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου εκατοντάδες νέοι και άλλοι πολίτες βασανίστηκαν για τη δημοκρατική τους συνέπεια και δράση. Ο Μίμης υπήρξε ένας από τους κορυφαίους του αντιδικτατορικού αγώνα, ένας σεμνός και ανιδιοτελής αγωνιστής της Αριστεράς, που επί 60 χρόνια υπηρέτησε με αφοσίωση τη συλλογική προσπάθεια. Έτοιμος πάντοτε να δώσει, ανταποκρινόμενος στην ισχυρή δέσμευση ότι αυτός ο κόσμος της αδικίας μπορεί να αλλάξει και ότι η μοίρα της ανθρωπότητας είναι η Δικαιοσύνη και όχι η εκμετάλλευση. Αυτό το παλικάρι που αντιμετώπισε όρθιο τα πιο σκληρά βασανιστήρια, φυλακίσεις, παράνομη δράση, ποτέ δεν μίλησε για όλα αυτά γιατί τα θεωρούσε αυτονόητο χρέος του. Οι νεότεροι τον θυμόμαστε ως έναν ακάματο εργάτη του κόμματος, μεθοδικό και ήρεμο, αλλά και με το πάθος των ιδανικών του. Σαν μια φωτεινή έκφραση του Εμείς σε μια περίοδο κατακερματισμών και έξαρσης των υποκειμενικοτήτων, ακόμη και στο χώρο της Αριστεράς. Ο Μίμης διένυσε όλη την εποποιία των ανθρώπων της Αριστεράς της γενιάς του, παραμένοντας ένας αιώνιος νέος με την ικανοποίηση και την περηφάνια ότι οι αξίες και οι αγώνες του, τελικά δικαιώνονται. Ένας Λαμπράκης, που μέσα στα σκοτεινά χρόνια της χούντας βρήκε το θάρρος να κάνει μια δεύτερη επανάσταση, πρωτοστατώντας στη δύσκολη προσπάθεια της κομμουνιστικής Ανανέωσης. Ο Μίμης περπάτησε όλο το δρόμο από το 1,3% του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, στο 3% του ΣΥΝ και το 36% του ΣΥΡΙΖΑ. Με τη συνείδηση μιας αδιάσπαστης ιστορικής πορείας με ρήξεις και τομές, προσαρμογές και μετασχηματισμούς, πάντοτε όμως στο έδαφος της Αριστεράς και του δημοκρατικού δρόμου για τον Σοσιαλισμό. Υπήρξε ένας αγωνιστής, ένας πολίτης της Αριστεράς μια προσωποποίηση του δημοκρατικού-λαϊκού ήθους της. Σύντροφε Μίμη, θα είσαι διαρκώς παρών στους αγώνες και στη σκέψη μας. To κενό που αφήνεις είναι δυσαναπλήρωτο. Στην Πέγκυ και τον Τάσο στέλνουμε την αγάπη μας.