Αναδημοσιεύσεις

Ο Σεπτέμβριος, έφτασε. Σχολεία και πανεπιστήμια πρέπει να ανοίξουν και να λειτουργήσουν κανονικά. Ήδη, οι δυο χρονιές με κλειστές αίθουσες και τάξεις έχουν δραματικές επιπτώσεις στους νέους, τα παιδιά, την εκπαίδευση, την κοινωνική συνοχή. Η ευθύνη βαρύνει ακέραια την κυβέρνηση και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Κανένα απολύτως ουσιαστικό μέτρο σ’ αυτή την κατεύθυνση δεν έλαβαν. Για αυτό και η Ελλάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στα κλειστά σχολεία, σε όλη την Ευρώπη. Δεν θα τους επιτρέψουμε να παρατείνουν για τρίτη χρονιά την καταστροφική τους πολιτική. Όμως στον ίδιο βαθμό έχουν αποτύχει στον εμβολιασμό του πληθυσμού. Η χώρα μας βρίσκεται κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και πολύ κάτω από χώρες του νότου όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Μάλτα, η Ιταλία. Τώρα, πανικόβλητοι, συνεχίζουν με το ίδιο τροπάρι: ποινές, τιμωρίες, απαγορεύσεις και καλλιέργεια ενός πρωτόγονου «εμφυλίου». Αυτή είναι η γλώσσα τους: η απομόνωση και η δήθεν ατομική ευθύνη, έχοντας διαρρήξει πρώτα κάθε έννοια συλλογικότητας. Σήμερα καλούμε ξανά όλους τους Έλληνες πολίτες, να εμβολιαστούν. Το εμβόλιο, είναι όπλο! Κι αν αρχικώς κάποιες επιφυλάξεις ήταν κατά περίπτωση εύλογες, σήμερα, πολλούς μήνες μετά την έναρξη του εμβολιασμού και με πλήθος δεδομένων να έχουν συλλεχθεί διεθνώς, μπορούν και εκείνοι που αμφέβαλλαν να είναι πλέον βέβαιοι: ο εμβολιασμός είναι ασφαλής, αποτελεσματικός και αποδεικνύεται καθημερινά σωτήριος! Παραμένει λοιπόν απαραίτητος, ειδικά με την απειλή της νέας επιθετικής μετάλλαξης. Εμπρός λοιπόν. Ας βαδίσουμε συλλογικά στο δρόμο της έγνοιας για την Κοινότητα. Ας «δωρίσουμε» τον εμβολιασμό μας σε εκείνους που 18 μήνες τώρα έχουν αποκλειστεί από την κοινωνική ζωή. Ας δώσουμε πίσω στους μαθητές και στους φοιτητές το θησαυρό της εκπαίδευσης, που τόσο βίαια στερήθηκαν. Στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη. Ακόμα μια φορά, πολλοστή, ζητώ την άμεση σύγκληση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής με αποκλειστικό θέμα το ασφαλές άνοιγμα σχολείων και Πανεπιστημίων. Σε άλλες συνθήκες, με διαφορετική, υπεύθυνη πλειοψηφία στη Βουλή, η Επιτροπή θα έπρεπε να συνεδριάζει διαρκώς, με τη συμμετοχή απαραίτητα μελών των Επιτροπών Λοιμωξιολόγων και Εμβολιασμού. Χρειάζεται πλήρης γνώση της κατάστασης από τους βουλευτές και ουσιαστική συζήτηση των μέτρων. Θα επαναλάβω τα σημαντικότερα: αραίωση στα πολυπληθή τμήματα, κάλυψη των εκπαιδευτικών κενών, αντιμετώπιση των ανισοτήτων και των αποκλεισμών, αναδιάρθρωση-μείωση της ύλης, έμφαση στο μάθημα κι όχι η επιμονή στο σχολείο-εξεταστικό κέντρο και στις άλλες αντιεκπαιδευτικές πολιτικές της κυβέρνησης. Τέλος, κάτι το οποίο θα έπρεπε να είναι σε όλους σαφές: τα διαγνωστικά τεστ σε εμβολιασμένους και μη πολίτες είναι αναγκαία μέσα για την προστασία της δημόσιας υγείας, κι όχι έμμεσος τρόπος να επιβληθούν ποινές και πρόστιμα στους πολίτες ή ευκαιρία για ένα ακόμη δώρο της κυβέρνησης στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει παρασάγγας από το να κατορθώσει να πείσει τον κόσμο πως ξαναέγινε αυτό που κάποτε υπήρξε: ένα κόμμα της γνήσια ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τούτη η εξήγηση όμως, προκειμένου να μην παραμείνει απλό ευχολόγιο, θα έπρεπε να ιδωθεί σε μια πραγματική, ήτοι ιστορική προοπτική. Πότε -και γιατί- σταμάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί ένα γνήσια ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα; Πιο συγκεκριμένα, διότι αυτό είναι το θέμα μας: Πότε -και γιατί- ο κόσμος σταμάτησε να τον βλέπει ως τέτοιο; Η προφανής απάντηση είναι: Οταν –και επειδή- δέχτηκε και άρχισε να εφαρμόζει το 3ο Μνημόνιο. Το ενδιαφέρον όμως είναι πως το «προφανές» τούτης της απάντησης έχει σε τεράστιο βαθμό αναιρεθεί από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ – τουλάχιστον από την ηγεσία του, αλλά και από πολλά στελέχη και μέλη (εμού συμπεριλαμβανομένου, ασκώ εδώ την αυτοκριτική μου). Ποια ήταν –και είναι- η απάντηση που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην –όντως εξόχως προπαγανδιστική- κατηγορία των αντιπάλων ότι με το 3ο Μνημόνιο πρόδωσε το τεράστιο ποσοστό που είχε ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015; Οτι όσοι εξαπολύουν την εν λόγω κατηγορία παριστάνουν ότι ξεχνάνε τη «λεπτομέρεια» των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015. Κατά τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ήδη υπερψηφίσει το 3ο Μνημόνιο, κατέβηκε στον λαό «με ανοιχτά χαρτιά», ούτως ειπείν, ζητώντας εκ νέου την ψήφο εμπιστοσύνης του, την οποία και έλαβε. Κατά την –τωρινή- άποψή μου, τούτη η ερμηνεία της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 αποτελεί μια ερμηνευτική πλάνη από την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να απαλλαγεί. Ο κόσμος σε εκείνες τις εκλογές δεν επέλεξε ένα μνημονιακό κόμμα πιστεύοντας απλώς ότι θα μετριάσει όσο μπορεί τις συνέπειες του μνημονίου. Συνηθισμένοι στον παραδοσιακό ελληνικό πολιτικό πολιτισμό, κατά τον οποίο η ψήφιση των νόμων δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκην την εφαρμογή τους, οι πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2015 το έκαναν με την προσδοκία πως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ ότι το υπερψήφισε επειδή αναγκάστηκε, δεν θα εφαρμόσει το μνημόνιο. Η προδοσία επομένως του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος όντως βιώθηκε ως τέτοια, από τη στιγμή που οι ίδιοι πολίτες άρχισαν να βιώνουν στο πετσί τους τη σκληρή πραγματικότητα όχι μιας απλής νομοθέτησης αλλά της συστηματικής εφαρμογής μιας επαχθέστατης νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Το ποτάμι διαμορφώθηκε το 2002-2003 με μειωμένη διατομή κατά την εκτίμηση αρκετών και σοβαρών επιστημόνων των υδραυλικών έργων. Εκείνοι από τότε επισήμαιναν τον κίνδυνο της «πλημμύρας της 50ετίας». Οι καιροί άλλαξαν και τις σπάνιες αυτές πλημμύρες τις βιώνουμε χρόνο παρά χρόνο. Το έργο του αντιπλημμυρικού καναλιού στο πάρκο του Φαληρικού Όρμου κατασκευάζεται για να εκτονώσει την πίεση των νερών αλλά αυτό δεν έχει ολοκληρωθεί αδικαιολόγητα από την Περιφέρεια Αττικής και όταν ολοκληρωθεί θα θωρακίσει μεν το Μοσχάτο και την Καλλιθέα αλλά όχι το Νέο Φάληρο, την Πειραιώς, τα Καμίνια και τον Ρέντη. Αυτά συμβαίνουν στα κατάντη, κοντά στην εκβολή. Στα ανάντη, στις πηγές και στις καμένες πλαγιές της λεκάνης απορροής δεν έχουν υπάρξει σημάδια για επείγοντα μέτρα ανάσχεσης της πλημμύρας από τις δασικές υπηρεσίες. Η καταστροφή μπορεί να προληφθεί αν τα νερά συγκρατηθούν εκεί. Γιατί αν αρχίσει η ελεύθερη ροή τους μέσα από τον τσιμεντένιο κλειστό αγωγό προς τη θάλασσα, τότε ο Κηφισός θα βγει στους δρόμους από τα φρεάτια, τα παραπέτα του και τις γέφυρες. Επομένως στο Φάληρο θα έπρεπε να εκβαθύνουν τον βυθό της θάλασσας στην εκβολή γερανοί και να σκάβουν το αντιπλημμυρικό κανάλι τώρα. Στις πλαγιές της Πάρνηθας θα έπρεπε να στήνονται φράγματα ανάσχεσης και διαμορφώσεις πλαγιών με κορμοδέματα τώρα. Και καλού-κακού να ετοιμάζεται ένα αξιόπιστο σχέδιο αντιμετώπισης της υπερχείλισης στις γέφυρες και στις όχθες. Αν θέλουμε να μην πνιγούν πάλι οι γειτονιές του ευρύτερου Πειραιά. Όλα αυτά τώρα, όχι αύριο. Είτε πιστεύετε στην κλιματική κρίση (εγώ πιστεύω) είτε όχι αυτή δεν αποτελεί άλλοθι για να πνιγούμε ή να καούμε, αλλά το αντίθετο. Γνωρίζουμε τα δεδομένα και μπορούμε να προστατευθούμε. Αρκεί να το κάνουμε με σοβαρότητα.

Είναι γύρω στις τρεις το βράδυ. Περασμένη πανσέληνος. Ακόμα μιά περασμένη πανσέληνος. Κάτω στον γιαλό του Καρά Ορμάν ή Περιγιάλι όπως το λένε τώρα βλακωδώς, λες και θα αλλάξει γεύση η αρμύρα της εφηβείας σου και θα γίνουν πιο ελληνικά εκείνα τα κορίτσια, κάτω στο Καρά Ορμάν, λοιπόν, η θάλασσα έχει ρίξει για τα καλά τις πρυμάτσες της στην αμμουδιά. Σχεδόν βλέπω την αγκυρά της ξαπλωμένη απαλά στον βυθό σαν κοιμισμένη γοργόνα που ονειρεύεται και οι φυσαλίδες από το όνειρό της ανεβαίνουν μέχρι την επιφάνεια του νερού κι όλο ανεβαίνουν και χάνονται στο ολόγιομο σκοτάδι. Αυτή η νύχτα λέω, δεν θα φύγει ποτέ. Θα κοιμηθεί χίλια χρόνια μέχρι να γεννηθεί ο αγαθός του παραμυθιού που θα φυτέψει πάνω στο ακύμαντο νερό το θαλλασινό τριφύλι. Τότε μονάχα αυτή η θάλασσα που βλέπω στις τρείς το βράδυ από το μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού, θα ξυπνήσει και χωρίς να το καταλάβει κανένας θα σαλπάρει για κάποιο «αλλού» που κανένα στόμα δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα. Και θα φύγει γιατί θα έχει ερωτευτεί ένα μεγάλο κύμα που το ονειρεύτηκε χίλια χρόνια και μονάχα αυτή ξέρει πού μένει μαζί με όλα του τα δελφίνια, μαζί με όλα του τα κοχύλια, μαζί με όλες του τις μικρές γοργόνες που έχουν για παιχνίδι τους τα δάκρυα των παιδιών: παίρνουν τα δάκρυα, ιδίως τα αναίτια, τους βάζουν μια ουρά από πολύχρωμα κοράλια και τα κάνουν χαρταετούς που ανεβαίνουν ψηλά μέχρι την πανσέληνο αφήνοντας πίσω τους μια εξαίσια μουσική από γαλήνια σιωπή και κοράλια. Τα παιδιά την ακούνε μέσα στον ύπνο τους, καθώς κοιμούνται μέσα στον ύπνο της θάλασσας και τότε χαμογελούν χωρίς να το ξέρουν. Το ξέρουν όμως οι μικρές γοργόνες γιατί αυτό είναι το παιχνίδι τους: να κάνουν τα παιδιά να χαμογελούν χωρίς να το ξέρουν και να στάζει αστέρια ο χαρταετός των δακρύων τους μια τέτοια νύχτα όπου νομίζεις ότι τίποτα δέν γίνεται κι ότι αυτό που ακούγεται είναι μονάχα η νοσταλγία. Δεν είναι έτσι. Αλλιώς η θάλασσα δεν θα ήταν τόσο ήσυχη και η ώρα τόσο περασμένη και τόσο παλιά σαν το παληό εκκρεμές στο μέσα μέρος του πατρικού και του μητρικού χρόνου που νομίζεις ότι πέρασε για πάντα, επειδή απλώς χάλασε και δεν χτυπάει πια τις ώρες και ο πατέρας δεν ανεβαίνει στην καρέκλα κάθε βράδυ στις δέκα για να το κουρντίσει και η μητέρα που τώρα πια κοιμάται κι αυτή μέσα στον ύπνο της, εκεί στον τόπο του μεγάλου κύματος, δεν σου διηγείται την αχνή ιστορία μιας πατρίδας χτισμένης από σύννεφα και πιασμένης από τον σπάγγο όλων των χαρταετών που κόπηκαν, μιας πατρίδας που μετρούσε τα χίλια χρόνια της κοιμισμένης θάλασας με το χαλασμένο εκρεμμές του σπιτιού σου κι όλοι νόμιζαν ότι τα χίλια χρόνια δεν θα περνούσαν ποτέ. Φαίνεται ότι δεν ήταν αλήθεια. Το μεγάλο εκκρεμές ποτέ δεν σταμάτησε να πηγαίνει πέρα δώθε έτσι που μια τέτοια νύχτα να βλέπεις την θάλασσα κάτω στον γιαλό του Καρά Ορμάν και να μην ξέρεις αν την βλέπεις ή αν την ονειρεύεσαι. Μια στον κόσμο τον εδώ, μια στον κόσμο του μεγάλου κύματος. Πού είναι; Πού είσαι; Κι αν πέρασαν χίλια χρόνια μέσα σε μια στιγμή; Άκου! Το μεγάλο εκρεμμές δουλεύει ξανά, σημαίνοντας ώρες καινούργιες. Εδώ ή εκεί; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα. Θα χρειαστούν λοιπόν πολλά χρόνια ακόμα ώσπου να φύγει μια νύχτα σαν κι αυτή από τους δείκτες του σταματημένου ρολογιού. Καληνύχτα. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια ώσπου οι μικρές γοργόνες να παρηγορήσουν όλα τα δακρυσμένα παιδιά.

Ο κ. Ξανθός ανέφερε ότι είναι ηθική υποχρέωση των υγειονομικών ο καθολικός τους εμβολισμός και ο περιορισμός του κινδύνου μετάδοσης του ιού σε ευπαθείς ομάδες ασθενών. Αντί για την ηθική της ευθύνης και της αλληλεγγύης, η κυβέρνηση, χωρίς να εξαντλήσει τα περιθώρια πειθούς, επέλεξε τη λογική της επιβολής, του εκβιασμού και της πόλωσης. Ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι  μια υγειονομική κρίση σαν αυτή δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς κοινωνικές συναινέσεις και συνειδητή συμμόρφωση των πολιτών στα μέτρα Δημόσιας Υγείας. Καλούμε για άλλη μια φορά την κυβέρνηση, τόνισε ο κ. Ξανθός, να αφήσει κατά μέρος την «πολιτική πυγμής» απέναντι στους εργαζόμενους του ΕΣΥ και να αναστείλει σήμερα την εφαρμογή του ν.4820/2021 για υποχρεωτική αργία του μη εμβολιασμένου προσωπικού. Δίνοντας «χώρο» και χρόνο σε μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και άρσης επιφυλάξεων, αλλά και μεριμνώντας για την ασφαλή φροντίδα ευάλωτων ανθρώπων. Αλλιώς το ΕΣΥ θα καταρρεύσει στην πιο κρίσιμη φάση της πανδημίας, και η Δημόσια Υγεία θα υποστεί ένα εγκληματικά ανεύθυνο «σαμποτάζ» από την ίδια την κυβέρνηση. Εκτός και αν αυτός είναι ο πραγματικός στόχος, για να «σπεύσει» στη συνέχεια ο επιχειρηματικός ιδιωτικός τομέας να καλύψει το κενό.

Το μόνο θετικό της πολιτικής Τραμπ απέναντι στο Αφγανιστάν ήταν ότι δεν ήταν υποκριτική. Δεν παρίστανε ότι ενδιαφερόταν για το ποιος κυβερνά τη χώρα ή το τι συνέβαινε στις γυναίκες της. Οι επιπτώσεις όμως για το ηθικό των Αφγανών ήταν καταστροφικές. Με το να καταλήξει σε απευθείας συμφωνία με τους Ταλιμπάν αγνοώντας την Καμπούλ, ο Τραμπ διέλυσε όσες ελπίδες υπήρχαν για μια πολιτική διευθέτηση στο Αφγανιστάν. Δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη ότι ο Τζο Μπάιντεν διατήρησε το σενάριο του Τραμπ προσθέτοντας μόνο τέσσερις μήνες στο χρονοδιάγραμμα για την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων. Ο Μπάιντεν ήταν ο μοναδικός στον Λευκό Οίκο που εξέφρασε την αντίθεσή του στο σχέδιο του Ομπάμα για την ενίσχυση των αμερικανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν το 2009. Ωστόσο, η σκέψη και του ίδιου χαρακτηρίζεται από μανιχαϊσμό. Τις τελευταίες εβδομάδες υποστήριξε πως δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η συνεχιζόμενη αμερικανική παρουσία θα έφερνε την ειρήνη. Αυτό βέβαια δεν θα έπρεπε να σημαίνει την εγκατάλειψη της χώρας στη θεοκρατική μοίρα της. Υπάρχουν πολλά γκρίζα σενάρια μεταξύ των δύο. Κανένα από αυτά δεν εξετάστηκε. Η τραγωδία είναι ότι η ιστορία θα συνεχιστεί με ή χωρίς την Αμερική. Η πιθανότητα το Αφγανιστάν να εξάγει αστάθεια στο πυρηνικά εξοπλισμένο Πακιστάν -το εν δυνάμει μεγαλύτερο αποτυχημένο κράτος του κόσμου- είναι υπαρκτή.  Όπως υπαρκτή είναι και η δυνατότητα των Ταλιμπάν να αναζωογονήσουν τις ισλαμικές ομάδες της περιοχής. Όπως και οι προκάτοχοί του, ο Μπάιντεν εκπλήρωσε την προεκλογική υπόσχεσή του. Δεν υπάρχει όμως σχέση ανάμεσα στο κλείσιμο του κεφαλαίου για τις ΗΠΑ και στο σενάριο που θα κληθούν να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Όσο οι Αφγανοί πρόσφυγες θα κατευθύνονται προς τη Δύση και όσο οι ταραχοποιοί όλου του κόσμου θα βρίσκουν μια νέα πηγή έμπνευσης, οι ΗΠΑ θα ρουφηχτούν ξανά στην περιοχή. Οι Αμερικανοί Πρόεδροι έρχονται και παρέρχονται. Η γεωπολιτική όμως έχει το δικό της μυαλό.

1. Η μαζική εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στο νησί δεν συνδέεται με τις τοπικές μας ανάγκες. Η ονομαστική παραγωγή όλων των ανεμογεννητριών που είναι πιθανόν να εγκατασταθούν στο νησί, είναι πολλαπλάσια του ρεύματος που καταναλώνουμε. 2. Η ευρύτερη περιοχή αποτελεί ένα σπάνιο σε ομορφιά και βιοποικιλότητα κομμάτι της ελληνικής φύσης και, όπως είναι αναμενόμενο, από παρεμβάσεις τέτοιας κλίμακας θα αλλοιωθεί σημαντικά. Τα περισσότερα αιολικά «πάρκα» χωροθετούνται σε υψόμετρα άνω των 800 μέτρων, κατά τρόπο που αλλοιώνεται η αισθητική του τοπίου και η φυσική διάταξη της κορυφογραμμής. 3. Οι ανεμογεννήτριες που σχεδιάζεται να εγκατασταθούν έχουν ύψος 70 έως 145 μέτρα, ενώ για κάθε βάση ανεμογεννήτριας θα χρειαστούν τουλάχιστον 400 κυβικά μέτρα σκυρόδεμα, θα διανοιχτούν νέοι δρόμοι πρόσβασης στις κορυφές του βουνού πλάτους έως και 10 μέτρων σε απότομες σχετικά πλαγιές, με αλλοίωση της φυσιογνωμίας της περιοχής καθώς και εσωτερική οδοποιία μέσα στα αιολικά πάρκα. Από το σύνολο των εκσκαφών θα προκύψει σημαντική ποσότητα μπαζών. 4. Από τις εκσκαφές, τα μπαζώματα αλλά και την ίδια την λειτουργία των ανεμογεννητριών υπάρχει ο κίνδυνος, όπως αναφέρει και η σχετική μελέτη του καθηγητή υδρολογίας Γ. Στουρνάρα ειδικά για την γεωλογία της Τήνου, να διαταραχθούν τα υπόγεια και επιφανειακά ύδατα και να καταστραφεί η υδρολογική ισορροπία της περιοχής. Οι υδρογεωλογικές μελέτες είναι σκόπιμα ανύπαρκτες μέσα στις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων των εταιρειών. Οι επακόλουθες επιπτώσεις στα τριγύρω χωριά που υδροδοτούνται από τις πηγές αυτών των βουνών αλλά και στην πρωτογενή αγροτική παραγωγή σε ένα νησί που έχει πρόβλημα με την υδροληψία τις περισσότερες χρονιές, είναι επίσης ανυπολόγιστες. 5. Οι πυρκαγιές στην ευρύτερη περιοχή εκτιμάται ότι θα αυξηθούν δραματικά, καθώς έχει αποδειχθεί ότι στην πλειονότητά τους προκαλούνται από το δίκτυο μεσαίας τάσης που συνδέει τα αιολικά πάρκα της περιοχής με το υπόλοιπο δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. 6. Καθώς δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για την αποσυναρμολόγηση και απομάκρυνση των ανεμογεννητριών μετά το πέρας λειτουργίας τους, ούτε ζητείται εγγυητική επιστολή από τις εταιρείες για τις εργασίες αυτές (παρά τις βεβαιώσεις των εταιρειών για το αντίθετο), οι κατασκευές θα παραμείνουν πάνω στις βουνοκορφές για πάντα ως σκουριασμένα κουφάρια. Απόδειξη αυτού, οι πεσμένες και οι ανενεργές ανεμογεννήτριες σε Άνδρο και Νότια Εύβοια. 7. Με το βουνό να μετατρέπεται σε εργοτάξιο ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μέσα στην επόμενη δεκαετία η σκόνη από τη διαρκή κίνηση των φορτηγών και των σκαπτικών εργασιών θα πλήξει τη μελισσοκομία και η καταστροφή της θαμνώδους βλάστησης (ρείκι κ.ά.) θα υποβαθμίσει την τροφή των μελισσών. Θα πληγεί επίσης η παραδοσιακή αγροτική οικονομία αφού θα καταστραφούν οι ορεινές πεζούλες στις πλαγιές των βουνών από τις επιχωματώσεις και τη διάνοιξη νέων δρόμων. 8. Καταλυτικές θα είναι και οι επιπτώσεις στην τοπική οικονομία. Με τη δημιουργία ενός βιομηχανικού τοπίου, ο ήπιος φυσιολατρικός και εναλλακτικός τουρισμός καθώς και πολιτιστικός τουρισμός που αναπτύσσεται τελευταία στην περιοχή θα υποστεί ισχυρότατο πλήγμα, αφού θα αλλάξει η ανθρωπογενής κλίμακα του τοπίου. Το συγκεκριμένο «χειροποίητο» κυκλαδίτικο τοπίο, με τις σημαντικές εναλλαγές του, είναι τόσο ιδιαίτερο που γίνεται ολοένα και πιο διάσημο. Έχει μείνει σχεδόν αναλλοίωτο για αιώνες με τις αναβαθμίδες, τις ξερολιθιές (οι οποίες πρόσφατα εντάχθηκαν στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco), το μεγαλύτερο για τις Κυκλάδες δίκτυο μονοπατιών, τους ξακουστούς περιστεριώνες, και τους περίπου 50 παραδοσιακούς οικισμούς. Έρευνες έχουν δείξει μείωση στον τουρισμό μετά από τέτοιες επεμβάσεις. 9. Στα χωριά της γύρω περιοχής (Πύργος, Μαρλάς, Μαμάδος,Υστέρνια, Καρδιανή) (παραδοσιακοί οικισμοί με μεγάλη τουριστική επισκεψιμότητα και αγοραστικό ενδιαφέρον) ο θόρυβος από τις ανεμογεννήτριες θα αλλάξει σίγουρα την ηρεμία του τοπίου και της φύσης που μπορεί να απολαύσει κανείς μέχρι σήμερα. Ο θόρυβος θα είναι κουραστικός και αναλόγως της φοράς του ανέμου ακόμη και ανυπόφορος. Τα σχετικά παράπονα από άλλα εγκατεστημένα αιολικά πάρκα είναι ενδεικτικά του προβλήματος. 10. Πριν κάποια χρόνια και μετά από αγώνα πολιτών του νησιού πετύχαμε μια μεγάλη νίκη που επικυρώθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας – αφαιρέθηκαν οι ακαλαίσθητοι πυλώνες υψηλής τάσης που δεν συμβάδιζαν με την φυσιογνωμία του νησιού. Τώρα προωθούνται πολύ μεγαλύτερης κλίμακας επεμβάσεις, χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η αντίθετη γνώμη του Τηνιακού λαού, όπως αντανακλάται διαχρονικά σε όλες τις ομόφωνες αποφάσεις του Δ.Σ. από το 2014 ως και σήμερα. 11. Με την παρούσα εγκατάσταση, εγκαινιάζεται μια ακόμη επικίνδυνη πρακτική αρπαγής περιουσιών στο νησί μας. Χωρίς επαρκή στοιχεία από την Δασική Υπηρεσία, ολόκληρες εκτάσεις που ενδιαφέρουν τις αιολικές εταιρίες χαρακτηρίζονται χορτολιβαδικές – άρα δημόσιες και διαθέσιμες για αιολική χρήση. Οι ιδιοκτησίες ιδιωτών ή και του Δήμου χάνονται, ανεξαρτήτως νόμιμων τίτλων (κληρονομικών ή αγοραπωλησιών που σε κάποιες περιπτώσεις πηγαίνουν αρκετά χρόνια πίσω). Βεβαίως η συστηματική κατασκευή πέτρινων αναβαθμίδων σε αυτές, όπως και σε όλες τις γωνιές του νησιού κατά το παρελθόν και η διατήρησή τους έως σήμερα, μαζί με τα ακόλουθα αγροτικά κτίσματα (αλώνια, αποθήκες, κελιά) μαρτυρά αγροτική χρήση έως και το πρόσφατο παρελθόν. 12. Όλα τα προηγούμενα συντελούνται και νομιμοποιούνται στη συλλογική συνείδηση με το αφήγημα της «καθαρής» ενέργειας, η οποία μειώνει τις εκπομπές CO2 και θα οδηγήσει τη χώρα σε απεξάρτηση από τις συμβατικές ρυπογόνες μονάδες παραγωγής ενέργειας. Δυστυχώς, όπως δείχνουν η εμπειρία και τα σχετικά στοιχεία σε όλα τα κράτη που διαπρέπουν σε αυτόν τον τομέα, τα αιολικά «πάρκα» δεν μπορούν τεχνικά να αντικαταστήσουν συμβατικές μορφές παραγωγής ενέργειας. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα παρατηρήθηκε συνολικά να αυξάνονται αντί να μειώνονται οι εκπομπές CO2. Με λίγα λόγια, αυτό γίνεται γιατί λόγω της στοχαστικότητας του αέρα (δεν φυσάει συνέχεια το ίδιο) υπάρχει ανάγκη απαιτούμενης εφεδρείας συμβατικών παραγωγικών μονάδων, που θα αντισταθμίζουν τα φαινόμενα αστάθειας που οφείλονται σε αυτή την έγχυση ανομοιογενούς ρεύματος στο δίκτυο. 13. Τέλος, για να ενσωματωθεί στο ηλεκτρικό δίκτυο αυτό το ασταθές ρεύμα χρειάζονται αρκετές τεχνικές επεμβάσεις. Τις επεμβάσεις αυτές και την μεγάλη διαφορά στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος που παράγεται από ΒΑΠΕ, τις πληρώνουμε όλοι μας μέσω του ΕΤΜΕΑΡ σε κάθε λογαριασμό της ΔΕΗ, ενώ τα αντισταθμιστικά οφέλη που υπόσχονται είναι κατά πολύ μικρότερα.

Η επόμενη μέρα διαγράφεται τραγικά δύσκολη, πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους τους Αφγανούς. Οι νέοι άρχοντες της Καμπούλ πασχίζουν να πείσουν ότι έχουν αλλάξει, ότι δεν θα επαναφέρουν το ζόφο της δεκαετίας του ’90 σε ό,τι αφορά τη μεταχείριση των γυναικών, τις σχέσεις με την τρομοκρατία και σειρά άλλων θεμάτων. Ο βασικός λόγος είναι ότι δεν θέλουν να ξαναγίνουν παρίας της διεθνούς κοινότητας, καθώς καλούνται να κυβερνήσουν μια από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου, όπου το 75% του προϋπολογισμού καλύπτεται από τη διεθνή βοήθεια. Μάλιστα από την πρώτη στιγμή έκλεισαν το μάτι στους Αμερικανούς, διαβεβαιώνοντας ότι είναι υπέρ του αγωγού φυσικού αερίου ΤΑΡΙ (Τουρκμενιστάν- Αφγανιστάν- Πακιστάν- Ινδία), ο οποίος, αν χτιστεί, θα είναι σε βάρος της επιρροής της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας. Ωστόσο ο κίνδυνος ενός νέου εμφυλίου που θα μετατρέψει το Αφγανιστάν σε γεωπολιτική μαύρη τρύπα της Ευρασίας είναι ήδη ορατός, με τις πρώτες αιματηρές διαδηλώσεις σε τρεις πόλεις και τη συγκέντρωση στρατευμάτων αντιπάλων τους στη δυσπρόσιτη κοιλάδα Παντσίρ, ιστορικό οχυρό της Βόρειας Συμμαχίας.  Σε περιφερειακό επίπεδο, το Πακιστάν είναι ο μεγάλος κερδισμένος, καθώς οι σύμμαχοι Ταλιμπάν του προσφέρουν το ποθητό “στρατηγικό βάθος” στη σύγκρουση με την Ινδία για το Κασμίρ. Ωστόσο το ενδεχόμενο να αποκτήσουν νέα ορμή οι Πακιστανοί Ταλιμπάν (αιμοσταγής τρομοκρατική οργάνωση, που δεν έχει οργανικούς δεσμούς με τους Αφγανούς συνονόματους) απασχολεί σοβαρά την Ισλαμαμπάντ. Κίνα και Ρωσία ασφαλώς χαίρονται για το οδυνηρό πλήγμα που δέχτηκε η Αμερική, αλλά έχουν λόγους να ανησυχούν για το ενδεχόμενο να ενισχυθούν ισλαμικά κινήματα στο Ξινγιάνγκ, το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν ή ακόμη και τον Καύκασο. Ιράν και Τουρκία θα διεκδικήσουν μερίδιο επιρροής στο Αφγανιστάν, αλλά θα δοκιμαστούν από το νέο μεταναστευτικό κύμα, το οποίο αργά ή γρήγορα θα φτάσει και στην Ευρώπη, προκαλώντας πολιτικές παρενέργειες- ενδεχομένως και στην κρίσιμη αναμέτρηση Μακρόν- Λεπέν, την ερχόμενη άνοιξη. Όσο για τη μεγάλη εικόνα της διεθνούς πολιτικής, οι κατεξοχήν χαμένοι είναι η ισχύς και η ενότητα της Δύσης. Το ΝΑΤΟ βγαίνει συντετριμμένο από τον μοναδικό πόλεμο, με συμμετοχή χερσαίων δυνάμεων, όπου δοκιμάστηκε. Όλοι οι σύμμαχοι της Αμερικής, από την Ταϊπέι και τη Σεούλ μέχρι το Βερολίνο και το Λονδίνο, αναρωτιούνται αν έχουν οποιαδήποτε αξία χρήσης οι δεσμεύσεις της Ουάσιγκτον. Με την απόσυρσή της από το Αφγανιστάν και τη Μέση Ανατολή, η Αμερική ασφαλώς θα συγκεντρώσει περισσότερη ισχύ στα στρατηγικά μέτωπα που την ενδιαφέρουν, κυρίως απέναντι στην Κίνα και τη Ρωσία. Αλλά οι φυγόκεντρες τάσεις στο Δυτικό στρατόπεδο θα ενταθούν, καθώς οι ίδιοι οι Αμερικανοί είναι σαν να λένε σε όλο τον κόσμο “καθένας για τον εαυτό του, και τον τελευταίο ας τον πάρει ο διάβολος”.

Πρώτα το αφήγημα: Από την αρχαία εποχή σημειώνονται μετακινήσεις νομάδων (σήμερα μεταναστών και προσφύγων) από τις επισφαλείς προς τις πιο ασφαλείς περιοχές. Η νεωτερική εμπειρία στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη έχει δείξει ότι η ομαλή υποδοχή των ροών είναι αδύνατη χωρίς θεσμούς (πχ για χορήγηση ασύλου, αναγνώριση ταυτότητας) και χωρίς μια πολιτική για διασπορά και κοινωνική ένταξη όσων για οποιοδήποτε λόγο θα εγκατασταθούν. Αλλιώς, με την υπερσυγκέντρωση νομάδων σε περιορισμένους χώρους, οι “ανθρώπινες αποθήκες” (Z. Bauman) γίνονται πυριτιδαποθήκες. Εξάλλου, σε βάθος χρόνου το φαινόμενο αυτής της συρροής είναι διαρκές, αφού χθες είχαμε τους Σύρους, τώρα αναμένονται οι Αφγανοί, αύριο ίσως ακολουθήσουν Λιβανέζοι, καθώς και θύματα της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής (ερημοποίηση, λειψυδρία σε ασιατικές και αφρικανικές χώρες). Επιμύθιο: Χρειάζονται ανθεκτικά στο χρόνο θεσμικά εργαλεία. Τώρα το παραμύθι: Παραδόξως το εκφράζουν επίσημες πολιτικές, ευρωπαϊκές και εθνικές. Συγκεκριμένα, υποστηρίζεται ότι αντιμετωπίσαμε και πιθανώς θα αντιμετωπίσουμε εκ νέου στο προσφυγικό έκτακτες κρίσεις. Άρα, αυτό που χρειάζεται είναι να προβλεφθούν θεσμοί διαχείρισης κρίσεων για προσωρινές καταστάσεις («εξαίρεσης», με τον όρο της εποχής). Ως σταθερά και κανονικότητα, ας συνεχίσει να προβλέπεται η φόρτωση του προβλήματος στις ευρωπαϊκές χώρες υποδοχής των ροών. Ως έκτακτο καθεστώς, ας οριστεί θεσμικά μια «αλληλεγγύη» των ευρωπαϊκών χωρών, έστω με οικονομική (μόνο!) στήριξη των χωρών υποδοχής που θα συνεχίζουν να σηκώνουν το βάρος. Αυτό προβλέπει τώρα το Σχέδιο για ένα νέο Σύμφωνο μετανάστευσης και προσφύγων που ετοιμάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή, αναπαλαίωση της Σύμβασης του Δουβλίνου! Τι κρίμα αλήθεια, το όνομα μιας πόλης - συμβόλου πολιτισμού και πόνου λόγω εξαγωγής μεταναστών, να συνδέεται πια με την αποθήκευσή τους και τη μιζέρια. Οι ισχυροί της Ευρώπης φαίνονται να βολεύονται, κρατώντας μακριά από τις κεντρικές μητροπόλεις τους το πρόβλημα. Η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται προφανώς για είσπραξη νέων κονδυλίων (ευπρόσδεκτα τα αργύρια!) για το διαιωνιζόμενο έργο της υποδοχής των προσφυγικών ροών, γι' αυτό ουσιαστικά υποστηρίζει το νέο Σχέδιο Συμφώνου. Κυβερνητικές τοποθετήσεις του τύπου «να μετακινηθούν όλοι οι μετανάστες» είναι ευχολόγια και ρητορείες για εσωτερική κατανάλωση, τη στιγμή που το Σχέδιο στηρίζεται. Ευτυχώς η Ευρωπαϊκή Αριστερά στο Ευρωκοινοβούλιο, με ελληνική προπορεία, έχει σταθεί αρνητικά απέναντι στη φιλοσοφία- παραμύθι αυτής της «μεταρρύθμισης». Φυσικά, θα χρειάζονταν πολλές γραμμές για να αναλυθούν τα παραπάνω. Θα δοθεί η ευκαιρία. Το μετά βεβαιότητας προβλέψιμο είναι πως όταν οι νέοι Αφγανοί πρόσφυγες θα φθάσουν στον Έβρο και ιδίως στο Αιγαίο τότε το παραμύθι των σπουδαίων ηγετών του προσκηνίου θα τελειώσει. Η Ευρώπη θα αναμετρηθεί με την ιστορία- αφήγημα, τον πολιτισμό και τους παγκόσμιους θεσμούς του ανθρωπιστικού δικαίου.