To Αφγανιστάν και η τραγική ετυμηγορία για την Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου
Το μόνο θετικό της πολιτικής Τραμπ απέναντι στο Αφγανιστάν ήταν ότι δεν ήταν υποκριτική. Δεν παρίστανε ότι ενδιαφερόταν για το ποιος κυβερνά τη χώρα ή το τι συνέβαινε στις γυναίκες της. Οι επιπτώσεις όμως για το ηθικό των Αφγανών ήταν καταστροφικές. Με το να καταλήξει σε απευθείας συμφωνία με τους Ταλιμπάν αγνοώντας την Καμπούλ, ο Τραμπ διέλυσε όσες ελπίδες υπήρχαν για μια πολιτική διευθέτηση στο Αφγανιστάν.
Δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη ότι ο Τζο Μπάιντεν διατήρησε το σενάριο του Τραμπ προσθέτοντας μόνο τέσσερις μήνες στο χρονοδιάγραμμα για την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων.
Ο Μπάιντεν ήταν ο μοναδικός στον Λευκό Οίκο που εξέφρασε την αντίθεσή του στο σχέδιο του Ομπάμα για την ενίσχυση των αμερικανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν το 2009. Ωστόσο, η σκέψη και του ίδιου χαρακτηρίζεται από μανιχαϊσμό.
Τις τελευταίες εβδομάδες υποστήριξε πως δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η συνεχιζόμενη αμερικανική παρουσία θα έφερνε την ειρήνη. Αυτό βέβαια δεν θα έπρεπε να σημαίνει την εγκατάλειψη της χώρας στη θεοκρατική μοίρα της. Υπάρχουν πολλά γκρίζα σενάρια μεταξύ των δύο. Κανένα από αυτά δεν εξετάστηκε.
Η τραγωδία είναι ότι η ιστορία θα συνεχιστεί με ή χωρίς την Αμερική. Η πιθανότητα το Αφγανιστάν να εξάγει αστάθεια στο πυρηνικά εξοπλισμένο Πακιστάν -το εν δυνάμει μεγαλύτερο αποτυχημένο κράτος του κόσμου- είναι υπαρκτή. Όπως υπαρκτή είναι και η δυνατότητα των Ταλιμπάν να αναζωογονήσουν τις ισλαμικές ομάδες της περιοχής.
Όπως και οι προκάτοχοί του, ο Μπάιντεν εκπλήρωσε την προεκλογική υπόσχεσή του. Δεν υπάρχει όμως σχέση ανάμεσα στο κλείσιμο του κεφαλαίου για τις ΗΠΑ και στο σενάριο που θα κληθούν να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι.
Όσο οι Αφγανοί πρόσφυγες θα κατευθύνονται προς τη Δύση και όσο οι ταραχοποιοί όλου του κόσμου θα βρίσκουν μια νέα πηγή έμπνευσης, οι ΗΠΑ θα ρουφηχτούν ξανά στην περιοχή. Οι Αμερικανοί Πρόεδροι έρχονται και παρέρχονται. Η γεωπολιτική όμως έχει το δικό της μυαλό.
