Το δόγμα της μηδενικής ανοχής και οι ετεροτοπίες των καταλήψεων
Ο λόγος της μηδενικής ανοχής εισήχθη στην Ελλάδα, με μια σχετική καθυστέρηση σε σχέση με άλλες χώρες, το 2012 από τον τότε υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Νίκο Δένδια, με πρώτο δείγμα την επιχείρηση «Ξένιος Ζευς», την επιχείρηση-σκούπα απομάκρυνσης μεταναστών χωρίς νόμιμα δικαιολογητικά από την Αθήνα. Ενα χρόνο αργότερα εκκενώθηκε η κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη, που προβλήθηκε από τα ΜΜΕ με θεαματικούς όρους οι οποίοι παρέπεμπαν σε εξάρθρωση επικίνδυνης σπείρας τρομοκρατών. Επειτα από μια περίοδο αμφιταλαντευόμενων στρατηγικών διαχείρισης του ζητήματος από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που αντανακλούσε εσωτερικές αμφισημίες του συγκεκριμένου χώρου, το δόγμα του νόμου και της τάξης επανήλθε με αυξημένη ένταση τους τελευταίους μήνες ως μια βασική βιο-πολιτική της νέας κυβέρνησης με βασικό ενορχηστρωτή τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ενισχύθηκε από την κατασκευή ενός κλίματος ηθικού πανικού για την υποτιθέμενη ανομία και εγκληματικότητα στα δημόσια Πανεπιστήμια, που βασιζόταν σε μεμονωμένα περιστατικά παραβατικότητας σε Πανεπιστήμια στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, και επεκτάθηκε σε ποικίλους χώρους της κοινωνικής ζωής: κατάργηση του ασύλου, απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, αφισοκόλληση, περιοριστικές ρυθμίσεις για τις διαδηλώσεις και εκκενώσεις καταλήψεων.
Το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη προς τους καταληψίες ήταν σημειολογικά το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της πολιτικής, αφού επέλεγε να διαχειριστεί ένα φαινόμενο κοινωνικής ανυπακοής και παρεκβατικού πολιτικού ακτιβισμού με πρακτικές που παρέπεμπαν ευθέως σε μια μιλιταριστική λογική πολέμου και επιχειρήσεων αντιμετώπισης κλειστών εγκληματικών ή τρομοκρατικών οργανώσεων. Για την κοινωνική απήχηση των επιχειρήσεων κατασκευάστηκε ένας λόγος επικινδυνότητας με αυθαίρετες γενικεύσεις (μπαχαλάκηδες, τρομοκράτες) και τη δραματοποίηση των αστυνομικών επιχειρήσεων, που συνοδεύτηκαν από επιλεκτικά ρεπορτάζ στα οποία αγανακτισμένοι πολίτες δήλωναν την ανακούφισή τους και επιτηδευμένες εικόνες ταυτοποιούσαν τις καταλήψεις με χώρους παραγωγής μολότοφ και εγκληματικών ενεργειών. Μέσα σε αυτό το ιδεολογικά φορτισμένο κλίμα ενισχύονται οι αστικοί φόβοι για την κατάλυση της τάξης, καλλιεργείται η ιδεολογική συναίνεση στο δόγμα του νόμου και της τάξης και εξυπηρετούνται οικονομικά συμφέροντα που προσδοκούν κερδοσκοπικές επενδύσεις σε αναπλάσεις απείθαρχων γειτονιών, περιορίζοντας τις δυνατότητες για νηφάλια συζήτηση σχετικά με τα βαθύτερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας που παράγουν τα φαινόμενα των καταλήψεων.
