Άκρως διχαστική ήταν η ομιλία του Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο. Αν ήταν τίμιος και είχε συναίσθηση ότι εκπροσωπεί τη χώρα του, έπρεπε να ζητήσει να περικοπούν οι συντάξεις.
Και να ζητήσει συγγνώμη για τον νεποτισμό του κόμματός του, προσωπικά από τον Μητσοτάκη, τον Βαρβιτσιώτη και τον Κεφαλογιάννη. Και τους μπαμπάδες τους.
Δεν καταλαβαίνουμε τι ζόρι τραβάνε οι συριζομαδούροι με το ασφαλιστικό του Πινοσέτ. Άμα δεν άρεσε στους Χιλιανούς, γιατί τον ψηφίζανε;
Και, στο κάτω - κάτω, αν δεν θέλανε να πεινάνε, ας δουλεύανε σε καλύτερες δουλειές, με ψηλότερες αμοιβές κι ας μη μένανε άνεργοι για μεγάλα διαστήματα. Καθαρά θέμα επιλογής είναι.
Γκρινιάζουν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για το γεγονός ότι οι οικονομικοί εισαγγελείς “ξεθάβουν τα δάνεια των κομμάτων”. Τι να πούμε κι εμείς; Μήπως δεν τα είχανε θάψει καλά;
Σε κάθε περίπτωση, να φάνε μισό δισ. ευρώ δύο κόμματα δεν είναι και σπουδαία υπόθεση. Αν δεν τα στηρίξουμε, πώς θα απαλλάξουν τη χώρα από τους κρατικοδίαιτους;
Υπάρχει ένας εκνευρισμός με τον Καραμανλή στη Ν.Δ. ή η ιδέα μας είναι;
